Η μυρωδιά του βινυλίου - Soul και ερωτικός παροξυσμός

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Millie Jackson ή η κραυγή της απόγνωσης



Ας πούμε δυό λόγια για μια μεγάλη τραγουδίστρια της Soul που δεν τυγχάνει μεγάλης αναγνώρισης στη χώρα μας. Πρόκειται για την «Mildred Millie Jackson» την τραγουδίστρια του R&B και του Funk, τότε που οι δύο αυτοί όροι αντιπροσώπευαν συναισθήματα και κατηγορίες συγκεκριμένες.
Γεννημένη τον Ιούλιο του 1944 στο Thomson της Georgia, μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα της που πέθανε νωρίς. Κάποια στιγμή η οικογένεια μετακόμισε στο Brooklyn και η Milly γέμισε με τραγούδια των Otis Redding, Sam Cooke κ.α. Στα 10 της βρέθηκε σε ένα κλάμπ του Χάρλεμ και είχε το θράσος να πάρει το μικρόφωνο και να ανακοινώσει, ότι αυτή μπορούσε να τραγουδήσει καλύτερα από την τραγουδίστρια του κλάμπ!!! Αυτό ήταν, η επιτυχία της υπήρξε σχεδόν άμεση, καθώς πολλοί εντυπωσιάστηκαν από το κοριτσάκι με την άγρια φωνή. Πράγματι, όσο μεγάλωνε, η φωνή της έμοιαζε με αυτήν της Gladys Knight. Το πρώτο της single to 1971 ήταν το «a child of God» που συμπεριελήφθει στο πρώτο της άλμπουμ του 1972, που έφερε το όνομά της.


Ο συγκεκριμένος δίσκος, έγινε και η αιτία να κυνηγήσω τα υπόλοιπα άλμπουμ της Jackson και να χαρώ τις φανκιές της αλλά και τις ερωτικές αμερικανιές που συχνά πυκνά ερμηνεύει – πάντως με ιδιαίτερο στύλ είναι η αλήθεια. Αρέσκεται πολύ σε εισαγωγές με τηλεφωνήματα στην γκόμενα του άντρα της και προσπαθώντας να της τον αποσπάσει, γίνεται της κολάσεως τα χάλκινα καζάνια! Μετά ξεκινάνε τα μπασσοκίθαρα σε κοφτούς και δυνατούς ρυθμούς και τα ουριαχτά αλλά θηλυκός James Brown της Millie. Είναι σεξουαλική, δυναμική, με βίαια ξεσπάσματα και ερεθιστικούς ψιθύρους, μα κυρίως είναι μια σόουλ τραγουδίστρια με πολύ προσωπικό στύλ, βραχνή και στεντόρια φωνή και με ένα τσουβάλι καλά τραγούδια. Μια τελευταία λεπτομέρεια....είναι κακόγουστη και αθυρόστομη. Τα άλμπουμ E.S.P. (extra sexual persuasion) και back to the sheet, μπήκαν στη λίστα με τα πιό κακόγουστα εξώφυλλα.
Τα καλύτερα άλμπουμ της και τα περισσότερο αντιπροσωπευτικά soul-funk κομμάτια, βγήκαν από το 1972 έως το 1978 και είναι τα : Millie Jackson (1972) -€“ It hurts so good (1973) - Caught up (1974) - I got to try it one time (1974) -€ still caught up (1975) - Feelin’ bitchy (1977)


Και εδώ τα "βραβευμένα" εξώφυλλα...

 
Last edited by a moderator:

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
Όντως τα 'βραβευμένα'' είναι για πολλές μπάτσες ...

κατά τα λοιπά, κορυφαία ερμηνεύτρια με καλύτερο -κτγμ- δίσκο της τον εξαίσιο It hurts so good...

Νότη, επανήλθες δυναμικά !
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Soul και ερωτικός παροξυσμός

....:ADFADF1:(ο Κουν στα δεξιά)

:flipout:


Το Caught Up παρ'οτι βρισκεται μεσα στην οπερατικη υπερβολη (πραγμα που εαν επροκειτο για καμμια αλλη θα με χαλαγε ασχημα) και στο φουλ δραμα,ειναι το αγαπημενο μου.

Τωρα για τη Μιλι γενικοτερα,θα περιμενω το Μπαιρα να γραψει και'γω θα κοτσαρω ενα +1000 απο κατω... :p:music-smiley-005:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
...
Τωρα για τη Μιλι γενικοτερα,θα περιμενω το Μπαιρα να γραψει και'γω θα κοτσαρω ενα +1000 απο κατω... :p:music-smiley-005:
:flipout:

"Ήμουν αγοροκόριτσο μου άρεσαν τα αγόρια γιατί μπορούσαμε να παλεύουμε και να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα μαζί. Τα κορίτσια ήταν πολύ σεμνότυφα, παίζοντας με τις κούκλες και τα σχετικά. Μου άρεσαν τα σπορ - να τρέχω και να παίζω μπάσκετ. Κάποια στιγμή, εκεί που παλεύαμε κάποιος με ακινητοποίησε με τα πόδια του (γέλια). Είπα, Ωχ... Ααα-χαχα... ωραία... ξεχάστε το μπάσκετ, ας παλέψουμε λίγο ακόμα! Ήμουν 14."

:music-smiley-005:
 
Last edited:

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
Είχαμε πει κι αυτά, κάποια προηγούμενη στιγμή...
...παρατηρησα ενα πολυαγαπημενο δισκο,το Caught Up της Millie Jackson...
Εναν φαινομενικα λιτο εγχειρημα (στις πρωτες ακροασεις),το οποιο εξελισσεται σε δαιδαλωδες αριστουργημα,με αξεπεραστη ροη (ισως μεσα στα πεντε καλυτερα ολων των εποχων,οσον αφορα την ροη).
Concept με καθαρα αυτοβιογραφικες προεκτασεις ,στο οποιο αναβλυζει ενα ειδος ποιοτικης καψουρας σε βαθμο που αναπροσδιοριζει τον ορισμο της λεξης,αφεροντας απο πανω της καθε περιγραμμα που την ευτελιζει στα ματια των ονειροπολων...

Τι λες τώρα :SFGSFGSF:, πρόκειται για δισκάρα με τον ύμνο, (If Loving You Is Wrong) I Don't Want to Be Right.

...

Τώρα μίλησες για έναν από τους καλύτερους soul δίσκους της δεκαετίας του 70! Οι original κόπιες στην spring είναι συνήθως φθαρμένες! Οι καθαρές κόπιες παίζουν ακόμα πάνω από 30 .
Το δικό μου είναι καρα φθαρμένο.......αλλά δεν το αλλάζω.....γιατί ταιριάζει με την μουσική! Μια πυκνότατη ghetto soul συμφωνία!Έχω την εντύπωση πως αν το καθαρίσεις θα ακούγεται σαν έναs καλός τυπικός δίσκος του Hayes...το "επιθετικό μπροστά" με την Millie να τα χώνει στους παντρεμένους κακούς συζύγους πότε δεν με ενδιέφερε! Πάντα άκουγα το πίσω και το πίσω είναι μεγαλείο!

Επίσης με φτιάχνει το απαγορευτικό εξώφυλλο του!Αποκλείεται να αγοραστεί ως πείραμα....είναι ακριβός ο δίσκος και κακότεχνο το εξώφυλλο...

O δισκος φωναζει Hayes απο την κορφη ως τα νυχια,χωρις βεβαια να σημαινει τιποτα κακο.
Ασε που παντα ειχα την εντυπωση οτι ο "παντρεμενος κακος συζυγος" ηταν ο Isaac....
 
Last edited:
14 December 2006
4,265
όπως είπα και σε άλλο thread οδεύω προς την εξοδο μου απ τα μαύρα 70ς
Πολλά πράγματα δυστυχώς κόπηκαν από τα "φίλτρα"...
Η Millie τα πέρασε όλα και την βλέπω να μονιμοποιείται.....

Το μεγαλύτερο ας πούμε πλεονεκτημα της ειναι οτι ποτε δεν προσπάθησε να το παίξει κατι διαφορετικό απο αυτό που ήταν...
Είναι τόσο original, όσο το punk για παραδειγμα..
Δεν "καλλιτέχνισε" ποτέ όπως τόσοι και τόσοι προσπάθησαν μάταια.....
και το κυριότερο
δεν πήρε ποτε στα σοβαρά τον εαυτό της...συχνα στα live σταματάει και γελάει και η ίδια με αυτα που λέει...
Υπάρχουν υπέροχα κομματια σε καθε της δισκο,
Γενικά το ντεμπουτο και η "αράχνη" πρεπει να υπάρχουν σε καθε δισκοθήκη
Την ακουσα για πρώτη φορα σε αυτο το κομμάτι και αγορασα τον δισκο πριν καν προλαβουν να μπουν τα φωνητικά


όχι πως μπορεί να φτασει το original αλλά μια πολυ καλή εκτελεση _εκπληξη

 
14 December 2006
4,265
Από τα funky λατρεύω το "monster" απο το feelin bitchy...



--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---


To διπλό live που κυκλοφόρησε το 1979 είναι επίσης must...

***Millie was made for LIVE albums, as the rap-and-belt format of her studio work suggests, and the drama here, with its raunchy audience interplay, is at least as natural as anything she's ever devised for vinyl. Her timing keeps getting sharper, her voice keeps getting bigger, the songs amount to a best-of, and you also get a monologue about soap operas and the "Phuck U Symphony." Certainly her best since the Caught Up diptych, and probably definitive. A-***

***http://www.robertchristgau.com/get_artist.php?id=945&name=Millie+Jackson
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Soul και ερωτικός παροξυσμός

Το μεγαλύτερο ας πούμε πλεονεκτημα της ειναι οτι ποτε δεν προσπάθησε να το παίξει κατι διαφορετικό απο αυτό που ήταν...
Είναι τόσο original, όσο το punk για παραδειγμα..
Δεν "καλλιτέχνισε" ποτέ όπως τόσοι και τόσοι προσπάθησαν μάταια.....
και το κυριότερο
δεν πήρε ποτε στα σοβαρά τον εαυτό της...συχνα στα live σταματάει και γελάει και η ίδια με αυτα που λέει...
Υπάρχουν υπέροχα κομματια σε καθε της δισκο,
Γενικά το ντεμπουτο και η "αράχνη" πρεπει να υπάρχουν σε καθε δισκοθήκη

+1000