The Animals - Before we were so Rudely Interrupted (1977)
Δέκα περίπου χρόνια μετά τη διάλυσή τους, οι Animals -και με την αρχική μάλιστα σύνθεσή τους- επιστρέφουν το 1977 εντελώς απρόσμενα, με έναν δίσκο -θεωρητικά- έξω από την εποχή του.
Ξέρουμε πολύ καλά τον αναβρασμό που επικρατούσε στα μουσικά είδη της εποχής, με τις νέες τάσεις να κυριαρχούν και να κατακρημνίζουν κάθε τι "παλιό".
Μέσα σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, έρχονται οι Animals και κάνουν αυτό που ξέραν καλύτερα απ'όλους, έναν δίσκο με τα γνωστά υλικά των "πηγών", συνεχίζοντας αγέρωχα από εκεί που σταμάτησαν, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Δέκα κομμάτια, τα περισσότερα standards, με κορυφαίο άτα την άποψή μου το It's all over now, Baby Blue του Dylan.
Τα υλικά είναι αγνά και πρώτης διαλογής, οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή είναι άψογες από πάσης απόψεως, το αποτέλεσμα χορταστικό και "φρέσκο", όλοι οι μουσικοί σε φόρμα, αλλά ο Price - σε κάθε λογής πλήκτρα - και ο Eric Burdon κυριολεκτικά θερίζουν.
Ο δίσκος φυσικά δε γνώρισε καμιά εμπορική επιτυχία, ούτε και μπήκε στο Πάνθεον των επιτυχιών τους, όπως πχ ακόμη και το μεταγενέστερο Ark έκανε, αυτό όμως δεν εμπόδισε εμάς που έπεσε τυχαία στο διάβα μας να τον εκτιμήσουμε, να αποτελέσει ένα "υψηλό εμπόδιο" στην αναμέτρησή του με κάθε επίδοξο "φονέα των γιγάντων" της εποχής και μια ακόμη ζωντανή απόδειξη πως η μουσική αυτή ήρθε για να μείνει.
Δίσκος Μουσικής, προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Δέκα περίπου χρόνια μετά τη διάλυσή τους, οι Animals -και με την αρχική μάλιστα σύνθεσή τους- επιστρέφουν το 1977 εντελώς απρόσμενα, με έναν δίσκο -θεωρητικά- έξω από την εποχή του.
Ξέρουμε πολύ καλά τον αναβρασμό που επικρατούσε στα μουσικά είδη της εποχής, με τις νέες τάσεις να κυριαρχούν και να κατακρημνίζουν κάθε τι "παλιό".
Μέσα σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, έρχονται οι Animals και κάνουν αυτό που ξέραν καλύτερα απ'όλους, έναν δίσκο με τα γνωστά υλικά των "πηγών", συνεχίζοντας αγέρωχα από εκεί που σταμάτησαν, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Δέκα κομμάτια, τα περισσότερα standards, με κορυφαίο άτα την άποψή μου το It's all over now, Baby Blue του Dylan.
Τα υλικά είναι αγνά και πρώτης διαλογής, οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή είναι άψογες από πάσης απόψεως, το αποτέλεσμα χορταστικό και "φρέσκο", όλοι οι μουσικοί σε φόρμα, αλλά ο Price - σε κάθε λογής πλήκτρα - και ο Eric Burdon κυριολεκτικά θερίζουν.
Ο δίσκος φυσικά δε γνώρισε καμιά εμπορική επιτυχία, ούτε και μπήκε στο Πάνθεον των επιτυχιών τους, όπως πχ ακόμη και το μεταγενέστερο Ark έκανε, αυτό όμως δεν εμπόδισε εμάς που έπεσε τυχαία στο διάβα μας να τον εκτιμήσουμε, να αποτελέσει ένα "υψηλό εμπόδιο" στην αναμέτρησή του με κάθε επίδοξο "φονέα των γιγάντων" της εποχής και μια ακόμη ζωντανή απόδειξη πως η μουσική αυτή ήρθε για να μείνει.
Δίσκος Μουσικής, προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Last edited by a moderator:
