Θωμάς Μηδαμινός και οι Καρδιοκατακτητές

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,024
Αιγάλεω
Αρχές των '70s μια ομάδα νεαρών μουσικών βρέθηκε να κάνει παρέα στο Gainesville της Florida.
H συνεργασία τους απέφερε ένα μουσικό σχήμα που πήρε την τελική του μορφή στα μέσα των '70s με τη μετακόμισή τους στο Los Angeles και την πρώτη απόπειρά τους να έρθουν στο προσκήνιο.


Στο σχήμα αυτό την ξεκάθαρη πρωτοκαθεδρία συνθετικά και στιχουργικά είχε ο ένας εξ αυτών, οι δε υπόλοιποι τέσσερις αποτέλεσαν την υποστηρικτική μπάντα του, πράγμα που αποτυπώθηκε και στο όνομα του γκρούπ.


Στο πέρασμα των χρόνων η πορεία της μπάντας αποδείχτηκε μακρόβια και τόσο καλλιτεχνικά επιτυχημένη, όσο άλλων θρυλικών αντίστοιχων σχημάτων όπως οι E Street Band ή οι Crazy Horse, τόσο ώστε με ελάχιστες αλλαγές στην αρχική της σύνθεση, η δραστηριότητά της έφτασε ως τις μέρες μας.
 
Last edited by a moderator:

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,024
Αιγάλεω
Tom_petty_heartbreakers_logo.jpg

Μπορεί ο Tom Petty να είναι ο αδιαμφισβήτητος leader, όμως το €œ"εφεύρημဝ" των Heartbreakers
στον τίτλο, περισσότερο είχε να κάνει -κατά την άποψή μου- με την μίμηση της μόδας "€œο Τάδε και οι Τάδε"€ στην ονοματολογία των γκρούπ rock n' roll στα '50s και λιγότερο στην προσπάθεια του να €"διαχωρίσει"€ την αφεντιά του από τους υπόλοιπους.
Αφενός μέν γιατί υπήρξαν ενιαίο συγκρότημα απο την αρχή έως σήμερα, με ελάχιστες αλλαγές στη σύνθεσή τους, μαζί έφτιαξαν τον ήχο που τους έκανε γνωστούς, τουλάχιστον ο συν- κιθαρίστας ήταν ο απο κοινού δημιουργός πολλών κομματιών τους και γιατί ακόμα και στις €œσόλο€ δουλειές του, ο Petty πάλι και εκείνους φώναζε να συμμετέχουν, απόδειξη του δεσίματος που υπήρχε μεταξύ τους.


Η αρχική σύνθεσή τους ήταν:

Tom Petty: κιθάρες , τραγούδι

Mike Campbell : κιθάρες


Ron Blair : μπάσο, φωνές


Benmont Tench : πλήκτρα, φωνές


Stan Lynch : τύμπανα


Στο peak της επιτυχίας τους, ο Blair αποχώρησε - τον αντικατέστησε ο πολυοργανίστας Howie Epstein - για να επιστρέψει ξανά, πολλά χρόνια αργότερα. Στα μέσα δε των 90s αποχώρησε ο Lynch για να έλθει ο Steve Ferrone. Πιο πρίν είχε προστεθεί και ένας άλλος πολυοργανίστας , ο Scott Thurston : κιθάρα, πλήκτρα, φυσαρμόνικα, steel, φωνές.
Αυτοί συνεχίζουν μέχρι και σήμερα.
 
Last edited by a moderator:

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,024
Αιγάλεω
Με το ντεμπούτο τους, οι προσπάθειες του κοινού και Τύπου να τους "€œκατηγοριοποιήσουν"€, θυμάμαι πως δεν ήταν ομόφωνες, αφού παρά τα πρόδηλα root στοιχεία στη μουσική τους, υπήρχαν κομμάτια που φλέρταραν τόσο με το αποκαλούμενο new wave, όσο και με τη φόλκ -ρόκ (κυρίως στα πολλαπλά φωνητικά) ή και την κάντρυ.


Στο δεύτερο δίσκο τους, Petty και Campbell ξεκινούν να χτίζουν ένα αλληλοσυμπληρούμενο κιθαριστικό προφίλ, με τα πλήκτρα του Tench επίσης σε κυρίαρχο ρόλο.
Αυτό που με €œτράβηξε€ στη μουσική τους, πέρα προφανώς απο τα καλοφτιαγμένα τραγούδια τους, ήταν ακριβώς αυτό, ο μερακλήδικος ήχος δηλ. που έστησαν.
Αυτός ο ήχος έγινε το σήμα κατατεθέν τους απο το τρίτο άλμπουμ τους και μετά, και παρά τους διαφορετικούς παραγωγούς που συνεργάστηκαν μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια- που φυσικό ήταν να βάλει ο καθείς τη σφραγίδα του- αυτός ο ήχος επιβίωσε ως σήμερα, όπως μπορούμε να ακούσουμε στα διάφορα live τους που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.


Η αφετηρία του είναι οι κάθε λογής κιθάρες, στη μεγάλη πλειοψηφία τους τα διάφορα μοντέλα της Rickenbacker (με τη χαρακτηριστική ηλεκτρική δωδεκάχορδη), αλλά και Gretsch, Fender, Gibson κλπ των οποίων χρήση κάνουν και οι δύο κιθαρίστες.

Σε δέκα πχ κομμάτια των συναυλιών τους, μπορεί και να τους δούμε με δέκα διαφορετικά ζευγάρια κιθαρών, ανάλογα με τον ήχο που θέλουν να έχουν στο κάθε κομμάτι.

CampbellGuitarBoat_WEB.jpgtom-petty-guitars.jpgtompetty.jpg.jpgtom-petty-live-la-650-430.jpg5387_1.jpgimages-5.jpegimages.jpeg102009-tom_petty_617_409.jpg

Δίνουν συνήθως ένα ήπιο drive στον τόνο τους και βασίζονται αρκετά στα μελωδικά ηχοχρώματα, που ξεπηδούν ανάλογα και με τα δυναμικά που βάζουν στην πενιά τους. Ήχος που ακόμη και στα πιο δυνατά του παραμένει ευκρινής και κρατσανιστός.

Αξιοσημείωτη η παρουσία του Campbell ως lead κιθαρίστα, τον οποίον ο ίδιος ο Petty χρίζει ως co-captain. Πολύ καλή τεχνική, λυρικός, μεστός, παίξιμο με οικονομία χωρίς πυροτεχνήματα, που αρέσκεται να λεπτοδουλεύει και να σμιλεύει τον ήχο του όπως προείπαμε, είναι ο δεύτερος πυλώνας του συγκροτήματος. Ο Tench στα πλήκτρα είναι ο τρίτος. Σαφώς και οι υπόλοιποι δεν υστερούν, καθώς παρουσιάζονται ως μια πολύ σφιχτοδεμένη μπάντα

Ρυθμικά αρέσκονται σε στακάτους ρυθμούς που συνταιρίαζουν με τον τρόπο που τραγουδά ο Petty, με φωνή που γίνεται ένρινη και λεπτή όταν "€œανεβαίνει"€, αλλά αυτή της η ιδιαιτερότητα δεν εμπόδισε τον Petty να πάρει τη θέση που του αξίζει στην ιστορία του ροκ, καθώς προφανώς έχει περισσότερη σημασία ο τρόπος που διηγείται τις ιστορίες του, που είναι τόσο πειστικός και αληθινός.
 
Last edited by a moderator:

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,024
Αιγάλεω
Μια αναφορά στο έργο τους σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση

"Damn the Torpedoes" (1979)
torp.jpg

Ο ήχος τους είχε ωριμάσει μετά απο τα δύο πολύ καλά άλμπουμ που προηγήθηκαν. Στην παραγωγή ο Jimmy Iovine έχει συντελέσει στο να αναδείξει τα δυνατά τους στοιχεία. Το γκρούπ είναι σε φόρμα. Τίποτα απόλα αυτά όμως απο μόνο του, δεν θα ήταν αρκετό να εκτοξεύσει (γιατί αυτό έγινε) τον Tom Petty και τους Heartbreakers αν δεν υπήρχαν τα εννιά πολύ δυνατά απο πάσης πλευράς ροκ κομμάτια, που δε χορταίνεις να ακούς και να ξανα ακούς και να ανεβάζεις την ένταση. Απο το κόκκινο εξώφυλλο, μέχρι και τη συγκεκριμένη σειρά των τραγουδιών στο δίσκο, όλα είναι τέλεια. Δεν αλλάζεις τίποτα δεν πετάς τίποτα. Απο τα €"ασημένια φτερουγίσματα της δωδεκάχορδης"€, μέχρι τα παθιασμένα φωνητικά και απο τους ρυθμούς-οχήματα για εθιστικές βόλτες, μέχρι τα μέρη των πλήκτρων που είναι εκεί που πρέπει, όσο πρέπει, να δημιουργούν ηχητικά τοπία σπάνιας ομορφιάς.
Είναι απο τους δίσκους που λέμε "€œκαθαρά πεντάρια"€. Και την εποχή που ήρθε, πιστεύω, ήταν η ιδανική "€œγέφυρα"€, που πατούσε γερά: απο τη μια άκρη στην παράδοση που κουβαλούσαν και στην άλλη άκρη, το νέο πεδίο-πρόκληση που ξανοιγόταν, του εμπλουτισμού της μέσα απο τις δικές τους φρέσκες ιδέες και δυνάμεις, τη δική τους συμβολή για τη συνέχεια της.

Hard Promises (1981)
MI0001654191.jpg

Η ίδια συνταγή χρησιμοποιήθηκε και για το επόμενο δίσκο Hard Promises, όπου ο Petty αποδεικνύεται πολύ δυνατός παίχτης, καθώς παρουσιάζει ένα επίσης καταπληκτικό σέτ κομματιών, πράγμα σπάνιο για δίσκο, που έπεται ενός άλλου με τεράστια μουσική και εμπορική επιτυχία. Ενας επίσης χορταστικός δίσκος, που εκτιμώ πολύ.

Southern Accents (1985)
MI0000035520.jpg

Σε παραγωγή του Dave Stewart βγαίνει αυτός ο δίσκος. Μοιάζει τα κομμάτια που προϋπήρχαν της συνεργασίας και είχαν αποφασιστεί να μπουν, να είναι στο γνωστό ύφος, αλλά εκείνα που συν-διαμορφώθηκαν με την άμεση συμμετοχή-επιρροή του Εγγλέζου, να φλερτάρουν με φανκ- σόουλ και να φτάνουν έως και στα γνώριμα Eurythmics-στικα beats! Άνισος μεν ως ολότητα, αλλά απο την άλλη, ιδωμένα ένα ένα, δεν μπορώ να πετάξω κανένα απο τα εννιά κομμάτια.

Full Moon Fever (1989)
MI0000035502.jpg

Το τέλος των '80 βρίσκει τον Petty καταξιωμένο καλλιτεχνικά (αλλά και εμπορικά). Έχει αφήσει πίσω του τη συνεργασία με τον Bob Dylan και την παγκόσμια περιοδεία του τελευταίου με τους Heartbreakers ως συνοδευτική μπάντα του, έχει μπεί στο project των Traveling Wilburys, δηλ. έχει γνωρίσει τον Jeff Lynn.

Ο τελευταίος γίνεται συμμέτοχος και συμπαραγωγός στον πρώτο σόλο δίσκο που αποφασίζει να κάνει ο Petty, μετά απο μια δεκαπενταετία περίπου απο την δημιουργία των Heartbreakers.
Βέβαια σε όλο το δίσκο συμμετέχει κανονικά ο Campbell και ευκαιριακά και τα υπόλοιπα μέλη των Heartbreakers. H παρουσία του Lynn όμως είναι καταλυτική, καθώς βάζει τη σφραγίδα του και τις ιδέες του, όχι μόνο στην παραγωγή αλλά και στη σύνθεση. Ούτε το λούστρο όμως της παραγωγής σε φωνές, πλήκτρα και κιθάρες θα ήταν ικανό απο μόνο του για την επιτυχία, αν δεν υπήρχαν για ακόμα μία φορά, τα τραγούδια καθεαυτά. Έντεκα κομμάτια (συν μιά διασκευή των Byrds) χωρίς ψεγάδι, τουλάχιστον τα μισά να έχουν διάρκεια λιγότερη των τριών λεπτών, απαστράπτουσες μινιατούρες, που δεν χρειάζονται παραπάνω για να τα πουν όλα, κομμάτια εθιστικά, που θέλεις να παίξεις ξανά και ξανά,απο τα καλύτερα της καριέρας του, άλλος ένα δίσκος "€œκαθαρό πεντάρι"€.

Echo (1999)
MI0001682356.jpg

Οι αλλαγές που προηγήθηκαν στην προσωπική ζωή του Petty, αντικατοπτρίζονται σε αυτόν το δίσκο. Ακόμη και αν η θεματολογία των ιστοριών του δεν είναι ολοκληρωτικά αυτοβιογραφική, εν τούτοις τα στοιχεία που είναι τέτοια, διαποτίζουν και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη γενικότερη αίσθηση του δίσκου.

Εξομολογήσεις, μετάνοιες, αναπάντητα ερωτήματα, πικρές διαπιστώσεις, φυγή και απόγνωση, πληγές που θέλουν το χρόνο τους.
Πολλά mid-tempo κομμάτια, συνθέσεις που υπηρετούν πειστικά την εξιστόρηση.
Η παραγωγή του Rick Rubin περιγράφει γλαφυρά όλα τα όργανα στο προσκήνιο, με το τίμπρο των διαφόρων κιθαρών να είναι τόσο ευχάριστα ευδιάκριτο, ιδίως στα πιο χαμηλόφωνα κομμάτια. Ένας ιδιαίτερος δίσκος.


Προσθήκες, διαφωνίες, σχόλια, όπως πάντα ευπρόσδεκτα.


Και ένα ωραίο live- άκι

https://www.youtube.com/watch?v=pCBsY-EnC7U
 
Last edited by a moderator:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
Ασε ρε να γράψει και κάνας αλλος....
Μοναχοφαη.....;)
 
Last edited by a moderator:

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Ο Τιτλος με έστειλε...Οταν το ειδα ειπα τι βρηκαν πάλι.
Τελικά ολα καλά Tom Petty & Heartbreakers.

Σpoyδαιος αμερικάνoς τραγουδοποιός και ερμηνευτης που αργησα να γνωρισω (μόλις στις αρ´χες 90ς αρχισα να τον ακουω)

Πολυ καλη παρουσίαση με ωραίο φωτογραφικό υλικό.
Να πω πόσο όμορφο είναι το εξώφυλλο του 85 (Η προφορά του Νότου) :a0210:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
:firstprize: Παρουσιασάρα! :worshippy:
Το Damn The Torpedoes και το Hard Promises τα έχω στη κατοχή μου και τα "ξεσκονίζω", ομολογουμένως, όχι πολύ συχνά. Οι επιρροές του, Byrds, Neil Young, Crosby, Stills & Nash με οδήγησαν σ' αυτόν και δεν απογοητεύτηκα. Ακόμη και ο ήχος της Rickenbacker του, μου άφηνε ωραία επίγευση. Τα υπόλοιπα άλμπουμ που αναφέρονται τα έχω ακούσει εδώ και κει, αλλά όχι όπως θα έπρεπε για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Θα τα ψάξω όμως τώρα και με οδηγό την εξαιρετική παρουσίαση θα εμβαθύνω...

θενκς μαι φρεντ
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
Πάντως ποτε δεν τρελλαθηκα με τις ρικ.
Μονο ισως με το ησυχο σκαθάρι. ..
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
Πέρα από τον αγαπημένο μου Χάρισον θα πρόσθετα και τον Roger McGuinn, ο οποίος για μένα αξιοποίησε το τόνο της Ρικ με τον καλλίτερο τρόπο. Πάντως όντως ήταν εφεδρική κιθάρα για τους περισσότερους και μάλλον όχι για σολίστικους σκοπούς; Διόρθωσέ με αρχηγέ, το έχω "καταλάβει" σωστά;
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
O McGuinn ήταν ο πατριάρχης της ρικ.
Αλλά ήταν για μένα overdose.
Τόσο που όπου ακούω ρικ πάω σε Byrds.
Ο ησυχούλης ήταν απλωμένος. Σε όλες τις μάρκες. Παν μέτρον άριστον.
Πχ κάτι ticket to ride κλπ δεν μπορείς να τα φανταστείς με άλλη κιθάρα....

ήταν κιθάρα για "ακουστικά", απαραμόρφωτα ριφ.
Τουλάχιστον έτσι καθιερώθηκε.
 
Last edited by a moderator:

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Αγαπημενος ο Θωμας.Blue Collar μουσικος,χωρις φρου-φρου,πραγματικος εργατης.
Εγω αγαπησα και το Into the Great Wide Open (μαζι με τον Jeff Lynn κι αυτο) αλλα το Damn the Torpedoes ειναι το καλυτερο του.
Δεν κουραστηκα ποτε να τον ακουω.
Ευγε Γιωργο...

Υ.Γ. Οσον αφορα τη Rick,δεν ξερω τι λενε οι κιθαρες αλλα εγω παντα θα αγαπαω το μπασο της....
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
ήταν κιθάρα για "ακουστικά", απαραμόρφωτα ριφ.
Τουλάχιστον έτσι καθιερώθηκε.

πχ φιλαράκια.
(αν και δεν καθιερώθηκε με αυτό)