Το παλάτι της αμαρτίας! [The Flying Burrito Bros]

[grio]

​

Ένας πραγματικός έκπτωτος άγγελος, που πέρασε σύντομα από τη ζωή και μόλις στα 26 του έσβησε, αφήνοντας πίσω του αρκετά για να θεωρηθεί άκρως σημαντικός και επιδραστικός. Το πνεύμα του, πάντα θα στοιχειώνει τους επίδοξους συνεχιστές του κάντρι ροκ και της εναλλακτικής κάντρι. Εδώ προφανώς έχουμε μια άλλη βουτιά στην παράδοση από τους Band και οπωσδήποτε λιγότερο ελιτίστικη και μελετημένη. Η ανεμελιά και η νεανική παρόρμησή του, ζωντάνεψαν και έκαναν την κάντρι γοητευτική στο ροκ ακροατήριο και έστρεψαν πολλούς στην μελέτη και την διερεύνησή της. Το εγχείρημά του δεν ήταν τόσο απλό γιατί έπρεπε να "πείσει" για την επαναπροσέγγιση στο είδος. Ήταν όμως παθιασμένος και πίστευε στο νόθο "παιδί" του. Πάρα πολλοί, μαζί και εγώ, λόγω αυτής της προσήλωσης και προσπάθειας, έσκυψαν και αγάπησαν το αποτέλεσμα.

Και ο άγγελος, φυσικά, δεν είναι άλλος από τον αγαπημένο Gram Parsons (Cecil Ingram Connor III, 1946-1973) και το άλμπουμ που θα μας απασχολήσει ανήκει στους Flying Burrito Brothers.

Μπορεί να είσαι γλυκιά και όμορφη,
Αλλά αυτό δεν θα σε κρατήσει ζεστή το βράδυ
Επειδή είμαι αυτός που σου έδειξε τον τρόπο
Να κάνεις τα πράγματα, που κάνεις τώρα.

Μπορεί αυτός να αισθάνεται όλη τη γοητεία σου.
Μπορεί αυτός να σε κρατήσει στα χέρια του,
Αλλά εγώ είμαι αυτός που σ' άφησε να μπεις.
Ήμουν δίπλα σου στο τέλος.

Μια φορά κι έναν καιρό,
Μ' άφησες να σε νιώθω βαθιά μέσα μου,
Αλλά κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν είδε.
Θυμάσαι τον τρόπο που κλαίγαμε;

Είμαι το παιχνίδι σου.
Είμαι το παλιό σου αγόρι,
Δεν θέλω κανέναν
Παρά μόνο σένα να μ' αγαπάς.
Όχι, δεν θα πω ψέματα.
Ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος τύπος.
...​

- The Flying Burrito Brothers · Hot Burrito #1 -

 

[grio]

Γεμιστή τορτίγια​

The Flying Burrito Bros - The Gilded Palace Of Sin (Φεβρουάριος 1969, A&M Records)

​

Τραγούδια: A1 Christine's Tune (Gram Parsons, Chris Hillman) - 3:02, A2 Sin City (Gram Parsons, Chris Hillman) - 4:10, A3 Do Right Woman (Chips Moman, Dan Penn) - 3:56, A4 Dark End Of The Street (Spooner Oldham, Dan Penn) - 3:55, A5 My Uncle (Gram Parsons, Chris Hillman) - 2:36, B1 Wheels (Chris Hillman, Gram Parsons) - 3:02, B2 Juanita (Chris Hillman, Gram Parsons) - 2:28, B3 Hot Burrito #1 (Chris Ethridge, Gram Parsons) - 3:37, B4 Hot Burrito #2 (Chris Ethridge, Gram Parsons) - 3:15, B5 Do You Know How It Feels (Gram Parsons, Barry Goldberg) - 2:06, B6 Hippie Boy (Chris Hillman, Gram Parsons) - 4:55
Μουσικοί: Gram Parsons (φωνητικά: A1 έως B5, ρυθμική κιθάρα, πλήκτρα), Chris Hillman (κιθάρα, φωνητικά: Α1 έως Β2, Β6, μαντολίνο: A5), "Sneaky" Pete Kleinow (πεντάλ στιλ κιθάρα), Chris Ethridge (μπάσο, συνοδευτικά φωνητικά: B4, πιάνο: B3, B4)
-- Συμμετοχές
Eddie Hoh: A2, B5 / Jon Corneal: A1, A3, A4, A5, B2 / Popeye Phillips: B3, B4, B6 / Sam Goldstein: B1 (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός: The Flying Burrito Bros, Larry Marks, Henry Lewy / Henry Lewy

Ηχογραφήθηκε στα A&M στούντιο, στο Χόλιγουντ, τον Νοέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 1968

​

"Ρε παιδί, τους αγαπώ", αναφώνησε ο Bob Dylan, όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε σχετικά με τους Flying Burrito Brothers το 1969. "Ο δίσκος τους με άφησε άφωνο". Ωστόσο, αυτή η αντίδραση δεν ήταν κοινή, αν μη τι άλλο επειδή λίγοι είχαν μπει στον πειρασμό να "δοκιμάσουν" το "The Gilded Palace Of Sin", το οποίο βέβαια είχε αξιοθρήνητη παρουσία στα τσαρτ.

Τρεις δεκαετίες αργότερα, το άλμπουμ στέκεται αναμφισβήτητα σαν ένας από τους καλύτερους κάντρι-ροκ δίσκους όλων των εποχών και σαν η αποθέωση του επίμονου, χαμένου αλλά μοναδικού ταλέντου του Gram Parsons. Αυτός συν-έγραψε το πρωτότυπο υλικό με τον μπασίστα Chris Ethridge (1947-2012) και με τον συνάδελφό του, πρώην Byrd, Chris Hillman (1944), που είναι αισιόδοξος για την ετυμηγορία της ιστορίας: "συνέχεια με ρωτούσαν, 'Δεν αισθάνεσαι σαν το δεύτερο άτομο πίσω από τον Gram, που αυτός παίρνει όλα τα εύσημα;' Δεν με νοιάζει. Είναι όπως λέει η γυναίκα μου, 'Είσαι ζωντανός!' Αλλά όντως έγραψε μερικά υπέροχα τραγούδια".

Πριν από τους Burrito, ο Parsons ηγείτο των International Submarine Band για ένα άλμπουμ ορθόδοξης Μπέικερσφιλντ κάντρι και στη συνέχεια προσχώρησε στους Byrds σαν πιανίστας. Αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες ο ίδιος και ο φανατικός της κάντρι συνάδελφός του, Hillman, πήραν τον έλεγχο του συγκροτήματος από τον Roger McGuinn. Το αποτέλεσμα ήταν το Sweetheart Of The Rodeo του 1968, μια μερικώς επιτυχή συγχώνευση κάντρι και φολκ-ροκ που θα μπορούσε να ήταν καλύτερη εάν δεν είχαν αφαιρεθεί τα φωνητικά του Parsons κατά την τελική μίξη. Από τότε, ο Gram φεύγει, γοητευμένος από τη συνάντηση με τους Rolling Stones κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας των Byrds. Πίσω στην Δυτική Ακτή της Αμερικής, σχημάτισε τους Flying Burrito Bros, όνομα που ήδη είχε ένα σχήμα της Ανατολικής Ακτής, στη Βοστόνη. Η ιδέα ήταν να συνεχίσουν και οι δύο μπάντες, αλλά όταν το γκρουπ του Parsons κέρδισε δισκογραφικό συμβόλαιο, οι άλλοι αξιοπρεπώς "παραιτήθηκαν".

​

 

[grio]

​

Ο Hillman, επίσης, παράτησε τους Byrds και το ζευγάρι πέρασε αρκετές εβδομάδες γράφοντας τραγούδια όπως τα "Christine's Tune", "Sin City" και "Wheels", που "συνέλαβαν" τον ηδονισμό της ροκ σκηνής του Λος Άντζελες. Με τον Ethridge, ο Parsons συνέθεσε τα "Hot Burrito #1" και "...#2" - το πρώτο μια δολοφονική μπαλάντα και το απορριπτέο δεύτερο, που προκάλεσε τα όρια της ευπρέπειας του κοινού με την προσβλητική χρήση του ονόματος του Κυρίου. Ο Parsons και ο Hillman επίσης διασκεύασαν με θαυμαστά αποτελέσματα τις δύο Νότιες σόουλ μελωδίες, "Dark End Of The Street" και "Do Right Woman" (με την μη καταγεγραμμένη βοήθεια, για το τελευταίο, από τον David Crosby). Ο Hillman τελικώς "διάνθισε" με τον κάντρι μονόλογο στο "Hippie Boy", που εντυπωσίασε ιδιαίτερα τον Dylan, ίσως επειδή ακουγόταν σαν απότοκο από το δικό του Basement Tapes.

Οι Burrito, εκείνη την περίοδο, δεν είχαν ντράμερ, αλλά αποζημιώθηκαν από τον πεντάλ στιλ (pedal steel) βιρτουόζο, 'Sneeky' Pete Kleinow. Ενώ οι στιλ παίκτες του Νάσβιλ υπερηφανεύονταν για τη κρυστάλλινη απαλότητα του ήχου τους, ο Kleinow ήταν ό πρώτος που το μεταχειρίστηκε σαν ροκ όργανο, μεταξένιο και λεπτεπίλεπτο ή ακατέργαστο και τραχύ, όπως η στιγμή απαιτούσε.

Με τα Nudie[*] κοστούμια τους και τις γκρούπι, οι Burrito αποπνέουν μια παρακμή που έχει την τιμητική της στο εξώφυλλο του Barry Feinstein. Και αυτή η παρακμή, δυστυχώς, κορυφώθηκε με την απώλεια του Gram τρία χρόνια αργότερα από την τοξικότητα των ουσιών που βουλιμικά κατανάλωνε.

"Νομίζω ότι ο Gram είχε ταλέντο, αλλά όχι πειθαρχία", θυμάται ο Hillman. "Αυτό που όλους μας θύμωνε, ήταν ότι παρασυρόταν από όλες τις παγίδες που δεν αναγνώριζε. Ξέρεις, 'θα πάρω μια λιμουζίνα'. Γιατί; Παίξαμε πέντε συναυλίες σε ένα μπαρ! Και τότε ήταν που άρχισε το ρομάντζο με τον Μικ και τον Κιθ. Ήταν ενοχλητικό". Μετά από ένα δεύτερο καλό άλμπουμ, Burrito Deluxe, ο Parsons απολύθηκε από το γκρουπ, ακολουθώντας και πάλι το αστέρι των Stones...

Αλλά το ντεμπούτο των Burrito παραμένει ένας φάρος για όποιον τόλμησε να περπατήσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κάντρι και το ροκ.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, Peter Doggett)

ΥΓ. Στο φίλο, εκτός κλαμπ, που παρακολουθεί ανελλιπώς και ξεκινά ατελείωτες κουβέντες, με αφορμή τις παρουσιάσεις...

______________________
[*]. Ο Nuta Kotlyarenko, γνωστός σαν Nudie Cohn, ήταν ένας γεννημένος-Ουκρανός, Αμερικανός ράφτης που σχεδίαζε κοστούμια, διακοσμημένα με στρας, ευρέως γνωστά σαν "Nudie Suits" και άλλα εξεζητημένα ρούχα για ορισμένες διασημότητες της εποχής του.

​

 

[grio]

- Flying Burrito Brothers · Christine's Tune -

 

[grio]

Τεμπέλικες μέρες​

The Flying Burrito Bros. - Burrito Deluxe (Απρίλιος 1970, A&M Records)

​

Τραγούδια: A1 Lazy Days (Gram Parsons) - 2:58, A2 Image Of Me (Howard) - 3:20, A3 High Fashion Queen (Parsons, Hillman) - 2:05, A4 If You Gotta Go (Bob Dylan) - 1:47, A5 Man In The Fog (Leadon, Parsons) - 2:30, A6 Farther Along (J.R. Baxter, W.B. Stevens, διασκευή Hillman, Parsons) - 3:58, B1 Older Guys (Parsons, Hillman, Leadon) - 2:30, B2 Cody, Cody (Parsons, Hillman) - 2:43, B3 God's Own Singer (Bernie Leadon) - 2:04, B4 Down In The Churchyard (Hillman, Parsons) - 2:19, B5 Wild Horses (Jagger, Richards) - 6:20
Μουσικοί: Gram Parsons (φωνητικά, πιάνο), Chris Hillman (φωνητικά, μπάσο, μαντολίνο), "Sneeky" Pete Kleinow (πεντάλ στιλ κιθάρα), Bernie Leadon (κιθάρα, ντόμπρο), Michael Clarke (ντραμς)
-- Συμμετοχές
Leon Russell (πιάνο: A5, B5), Byron Berline (βιολί), Tommy Johnson (τούμπα), Buddy Childers (κορνέτα, φλικόρνο), Leopoldo C. Carbajal (ακορντεόν), Frank Blanco (κρουστά)
Παραγωγή / Μηχανικός: Jim Dickson, Henry Lewy / Henry Lewy

Ηχογραφήθηκε στα A&M στούντιο, στο Χόλιγουντ, Καλιφόρνια

---

Το Burrito Deluxe του 1970 είναι το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Flying Burrito Brothers με τον Gram, ο οποίος έφυγε ή εκδιώχθηκε στα μισά των σέσιον, ανάλογα με το ποια ιστορία πιστεύετε. Παραδόξως, το άλμπουμ δεν πάσχει από τη διάσπαση του γκρουπ και είναι από πολλές απόψεις εξίσου καλό με το ντεμπούτο τους. Τα πρωτότυπα κομμάτια συνδυάζουν επιδέξια, κάντρι και ροκ και οι δύο εκπληκτικές διασκευές, δείχνουν σε ποιο βαθμό είχε προχωρήσει η μπάντα στη σύντομη καριέρα της. Η έκδοση του Ντύλαν, "If You Gotta Go, Go Now" έχει μια χαλαρή ατμόσφαιρα που λείπει από το αρχικό ενώ το "Wild Horses" των Rolling Stones, που ο Gram φέρεται να συμμετείχε στη δημιουργία του ( ; ) και εμφανίζεται εδώ, ένα χρόνο πριν την έκδοση των Stones, είναι μεγαλειώδες με κάποια από τα πιο τρυφερά και εκφραστικά φωνητικά του...

- The Flying Burrito Brothers · Wild Horses -

 

[Cicadelic Ranger]

Δίλημα.
Οταν εισαι νέος, θέλεις να ανακαλυψεις τι εγινε και τι γινεται στον κόσμο, οσον αφορά την μουσική, το ανακαλυπτεις απο δισκους και δεν έχεις πολλά φράγκα....
Βρισκεσαι λοιπον μπροστα σ'αυτο τον δισκο που φαντάζει "μουσείο" (σε οποιαδηποτε μετά των 70ς εποχή), βλέπεις τις ξωτικές ονειροπαρμένες φάτσες τα ρουχα και τα χρωματα...και λες αυτο ειναι...
Αλλα σε δευτερη μονο φάση διαβάζεις το όνομα του γκρουπ ...
Flying Burrito Bros ???
WTF !!! (whqt the fuck)

Ξενερώνεις.

Αλλα αμα εισαι περίεργος σαν τον γατο κάνεις το βημα.
Πληρωνεις για να δεις.
Και εκει ανακαλυπτεις ένα μικρο κοσμο...που δεν ηξερες και λεγεται America.

Μια διαφορετικη έμπνευση απο αυτη που γνωριζες με τις βαριές κιθάρες τα ηρωϊκά ντραμς και τις κραυγαλέες φωνές (γιατι ναι; πρωτα περάσαμε απο το δυνατό; το Hard, Rock που μας χτυπησε σαν κεραυνος)
Αλλες αποχρώσεις, ευαισθσιεςμ εικόνες, τοπια...
Ναι, γιατι όσο αφορά τα τοπία, ειναι το φόντο αυτής της μουσικής και ειναι Country.
:guitarist:
Ενα απο τα 3 θεμέλεια του Rock.

 

[grio]

Ο Κιθ για το Γκραμ

Anita, Gram και Keith σε εξόρμηση στην έρημο...​

Επειδή σας αρέσει, όπως τα λέει ο Κιθ, να και κάτι εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο, για τους αμφισβητίες του Γκραμ...

---

Όπως γνωρίζω τα μπλουζ, ο Gram Parsons ήξερε την κάντρι μουσική - κάθε λεπτομέρεια, κάθε σπουδαίο κάντρι τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ. Και μπορούσε να τα εκφράσει όλα - τη μουσική από το Νάσβιλ και το Μπέικερσφιλντ, την Καλιφόρνια, το πράγμα από το Τέξας - στο τραγούδι και στη σύνθεσή του. Αλλά είχε επίσης την ευφυΐα και την ειλικρίνεια. Αυτό είναι το είδος του τύπου που μου αρέσει να κάνω παρέα. Επίσης, αγαπούσε να φτιάχνεται. Εκείνη την εποχή, αυτό ήταν ένα πρόσθετο πλεονέκτημα.

Συνάντησα για πρώτη φορά το Gram το 1968, όταν οι Byrds εμφανίζονταν στο Λονδίνο - νομίζω ότι ήταν ένα κλαμπ που ονομαζόταν Blazes. Ήξερα τους Byrds από το Mr. Tambourine Man και οι Stones είχαν κάνει μαζί τους τότε κάποιες συναυλίες στην Καλιφόρνια. Αλλά όταν τους είδα στο Blazes με το Gram, αναγνώρισα μια ριζική στροφή. Πήγα στα παρασκήνια, και συνδεθήκαμε. Στη συνέχεια, οι Byrds στο δρόμο τους προς τη Νότια Αφρική ήρθαν από το Λονδίνο και πάλι. Με τις κυρώσεις και το εμπάργκο, εγκατέλειψε τους Byrds, εκεί και τότε. Φυσικά, δεν είχε που να μείνει, οπότε μετακόμισε μαζί μου.

Βασικά, τριγυρίζαμε μαζί, όπως κάνουν οι μουσικοί. Περνούσαμε ώρες και ώρες στο πιάνο, ανταλλάσσοντας ιδέες. Ο Gram και εγώ αγαπούσαμε τα τραγούδια του Felice και Boudleaux Bryant - αυτά που έγραφαν για τους Everly Brothers. Αγαπούσαμε και οι δύο αυτό το μελαγχολικό, μοναχικό χάλι. Πάντα ψάχναμε για το επόμενο χτυποκάρδι που θα μας έβγαζε τα βαθύτερα συναισθήματα.

Σαν συνθέτης, ο Gram εργάστηκε πάρα πολύ όπως εγώ, που σημαίνει να χτυπήσεις καναδυό συγχορδίες, να αρχίσεις να κουβεντιάζεις για το πόσο μακριά μπορεί να πάει, αντί να κάτσεις μ' ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό, προσπαθώντας να ταιριάξεις τέλεια τα πράγματα μεταξύ τους. Αλλά μπορούσε επίσης να εργαστεί πολύ σκληρά - περισσότερο από ό,τι έκανα εγώ ποτέ - για να εξελιχθεί.

Ο Mick και ο Gram ποτέ δεν κόλλησαν πραγματικά, κυρίως επειδή οι Stones είναι ένα τέτοιο πράγμα φυλών. Ταυτόχρονα, ο Mick άκουγε τι έκανε ο Gram. Μερικές φορές, όταν κάναμε το Exile on Main Street στη Γαλλία, οι τρεις μας γρατζουνίζαμε τραγούδια του Hank Williams, ενώ περιμέναμε την υπόλοιπη μπάντα να φτάσει. Ο Gram είχε το μεγαλύτερο ρεπερτόριο κάντρι τραγουδιών που θα μπορούσατε να φανταστείτε.

Τα ναρκωτικά και το ποτό - ο ίδιος δεν ήταν καλύτερα ή χειρότερα από τους υπόλοιπους από εμάς. Έκανε όμως το μοιραίο λάθος - πήρε δόση αφού καθάρισε, σκεφτόμενος ότι θα μπορούσε να πάρει την ίδια ποσότητα. Και ήταν πάρα πολύ η γ@μημένη. Αλλά δεν έμπλεξε στις ουσίες εξαιτίας μας, είχε αρχίσει πριν μας συναντήσει.

Νομίζω ότι έκανε το άλμα όταν πέθανε. Η παραγωγικότητά του - ο αριθμός των δίσκων που έκανε και πούλησε - ήταν μικρή. Αλλά η επίδρασή του στην κάντρι μουσική είναι τεράστια. Αυτός είναι ο λόγος που μιλάμε γι' αυτόν τώρα. Αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος θα μπορούσε να ήταν ο πλήρης αντίκτυπός του. Αν ο Buddy Holly δεν είχε πάρει αυτό το αεροπλάνο, ή ο Eddie Cochran δεν είχε στρίψει τη λάθος γωνία, σκεφτείτε τι πράγματα θα περιμέναμε και τι θα ακούγαμε τώρα. Θα ήταν πρωτοφανές.

Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι ένα θέμα χαμένης αγάπης. Ο Gram ήταν ό,τι θα θέλαμε από ένα τραγουδιστή και τραγουδοποιό. Ήταν διασκεδαστικός για τους γύρω, σπουδαίος να παίζεις μαζί του σαν μουσικός. Και ο καριόλης μπορούσε να κάνει τα γκομενάκια να κλαίνε. Δεν έχω δει ποτέ ένα άλλο άτομο που θα μπορούσε να κάνει τις σκληραγωγημένες παλιές σερβιτόρες στο Palomino Club στο Λος Άντζελες να δακρύζουν, με τον τρόπο που το έκανε.

Ήταν όλα στον άνθρωπο. Μου λείπει τόσο.

 

[supersonic]

Τώρα νομίζω είναι η ώρα να μας βάλεις και τους προγόνους τους, τους International Submarine Band.

(btw το gilded palace και το safe at home του υποβρυχίου είναι από τους ελάχιστους δίσκους που έχω φορτωμένους στο κινητό μου.)
Για άγνωστους λόγους.

δίσκοι για να είτε κάνεις απόλυτο κέφι ή να βαρεθείς του θανατά....