Παρθενογένεση! [Canned Heat]

[grio]

Δεκαετία του '60, Λος Άντζελες, Μπούγκι μπλουζ, Ψυχεδέλεια;​

Ναι, σε όλα για ένα αγαπημένο γκρουπ, που αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναφερθώ σ' αυτό μέσω αυτού του χώρου για τρεις λόγους. Αρχικά γιατί θεωρώ ότι η απουσία του αδικεί το ευρετήριό μας, δεύτερον γιατί ο φίλος Γιώργος σε κάποιο νήμα, τους ανέφερε και με ενεργοποίησε και τρίτον ξεφυλλίζοντας κάποια Billboard του 1968, έπεσα πάνω σε δύο εκπληκτικές διαφημίσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ που αγαπάω και με παρακίνησαν ακόμα περισσότερο. H μια μάλιστα ήταν "ταλαιπωρημένη" και με ανάγκασε να χρησιμοποιήσω φώτοσοπ.

Φανταστείτε, λοιπόν, κάποιους τύπους αραγμένους, να "καπνίζουν" και να ακούνε μπλουζιές. Η χρονιά είναι το 1965. Έχουν την ιδέα να στήσουν στο γκαράζ μια μπάντα με παραδοσιακά και αυτοσχέδια μουσικά όργανα (jug band). Δύο μόλις χρόνια αργότερα παίζουν στο Φεστιβάλ του Μόντερεϊ. Στη συνέχεια, το 1969, εμφανίζονται στο Woodstock, μπροστά σε μισό εκατομμύριο ανθρώπους!

Αυτή είναι η ιστορία των θρυλικών, Canned Heat.

​

Σχηματίστηκαν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, από τους μπλουζ λόγιους και συλλέκτες δίσκων, Alan "Blind Owl" Wilson (1943-1970) - σπούδαζε μουσική σε κολέγιο - και Bob "The Bear" Hite (1943-1981) - εργαζόταν σε δισκοπωλείο ειδικευμένο στα μπλουζ 78άρια -. Πήραν το όνομά τους από ένα μπλουζ του 1928, που τραγουδούσε ο Tommy Johnson και ονομαζόταν "Canned Heat Blues". Το τραγούδι αφορούσε κάποιον με σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού που πίνει Sterno (δηλητηριώδες αλκοολούχο καύσιμο)! Πραγματικό μπλουζ... Ο Wilson ήταν ήδη γνωστός για το ξεχωριστό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του, όταν συνόδευε βετεράνους μπλουζίστες, όπως τον Son House, στο άλμπουμ "Father Of Folk Blues".

Οι δυο τους, ενώθηκαν με τον Henry "Sunflower" Vestine (1944-1997), έναν άλλο συλλέκτη δίσκων, ικανό για πυροτεχνήματα στην ταστιέρα της κιθάρας του, που ήταν πρώην μέλος των Mothers of Invention του Frank Zappa. H μπάντα συμπληρώθηκε το 1967, με τον Larry "The Mole" Taylor (1942) στο μπάσο, έναν έμπειρο σέσιον μουσικό που είχε παίξει με τον Jerry Lee Lewis και τους Monkees και τον Μεξικάνο ντράμερ, Adolfo "Fito" de la Parra (1946), που είχε παίξει σε δύο από τις μεγαλύτερες μπάντες της Λατινικής Αμερικής, τους Los Sinners και Los Hooligans και στη συνέχεια με τους Platters, Shirelles, T-Bone Walker και Etta James. Ο Harvey "The Snake" Mandel πήρε τη θέση του κιθαρίστα το καλοκαίρι του '69, όταν ο Henry Vestine έφυγε μετά την σοβαρή ένταση στη σχέση του με τον Larry Taylor, αλλά περισσότερα για τη κατάληξη του γκρουπ αργότερα.

​

 

[grio]

Ζώντας τα μπλουζ​

Canned Heat - Living The Blues (Νοέμβριος 1968, Liberty)

​

Τραγούδια: A1 Pony Blues (Charlie Patton, διασκευή Canned Heat) - 3:47, A2 My Mistake (Alan Wilson) - 3:21, A3 Sandy's Blues (Bob Hite) - 6:45, A4 Going Up The Country (Alan Wilson) - 2:51, A5 Walking By Myself (Jimmy Rogers) - 2:28, A6 Boogie Music (L.T. Tatman III) - 3:18, B1 One Kind Favor (Lemon Jefferson, διασκευή L.T. Tatman III) - 4:44, B2 Parthenogenesis (Canned Heat) - 19:54 {I Nebulosity (Owl: άρπα στόματος, John Fahey: κιθάρα), II Rollin' and Tumblin' (Owl: άρπα στόματος), III Five Owls (Owl: τέσσερις φυσαρμόνικες, κιθάρα), IV Bear Wires (Bear: φωνητικά, John Mayall: πιάνο), V Snooky Flowers (Fito: ντραμς, Mole: κόνγκας), VI Sunflower Power (RMS Is Truth) (Sunflower: πέντε κιθάρες), VII Raga Kafi (Owl: χρωματική φυσαρμόνικα), VIII Icebag (Sunflower: κιθάρα), IX Childhood's End (Owl: άρπα στόματος)}, C Refried Boogie (Part I) (Canned Heat) - 20:10, D Refried Boogie (Part II) (Canned Heat) - 20:50
Μουσικοί: Bob Hite (φωνητικά), Alan Wilson (σλάιντ κιθάρα, φωνητικά, φυσαρμόνικα, άρπα στόματος: B2.I, B2.II, B2.IX, χρωματική φυσαρμόνικα: B2.VII), Henry Vestine (ληντ κιθάρα), Larry Taylor (μπάσο, κόνγκας: B2.V), Adolfo de la Parra (τύμπανα)
-- Επιπλέον συμμετοχές
Joe Sample (πιάνο: A3), Jim Horn (φλάουτο: A4), John Mayall (πιάνο: A5 & B2.IV), Miles Grayson (ενορχηστρώσεις πνευστών: A3), Dr. John (ενορχηστρώσεις πνευστών, πιάνο: A6), John Fahey (κιθάρα: B2.I)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Skip Taylor, Canned Heat / Rich Moore, Ivan Fisher

Ηχογραφήθηκε από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο του 1968 στα I.D. Sound Recorders (πλευρές 1 και 2) και 100% ζωντανά στο νάιτ κλαμπ Kaleidoscope (πλευρές 3 και 4), Χόλιγουντ, Καλιφόρνια

​

Το άλμπουμ "Living The Blues", ήταν η τρίτη κυκλοφορία τους, παρουσιάστηκε το 1968 και περιέχει το πιο γνωστό κομμάτι τους, το "Going Up The Country". Η σύνθεση με την "Αρκούδα", την "Κουκουβάγια", το "Ηλιοτρόπιο", τον "Τυφλοπόντικα" και τον "Φίτο", θεωρείται η "κλασική" της μπάντας και στην παραγωγή πέρα από το γκρουπ συμμετείχε και ο μάνατζερ/ατζέντης, Skip Taylor. Οι Bob Hite και Alan Wilson ήξεραν περισσότερα για το μπλουζ και την ιστορία του, από οποιονδήποτε άλλον και χρησιμοποίησαν τις γνώσεις τους προς όφελος της μουσικής τους.

Τα πρώτα επτά κομμάτια είναι ένα μείγμα μπλουζ διασκευών, ξαναγραμμένων μπλουζ στάνταρντ και πρωτότυπων, σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το "Pony Blues" γράφτηκε το 1929 από τον Charlie Patton και ήταν ένα στάνταρτ του Δέλτα του Μισισιπή. Η προσαρμογή τους, ακολουθούσε την παράδοση των μπλουζ διασκευών και έθετε τις βάσεις για το υπόλοιπο άλμπουμ. Ακούγεται "αρχαίο" από την πρώτη κιόλας νότα και είναι χαρακτηριστικό του, "μπούγκι μπλουζ", στυλ τους. Αμέσως μετά, το "My Mistake", πρωτότυπο τραγούδι, γραμμένο από τον Alan Wilson, αρχίζει με αυτό το χαλαρό μπλουζ ήχο, ακριβώς όπως και το πρώτο κομμάτι. Ανοίγει με ένα κιθαριστικό ριφ του Vestine και τα φωτεινά και αέρινα φωνητικά του Wilson αιωρούνται πάνω από το σταθερό γκρουβ των τυμπάνων του Fito de la Parra και το μπάσο του Larry Taylor.

Το "Sandy’s Blues", γράφτηκε από τον Bob Hite. Πολύ ωραίο, αργό μπλουζ, μια θλιμμένη μελωδία με σαξόφωνο και πιάνο που υποστηρίζεται από τα λυπημένα φωνητικά του Bob Hite. Στη συνέχεια το "Going Up The Country", με την μοναδική φαλσέτο φωνή του Wilson, έγινε διάσημο από την ταινία "Woodstock". Παρά το γεγονός ότι, οι Canned Heat έπαιξαν στο Woodstock, η σκηνική παρουσία τους δεν εμφανίστηκε στην αρχική ταινία, αλλά ο παραγωγός χρησιμοποίησε το κομμάτι σαν μουσική υπόκρουση, για την έναρξη της ταινίας και το τραγούδι έγινε ένα είδος ύμνου για το κίνημα, επιστροφή στη φύση. Το τραγούδι είναι μια αναθεωρημένη εκδοχή του τραγουδιού "Bull-doze Blues" από τον Henry Thomas που βγήκε το 1928.

Σειρά έχει το "Walking By Myself", παλιό τραγούδι του Jimmy Rogers, που κυκλοφόρησε αρχές της δεκαετίας του '50 από την Chess Records. Το τραγούδι έχει ένα πολύ προφανές, Σικάγο μπλουζ, ήχο με συμμετοχή του John Mayall στο πιάνο και φυσαρμόνικα από τον Alan Wilson στα πρότυπα του Little Walter της αρχικής ηχογράφησης. Στο επόμενο, "Boogie Music" παίζει πιάνο ένας άλλος εκλεκτός προσκεκλημένος, ο Dr. John (Malcolm John "Mac" Rebennack). Το τραγούδι γράφτηκε από τον L.Τ. Tatman III (πρόκειται για τον Skip Taylor) και είναι μια ωδή στο καλό, παλιό μπούγκι.

Fillmore West 3-5/10/68, Winterland 31/10/68​

 

[grio]

Διασχίζοντας την ύπαιθρο​

​

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με τo, "One Kind Favor", επίσης του Tatman. Πρόκειται για διασκευή/προσαρμογή του παλιού μπλουζ, "See That My Grave Is Kept Clean", από το 1927 του Blind Lemon Jefferson, με θέμα την "καθαριότητα" της ταφόπετρας! Ένα εξαιρετικό μπλουζ τραγούδι.

Για την υπόλοιπη πλευρά, το άκρως πειραματικό και ψυχεδελικό "Parthenogenesis", διαρκεί για είκοσι ολόκληρα ξεσηκωτικά λεπτά. Είναι ένα καταπληκτικό ποτ-πουρί από εννέα διαφορετικά τμήματα και το κομμάτι αυτό, ήταν το πνευματικό παιδί του παραγωγού Skip Taylor. Τη σύνθεση, μοιράζεται όλη η μπάντα και πολλοί από τους τίτλους παραπέμπουν στα παρατσούκλια των μελών. Τα δύο αρχικά εντυπωσιακά τμήματα ("Nebulosity", "Rollin' and Tumblin'"), με την άρπα στόματος/γκιμπάρντα του Wilson και την κιθάρα του John Fahey, είναι σκοτεινά και λυπημένα, για να περάσει στη συνέχεια πάλι μπροστά ο Wilson με τις φυσαρμόνικες και την κιθάρα του ("Five Owls"). Ακολουθεί ο Hite με την πειστική ερμηνεία του συνοδευόμενος από τον John Mayall στο πιάνο ("Bear Wires") και σειρά παίρνει ο Fito με το ντραμ σόλο του και ο Taylor στα κόνγκας ("Snooky Flowers") για να προετοιμάσουν τη ληντ κιθάρα του Henry Vestine σε ένα καταιγισμό από φιντμπάκ και παραμόρφωση ("Sunflower Power"). Συνεχίζει η εκφραστική χρωματική φυσαρμόνικα του Wilson, με την μελαγχολική της διάθεση ("Raga Kafi") και αμέσως μετά το εκρηκτικό ξέσπασμα του Vestine, με όλη τη μπάντα να παίζει από πίσω του ("Icebag"). Το κομμάτι τελειώνει εκεί που ξεκίνησε με την άρπα στόματος του Alan Wilson ("Childhood's End"). Εκπληκτικό...

Το μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι, "Refried Boogie Part I" και "Part II", καταλαμβάνει και τις δύο πλευρές του δεύτερου δίσκου, ηχογραφημένο ζωντανά στο νάιτ κλαμπ Kaleidoscope του Χόλιγουντ. Είναι ένα τερατώδες τζαμάρισμα σαράντα και πλέον λεπτών, που παρουσιάζεται στην ολότητά του και αναγκαστικά χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Τα εκτεταμένα ψυχεδελικά σόλο, μπλουζ κιθάρας, υπογραμμισμένα από τα εξαιρετικά παιξίματα όλων, δημιούργησαν ένα σύγχρονο ήχο μπλουζ, που δυστυχώς δεν έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στην ακμή του.

Το Living the Blues ανήκει στα πιο αξιόλογα, συνεκτικά και αντιπροσωπευτικά έργα της αναβίωσης και εκσυγχρονισμού του μπλουζ, που επιχειρήθηκε τη δεκαετία του '60 από λευκούς καλλιτέχνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Τι απέγινε, όμως, η παρέα;
Ο Henry Vestine ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε το συγκρότημα για πιο αβάν-γκαρντ δουλειές και ανέπτυξε στενή σχέση με τους Άγγελους της Κολάσεως. Ο Larry Taylor, το 1970, εντάχθηκε στους Blues Breakers του John Mayall. Ο μανιοκαταθλιπτικός Alan Wilson πέθανε στα 27, από υπερβολική δόση το 1970, σε ένα λόφο πίσω από το σπίτι του Bob Hite, στο Topanga Canyon. Με την εξισορροπιστική επίδρασή του, ο εξαιρετικά ταλαντούχος Wilson, πρόσθεσε το φως και τη σκιά και μια ποικιλία από στυλ, που χωρίς αυτόν οι Canned Heat απλά δεν ήταν πια Canned Heat. Το 1981, ο πάντα υπέρβαρος, Bob Hite λιποθύμησε στην σκηνή του Palomino Club στο Λος Άντζελες από υπερβολική δόση ηρωίνης και αργότερα εκείνο το βράδυ απέπνευσε. Ο Henry Vastine πέθανε στο Παρίσι από καρκίνο του πνεύμονα το 1997.

Οι δύο εναπομείναντες, Larry Taylor και Adolfo de la Parra, με την πλαισίωση του άλλου μεγάλου, Harvey Mandel (πέρασε πρόσφατα οδυνηρή περιπέτεια υγείας) συνεχίζουν να περιοδεύουν με μια μπάντα, με όνομα Canned Heat, για να μας θυμίζουν τις ημέρες της δόξας...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, cannedheatmusic.com, fdrmx.com)

(από αριστερά) Alan Wilson, Bob Hite, Henry Vestine, Adolfo de la Parra, Larry Taylor​

 

[grio]

- Canned Heat · Goin' Up The Country -

- Canned Heat · Parthenogenesis -

 

[grio]

​

To αριστερό αβανταδόρικο εξώφυλλο, είναι η γερμανική επανέκδοση του 1979, που μου έκανε γνωστό τον δίσκο, ενώ η διπλανή ανθολογία του 1975, ήταν ο δίσκος που υπήρχε από τότε σε ελληνική εγγραφή και μας μύησε στη μουσική τους...

 

[grio]

...Οι δύο εναπομείναντες, Larry Taylor και Adolfo de la Parra, με την πλαισίωση του άλλου μεγάλου, Harvey Mandel (πέρασε πρόσφατα οδυνηρή περιπέτεια υγείας) συνεχίζουν να περιοδεύουν με μια μπάντα, με όνομα Canned Heat, για να μας θυμίζουν τις ημέρες της δόξας...

...και για την ματαίωση της επίσκεψή τους στην Αθήνα...

...Μεγάλη απογοήτευση είχα αισθανθεί το φθινόπωρο του 2011 όταν ματαιώθηκε η επίσκεψη των Canned Heat στην Αθήνα και η εμφάνισή τους στο Gagarin -με τα αυθεντικά μέλη τους, Adolfo "Fito" de la Parra, Larry "The Mole" Taylor και Harvey "The Snake" Mandell- λόγω ασθένειας του Fito de la Parra, όπως τελικά ανακοινώθηκε.
...

 

[Cicadelic Ranger]

και τρίτον ξεφυλλίζοντας κάποια Billboard του 1968, έπεσα πάνω σε δύο εκπληκτικές διαφημίσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ που αγαπάω και με παρακίνησαν ακόμα περισσότερο

Ξεφυλιζεις Billboard του 68 ????? :BXVZCBXZ6: !!!!! :O

 

[grio]

Ξεφυλιζεις Billboard του 68 ????? :BXVZCBXZ6: !!!!! :O

Δεν με παρακολουθείς, θα σημειώσω πλημμελή επίδοση !

...εκτός από μουσική αυτή καθαυτήν, έχω διαμορφώσει αρχείο από πόστερ, διαφημίσεις και γενικά μεμοραμπίλια, που μάζευα και μαζεύω από παλιά από περιοδικά, βιβλιοπαλαιοπωλεία με παλιά περιοδικά (Billboard, Rolling Stone), διαδίκτυο κλπ. Σ' αυτό με οδηγούσε η θέληση για βαθύτερη γνώση για τους συντελεστές και το περιβάλλον που δημιούργησαν τη μουσική που αγαπάμε. Το πρόβλημά μου είναι ότι τα καταχωνιάζω λόγω έλλειψης χώρου και μετά δεν θυμάμαι που πρέπει να τα αναζητήσω. Βλέπεις, υπάρχουν και τα άλλα μέλη στο σπίτι (άνθρωποι και ζώα) που διεκδικούν το χώρο που καταλαμβάνουν τα δικά μου "πράγματα"...

 

[supersonic]

Η περιπέτεια του Mandel δεν έχει τελειώσει δυστυχώς.

 

[Cicadelic Ranger]

Δεν με παρακολουθείς, θα σημειώσω πλημμελή επίδοση !

Μα ναι. Σε παρακολουθω με μεγάλη προσοχη, επιπλεον βαζεις τους δισκους που μου αρέσουν :a0210:.
Αλλα επειδή δεν εχω δει ποτε μου εντυπο των 60ς μου κανε εντύπωση.
Εξ άλλου ειχα καταλάβει...

.........Εχεις φοβερή γνώση και για τα artworks. Eιμαι και γω φάν του είδους ..........
Καλά το κατάλαβα οτι εισαι θησαυροφύλακας

Αλλα απο 60ς !!!!! ... I'm very impressed :grinning-smiley-043

 

[wynn]

Απο τους πολυ αγαπημενους.

Alan The Blind Owl Wilson
Bob The Bear Hite
Henry Sunflower Vestine
Larry The Mole Taylor
Adolfo Fito De La Parra

Συμπτωματικα προχτες ακουγα τη συγκεκριμενη επανεκδοση του living the blues. Πολυ καλο αφιερωμα.

 

[grio]

Απο τους πολυ αγαπημενους.

Alan The Blind Owl Wilson
Bob The Bear Hite
Henry Sunflower Vestine
Larry The Mole Taylor
Adolfo Fito De La Parra

Συμπτωματικα προχτες ακουγα τη συγκεκριμενη επανεκδοση του living the blues. Πολυ καλο αφιερωμα.

Ευχαριστώ, αναφέρεσαι στην επανέκδοση της ιταλικής Akarma ή της εγγλέζικης BGO Records; Την γαλλική, της Magic Records, δεν την έχω ακούσει. Πάντως οι δύο προηγούμενες, δεν συγκρίνονται ηχητικά με το αμερικάνικο βινύλιο. Ακόμη και η γερμανική επανέκδοση του 1979 είναι καλύτερη.

 

[wynn]

Ευχαριστώ, αναφέρεσαι στην επανέκδοση της ιταλικής Akarma ή της εγγλέζικης BGO Records; Την γαλλική, της Magic Records, δεν την έχω ακούσει. Πάντως οι δύο προηγούμενες, δεν συγκρίνονται ηχητικά με το αμερικάνικο βινύλιο. Ακόμη και η γερμανική επανέκδοση του 1979 είναι καλύτερη.

Τη γερμανικη επανεκδοση με το ασπρο εξωφυλλο την εχω σε βινυλιο και αυτην της akarma σε cd. Ενα αλλο εξαιρετικο live album το Topanga Coral δυστυχως δεν ειναι αναλογης ποιοτητας ηχογραφηση, τουλαχιστον η original εκδοση βινυλιου.
Αυτη που ειναι καλυτερη ηχογραφηση ειναι το διπλο Hooker N Heat με τον τρισμεγιστο. Ατελειωτη boogie ευχαριστηση!

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Re: Παρθενογένεση!

View attachment 115096​

...
ενώ η διπλανή ανθολογία του 1975, ήταν ο δίσκος που υπήρχε από τότε σε ελληνική εγγραφή και μας μύησε στην μουσική τους...

Ετσι όπως το λές!
Αυτoς ο δίσκος- ανθολογία πρέπει να ήταν αγορά του Τζίμη- φίλου- μπορεί και όχι. Υποτίθεται πάντως αυτός τον είχε, γιατί στην ουσία βρισκόταν στα σπίτια ολονών και τον ακούγαμε όλοι.
Τι να σου κάνει όμως, δεν έφτανε αυτό... Ούτε οι κασσέτες. Το δίσκο -τον οποιονδήποτε- έπρεπε τον έχεις, αλλιώς η φάση ήταν μισή. Δεν έφτανε να τον έχει ο φίλος σου.
Και ήταν ήδη εξαντλημένος λίγο μετά αφού κυκλοφόρησε. Απο τους δυό- τρείς δίσκους που τους έψαχνα για πολλά χρόνια.
Τέλος πάντων τον βρήκα mint το 2005 σε ένα παζάρι και ησύχασα.
Υπήρξε σχολείο και "πόρτα" για έναν άλλο κόσμο απο αυτόν που "νομίζαμε" ως ροκ στην άγουρη νεότητά μας, μια σχεδόν "cult" επιλογή σε σχέση με το συρμό.
Δεν ξέρω πόσες ώρες έχω περάσει φορώντας τα ακουστικά ενώ ταυτόχρονα "διάβαζα" αυτό το εξώφυλλο με τα κολάζ απο φωτογραφίες, αποκόμματα, εξώφυλλα, ζωγραφιές, items....
Το πάθαινε κανείς άλλος με τα εξώφυλλα την ώρα της ακρόασης;
Πόσες φορές με τον μεγεθυντικό φακό δεν προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω -ανεπιτυχώς- κάποια "σημεία".

Έπρεπε να τον ξαναπάρω στα χέρια μου τόσα χρόνια μετά, εποχή του google πιά, για να "ξεκλειδώσω" μερικά
- H φυσαρμόνικα -μια Hohner Marine Band με χτυπημένο το C (ντο) στην ακρη της- ήταν το πιό εύκολο.
- Αριστερά της είναι τα "χαρτάκια" για στρίψιμο Bambu R-Abad Santonja Alcoy
- και δεξιά της μια μπύρα Blatz Pilsener

 

[Νότης]

Δεν ξέρω αν υπάρχει δίσκος τους που να μην έχω ως την εποχή του "Kings of the Boogie" του '81. Το living είναι 2ο αγαπημένο μετά το "historical figures and ancient heads"