Το χάσμα, η πτώση και η ελπίδα! [The Band]

[grio]

​

Robbie Robertson, Levon Helm, Garth Hudson. The Band ...τίποτα άλλο

τα blues, Δεν τους χωράνε Αυτούς.
είναι λίγο ...πέρα.

πάρα πέρα εννοώ.
Πολύ πέρα.

'Catch a Cannonball, now take me down the line
My bag is sinking low, and I do believe it's time
To get back to miss Fanny, you know she's the only one
Who sent me here with her regards for everyone'

η Miss Fanny, για να εκδικηθεί την κωμόπολη που την ...απέρριψε, της στέλνει συστημένη τη βλενόρροια.
τα ...regards.
στον δεύτερο στίχο, μπαίνει ο Richard.
στον τρίτο, βγάζει την Ψυχή του και τη χύνει πάνω στο κομμάτι.

μη μου μιλάτε για blues εδώ.
Μή!

Τ' όνομά μου, είναι Βιργίλιος Κέιν και υπηρέτησα στο τραίνο για Ντάνβιλ[1] Μέχρι που ήρθε το ιππικό του Στόουνμαν[2] και διέλυσε ξανά τις γραμμές Το χειμώνα του '65, ήμασταν πεινασμένοι, μισοζώντανοι Μέχρι τις 10 Μαΐου, το Ρίτσμοντ[3] είχε πέσει, είναι μια στιγμή που θυμάμαι, ωχ, τόσο καλά Τη νύχτα που οδήγησαν τον παλιό Νότο σε πτώση και οι καμπάνες χτυπούσαν Τη νύχτα που οδήγησαν τον παλιό Νότο σε πτώση και οι άνθρωποι τραγουδούσαν... Παλιά με τη γυναίκα μου στο Τενεσί[4], μια μέρα με φώναξε για να μου πει "Βιργίλιε, γρήγορα, έλα να δεις, να ο Ρόμπερτ Λη![5]" Τώρα, δεν με πειράζει να κόβω ξύλα, ούτε αν τα χρήματα δεν είναι καλά Παίρνουμε ό,τι χρειάζεται και αφήνουμε τα υπόλοιπα Αλλά δεν θα έπρεπε ποτέ να μας πάρουν τα καλύτερα Σαν τον πατέρα μου πριν από μένα, θα δουλέψω τη γη Και σαν τον αδελφό μου εκεί ψηλά, που πήγε με τους αντάρτες Ήταν μόλις δέκα οκτώ, περήφανος και γενναίος, αλλά ένας Γιάνκης τον έστειλε στον τάφο Και μα τη λάσπη των ποδιών μου, δεν μπορείς να φέρεις πίσω ένα Κέιν, όταν αυτός χαθεί ... - J.R. Robertson

- The Night They Drove Old Dixie Down (από το φιλμ 'The Last Waltz' του 1978) -

______________________
[1]. Danville, πόλη στην αμερικανική πολιτεία της Βιρτζίνια.
[2]. George Stoneman, Jr. (1822-1894), αξιωματικός του ιππικού του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών (Ένωσης).
[3]. Richmond, (Βιρτζίνια) πρωτεύουσα των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής για το σύνολο σχεδόν του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
[4]. Tennessee, πολιτεία που βρίσκεται νοτιοανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό, ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος διεξήχθη σε πόλεις και αγροκτήματα του Τενεσί, καθώς μόνο ή Βιρτζίνια είδε περισσότερες μάχες. Το Τενεσί ήταν η τελευταία από τις νότιες πολιτείες που κήρυξε απόσχιση από την Ένωση.
[5]. Robert Edward Lee (1807-1870), διοικητής του Συνομόσπονδου Στρατού της Βόρειας Βιρτζίνια στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο από το 1862 μέχρι την παράδοσή του το 1865.

​

 

[grio]

​

Για τίτλο του νήματος αμφιταλαντευόμουν μεταξύ του "μοντέρνος αναχρονισμός" και "το μεγάλο χάσμα". Το πρώτο σαν οξύμωρο σχήμα φαντάζει αντιφατικό ενώ το δεύτερο υποδηλώνει κάτι δυσεπίλυτο και αδιεξοδικό. Και όμως, η τελική "ετυμηγορία" για το έργο, είναι διαφορετική...

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν, διότι ασφαλώς πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ όλων των εποχών. Η σχέση του με την παράδοση ήταν υγιής και γόνιμη και ενώ θεματικά και μουσικά αντλούσε ή εμπνεόταν από το παρελθόν, διαμόρφωνε αίσθηση για κάτι πολύ άμεσο και επίκαιρο. Το άλμπουμ πάντα συνιστούσε αποστομωτική απάντηση στο πως μπορεί κάτι να είναι σύγχρονο, παντρεύοντας ιδανικά παλιά και δοκιμασμένα συστατικά. Μάλιστα η μεγάλη αξία του, το έχει αναγάγει σε κλασικό, διαχρονικό και ανεπανάληπτο.

Όπως αναφέρει και ο Greil Marcus, τα τραγούδια του άλμπουμ προορίζονταν να «διασχίσουν το μεγάλο χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, μεταξύ της χώρας και της υπαίθρου, μεταξύ του Βορρά και του Νότου... Ο συμβολισμός του μεγάλου χάσματος είναι εκεί όπου οι δύο πλευρές χωρίζουν, αλλά και συναντώνται».

Κάντε, τώρα, μια αναγωγή στο σήμερα της δικιάς μας πραγματικότητας και σκεφτείτε τα "προβλήματά" μας, τα οποία δεν είναι άλλα από τις σχέσεις μας, η κληρονομιά του παρελθόντος και οι τωρινές προκλήσεις, το όποιο περιβάλλον επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να ζούμε και η κρίση μας, οικονομική και ανθρωπιστική, σαν συνέπεια του οικονομικού πολέμου, του φτωχού Νότου με το πλούσιο Βορρά. Ναι, το χάσμα, μπορεί να γεφυρωθεί όταν θριαμβεύει η ελπίδα και ο εξανθρωπισμός...

Οι παραδοσιακές μουσικές και όχι μόνο, πολλάκις εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποιήθηκαν από συντηρητικά και αντιδραστικά σύνολα με έμφαση την εθνική και φυλετική καθαρότητα και αυθεντικότητα. Καμιά σχέση, λοιπόν, εδώ με κοκκινόσβερκους φασιστόμαγκες. Σκεφτείτε, το ανάλογο με το "Southern Man", του αγαπημένου Νηλ Γιανγκ.

​

 

[grio]

Το καφέ άλμπουμ...​

The Band - The Band (Σεπτέμβριος 1969, Capitol Records)

​

Τραγούδια: A1 Across The Great Divide (J.R. Robertson) - 2:52, A2 Rag Mama Rag (J.R. Robertson) - 3:02, A3 The Night They Drove Old Dixie Down (J.R. Robertson) - 3:30, A4 When You Awake (R. Manuel, J.R. Robertson) - 3:10, A5 Up On Cripple Creek (J.R. Robertson) - 4:29, A6 Whispering Pines (R. Manuel, J.R. Robertson) - 3:55, B1 Jemima Surrender (L. Helm, J.R. Robertson) - 3:30, B2 Rockin' Chair (J.R. Robertson) - 3:40, B3 Look Out Cleveland (J.R. Robertson) - 3:07, B4 Jawbone (R. Manuel, J.R. Robertson) - 4:17, B5 The Unfaithful Servant (J.R. Robertson) - 4:15, B6 King Harvest (Has Surely Come) (J.R. Robertson) - 3:35
Μουσικοί: Jaime "Robbie" Robertson (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα), Rick Danko (μπάσο, βιολί, τρομπόνι, φωνητικά), Levon Helm (τύμπανα, μαντολίνο, ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Richard Manuel (πιάνο, τύμπανα, βαρύτονο σαξόφωνο, άρπα στόματος, φωνητικά), Garth Hudson (όργανο, κλαβινέτο, πιάνο, ακορντεόν, σοπράνο/τενόρο/βαρύτονο σαξόφωνο, ολκωτή τρομπέτα), John Simon (τούμπα, ηλεκτρικό πιάνο, πνευστά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: John Simon / Robbie Robertson, John Simon, Tony May, Joe Zagarino

Ηχογραφήθηκε στα τέλη του 1968/1969 σε ενοικιαζόμενο σπίτι στο 8850 Evanview Drive, στο Λος Άντζελες και στο Hit Factory στούντιο στη Νέα Υόρκη

---

Το εξώφυλλο καθορίζει το σκηνικό. Η σέπια φωτογραφία, περιβαλλόμενη με την παχιά καφέ απόχρωση της λάσπης, απεικονίζει πέντε φιγούρες με εργατικά ρούχα, σφιγμένους από το κρύο και τη βροχή. Η φωτο δεν έδειχνε χίπηδες, ούτε παρέπεμπε στο "Έθνος του Γούντστοκ"[6].

Αυτό που "έδειχνε" ήταν η ίδια η ζωή, ακραία, σκληρή, με ρίζες στο παρελθόν. Πάνω από τη φωτογραφία υπήρχε μια απλή λεζάντα: The Band - Η Μπάντα. «Θέλαμε να ονομαστούμε The Crackers[7], απλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους», εξήγησε τρεις δεκαετίες αργότερα ο ντράμερ Levon Helm. «Και τότε καταλάβαμε, όχι, ίσως να τσαντίζαμε τους ανθρώπους. Αλλά μερικές φορές θα ευχόμουν να λεγόμαστε έτσι». Αυτό, βέβαια, θα ήταν πολύ περιοριστικό και επιτηδευμένο για μια κολεκτίβα, τεσσάρων Καναδών και ενός από το Αρκάνσας (Helm), που η μουσική της φαίνεται να προέρχεται από κάποιο σκοτεινό, μυθικό, βορειοαμερικάνικο παρελθόν. Το The Band γνωστό και ως το καφέ άλμπουμ, υπήρξε ένα μικρό θαύμα για το 1969, με σπόρους από την πιο σύγχρονη αμερικάνα και αναμφισβήτητα είναι ένα σχεδόν αψεγάδιαστο άλμπουμ.

​

Πριν γίνουν οι Band, οι Levon Helm (1940-2012), Robbie Robertson (1943), Rick Danko (1943-1999), Richard Manuel (1943-1986) και Garth Hudson (1937) ήταν οι The Hawks/Τα Γεράκια, ένα συνοδευτικό σχήμα το 1963, για τον νότιο ρόκερ Ronnie Hawkins, ενώ στη συνέχεια το 1965, έπαιξαν με τον επίδοξο R&B σταρ John Hammond και ένα χρόνο αργότερα συνεργάστηκαν με τον Bob Dylan στην παγκόσμια περιοδεία του. Ήταν αυτοί που δημιούργησαν το 1967 με τον Dylan, το The Basement Tapes και μετά χρησιμοποίησαν αυτή τη φήμη σαν εφαλτήριο για το ντεμπούτο τους, Music From Big Pink, το 1968. Με την αινιγματική εικόνα και τις μουσικές ικανότητές τους, το Big Pink συντάραξε την μουσική βιομηχανία. Οι Eric Clapton και George Harrison ήταν δύο μουσικοί που η "θεώρησή" τους άλλαξε όταν άκουσαν το δίσκο.

Το όνομα του Dylan εμφανιζόταν στη λίστα συντελεστών του Big Pink (συνέθεσε τρία κομμάτια, ζωγράφισε και το εξώφυλλο), ώστε πολλοί παρατηρητές να πιστεύουν ότι ήταν η μυστική δημιουργική δύναμη των Band. Ωστόσο, σε αυτό το ομότιτλο δεύτερο άλμπουμ, το όνομα και η μουσική του Ντίλαν δεν υπήρχαν πουθενά. Αντί γι' αυτό, κάθε τραγούδι γράφτηκε ή συν-γράφτηκε από τον ληντ κιθαρίστα, Robbie Robertson. Κληρονομιά του ήταν η γηγενής Αμερικάνικη (βλέπε ινδιάνικη), αλλά όπως ο ίδιος είπε αργότερα, «Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη επιβολής αυτής της κληρονομιάς στα άλλα παιδιά, στους Band. Αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό».
______________________
[6]. Ο όρος "Έθνος του Γούντστοκ", αναφέρεται στους συμμετέχοντες του αρχικού φεστιβάλ Woodstock το 1969. Προέρχεται από τον τίτλο ενός βιβλίου που γράφτηκε από τον χίπη ακτιβιστή Abbie Hoffman, περιγράφοντας τις εμπειρίες του.
[7]. Στην αργκό ξεβράκωτοι, ξυπόλυτοι, πειναλέοι.

​

 

[grio]

Ο βασιλιάς θερισμός (έχει έρθει σίγουρα)...​

​

Όπως και οι άλλοι Καναδοί σύντροφοί του, ο Robertson είχε μαγευτεί από τον Αμερικάνικο Νότο, σαν κοιτίδα για τις ρίζες της μουσικής και της κουλτούρας τους και εκείνη η ατμόσφαιρα - συντηγμένη μέσα στις αναμνήσεις της πραγματικής ζωής τους - ήταν, το 1969, το στήριγμα της μουσικής των Band. Ίσως τώρα για τον Robertson να είναι επίπονο, να υποβαθμίζει την εμμονή του: «Είναι απλά ερώτημα, τι ιστορίες ένιωθα πως μπορούσα να πω - ποια ήταν στο μυαλό μου εκείνη την εποχή. Δεν ήταν προσχεδιασμένο. Το δεχόμουν σαν έμπνευση». Αλλά από το δράμα του εμφύλιου πόλεμου "The Night They Drove Old Dixie Down" στην επωδό του "Up On Cripple Creek", το άλμπουμ ήταν εμποτισμένο με νοσταλγία για έναν κόσμο απομακρυσμένο [;] από την εποχή του προέδρου Νίξον, τον πόλεμο του Βιετνάμ και την Μαύρη Δύναμη.

Στην καρδιά του άλμπουμ υπήρχε μια αίσθηση κοινότητας που πρόσφερε καταφύγιο στο ταραγμένο ακροατήριο του 1969, που είναι αβέβαιο εάν πρόκειται γι' αυτό που στρατολογήθηκε για την Νοτιοανατολική Ασία ή γι' αυτό που αναμείχθηκε σε εξέγερση στις φτωχογειτονιές. Η αίσθηση αυτή, ήταν εκεί στη μουσική, όταν συγκέντρωσαν τα "πολυ-οργανικά" ταλέντα τους για να δημιουργήσουν ηχοτοπία που βασίστηκαν στο μπλουζ, τη φολκ και την κάντρι. Και ήταν, επίσης, φανερή όταν οι φωνές τους υψώνονταν αρμονικά, σαν μια ευχάριστη μεθυσμένη χορωδία. Τα νότια φωνητικά του Helm παιχνίδιζαν με τα φωνήεντα, ενώ ο παραπονεμένος θρήνος του Danko και ο βραχνός βρυχηθμός του Manuel συμπλήρωναν το "συναισθηματικό" φάσμα. Πίσω τους, ο Hudson ζωγράφιζε με το όργανο και πρόσθετε τζαζ σόλο σαξοφώνου, ενώ ο Robertson - αναμφισβήτητα ο λιγότερο επιδεικτικός κιθαρίστας του ροκ - εφάρμοζε την τελική φινέτσα. Είχε ξεκινήσει σαν φανταχτερός μπλούζμαν, αλλά στους Band, εξήγησε, «ένιωσα σαν να παίζουν πιο διακριτικά, μικρά πράγματα που συμβαίνουν ακριβώς τη κρίσιμη στιγμή, που βέβαια είναι πιο ενδιαφέροντα».

Κάθε τραγούδι στο The Band ήταν σαν μια μικρή ταινία, σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ. Στα "Across The Great Divide" και "Rag Mama Rag", υπήρχε η εμψύχωση και η κρίση στη σχέση και τα βαγόνια με το παράνομο ουίσκι. Ύστερα, η διάθεση κυμαινόταν από την ερωτική επιθυμία και το ειδύλλιο του "Jemima Surrender", στην αναπόληση της σπιτικής θαλπωρής του "Rockin' Chair". Ο Danko παρέδωσε το μύθο του "The Unfaithful Servant", πείθοντας ότι ξεγλίστρησε από το άλμπουμ του Dylan, John Wesley Harding. Αλλού, ο Manuel χάραξε μέχρι το κόκκαλο με το σπαραξικάρδιο "Whispering Pines", ουσιαστικά η τελευταία του προσπάθεια σαν τραγουδοποιός, πριν η υπερβολή και απελπισία "απαιτήσουν" τη ψυχή του. Ωστόσο, ήταν ο Robertson, που κυριολεκτικά είχε την τελευταία λέξη, καθώς το "King Harvest (Has Surely Come)" έφερνε στο μυαλό ένα απόκοσμο πορτρέτο ενός τόπου και ενός πολιτισμού, που αιωρούνταν στην ισορροπία της μοίρας.

Η "εικόνα" ήταν ιδανική και οι Band ποτέ ξανά δεν θα πετύχαιναν τέτοια τελειότητα.
Αριστούργημα!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, Peter Doggett)

ΥΓ. Στον καλό μου Κώστα, που τους αγαπάει...

​

 

[grio]

- The Band · The Band [Playlist] -

 

[kiriak]

:SFGSFGSF:

θα το ξανακούσω αύριο από άλλη "οπτική" γωνία ................

 

[Cicadelic Ranger]

Monument !!!

 

[Cicadelic Ranger]

Πηρα προσφατα το αλμπουμ σε βινυλιο (το ειχα σε σιντι).
Σε διπλο δισκο προσφατη παραγωγη.
Και ω της εκπληξεως στην αρχη νομιζα οτι χαλασε το πικαπ μου !
Μετα λεω ο δισκος ειναι ελατωματικος, και τελος σκεφτομαι... "ρε λες να το γραψαν σε 45 στροφες ; "
Και οντως ναι. Δεν αναφερεται πουθενα. Ουτε στο εξωφυλλο ουτε στην ετικετα.

Ειναι νορμαλ αυτη η κατασταση ?
Tι να κανω ; Να τον παω πισω ;

Grio Help !

 

[grio]

Ζωρζ, έτσι έχει επανεκδοθεί...
Στηρίζεται στην πεποίθηση, ότι οι δίσκοι βινυλίου ακούγονται καλύτερα εάν κοπούν με υψηλότερες ταχύτητες.
Δες τα παρακάτω στοιχεία από το discogs :

The Band – The Band
Label: Capitol Records – 00602577842856
Format: 2 x Vinyl, LP, 45 RPM, Album, Reissue
Country: Europe
Released: Nov 15, 2019

Απήλαυσέ το, πρόκειται για διαχρονικό αριστούργημα!
Τελικά πες μας πως ακούγεται, έχει ενδιαφέρον...
Εγώ έχω την αμερικάνικη έκδοση, πιθανώς το πρωτότυπο, αγορασμένο στα '70ς.
Πολυπαιγμένο και αγαπημένο.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Είναι το λεγόμενο Half Speed Mastered που χρησιμοποιούν τα Abbey Roads Studios ,στις επανεκδόσεις των βινυλίων των ΑΒΒΑ κάθε επέτειο.

Παίζουν στις 45 στροφές, Και για ακόμα καλύτερη ποιότητα ο μονός δίσκος γίνεται διπλός (2LP).

Οσα έχω αγοράσει αξίζουν τα λεφτά τους με το παραπάνω.

 

[Cicadelic Ranger]

Tελικα το κρατω ετσι, αν και θα πρεπει να βγαζω το πλατω, να παιρνω το σπατουλακι να τοποθετω το λαστιχο και να προσεχω μην το παρακανω

Μου δημιουργησε συγχηση που εγραφε LP στην ετικετα.
Ο ηχος καταπληλτικος και ευδιακριτα ολα τα οργανα (και εναι και πολλα).

Τελικα δεν μπορω να πια να ακουω CD. Kαι δεν το κανω απο σνομπισμο. Πραγματικα μονο ο ηχος του LP και του Ραδιου με ξεσταινει μουσικα και δεν με κουραζει.
Απολαυστικη η ακροαση του σε αυτο το βινυλιο, Θελει λιγο δουλεια παραπανω για να ακουσεις αλλα αξιζει τα αγαθα κοποις κτωνται που λεει και το ρητο.

Ουφφφ πηγε η καριδα μου στο τοπο της οτι δεν μου'τυχε ελατωματικο η οτι χαλασε το πικαπ.

Ευχαριστω Γρηγορη που με καθησυχασες και μπορω να απολαυσω ελευθερα χωρις υποψιες και τετοια.
Σ'ευχαριστω επισης Δημητρη για την αποψη σου.

 

[Cicadelic Ranger]

Εdit: Επιπλεον τον αγορασα σε μαγαζι, χερι με χερι, πραγμα που με ενθουσιασε οταν το βρηκα, γιατι δε θελω πια Αμαζον και τετοια.
Κι δεν ηθελα να τον παω πισω. Τον κραταω και θα τον ακυω συχνα τις επομενες μερες μαζι με τον Ροντριγκεζ που βρηκα επισης σε LP εκει.

Kαμμια συγκριση με ΣΙΝΤΙ και αυτος... μα καμμια. Μπορω να τους ακουω επι ωρες ενω το σιντι οχι.

 

[ika]

Δεν είναι καινούργιο κόλπο, υπήρχαν μεγάλοι δίσκοι 45rpm και πριν 40 χρόνια, και τότε ακούγονταν καλύτερα.
Μάλιστα τα έβαζαν και σαν δόλωμα εκεί όπου πούλαγαν τ' ακριβά πικαπ.
Να ένας 45rpm και direct to disk από το 1978.