Προσκύνημα

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

OM – Variations On A Theme (Holy Mountain CD – 2005)

Για όσους ξέρουν το περυσινό τους -Conference Of The Birds- αυτό εδώ είναι το πρώτο άλμπουμ των Al Cisneros (μπάσο) και Chris Hakius (ντράμς), της rhythm section των θρυλικών Sleep του Σαν Χοσέ.
Το άλμπουμ αποτελείται από τρία κομμάτια. Τρείς υπνωτικά επαναληπτικοί, κυκλοτερείς μαραθώνιοι, σ ένα προσκύνημα στiς πηγές του αέναου, παντοδύναμου riff: ακραία μινιμαλιστικοί, παιγμένοι αποκλειστικά με μπάσο Rickenbacker και τύμπανα – όχι μόνο δεν φαίνεται να τους λείπει το παραμικρό, αλλά είναι απίστευτο πόσο ολοκληρωμένοι και πλήρεις ηχούν. Οι στίχοι είναι φευγάτο ψευδομυστικιστικό παραλήρημα, γεμάτοι από εμμονές γύρω από τα μανιτάρια της οικογένειας του πεγιότλ και το ρήμα “πετάω”: οι ΟΜ, πέρα από πνευματικά τέκνα των Βlack Sabbath -εποχή Master Of Reality- έχουν φάει τη “Διδασκαλία του Δον Χουάν”, του Καστανέδα, κυριολεκτικά με τα εξώφυλλα. Οποιος είναι μπαρουτοκαπνισμένος με τις πιο underground αποφύσεις της ψυχεδέλειας, τα έχει φάει κάτι τέτοια με το κουτάλι, πιο ευφάνταστα και πιο πειστικά. Αλλά δεν μπορώ να τους αρνηθώ μια φοβερή δύναμη που λανθάνει υπόγεια, μέσα στα σπλάχνα αυτού του υβρίδιου: το άκουσμα μοιάζει με ψαλμωδία και προσευχή και σκοτεινή επίκληση, κάτι ανάμεσα σε mantra, ινδική raga και τελετή αποκρυφισμού. Σε πιάνει απ το λαιμό και σε καθηλώνει. Σύντομα, το riff έχει μεταφυτευθεί μέσα σου και νιώθεις το μονολιθικό χτύπο του.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Dino Saluzzi/Anja Lechner – Ojos Negros (ECM CD – 2007)

Tο “Ojos Negros”, δεν ξέρω Πού να το κατατάξω. Δεν είναι τζαζ, δεν είναι κλασσική και παραείναι έντεχνο για να το πείς folk. Πληροί όμως μία πολύ βασική προϋπόθεση: είναι υπέροχο. Η αφετηρία του είναι ίσως στις παρυφές του tango αλλά, από κεί και πέρα, δεν μοιάζει με τίποτα. Ο Dino Saluzzi είναι Αργεντίνος, δάσκαλος του μπαντονεόν και φίλος του μακαρίτη Astor Piazzola. Η Anja Lechner είναι Γερμανίδα και παίζει βιολοντσέλο. Δύο τόσο διαφορετικά όργανα που δύσκολα κάνουν χωριό: το μπαντονεόν, ξαδερφάκι του ακορντεόν, με ήχο μπρούσκο και πανηγυριώτικο και το τσέλο, εκλεπτυσμένο, σοβαρό και αριστοκρατικό. Το άλμπουμ είναι στιχομυθίες, διάλογοι που ευνοούν την περισυλλογή και τον ενδότερο στοχασμό. Οι δύο φωνές άλλοτε σμίγουν κι άλλοτε χωρίζουν, σε μιά ηχητική αλχημεία που αγγίζει το απόλυτο. Μια ευγενική, συγκρατημένη μελαγχολία κατοικεί σε αυτές τις ανοχύρωτες μπαλάντες, συχνά αβέβαιες και γεμάτες ραγισματιές.
Να εξομολογηθώ εδώ ότι, το άλμπουμ αυτό, το ακούω αποκλειστικά κατά μόνας – ούτε που μου περνάει απ το νού να μοιρασθώ την ακρόασή του με κάποιον άλλο.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Friedrich Gulda – Midlife Harvest (MPS 5XCD – 2005)

Εχω ξαναμιλήσει εδώ για τον Friedrich Gulda, τον πιανίστα που δεν μπορούσε τα …σύνορα, τα αυστηρά οριοθετημένα στεγανά. Γνήσιο τέκνο της Βιέννης και μουσικός με τεράστια ακαδημαϊκή παιδεία, αντιπαθούσε τον …ακαδημαϊσμό: διέπρεψε σε έργα Mozart, Beethoven, Brahms, Debussy κ.α. Αλλά διέπρεψε και στη τζάζ, που την υπερ-αγαπούσε. Την ερωτεύθηκε γύρω στα 20 του και την αγαπούσε βαθειά, μέχρι το θάνατό του, 50 χρόνια αργότερα (2000). Ομως στη Βιέννη της δεκαετίας του ’50, δεν υπήρχαν δίσκοι τζάζ. Κι ο Gulda δεν μπορούσε να ξέρει τι “παίζει” στη Μητρόπολη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η δική του τζάζ είναι ένα περίεργο υβρίδιο: έχει κλασσικοτραφή νοοτροπία, με λίγους αφρο-αμερικάνικους απόηχους. Τον ακούς στις παραλλαγές του “Light My Fire” και μοιάζουν να βγήκαν κατευθείαν μέσα από τα Κονσερβατουάρ, όπου μαθήτευσαν έχοντας για Ευαγγέλιο τον …Mozart. Στις συναυλίες του, συνδύαζε συχνά τους τζάζ αυτοσχεδιασμούς με την κλασσική πιανιστική φιλολογία. Εχει συμπράξει με μουσικούς από την αφρόκρεμα και των δύο κόσμων. Πέρα από την οργανική τζάζ, όπου έκανε δίσκους με τον Chic Corea και τον Joe Zawinul, έγραψε και Lieder που μοιάζουν παραδοσιακά αλλά είναι αγρίως “πειραγμένα”: είναι κυνικά και γεμάτα πεσιμισμό ποιήματα του Christian Morgenstern - ο Gulda τα έχει ντύσει με μαύρο χιούμορ κι έναν αμείλικτο αυτοσαρκασμό που αγγίζει το γκροτέσκο και τους πάει γάντι. Αυτά τα κλασσικότροπα Lieder, γεμάτα με χορικά και leitmotivs, μοιάζουν σαν ο Brahms και ο Wagner να έμαθαν τη γλώσσα της τζάζ. Είναι όλα εδώ, μαζί με τζαζοειδείς σονατίνες, σουίτες, κοντσέρτα για πιάνο και big band και άλλα πολλά.

Το Midlife Harvest είχε κυκλοφορήσει από την MPS, στη δεκαετία του ’70, σε περιορισμένα αντίτυπα: ένα άλμπουμ σπάνιο και ακριβό, με 9 LPs σ ένα χαρτονένιο κουτί.
Ξανακυκλοφορεί σαν κασετίνα με 5 CDs, σε μειωμένη τιμή.

 

[petros_m]

OM – Variations On A Theme (Holy Mountain CD – 2005)

Για όσους ξέρουν το περυσινό τους -Conference Of The Birds-

Ποιο προτιμάς?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ποιο προτιμάς?

Το δεύτερο ( "Conference..." ): είναι πιο ραφιναρισμένο και μέσα στα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχω ακούσει τελευταία, απο τη μεριά του underground Ροκ.
Το πρώτο όμως ( "Variations..." ) είναι πιο ωμό και πρωτόγονο. Εχει μια ακατέργαστη Δύναμη που ελπίζω να μην τους την αφαιμάξουν εν καιρώ οι παραγωγοί και οι μηχανικοί ήχου.
Θα δούμε...έτσι κι αλλιώς, κάτι τέτοια σχήματα, δεν τα πάνε καλά με τα macrobiotics :SFGSFGS5:

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Ο Κώστας μεταφέρει ακριβώς το πνεύμα αυτού του πονήματος.
Αυτές οι επαναλαμβανόμενες λούπες λειτουργούν σαν πλυντήριο εγκεφάλου.
Το άκουσα σε διαδρομή οδηγώντας. Μετά από τα κτήματα και χωράφια έπεσα στη θάλασσα.
Σε όλη την ακρόαση ήθελα να ανάψω κεριά και ματζούνια στο ταμπλό του αυτοκινήτου.

Πουλάει κανείς κανά παλιό κάμπριο;

Το άλμπουμ είναι σημαντικό για όλα αυτά που γράφει ο Λύμπε.
Σπουδαία κυκλοφορία.


Y.Γ Σε μία συλλογή βρήκα ένα κομμάτι των ΟΜ ινστρουμένταλ , ένα συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο Σαμάνων μάγων.

 

[supersonic]

δεν ξέρω τον συγκεκριμένο δίσκο.
Τον Saluzzi όμως τον γνώρισα από το Heart of the Immigrants

της World Sinfonia του Al Dimeola (1993) που ήταν ένα αξιόλογο πόνημα του κιθαρίστα, που σύμφωνα με τις σημειώσεις του δίσκου χρησιμοποίησε αρκετές συνθέσεις του Piazzola μεταγραμμένες γιά κιθάρα.
Οι μουσικοί καταπληκτικοί, το ύφος του δίσκου χαλαρό και επιβλητικό, ενώ ο Al συνεισφέρει απλά χωρίς να τονίζει το (απεχθές γιά κάποιους) βιρτουόζικο ταλέντο του. Αξίζει επίσης ο άγγλος κιθαρίστας κλασικής κιθάρας και φλαμένγκο Chris Carrington όπως και ο γνωστός μας Arto (όχι ο Lidsay, ο αρμένιος) σε πολύ σεμνή και συγκινητικότατη ερμηνεία, πάντα υπό το πνεύμα του μόλις αναχωρήσαντος Astor.

Στη συνέχεια τον Saluzzi τον άκουσα εδώ:

Το La cite de la Musique είναι δίσκος του 1997. Φαίνεται ό ιδαίτερα ώριμος μουσικός, αν και απίστευτα καλός στο μπαντονεόν και με διαφορετικό ύφος ως οργανοπαικτης από τον Piazzola, δεν πείθει τόσο πολύ ως ηγέτης ή έστω συνθέτης. Η μουσική είναι αποκλειστικά δια κατά μόνας, ήρεμη, αργή, χαλαρωτική και φυσικά ανένταχτη. Πρέπει να σε βρει σε πολύ κατάλληλη στιγμή, στο σκοτάδι γιά να σου μιλήσει και πάλι ίσως κάποιους αμετανόητους σαν εμένα να μην τους πείσει. Εξ ού και αν ανατρέξετε στις αγγελίες θα τον βρείτε ακόμα να περιμένει αγοραστή.

όπως επίσης και εδώ:

Myriam Alter IF (2003)
Εδώ αναλαμβάνει τον γνωστό ρόλο του εκτελεστή και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα και με τάξη οργανωμένα από το γυναικείο μυαλό της εβραίας Μύριαμ Αλτερ. Οι συνθέσεις είναι jazz μπαλάντες, κοντά στο πνεύμα της ecm όπως ο προηγούμενος (εντάξει είναι enja), αλλά η διαφορά από τον προηγούμενο είπαμε είναι η συνθετική ικανότητα και το πιάνο της Alter.

Και οι τρείς εξαιρετικοί δίσκοι με βαθμό δυσκολίας μικρό, μεγάλο, μέτριο αντίστοιχα.

 

[supersonic]

πιστεύω ο Κώστας να εγκρίνει την παρέμβαση.
(αλλιώς τα περνάω σε ξεχωριστό θέμα)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

πιστεύω ο Κώστας να εγκρίνει την παρέμβαση.

be my guest :worshippy: :SFGSFGSF: :ernaehrung004: