Βερολίνο... [Lou Reed]

[grio]

Οι καλότυχοι (Men of good fortune), συχνά προκαλούν την πτώση αυτοκρατοριών Ενώ οι φτωχά καταγόμενοι (poor beginnings), συχνά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως Ο πλούσιος γιος περιμένει τον πατέρα του να πεθάνει ο φτωχός απλά πίνει και κλαίει Και εγώ, απλά δε νοιάζομαι για τίποτα Οι καλότυχοι, πολύ συχνά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα Ενώ οι φτωχά καταγόμενοι, συχνά μπορεί να κάνουν οτιδήποτε Κατά βάθος, προσπαθούν να συμπεριφέρονται αντρίκια Χειρίζονται τα πράγματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο Δεν έχουν πλούσιο μπαμπά να στραφούν ... Λένε ότι χρειάζονται χρήματα για να κερδίσεις χρήματα Δείτε τους Φόρντ, αλλά δεν ξεκίνησαν μ' αυτόν τον τρόπο Τέλος πάντων, εγώ αδιαφορώ Οι καλότυχοι, συχνά εύχονται να μπορούσαν να πεθάνουν Ενώ οι φτωχά καταγόμενοι, θέλουν αυτά που έχουν εκείνοι και πεθαίνουν να τα αποκτήσουν Όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα που έχει να δώσει η ζωή Θέλουν να έχουν χρήματα και να ζήσουν Αλλά εγώ, απλά δε νοιάζομαι για τίποτα ... - Lou Reed

- Lou Reed · Men of Good Fortune -

Να ξεκαθαρίσω ότι, θεωρώ μέγιστη τέχνη την οικονομία του λόγου, γιατί αναγκάζεσαι να λες με λίγα, πολλά, άλλωστε γι' αυτό θαυμάζω την ποίηση και αυτούς που εκφράζονται μέσα από αυτήν. Οι στίχοι του Lou Reed, λειτουργούν διαπιστωτικά, αλλά περιέχουν και "στάση".

Από τη μια οι καλότυχοι με τον πλούσιο μπαμπά και τα υπαρξιακά προβλήματα και από την άλλη, οι φτωχοί με το όνειρο του πλουτισμού και την ανάλωση της ζωής τους σ' αυτό. Και o Reed στην άκρη, κάπως αποστασιοποιημένος και απόμακρος, αδιαφορεί ή μήπως όχι. Πως το καταφέρνει και γιατί; Το αμερικάνικο όνειρο και οι αξίες του είναι στόχος ζωής όχι μόνο των εντόπιων αλλά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και των απανταχού θιασωτών του. Αυτή δυστυχώς είναι η ωμή πραγματικότητα.

Στον αντίποδα, ο δικός μας μικρόκοσμος, παράπλευρης (ενίοτε και εικονικής !) πραγματικότητας, που μας απενοχοποιεί και τον συνθέτουμε ο καθένας με διαφορετικές προθέσεις και συστατικά. "Επιλέγουμε" ανθρώπους, στέκια, εργαλεία, καταστάσεις, έξεις και εξαρτήσεις που μας "εξυπηρετούν" και μας επιτρέπουν την "παράλληλη" ζωή μας. Ο μέγιστος Reed μέσω του ήρωά του, περιγράφει "στάση", που μπορεί να ερμηνευτεί σαν αδιαφορία αλλά και σαν αντίδραση στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Αναταράξεις δημιουργούνται όταν αρχίζει να λειτουργεί η συνείδηση η οποία είναι αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης και ότι αυτό συνεπάγεται. Το ερώτημα τίθεται απλά και βασανιστικά, πόσο καλά μπορείς να είσαι όταν δίπλα υπάρχει τόσος πόνος και απόγνωση; "And me, I just don't care at all", περιμένοντας απλά τη σειρά σου ή ποντάροντας στην καλοτυχία σου; Και εδώ έρχεται η προσωπική απάντηση και η στιγμή της αλληλεπίδρασης με το "περιβάλλον".

Αρκετά, όμως, δεν το συνεχίζω, μάλιστα, ήδη το πήγα αρκετά μακριά...

​

 

[grio]

...αυτός είναι ο παράδεισος!​

Lou Reed - Berlin (Ιούλιος 1973, RCA Victor)

​

Τραγούδια: A1 Berlin - 3:23, A2 Lady Day - 3:40, A3 Men Of Good Fortune - 4:37, A4 Caroline Says I - 3:57, A5 How Do You Think It Feels - 3:42, A6 Oh, Jim - 5:13, B1 Caroline Says II - 4:10, B2 The Kids - 7:55, B3 The Bed - 5:51, B4 Sad Song - 6:55
Μουσικοί: Lou Reed (φωνητικά, σύνθεση & στίχοι, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Dick Wagner (ηλεκτρική κιθάρα, συνοδευτικά φωνητικά), Steve Hunter (ηλεκτρική κιθάρα), Jack Bruce (μπάσο:A1, A3 μέχρι B1, B3, B4), Gene Martynec (μπάσο: A2, ακουστική κιθάρα, συνθεσάιζερ & προσαρμογή φωνητικών: B3), Tony Levin (μπάσο: B2), Aynsley Dunbar (τύμπανα: A1, A3 μέχρι B1, B3, B4), B.J. Wilson (τύμπανα: A2, B2), Michael Brecker (τενόρο σαξόφωνο), Randy Brecker (τρομπέτα), Jon Pierson (μπάσο τρομπόνι), Steve Winwood (όργανο, αρμόνιο), Bob Ezrin (πιάνο, μέλοτρον, χορωδία), Allan Macmillan (πιάνο: A1), Blue Weaver (πιάνο: A3), Dennis Ferrante, Elizabeth March, Lou Reed, Steve Hyden (χορωδία)
Παραγωγή / Μηχανικός: Bob Ezrin / Jim Reeves

Τα βασικά κομμάτια ηχογραφήθηκαν στα Morgan Studios και συμπληρώθηκαν στα CTS Studios, του Λονδίνου και στα Record Plant Studios, της Νέας Υόρκης

​

Το Berlin του 1973, από τα γυμνασιακά μου χρόνια κατείχε ιδιαίτερη θέση στη δισκοθήκη αλλά και στη καρδιά μου, για τους λόγους που σας εξέθεσα στην εισαγωγή. Ήθελα να γράψω τρία λόγια για το άλμπουμ αυτό, αποχαιρετώντας τον καλλιτέχνη, με τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του, το 2013, αλλά τότε ήμουν σ' άλλη φάση.

Ο σκοτεινός πρίγκιπας του αντεργκράουντ τραγούδησε την παρακμή, όσο κανένας άλλος. Στη σόλο πορεία του, τη δεκαετία του '70, υποδύθηκε και την γκλαμ περσόνα με τη φιγούρα του ανδρόγυνου που έκτισε με τη συμβολή του δούκα Μπάουι, με κορύφωση το Transformer. Το κιτς με το έντονο μακιγιάζ, η έλλειψη αναστολών, η αμφισεξουαλικότητα, όλα ενυπήρχαν και ζητούσαν την έκφρασή τους. Η συνέχεια ήταν περιπετειώδης με στοιχεία ενδοσκοπικά και αυτοβιογραφικά και κορυφώθηκε με το σκέτο και ακατέργαστο θόρυβο του Metal Machine Music.

Κάποτε σας μίλησα για τα δύσοσμα αριστουργήματα αυτής της εποχής μετά τις χίπικες αγάπες, τα λουλούδια και τα όνειρα. Είχε έρθει η εποχή με τους εφιάλτες, τις σχιζοειδείς διαταραχές, τις συμπλεγματικές καταστάσεις και το βύθισμα στις βαριές αρρωστημένες παραισθήσεις που προκαλούσαν οι εξαρτησιογόνες ουσίες. Κάτι σαν τις εικόνες που βλέπω καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας, με την ανθρωπιστική κρίση και εν αναμονή του εξωτερικού μας δανεισμού...

Το εντυπωσιακό Berlin, για άλλους αμφιλεγόμενο, είναι ένα άλμπουμ που εναλλάσσονται καταθλιπτικά, σκοτεινά κομμάτια με μια αισιόδοξη, όμως αίσθηση της ήττας. Ωστόσο, είναι πολύ πιο μελωδικό και λιγότερο θορυβώδες από ό,τι έκαναν οι Velvet Underground, δείχνοντας και το ανώτερο ταλέντο του Reed στη σύνθεση.

"Αχ μωρό μου, αυτός είναι ο παράδεισος"​

Αυτή είναι η αρχή ενός θεματικού άλμπουμ (κόνσεπτ) που εξιστορεί διαλυμένες σχέσεις, όπου εξάρτιση, απιστία, κακοποίηση, κατάθλιψη και αυτοκτονία "απασχολούν" τους πρωταγωνιστές.

Βρισκόμαστε κοντά στο τείχος του Βερολίνου, όπου η Lady Day (Caroline) χαρούμενη και αθώα έχει συναντήσει τον Jim, πρώην χίπη και εξαρτημένο, ο οποίος μάλλον είναι κυνικός στην οπτική για τη κατάσταση της εποχής του. Η Caroline, με παράλληλες σχέσεις, αμφισβητεί και ταπεινώνει τον Jim, γιατί αυτός αρνείται να ενηλικιωθεί -She wants a man not just a boy-. Τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν στη σχέση, όταν ο Jim αρχίζει να γίνεται βίαιος και ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος. Η Caroline συντρίβεται και γεμάτη ανασφάλειες αρχίζει να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις και να "φτιάχνεται". Οι κοινωνικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το παιδί της ενώ ο Jim θιγμένος από την απιστία της, χαίρεται με τις εξελίξεις. Η Caroline σε απόγνωση κόβει τις φλέβες της με ένα ξυράφι και ο Jim απλά προσπαθεί να αλιεύσει συμπάθεια, εμφανίζοντας τον εαυτό του ως το πραγματικό θύμα, που βέβαια, ποτέ δεν ήταν...

Ένα σενάριο με "γήινους", ρεαλιστικούς πρωταγωνιστές σε δραματοποιημένους ρόλους, μέσα σε αστικό περιβάλλον και σε σαφή και πλήρη αντίθεση με τα φαντασιακά κόνσεπτ των προγκ συγκροτημάτων εκείνης της εποχής.

​

 

[grio]

Πώς λες να νιώθω;​

​

Το πιάνο με τα σαξόφωνα, οι τρομπέτες, τα τρομπόνια και το μέλοτρον συνοδεύουν τη βαρύτονη υπνωτική φωνή του Reed στο γνωστό στυλ του, κάτι μεταξύ τραγουδιού και ομιλίας στα τρία πρώτα κομμάτια της πρώτης πλευράς, "Berlin", "Lady Day" και στο αγαπημένο "Men Of Good Fortune".

Στο "Caroline Says" εμφανίζονται τα πνευστά σαν μουσική υπόκρουση με τη γυναικεία χορωδία και τη παραμορφωμένη κιθάρα και το μέλοτρον στο τέλος. Το "How Do You Think it Feels" είναι περισσότερο στο ύφος του ομότιτλου κομματιού, με μπάσο, πιάνο και γεμίσματα τυμπάνων μέχρι σύντομα να αλλάξει, με τα πνευστά και την ηλεκτρική κιθάρα να παρεμβάλλονται στη μελωδία. Στο "Oh Jim" ένας τυμπανισμός αναλαμβάνει την εισαγωγή, ενώ τα πνευστά πάλι εμφανίζονται καθώς τραγουδά ο Reed.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το "Caroline Says II", ένα από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του, με τη πιο ωμή φωνή του, πάνω από μια ακουστική κιθάρα. Το "The Kids" είναι ακόμα ένα λυπημένο κομμάτι με την αφήγηση του Reed και τα κλάματα των παιδιών που τα απομακρύνουν από τη μάνα τους. Το "Bed" με την ακουστική κιθάρα, θρηνεί την αυτοκτονία και κλείνει με την οδυνηρή χορωδία και ένα βουητό το οποίο προετοιμάζει το "Sad Song" με τον αλέγρο τόνο, τα έγχορδα, την ηλεκτρική κιθάρα και τα ντραμς.

Και μια επισήμανση για τους θαυμάσιους μουσικούς. Για τους δύο Βρετανούς της ρυθμ σέξιον, Jack Bruce και Aynsley Dunbar τα λόγια είναι περιττά. Στις κιθάρες βρίσκουμε δύο Αμερικανούς, τους Dick Wagner και Steve Hunter, σαφώς επηρεασμένους από τον απόλυτο γκλαμ κιθαρίστα Mick Ronson με τα λεπιδωτά ριφ του. Άλλωστε ο Mick Ronson είχε συμμετάσχει στο Transformer σαν κιθαρίστας αλλά και σαν παραγωγός με τον Bowie και ακόμα και οι κιθαρίστες του επερχόμενου πανκ του χρωστούν πολλά.

Ο κόσμος του Reed στο Berlin δεν είναι όμορφος, είναι όμως πραγματικός! Εάν τον αποκόψεις από το θεματικό περιεχόμενό του και αγνοήσεις τα "μηνύματά" του είναι σαν να ευνουχίζεις ένα καθαρόαιμο άλογο σε ηλικία αναπαραγωγής. Τα θέλγητρά του είναι το συνολικό "πακέτο". Το κόνσεπτ, οι στίχοι, η αξεπέραστη φωνή, το πιάνο με το μέλοτρον κάποια στιγμή, τα πνευστά, η ρυθμ σέξιον και οι κιθάρες κάποια άλλη. Σαν μια διαδρομή που το τοπίο εναλλάσσεται και το ενδιαφέρον είναι πάντα αμείωτο...

Με μερικούς δίσκους δεν ξεμπλέκεις ποτέ, όσο και αν "ωριμάσεις" ή "εξελιχθείς"!

"Λου" Ριντ (2 Μαρτίου 1942 - 27 Οκτωβρίου 2013), μας λείπεις...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, sputnikmusic.com)

​

 

[grio]

- Lou Reed · Lady Day -

- Lou Reed · How Do You Think It Feels -

για ξεκίνημα...

 

[grio]

Hταν ένας πολύ δικός μας άνθρωπος..
Mεγαλώσαμε μαζί του..
Τίποτ' άλλο.

Σπύρο, είναι όπως τα λες...
Αποσβολώθηκα και δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω.

​

...Ήθελα να γράψω τρία λόγια για το άλμπουμ αυτό, αποχαιρετώντας τον καλλιτέχνη, με τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του, το 2013, αλλά τότε ήμουν σ' άλλη φάση...

Όντως...

 

[Cicadelic Ranger]

Τον δισκο αυτον αργησα να τον ακουσω, ισως απο μια ενδόμυχη συνειδητοποίηση οτι ηταν ψυχικός φόρτος...ισως απο ανεπάρκεια.
Τον ειχα σε κασέτα (εταιρίας αλλα κασέτα) οχι καν δισκο ωστε να μην προγραματίζεται για ακρόαση.

Βέβαια τον ακουσα (σαν κασετα με οτι αυτο συνεπάγεται, αυτοκίνητο, σε φιλους... τελικά τον ακουγα χωρις να τον ακουω)

Τελικά πηρα την απόφαση να τον ακουσω, δεν πανε παρα πολλά χρόνια, αρα αγορασα τον δισκο. Και δεν τον άκουσα μόνος, αλλα τοαυτός ον άκουσα πραγματικά.
Και οι φοβοι μου επιβαιβεώθηκαν.
Αλλα οι αισθησεις μου ήταν σαν να βρηκαν μια νεα πορτα εισοδου.
Τι strange προσωπικότητα αυτος ο Lou...νόμιζες οτι δεν του καιγόταν καρφι όπως το λεει στο τραγουδι του.

Αλλα εννοιωσα οτι δεν ηταν ετσι την ημέρα που χάθηκε...γιατι αν δεν του καιγόταν καρφι, δεν θα έννοιωθα έτσι.

Απλά ηταν ένας μάρτυρας μιας πόλης που έτεινε να γινει η Μητρόπολη του κόσμου και απλά αυτο δεν έγινε ποτέ.
Οπως και αυτος που ητανε να γινει ο βαρδος της δημιουργησε το πιο εσωτερικό, το πιο ισως βαθυ έργο του με το όνομα μιάς άλλης πολης που εγινε συμβολο.

Τελικά δεν ηταν οτι δεν του καιγότα καρφι...η αληθεια ειναι οτι ηταν παντα παρα διπλα, λιγο πιο πέρα, σε απόσταση.
Σε αυτην την απόσταση οπου παρατηρουμε τα πράγματα με οξυδέρκεια.
Και σε αυτη την αποσταση τραγουδουσε την μαρτυρία του σαν δημιουργός.

Το Berlin ειναι μια τέτοια μαρτυρία.

Και το men of good fortune ενδεικτικό της στάσης ζωής (και επιβίωσης ; )
Ο Λου ηταν πάντα πιο πέρα του συμβάντος, και εκανε την διήγηση.
Νομίζω και τωρα, κάπως, πιο πέρα ειναι.

 

[grio]

Αντί επιλόγου...​

Ο Lou Reed, όπως και άλλα σύμβολα υπήρξαν θύματα του μύθου τους. Η ευρύτερη αναγνωρισιμότητα και η ινδαλματοποίηση, που για κάποιους υπήρξε εκτός των επιδιώξεών τους, ενώ για άλλους αποτέλεσε κύρια στόχευση, σίγουρα όμως φυσικό συνεπακόλουθο του σταρ σύστεμ, ενίοτε αποπροσανατολίζει, κρύβει, συγκαλύπτει και αποσιωπά τα πραγματικά κίνητρα και μηνύματα που πιθανόν εκφράζονταν μέσω κάποιων δισκογραφικών δημιουργιών. Οι κατά καιρούς, παράξενες αγάπες της νεολαίας μας για κάποιους καλλιτέχνες (όπως είχε γράψει και ο Αργύρης Ζήλος παλαιότερα), δεν είχαν βέβαια σαν αιτία τη κατανόηση των προθέσεων και της στάσης του καλλιτέχνη αλλά οφείλονταν στην τάση/τρεντ που είχε δημιουργηθεί στους νεολαιίστικους κύκλους, γιατί έτσι "έπρεπε" και γιατί αυτό καθιστούσε τότε τους νέους αποδεκτούς στις παρέες τους, δημιουργώντας "κοινότητα".

Βέβαια, σε αυτή τη "σύγχυση" έχουν συμβάλλει και οι δημοσιογράφοι του λεγόμενου μουσικού τύπου, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Επιδερμικοί και "μυρωδιάδες", άγονταν και φέρονταν από την ημιμάθειά τους και την έλλειψη κατανόησης και ερμηνείας του ροκ "φαινομένου". Η διάθεση για το άμεσο ξεμπέρδεμα με τους καλλιτέχνες και η πολλάκις ανούσια και ατυχής κατηγοριοποίησή τους είχε σαν συνέπεια τη διαμόρφωση στρεβλών μουσικών "συνειδήσεων". Χρειάστηκε προσωπική ενασχόληση και αγάπη για το "αντικείμενο" για να αποτιναχθεί, από όσους βέβαια το επιχείρησαν, η διαμορφωμένη και παγιωμένη αντίληψη για κάποια μουσικά πράγματα.

Αφορμή για όλα αυτά, υπήρξε η θύμηση μιας ολόκληρης, ατίθασης και παρελθούσας εποχής, με την ευκαιρία της παρουσίασης του Berlin, αλλά και η καθημερινή ανάγνωση των παρουσιάσεων του ευρετηρίου μας και η ανακάλυψη "αποκαλυπτικών" και ενδοσκοπικών προσεγγίσεων για όλων των ειδών τις μουσικές. Και βέβαια είναι μεγάλη μας τιμή να φιλοξενούνται σπάνια, κείμενα αισθητικής και πληροφοριακής πληρότητας από ανθρώπους γνώστες και προπάντων ευλαβικούς προσκυνητές της μουσικής.

Ένα τεράστιο σεβασμό και ευχαριστώ, προς όλους όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία της καλύτερης διαδικτυακής μουσικής κατηγορίας.

How Do You Think It Feels...
:worshippy:

ΥΓ. Παράκληση, μην πέσετε στον λήθαργο που η εποχή μας "ευνοεί" και αντισταθείτε με όποιο τρόπο μπορείτε...

 

[Γιώργος Κουν.]

Παρότι τότε υπήρχε στη δισκοθήκη "μας" -με την ευρεία έννοια της παρέας, που έχω πολλές φορές αναφερθεί- και ο κάτοχός του τον εκτιμούσε πολύ, εν τούτοις δεν ήταν απο αυτούς τους δίσκους που χωρίς "παρότρυνση" θα διάλεγα να "μελετήσω".

Υπήρχαν το Transformer, το "Zώο" και το Live που κάλυπταν τις προτιμήσεις μου κατα προτεραιότητα όσον αφορά το Λουρίδη.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Ουσιαστικά επομένως πριν απο αυτή την παρουσίαση δεν τον "κατείχα".

 

[supersonic]

δεν θα ντραπώ να παραδεχτώ ότι δεν ήξερα τι ήταν ο Lou (και ακόμα περισσότερο οι VU) μέχρι που βγήκε το transformer. (δεν θα πάθω και τίποτα βέβαια, διότι μετρημένοι τον ήξεραν το 1973 στην Ελλάδα, ένας ο ΚΛ και κανα δυό άλλοι.... :Banane0
Και ακούγοντας το transformer και έχοντας άλλα στις προτεραιότητές μου εκείνη την εποχή, παρασύρθηκα από το laid back ύφος του take a walk και φόρεσα μια μουτσούνα "δική μου" στον καλλιτέχνη, ενός ήπιου τραγουδοποιού με βαθειά αίσθηση αυτοσαρκασμού και αυτοκαταστροφής.
Περιττό επίσης να πω ότι VU δεν άκουσα παρά μόνο ΜΕΤΑ από το ζώο το οποίο άκουσα βράδυ σε πειρατικό σταθμό χωρίς φυσικά να ξέρω τι είναι και έμεινα ξύπνιος σιγοτραγουδώντας και γράφοντας σε χαρτιά σκόρπιους στίχους για να εντοπίσω πιθανούς τίτλους από κάποιο δίσκο του διότι είχα αναγνωρίσει τη φωνή και έπρεπε να τον βρώ πάσει θυσία. Την άλλη μέρα όντως αγοράστηκε το ζώο, και μήνες μετά αναζητήθηκαν οι VU για να πεταχτούν στο καλάθι μετά από βιαστική, πλήν επαρκή, δειγματοληψία, λόγω "μετριότατης παραγωγής" και "κακού περιτυλίγματος ενός ακατέργαστου προϊόντος".
Ευτυχώς ο Bob Ezrin σύστησε στον Lou τα μαγικά χέρια των Wagner (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται) και Hunter (τυφλός σήμερα από γλαύκωμα) και δυστυχώς εκείνος έμεινε στις πρωτόγονες βάσεις.
Ο Lou μια ζωή ήταν ταλαντούχος, αλλά κλώτσαγε την καρδάρα όπου μαζευόταν το γάλα που κατέβαζε ο ίδιος.

Ετσι το Berlin αγοράστηκε αμέσως με την δίψα και την ελπίδα να έχει αναπαραχθεί ο ήχος του rock n roll animal στο στούντιο.
Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.

Το κεφάλαιο Lou άνοιξε και έκλεισε για μένα εκεί.
Σε έναν δίσκο. (όπου εβαλαν το χέρι τους άλλοι).

 

[Cicadelic Ranger]

Αυτό το νήμα για τον Lou θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για να ενδοσκοπήσουμε στο Ροκ μέσα μας, να καταλάβουμε μετά από τόσο καιρό πως και γιατί κάναμε αυτές τις αισθητικές επιλογές και τι επίσης μπορεί να χάσαμε ή να περάσαμε, χωρίς να ρίξουμε τα φώτα του προβολέα.

Ο Grio το εκφράζει τέλεια τόσο στο άρθρο του, όσο και στην reprise του. Το Ροκ δεν είναι μόνο ακρόαση, ούτε απλά βίωμα. Γιατί μπορεί να βιώσεις κάτι, παθητικά, σαν θεατής.
Το Ροκ και για μένα εκεί βρίσκεται η ιδιαιτερότητα του που ξεπερνάει την απλή μουσική... ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΗ.

Σχέση μας χωρίς να το ξέρουμε (και χωρίς να το ξέρουν ούτε αυτοί LOL), με τους καλλιτέχνες, τους εκφραστές του γιατί δημιουργούσαν ένα dispositive ανάμεσα σε μας, τον ψυχισμό μας, τις αναμονές μας, και την πραγματικότητα... την νέα πραγματικότητα που πρόσφερε ο καθένας.

Ο Λου δεν ήταν σίγουρα Jim, ούτε David, ούτε Iggy, παρόλο που θα ήθελε να είχε την αύρα τους, την λάμψη τους και να είναι στο μέσο, στο κέντρο των πραγμάτων και των φώτων.
Ήταν εγωιστής, φιλόδοξος, νάρκισσος, μεγαλομανής, δύσκολος (βλέπε παλιο-) χαρακτήρας, καπριτσιόζος... είχε όλη την πανοπλία να γίνει Σουπερ σταρ στο επίκεντρο του "καλλιτεχνικού" mainstream αλλά δεν έκατσε, ακόμα και όταν το τερμάτισε με glam και strass και μακιγιάζ.

Όμως δεν καθόταν έτσι και αυτή είναι η μοναδική αλχημεία του Ροκ (γι' αυτό και έκανε κάποια τερατουργήματα, που εγώ τα βλέπω σαν καθαρή πρόκληση και αντίδραση σαν να ήθελε να την σπάσει σε κάποιους, ίσως σε όλους και σίγουρα σ' αυτόν τον ίδιο)

...και κορυφώθηκε με το σκέτο και ακατέργαστο θόρυβο του Metal Machine Music

(αν είναι δυνατόν ο Λυμπερόπουλος πρότεινε αυτό το διπλό;;; δεν μπορεί, πλάκα έκανε σίγουρα)....

Ε ναι, άλλη ήταν η πραγματικότητα του Λου και βγήκε σιγά σιγά στην επιφάνεια και όχι σαν Glam, αλλά σαν Intimacy προσωπικό, μοναχικό και ίσως περιθωριακό... Ενώ ο Λου δεν γούσταρε περιθώριο, γούσταρε να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μέσα στην πίστα, η μέσα στις εκθέσεις.

Η πραγματικότητα, η γλώσσα της αλήθειας όμως επιβάλλεται στους δημιουργούς, τους πραγματικούς... τι είχε πει ο Λυμπε;
Κάτι περίπου, αν θυμάμαι σαν, "ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν ξέρει συνήθως τι κάνει"

Αυτός ήταν ο Λου, αλλά τελικά συνειδητοποίησε την αλήθεια του, φόρεσε το τζάκετ του και τα απλά γυαλιά της μυωπίας... και χαμηλό ήπιο προφίλ.

Σαν να συμβιβάστηκε αίφνης με τον κόσμο, την αλήθεια του και την ( απλή ; ) ιδιοφυΐα του.

Όπως και ναι, μας λείπει.

Για να πω και γω, πιο είναι το αγαπημένο μου (το αναπόσπαστο κομμάτι μου) του Lou Reed είναι αυτό:

Σ' αυτό το σπιτικό το ακούμε τουλάχιστον ένα βράδυ κάθε ένα η δυο μήνες :music-smiley-005:.
To Berlin πρέπει να είμαστε με υψηλό ηθικό για να το ακούσουμε... αλλά συμβαίνει και αυτό συχνά :ADFADF1:

Μια μικρή θύμηση στου Βιμ Βέντερς τα λημέρια