Lunar Dunes - Galaxsea (2011)
Οι Lunar Dunes δεν είναι απλά η μπάντα του Hamilton Lee, του drummer των πολυσυλλεκτικών Transglobal Underground. Είναι η κολεκτίβα που ενώνει με αξιοθαύμαστο τρόπο τα περιγράμματα πολλών όσο και διαφορετικών μουσικών "θεωριών'"..
Σύμφωνα με την δική μου ταπεινή οπτική, η δημιουργία δεν έχει να κάνει με την δεινότητα και την εκτελεστική ταύτιση των ειδών που υπηρετεί από επιλογή ο κάθε μουσικός, αλλά με την διάσπαση του περιγράμματος που καθορίζει το είδος που υπηρετεί...
Ας φανταστούμε την χρησιμότητα της βελόνας όταν ενώνει δυο ακαθόριστα κομμάτια υφάσματος και τα μεταμορφώνει σε κομψά κοστούμια που κολακεύουν το σώμα και τονίζουν τα δυνατά του σημεία..
Ναι σίγουρα.. Υπάρχουν οι σταθερές.. Υπάρχει το space rock διάχυτο και σε ισόποσες δόσεις, υπάρχει η ψυχεδέλεια που ξεπερνά τα όρια ενός πίνακα και απλώνεται σαν γκράφιτι στους άβαφους τοίχους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, υπάρχει μια Krautrock κατάνυξη η οποία δεν περνά απαρατήρητη στον υποψιασμένο ακροατή, υπάρχουν οι jazzy αναφορές που περικλείουν παρελθοντικά ακούσματα, υπάρχει η στρυφνότητα που κρίνεται απαραίτητη για την επαγρύπνηση των εγκεφαλικών μας κυττάρων και τέλος υπάρχει και μια στιβαρότατη rhythm section, ικανή να παρασύρει στον διάβα της κάθε είδος γνωστής η άγνωστης βαρύτητας, φυσιολογικής η μεταλλαγμένης..
:format(jpeg):mode_rgb()/discogs-images/A-1732695-1300318182.jpeg.jpg)
Hasidic New Wave - Psycho-Semitic (1998)
Τους Hasidic New Wave τους γνώρισα μέσα από την υπερπολύτιμη συλλογή της Knitting Factory Records με τον γενικό τίτλο: The Jewish Alternative Movement.
Έρχονται από το Manhattan της Νέας Υόρκης και αποτελούν με την σειρά τους μέλος μιας ευρύτερης κάστας μουσικών που αναπλάθει τα όρια του κοινότυπου, έχοντας σαν αφετηρία το χάος και όχι το "συγκεκριμένο".
Συνθέσεις που με την πρώτη ματιά, στερούνται ραχοκοκαλιάς, μοιάζουν άτρωτες στον χρόνο και μπορούν κάλλιστα να συγκριθούν με την δυναμική ενός super ιού, ο οποίος μεταβάλλεται αμέριμνος και αντεπιτίθεται πιο δυνατός κάθε φορά που τον ταΐζουν με νέο αντίδοτο για να τον εξουδετερώσουν.
Μουσικοί χαμαιλέοντες που δεν διστάζουν να αμελήσουν τον σκοπό που υπηρετούν για χάρη της αέναης μάχης που συντελείται στα σπλάχνα των ανικανοποίητων ψυχών.
Οι αναφορές στην παράδοση είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, αλλά ενσωματώνονται θαυμάσια στο γενικό κλίμα, κάτι που δείχνει μια ωριμότητα που ξεπερνά τα τετριμμένα.
Οι συγκρίσεις με μεγαθήρια του παρελθόντος δεν θ' αργήσουν να έρθουν σαν συνειρμοί στις βαθιές σκέψεις του ακροατή, αλλά πρόκειται για κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο για το μέγεθος του ιδίου του μεγαθηρίου, γεγονός που μπορεί να το κάνει άνετα να ασπαστεί τον ρόλο του Γολιάθ, του οποίου όλοι ξέρουμε την κατάληξή του.
Blasphemer, που θα 'λεγαν και οι Monty Python... Δεν πειράζει.. Μέσα από την βλασφημία σπάνε τα ταμπού.
Audience - Audience (1969)
Μιας και μιλήσαμε για βλασφημία να συνεχίσω στο ίδιο κλίμα.. Τι ήταν οι Beatles στ' αλήθεια... Όταν ένα τσούρμο από πανέξυπνους μουσικούς που εξαργύρωσαν την εξυπνάδα τους και επωφελήθηκαν από τις συγκυρίες και την ''σωματοδομή'' των συνθέσεών τους.
Και να το πάω παραπέρα.. Αν οι Rolling Stones είχαν κυκλοφορήσει το σύνολο της δισκογραφίας τους στο ύφος του Satanic Majesties (που είναι και το αγαπημένο μου), τι καριέρα θα είχαν κάνει... Στην καλύτερη θα ήταν μια βαριεστημένη πρόταση στα χείλη ενός υπαλλήλου που έβγαζε το ψωμάκι του σαν υπάλληλος σε δισκάδικο εξειδικευμένο στις ψυχεδέλειες.. Τρέχα γύρευε δηλαδή.. Μπορεί και οι δυο τους να ζητιάνευαν για τις πολύτιμες χορδές τους παρέα με τους Dug Dug's από το Μεξικό και τόσους όλους. (το χόντρυνα; :flipout
Ο πρώτος δίσκος των Audience δεν τάραξε τα νερά. Δημιουργήθηκε τέσσερα χρόνια πριν το Band On The Run του Paul McCartney και το μεγαλύτερο κοινό τους είναι μυστικό και θα φανερωθεί κατά την ακρόαση του δίσκου.
Οι ταξιδιάρικες συνθέσεις του ανοίγουν σαν βεντάλια και φανερώνουν έναν πολύχρωμο κόσμο, απαλλαγμένο από κόμπλεξ αλλά όχι από τους δαίμονες που τον περιβάλλουν.
Κλίμακες που φλερτάρουν με την αυτοΐαση κάθε μορφής, έχοντας σαν σύμμαχο την έπαρση της θέλησης αλλά και την ταπεινότητα της βαθιάς ψυχής.
Απαλλαγμένο από υστερικές στιγμές, ποτίζει συνεχώς με ευστροφία κάθε στιγμή της ακρόασης, χαρίζοντας κομμάτια μιας κοντινής, αλλά παράλληλης πραγματικότητας..
Οι Lunar Dunes δεν είναι απλά η μπάντα του Hamilton Lee, του drummer των πολυσυλλεκτικών Transglobal Underground. Είναι η κολεκτίβα που ενώνει με αξιοθαύμαστο τρόπο τα περιγράμματα πολλών όσο και διαφορετικών μουσικών "θεωριών'"..
Σύμφωνα με την δική μου ταπεινή οπτική, η δημιουργία δεν έχει να κάνει με την δεινότητα και την εκτελεστική ταύτιση των ειδών που υπηρετεί από επιλογή ο κάθε μουσικός, αλλά με την διάσπαση του περιγράμματος που καθορίζει το είδος που υπηρετεί...
Ας φανταστούμε την χρησιμότητα της βελόνας όταν ενώνει δυο ακαθόριστα κομμάτια υφάσματος και τα μεταμορφώνει σε κομψά κοστούμια που κολακεύουν το σώμα και τονίζουν τα δυνατά του σημεία..
Ναι σίγουρα.. Υπάρχουν οι σταθερές.. Υπάρχει το space rock διάχυτο και σε ισόποσες δόσεις, υπάρχει η ψυχεδέλεια που ξεπερνά τα όρια ενός πίνακα και απλώνεται σαν γκράφιτι στους άβαφους τοίχους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, υπάρχει μια Krautrock κατάνυξη η οποία δεν περνά απαρατήρητη στον υποψιασμένο ακροατή, υπάρχουν οι jazzy αναφορές που περικλείουν παρελθοντικά ακούσματα, υπάρχει η στρυφνότητα που κρίνεται απαραίτητη για την επαγρύπνηση των εγκεφαλικών μας κυττάρων και τέλος υπάρχει και μια στιβαρότατη rhythm section, ικανή να παρασύρει στον διάβα της κάθε είδος γνωστής η άγνωστης βαρύτητας, φυσιολογικής η μεταλλαγμένης..
Hasidic New Wave - Psycho-Semitic (1998)
Τους Hasidic New Wave τους γνώρισα μέσα από την υπερπολύτιμη συλλογή της Knitting Factory Records με τον γενικό τίτλο: The Jewish Alternative Movement.
Έρχονται από το Manhattan της Νέας Υόρκης και αποτελούν με την σειρά τους μέλος μιας ευρύτερης κάστας μουσικών που αναπλάθει τα όρια του κοινότυπου, έχοντας σαν αφετηρία το χάος και όχι το "συγκεκριμένο".
Συνθέσεις που με την πρώτη ματιά, στερούνται ραχοκοκαλιάς, μοιάζουν άτρωτες στον χρόνο και μπορούν κάλλιστα να συγκριθούν με την δυναμική ενός super ιού, ο οποίος μεταβάλλεται αμέριμνος και αντεπιτίθεται πιο δυνατός κάθε φορά που τον ταΐζουν με νέο αντίδοτο για να τον εξουδετερώσουν.
Μουσικοί χαμαιλέοντες που δεν διστάζουν να αμελήσουν τον σκοπό που υπηρετούν για χάρη της αέναης μάχης που συντελείται στα σπλάχνα των ανικανοποίητων ψυχών.
Οι αναφορές στην παράδοση είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, αλλά ενσωματώνονται θαυμάσια στο γενικό κλίμα, κάτι που δείχνει μια ωριμότητα που ξεπερνά τα τετριμμένα.
Οι συγκρίσεις με μεγαθήρια του παρελθόντος δεν θ' αργήσουν να έρθουν σαν συνειρμοί στις βαθιές σκέψεις του ακροατή, αλλά πρόκειται για κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο για το μέγεθος του ιδίου του μεγαθηρίου, γεγονός που μπορεί να το κάνει άνετα να ασπαστεί τον ρόλο του Γολιάθ, του οποίου όλοι ξέρουμε την κατάληξή του.
Blasphemer, που θα 'λεγαν και οι Monty Python... Δεν πειράζει.. Μέσα από την βλασφημία σπάνε τα ταμπού.
Audience - Audience (1969)
Μιας και μιλήσαμε για βλασφημία να συνεχίσω στο ίδιο κλίμα.. Τι ήταν οι Beatles στ' αλήθεια... Όταν ένα τσούρμο από πανέξυπνους μουσικούς που εξαργύρωσαν την εξυπνάδα τους και επωφελήθηκαν από τις συγκυρίες και την ''σωματοδομή'' των συνθέσεών τους.
Και να το πάω παραπέρα.. Αν οι Rolling Stones είχαν κυκλοφορήσει το σύνολο της δισκογραφίας τους στο ύφος του Satanic Majesties (που είναι και το αγαπημένο μου), τι καριέρα θα είχαν κάνει... Στην καλύτερη θα ήταν μια βαριεστημένη πρόταση στα χείλη ενός υπαλλήλου που έβγαζε το ψωμάκι του σαν υπάλληλος σε δισκάδικο εξειδικευμένο στις ψυχεδέλειες.. Τρέχα γύρευε δηλαδή.. Μπορεί και οι δυο τους να ζητιάνευαν για τις πολύτιμες χορδές τους παρέα με τους Dug Dug's από το Μεξικό και τόσους όλους. (το χόντρυνα; :flipout
Ο πρώτος δίσκος των Audience δεν τάραξε τα νερά. Δημιουργήθηκε τέσσερα χρόνια πριν το Band On The Run του Paul McCartney και το μεγαλύτερο κοινό τους είναι μυστικό και θα φανερωθεί κατά την ακρόαση του δίσκου.
Οι ταξιδιάρικες συνθέσεις του ανοίγουν σαν βεντάλια και φανερώνουν έναν πολύχρωμο κόσμο, απαλλαγμένο από κόμπλεξ αλλά όχι από τους δαίμονες που τον περιβάλλουν.
Κλίμακες που φλερτάρουν με την αυτοΐαση κάθε μορφής, έχοντας σαν σύμμαχο την έπαρση της θέλησης αλλά και την ταπεινότητα της βαθιάς ψυχής.
Απαλλαγμένο από υστερικές στιγμές, ποτίζει συνεχώς με ευστροφία κάθε στιγμή της ακρόασης, χαρίζοντας κομμάτια μιας κοντινής, αλλά παράλληλης πραγματικότητας..
Last edited by a moderator:
