- 14 December 2006
- 4,265
Το trip hop υπήρξε το τελευταίο τρένο μιας γενιάς που δεν είχε όραμα. Αλλά όλοι εμείς που μπήκαμε χωρίς δισταγμό δεν γνωρίζαμε ούτε τον προορισμό ούτε τους "κινδύνους" του
*Prison was really good. I'm never going back."
I've been moved around from family to family, never stayed in one house from when I was born to the age of 16. ...I'm not normal. It's got a lot to do with my upbringing....Staying somewhere for three years then going off for three years. My uncles being villains. All that stuff. I've got quite a dysfunctional family....for some reason, in my family, the mothers always give the kids to the grandmothers*
Οι Massive είχαν το πλεονέκτημα των χειρουργικά μελετημένων συνθέσεων. Οι Portishead το αβαντάζ της καταθλιπτικής τραγουδίστριας! Ο Tricky δεν είχε κανένα ατού! Ήταν σχεδόν ανυπόφορος και αυτός και το ντεμπούτο το.
Στην κυκλοφορία του δημιούργησε τόση αμηχανία που κάποιοι έσπευσαν να κλείσουν τη υπόθεση με συνοπτικές διαδικασίες. Υβρίδιο rock, soul, hip hop. Άλλοι πιο τολμηροί το χαρακτήρισαν ως την πιο μαύρη εκδοχή που μπορεί να υπάρξει αν κάποιος συνδύαζε τον ήχο των Joy Division με την soul! To Dummy και το Blue Lines σε γενικές γραμμές ήταν δυο φυσιολογικά δομημένοι δίσκοι. Αυτός έμοιαζε με νωχελικό θόρυβο, με μία δυσοίωνη απαγγελία με ακατανόητο τίτλο...
Maxinguaye, το όνομα μιας γυναίκας που αυτοκτόνησε στοιχειώνοντας το μυαλό ενός αγοριού, καταδικασμένου πλέον ότι δημιουργήσει, αν δημιουργήσει ποτέ, να μοιάζει με μια ανατριχιαστική μελωδία. Το αγόρι γεννήθηκε μεν στο Bristol, αλλά ματαφυσικά έπλυνε τις αμαρτίες του στον Μισισιπή για να ξυπνήσει στην συνέχεια σε έναν μετά βιομηχανικό εφιάλτη ως συνοδοιπόρος του stalker για την απαγορευμένη ζώνη. Εφιαλτικό trip! δομήθηκε πάνω σε ένα υπόστρωμα μηδενικών προσδοκιών, στο οποίο κόχλαζαν όλες οι ζωώδεις ορμές των καταπιεσμένων μαύρων στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά κοντά πλέον στο 21ο όλα τα συναισθήματα ποτίστηκαν με τσιμέντο.
Αργότερα ο Tricky από το είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη του Maxinquaye δημιούργησε αντιστρέφοντας την επιθετικότητα προς τον ίδιο σε επιθετικότητα προς το κοινό του το Pre Millennium tension. Μοιραία έγιναν τα δύο πιο άσωτα παιδιά του.
Και τα δυο μαζί μία ευτυχής συγκυρία
Τα αστικά Blues έτσι έπρεπε να ειπωθούν και έτσι ειπώθηκαν. Σε μια γλώσσα αφιλόξενη, που υμνεί όλους τους μεταλλαγμένους και αιρετικούς, όλους όσους βιωματικά δημιούργησαν ανυποψίαστοι για τις σεισμικές επιδράσεις που θα επέφεραν στον χώρο της μουσικής. Ένα από τελευταία υποστυλώματα μιας γέφυρας που μπορεί να ξεκινάει δεκαετίες πίσω από τον Blind Willie Johnson στο Trout Mask Replica, από τον Sonny Sharrock στην vortex Records στο Feeling the Space της Yoko Ono, από την Diamanda Galas στο Franks Wild Years του Waits, από πολλές στάσεις στο σήμερα στον Burial (ίσως) και από εδώ στο μέλλον.....
Κυκλοφορεί δίσκους ακόμα αλλά τίποτε δεν είναι σαν τότε...
Καλύτερα,
όπως ειπε και ο Park Chan-wook (σκηνοθέτης του oldboy)
Κάποια στιγμή θα είμαι εγώ καλά αλλά τότε δεν θα κάνω καλές ταινίες...
*wiki
*Prison was really good. I'm never going back."
I've been moved around from family to family, never stayed in one house from when I was born to the age of 16. ...I'm not normal. It's got a lot to do with my upbringing....Staying somewhere for three years then going off for three years. My uncles being villains. All that stuff. I've got quite a dysfunctional family....for some reason, in my family, the mothers always give the kids to the grandmothers*
Οι Massive είχαν το πλεονέκτημα των χειρουργικά μελετημένων συνθέσεων. Οι Portishead το αβαντάζ της καταθλιπτικής τραγουδίστριας! Ο Tricky δεν είχε κανένα ατού! Ήταν σχεδόν ανυπόφορος και αυτός και το ντεμπούτο το.
Στην κυκλοφορία του δημιούργησε τόση αμηχανία που κάποιοι έσπευσαν να κλείσουν τη υπόθεση με συνοπτικές διαδικασίες. Υβρίδιο rock, soul, hip hop. Άλλοι πιο τολμηροί το χαρακτήρισαν ως την πιο μαύρη εκδοχή που μπορεί να υπάρξει αν κάποιος συνδύαζε τον ήχο των Joy Division με την soul! To Dummy και το Blue Lines σε γενικές γραμμές ήταν δυο φυσιολογικά δομημένοι δίσκοι. Αυτός έμοιαζε με νωχελικό θόρυβο, με μία δυσοίωνη απαγγελία με ακατανόητο τίτλο...
Maxinguaye, το όνομα μιας γυναίκας που αυτοκτόνησε στοιχειώνοντας το μυαλό ενός αγοριού, καταδικασμένου πλέον ότι δημιουργήσει, αν δημιουργήσει ποτέ, να μοιάζει με μια ανατριχιαστική μελωδία. Το αγόρι γεννήθηκε μεν στο Bristol, αλλά ματαφυσικά έπλυνε τις αμαρτίες του στον Μισισιπή για να ξυπνήσει στην συνέχεια σε έναν μετά βιομηχανικό εφιάλτη ως συνοδοιπόρος του stalker για την απαγορευμένη ζώνη. Εφιαλτικό trip! δομήθηκε πάνω σε ένα υπόστρωμα μηδενικών προσδοκιών, στο οποίο κόχλαζαν όλες οι ζωώδεις ορμές των καταπιεσμένων μαύρων στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά κοντά πλέον στο 21ο όλα τα συναισθήματα ποτίστηκαν με τσιμέντο.
Αργότερα ο Tricky από το είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη του Maxinquaye δημιούργησε αντιστρέφοντας την επιθετικότητα προς τον ίδιο σε επιθετικότητα προς το κοινό του το Pre Millennium tension. Μοιραία έγιναν τα δύο πιο άσωτα παιδιά του.
Και τα δυο μαζί μία ευτυχής συγκυρία
Τα αστικά Blues έτσι έπρεπε να ειπωθούν και έτσι ειπώθηκαν. Σε μια γλώσσα αφιλόξενη, που υμνεί όλους τους μεταλλαγμένους και αιρετικούς, όλους όσους βιωματικά δημιούργησαν ανυποψίαστοι για τις σεισμικές επιδράσεις που θα επέφεραν στον χώρο της μουσικής. Ένα από τελευταία υποστυλώματα μιας γέφυρας που μπορεί να ξεκινάει δεκαετίες πίσω από τον Blind Willie Johnson στο Trout Mask Replica, από τον Sonny Sharrock στην vortex Records στο Feeling the Space της Yoko Ono, από την Diamanda Galas στο Franks Wild Years του Waits, από πολλές στάσεις στο σήμερα στον Burial (ίσως) και από εδώ στο μέλλον.....
Κυκλοφορεί δίσκους ακόμα αλλά τίποτε δεν είναι σαν τότε...
Καλύτερα,
όπως ειπε και ο Park Chan-wook (σκηνοθέτης του oldboy)
Κάποια στιγμή θα είμαι εγώ καλά αλλά τότε δεν θα κάνω καλές ταινίες...
*wiki
Last edited by a moderator:
