Noisegasm...

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

...
LOU REED - Metal Machine Music (RCA 1975)
Ισως με αυτό να βασανίζουν κρατούμενους στο Γκουαντανάμο. Αναζητήστε την εκδοση σε LP (βινύλιο): το τελευταίο αυλάκι είναι 'κλειδωμένο' και ο δίσκος 'κολλάει' στο άπειρο. Είναι Noise του κερατά φυσικά: τι άλλο να έκανε μετά τους VU; Εχετε ποτέ προσπαθήσει να το 'παίξετε' σε κάποιον άλλο: όλα τα λεφτά μιλάμε! Ακούς φωνές όπως 'Βγάλ'το το γ...μένο!', 'Ετσι πάει μέχρι το τέλος;', τέτοια. Αυτά είναι και τα ...εύσημά του.
...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Metal Machine Music

(αν είναι δυνατόν ο Λυμπερόπουλος πρότεινε αυτό το διπλό;;; δεν μπορεί, πλάκα έκανε σίγουρα)[/I]....

Δεν κάνω πλάκα, αντίθετα: είμαι όσο πιο σοβαρός γίνεται.
Προσωπικά, με τον Lou Reed, πάω πολλά χρόνια πίσω, αν δεν απατώμαι από τα 19 μου. Με εξαίρεση τους Doors, θεωρώ αυτό που έκανε ό τι πιο συναρπαστικό άκουσα από την πέρα μεριά του Ατλαντικού. Δεν εννοώ κάποιο συγκεκριμένο δίσκο, εννοώ κύρια αυτό που ξεκίνησε με τους Velvets και, κατά δεύτερο λόγο τους Stooges, και συνεχίσθηκε με τις πιο...ήσυχες βερσιόν των βαφτισιμιών τους: του Jonathan Richman και των Modern Lovers, των Violent Femmes και άλλων. Δεν εννοώ πως το συγκεκριμένο νήμα ήταν “το καλύτερο”, εννοώ πως αυτό ακριβώς ήταν εκείνο που εγώ ήθελα να ακούω: ροκ'ν'ρολ που το έχουν γδύσει από κάθε λογής καλλιτεχνίζουσες φιλοδοξίες και φιοριτούρες και επικεντρώνεται στα βασικά – κυρίως: κότσια, στάση, ήθος, συμπεριφορά. Και κιθάρες σπαρτιάτικες, που γδέρνουν κόκαλα. Με όλα αυτά δεν θέλω να πώ πως δεν μου άρεσε το Rock'n'Roll Animal: ήμουν 21 όταν βγήκε, άκουγα Alice Cooper σαν παλαβός και μου άλλαξε τα φώτα. Αλλά μόλις είχα αρχίσει να ξετυλίγω το saga που άκουγε στο όνομα Lou Reed (είχα ήδη τη μπανάνα καναδυό χρόνια και μόλις αγοράσει το 1969 Live). Και, ξετυλίγοντάς το, απαξίωσα σχεδόν ολόκληρη τη δισκογραφία του των 70ς: στα Berlin και Transformer σε πρώτο πλάνο ήταν η persona, ο μοιραίος “καταραμένος ποιητής” -my ass- και οι κιθάρες στο “Ζώο” μου φαίνονταν Χολυγουντιανές, Diesel, σαν κάποιος φαφλατάς καυχησιάρης που φώναζε για να τον ακούσουν, υπερόπτης αλλά χωρίς Καρδιά, all dressed up with nowhere to go - δεν είχαν ίχνος από τη Δωρική αμεσότητα των Velvets. Βλέποντάς το σήμερα από απόσταση πιστεύω πως προέλεγε αυτήν ακριβώς την περίοδο του ροκ που σιχαίνομαι: Bon Jovi, Guns & Roses και τα συναφή. Και πάνω που απαξίωνα το “Ζώο”, σκάει το Metal Machine Music(MMM). Το άκουσα μία (1) φορά θυμάμαι, και αυτή από περιέργεια: “μας δουλεύει το πρεζόνι;” - και το έβαλα στο ράφι. Κάτι μήνες μετά το ξανάκουσα. Και μετά πάλι, ξανά και ξανά. Πρέπει να προσθέσω ότι ήταν η εποχή της ανομβρίας, 1975-77, prog δεν άκουγα γιατί δεν είχε να μου πεί τίποτα σε σχέση με τους Κλασσικούς και είχα ήδη αρχίσει να αλληθωρίζω προς τη τζαζ και ιδιαίτερα εκείνη τη φόρμα της που ήταν η πιο σκληροπυρηνική και ασυμβίβαστη, Cecil Taylor, Art Ensemble of Chicago, Albert Ayler. Το ΜMM “ήρθε κι έδεσε”: το άκουγα όλο και πιο συχνά κι ένιωθα σιγά σιγά να με αιχμαλωτίζει. Δεν είχα βέβαια να το μοιραστώ με κανέναν: οι φίλοι ...σκέτος κόλαφος. Αλλά εγώ ένιωθα να ωριμάζω -ή να σαπίζω, όπως το πάρει κανείς- σαν ακροατής και αφηνόμουν στο Live/Dead, στο 1969 Live θυμάμαι, με ολίγη από Ya-Ya's κι ένα best των Troggs για να δέσει το ...γλυκό. Και πάνω κεί, έσκασε το punk. Iδιαίτερα αυτή η “φέτα” που ξεκίναγε από τους PiL και τους Throbbing Gristle κι έφτανε μέχρι τον Steve Albini και τον Glenn Branca. Ολα -μα ΟΛΑ!- αυτά ένιωθα πως συμπεριλαμβάνονταν εν σπέρματι στο MMM του τσόγλανου, αυτό το θρασύ ηχητικό γλυπτό από feedback, σκέτο Noisegasm, ένα τεχνούργημα ξεκρέμαστο, μετέωρο στο χρόνο, που έμοιαζε να γεφυρώνει τις πρώτες στιγμές ενός solo του Jimi Hendrix με τον αδηφάγο βασιληά-Θόρυβο που στοίχειωνε τα live του Anthony Braxton, τους Sonic Youth, τον John Zorn και τους Merzbow με τους Supersilent (God Bless Doc!).

A σίγουρα, δεν είναι δίσκος που θα τον βάλεις να τον ακούσεις για την ευχαρίστησή σου, τι να λέμε τώρα. Ποιός θα κάτσει να διαβάσει το Γυμνό Γεύμα του Μπάρροουζ, ποιός θα κοιτάξει τη Νεκροκεφαλή-που-Σοδομίζει-Πιάνο του Νταλί για την ευχαρίστησή του. Αλλά σαν στάση και σαν καλλιτεχνικό statement το MMM είναι συντριπτικό - απλά αδιανόητο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Απαραίτητο, επιτακτικό και εκ των Ουκ Ανευ.
Στη βερσιόν του πρώτου vinyl pressing όπου στην τελευταία στροφή του δίσκου, “κολλάει” επίτηδες η βελόνα και ο θόρυβος σε τυλίγει ad infinitum. Οι ..."διαταραγμένοι" που το θέλουν έτσι, θα το βρούν εύκολα στο e-Bay: πούλησε τα κέρατά του στην Αμερική γιατί αυτοί που το αγόρασαν δεν είχαν ιδέα Τι τους περίμενε κι έτσι η αγορά, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ήταν πλημμυρισμένη από mint copies -κανείς δεν άκουσε το άλμπουμ πάνω από μία φορά και ελάχιστοι "έβγαλαν" σε μία ακρόαση και τις 4 πλευρές του- που τις αγόραζες για πενταροδεκάρες.

 

[supersonic]

Re: Βερολίνο...

το ζώο το οποίο άκουσα βράδυ σε πειρατικό σταθμό χωρίς φυσικά να ξέρω τι είναι και έμεινα ξύπνιος σιγοτραγουδώντας και γράφοντας σε χαρτιά σκόρπιους στίχους για να εντοπίσω πιθανούς τίτλους από κάποιο δίσκο του διότι είχα αναγνωρίσει τη φωνή και έπρεπε να τον βρώ πάσει θυσία. Την άλλη μέρα όντως αγοράστηκε το ζώο, και μήνες μετά αναζητήθηκαν οι VU για να πεταχτούν στο καλάθι μετά από βιαστική, πλήν επαρκή, δειγματοληψία, λόγω "μετριότατης παραγωγής" και "κακού περιτυλίγματος ενός ακατέργαστου προϊόντος".
Ευτυχώς ο Bob Ezrin σύστησε στον Lou τα μαγικά χέρια των Wagner (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται) και Hunter (τυφλός σήμερα από γλαύκωμα) και δυστυχώς εκείνος έμεινε στις πρωτόγονες βάσεις.
Ο Lou μια ζωή ήταν ταλαντούχος, αλλά κλώτσαγε την καρδάρα όπου μαζευόταν το γάλα που κατέβαζε ο ίδιος.

Ετσι το Berlin αγοράστηκε αμέσως με την δίψα και την ελπίδα να έχει αναπαραχθεί ο ήχος του rock n roll animal στο στούντιο.
Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.

Το κεφάλαιο Lou άνοιξε και έκλεισε για μένα εκεί.
Σε έναν δίσκο. (όπου εβαλαν το χέρι τους άλλοι).

Με όλα αυτά δεν θέλω να πώ πως δεν μου άρεσε το Rock'n'Roll Animal: ήμουν 21 όταν βγήκε, άκουγα Alice Cooper σαν παλαβός και μου άλλαξε τα φώτα. Αλλά μόλις είχα αρχίσει να ξετυλίγω το saga που άκουγε στο όνομα Lou Reed (είχα ήδη τη μπανάνα καναδυό χρόνια και μόλις αγοράσει το 1969 Live). Και, ξετυλίγοντάς το, απαξίωσα σχεδόν ολόκληρη τη δισκογραφία του των 70ς: στα Berlin και Transformer σε πρώτο πλάνο ήταν η persona, ο μοιραίος “καταραμένος ποιητής” -my ass- και οι κιθάρες στο “Ζώο” μου φαίνονταν Χολυγουντιανές, Diesel, σαν κάποιος φαφλατάς καυχησιάρης που φώναζε για να τον ακούσουν, υπερόπτης αλλά χωρίς Καρδιά, all dressed up with nowhere to go - δεν είχαν ίχνος από τη Δωρική αμεσότητα των Velvets. Βλέποντάς το σήμερα από απόσταση πιστεύω πως προέλεγε αυτήν ακριβώς την περίοδο του ροκ που σιχαίνομαι: Bon Jovi, Guns & Roses και τα συναφή. Και πάνω που απαξίωνα το “Ζώο”, σκάει το Metal Machine Music(MMM).

δύο απόψεις ....
αντιδιαμετρικές.
Καλό είναι να υπάρχουν δίπλα δίπλα.


όσο για το ΜΜΜ (κάνε μου λιγάκι μμμ...) έλα εδώ να τα λέμε περιστασιασκά κι ας είναι για το μμμ :award:

 

[grio]

Re: Βερολίνο...

Τον Λου δεν τον αγγίζαμε. Αυτό που συμβόλιζε, από ένα σημείο και μετά, ξεπερνούσε κατά πολύ αυτά που έκανε. Είχαμε κάνει δικούς μας, τους ανέγγιχτους Velvet αλλά αγαπήσαμε και τα προσωπικά του, Transformer, Berlin, Rock 'n' Roll Animal, Coney Island Baby, Street Hassle, The Blue Mask, New York...

Την προσέγγιση του Κώστα, την κατανοώ απόλυτα. "Αποτελέσματα" σαν το MMM, σαφώς και ενδέχεται να υποκινούνται από διαφορετικά κίνητρα, άμεσα εξαρτώμενα από τον καλλιτέχνη... Δημιουργική ανεπάρκεια, ανικανότητα έκφρασης, σνομπισμός, πρόκληση, ηχητική φτυσιά, νοηματικός δηθενισμός, μπλαζέ κατάσταση; Ίσως για κάποιους άλλους, αλλά όχι για το Reed.

Τα διαπιστευτήριά του, απο/υπο-δείκνυαν την άκρως πειραματική διάθεσή του, τη δεδομένη περίοδο της ζωής του, το παιχνίδι του με τη φόρμα και την κατάλυση της μελωδίας, με την επιβολή ισοπεδωτικού θορύβου. Προφανώς, γενεσιουργές καταστάσεις, απρόσμενων αντιδράσεων και συναισθημάτων. Εδώ δεν απολαμβάνεις, με ποτό και υπαρξιακές "εξερευνήσεις", αλλά αναμετράσαι με την αντοχή των αισθήσεών σου, τον εκκωφαντικό θόρυβο, την αποκρουστική οσμή και την αποπνικτική θερμότητα που αναδίδει το πυρακτωμένο, λιωμένο μέταλλο της τερατώδους μηχανής...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

"Οι τυχεροί που θα αποκτήσετε το βινύλιο μη σπεύσετε να αποκαρδιωθήτε: 4 πλευρές που διαρκούν 16'.1'' η καθεμία μας κάνουν κοντά 65'. Αν το βρίσκετε πολύ, μπορείτε να το παίξετε στις 45 στροφές και να μειώσετε το χρόνο στο ήμισυ - ή ακόμη στις 78 όπου ο χρόνος μειώνεται ακόμα περισσότερο. Το απόλυτο fix όμως, είναι να το παίξετε στις 16 στροφές: τότε, ακούτε τη Μεταλική Μηχανή να θρηνεί" - Paul Morley: "Words and Music", Bloomsbury Publishing plc, London 2003.

 

[Cicadelic Ranger]

Re: Metal Machine Music

Ετσι καταλαβαίνω κάπως καλυτερα

Δεν κάνω πλάκα, αντίθετα: είμαι όσο πιο σοβαρός γίνεται...... Το ΜMM β€œήρθε κι έδεσε”: το άκουγα όλο και πιο συχνά κι ένιωθα σιγά σιγά να με αιχμαλωτίζει. Δεν είχα βέβαια να το μοιραστώ με κανέναν: οι φίλοι ...σκέτος κόλαφος. Αλλά εγώ ένιωθα να ωριμάζω -ή να σαπίζω, όπως το πάρει κανείς- σαν ακροατής και αφηνόμουν στο Live/Dead, στο 1969 Live θυμάμαι, με ολίγη από Ya-Ya's κι ένα best των Troggs για να δέσει το ...γλυκό. Και πάνω κεί, έσκασε το punk. Iδιαίτερα αυτή η β€œφέτα” που ξεκίναγε από τους PiL και τους Throbbing Gristle κι έφτανε μέχρι τον Steve Albini και τον Glenn Branca. Ολα -μα ΟΛΑ!- αυτά ένιωθα πως συμπεριλαμβάνονταν εν σπέρματι στο MMM του τσόγλανου, αυτό το θρασύ ηχητικό γλυπτό από feedback, σκέτο Noisegasm, ένα τεχνούργημα ξεκρέμαστο, μετέωρο στο χρόνο, που έμοιαζε να γεφυρώνει τις πρώτες στιγμές ενός solo του Jimi Hendrix με τον αδηφάγο βασιληά-Θόρυβο που στοίχειωνε τα live του Anthony Braxton, τους Sonic Youth, τον John Zorn και τους Merzbow με τους Supersilent (God Bless Doc!).
.... Αλλά σαν στάση και σαν καλλιτεχνικό statement το MMM είναι συντριπτικό - απλά αδιανόητο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Απαραίτητο, επιτακτικό και εκ των Ουκ Ανευ..

Για σένα ειναι περισσότερο προσωπικο βιωμα παρά άκουσμα (ενω ταυτοχρονα γίνεται, μετατρέπεται σε ακουσμα γιατι πρωτα ειναι βίωμα). Το θεωρεις κάτι σαν τον "σπερματικό λόγο" που λέγαν οι Στωϊκοι, που μελεται να δημιουργήσει νέες πραγματικότητες, να γινει αιτία ενος μινι Big Bang; αλλα βρισκεται σε πρωτογεννη ακατέργαστη κατάσταση...

Ειναι μια προσεγγιση που μου θυμιζει "επένδυση"...Μιζάρεις μεσα σ'αυτο το εργο περιμένοντας να σου ανταποδωσει...Βέβαια καμμια σχεση με τα χρηματιστικά τετριμένα, γιατι εδω αυτο που επενδυεις ειναι η ψυχη σου...
Εσυ τόλμησες.

Και εδω έρχεται συμπληρωματικό το

Εδώ δεν απολαμβάνεις, με ποτό και υπαρξιακές "εξερευνήσεις", αλλά αναμετράσαι με την αντοχή των αισθήσεών σου, τον εκκωφαντικό θόρυβο, την αποκρουστική οσμή και την αποπνικτική θερμότητα που αναδίδει το πυρακτωμένο, λιωμένο μέταλλο της τερατώδους μηχανής...

του Grio.

Δηλαδη αναμετιρεσαι με το θηρίο...προκειται για ενα corps A corps
Προκειται για πάλη, και το θηρίο εισερχεται στον χωρο μεσω της ακουστικης αντίληψης. Εκει ειναι το ρινγκ του...

Αρα να φανταστω οτι το στοιχημα ειναι οτι πρέπει να νικησεις. Και το έπαθλο ;

Μου θυμηζει κάτι σαν "κάθαρση".

Ξέρω οτι ο Λου μπορει να ειναι αξιος για αυτο το processus... (εφαρμοζωντας το στους άλλους ομως) Αλλα μπορεις να τον εμπιστευτεις σάυτην την φάση ; Σε τι κατάσταση ηταν σ'αυτην την περίοδο νομιζω οχι στην πιο χαϊ

β€œμας δουλεύει το πρεζόνι;”

Αρα η εμπειρία ξεπερνάει τον ιδιο τον Reed και τα γραφωμενα του και γινεται προσωπικη ιστορία...
Only the Braves...

Δεν ξέρω αν εχω τα κότσια, συν το οτι νιωθω τα αυτια μου ακόμα πιο κουρασμένα απόταν ημουν νέος.

Αλλα αυτο που λες με το βινυλιο σε 16 στροφές με δελεάζει...φαντάζομαι τον δισκο αλλιως και απο metal machine music να μετατρεπεται dark light music...
Οπως και νάχει δεν θα ειναι ακρόαση αλλα αγωνας κι οποιος αντέξει.

Αντε να βρεις πικάπ οπως αυτα τα ιαπωνικά με στροβοσκόπειο που μπορουσες να ρυθμιζεις την ταχυτητα (ειχα ένα τετοιο Kenwwod κάποτε)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Metal Machine Music

Αλλα μπορεις να τον εμπιστευτεις σάυτην την φάση ; Σε τι κατάσταση ηταν σ'αυτην την περίοδο νομιζω οχι στην πιο χαϊ

Πόσο High ήταν ο Χαλεπάς όταν φιλοτέχνησε την "Κοιμωμένη"; Πόσο ο Schubert όταν έγραψε το Winterreise, ο Τσαϊκόφσκι όταν συνέθεσε την "Παθητική", ο Πικάσσο όταν ζωγράφιζε την Guernica ή o Rimbaud όταν έγραφε το Le Bal des Pendus; Φρονώ ότι το Νους υγιής εν σώματι υγιεί των αρχαίων δεν έχει εφαρμογή στην Τέχνη. Τουλάχιστον όχι στην Τέχνη η οποία δονεί εμένα προσωπικά.
Επίσης: όποιος ασχοληθεί πραγματικά με το ΜΜΜ -εννοώ διαδοχικές ακροάσεις από την αρχή ως το τέλος του- θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα έργο δομημένο απ άκρη σ άκρη.
Φυσικά και θα προτιμούσα, σε κάθε περίπτωση, το σεληνιασμένο Sister Ray αλλά αυτό επ ουδενί σημαίνει ότι με αφήνει ασυγκίνητο η μοναδικότητα του ΜΜΜ.

 

[opsim]

Re: Metal Machine Music

Πόσο High ήταν ο Χαλεπάς όταν φιλοτέχνησε την "Κοιμωμένη"; Πόσο ο Schubert όταν έγραψε το Winterreise, ο Τσαϊκόφσκι όταν συνέθεσε την "Παθητική", ο Πικάσσο όταν ζωγράφιζε την Guernica ή o Rimbaud όταν έγραφε το Le Bal des Pendus; Φρονώ ότι το Νους υγιής εν σώματι υγιεί των αρχαίων δεν έχει εφαρμογή στην Τέχνη. Τουλάχιστον όχι στην Τέχνη η οποία δονεί εμένα προσωπικά.
Επίσης: όποιος ασχοληθεί πραγματικά με το ΜΜΜ -εννοώ διαδοχικές ακροάσεις από την αρχή ως το τέλος του- θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα έργο δομημένο απ άκρη σ άκρη.
Φυσικά και θα προτιμούσα, σε κάθε περίπτωση, το σεληνιασμένο Sister Ray αλλά αυτό επ ουδενί σημαίνει ότι με αφήνει ασυγκίνητο η μοναδικότητα του ΜΜΜ.

Με έβαλες στο τριπάκι να το ακούσω, βέβαια θα χρειαστώ ηρεμία για την ακρόαση, φαντάζεσαι τι γίνεται στο σπίτι με τον μπέμπη, τρώει τα σίδερα αυτήν την περίοδο σχεδόν 9 μηνών είναι. Σε κάποια ήσυχη εφημερία θα το κάνω, πάντως άκουσα από περιέργεια το ατέρμονο τέλος του δίσκου...το βρίσκω "sublime" φυσικά κατόπιν της τριβής σε τέτοιους ήχους που αποκτήσαμε ως ακροατές από άλλα projects αυτήν την 40ετία, το '74 φαντάζομαι τι "γροθιά" θα υπήρξε το ΜΜΜ.

Υ.Γ. Μια που έγραφες για το Sister Ray, πιθανόν το "White Light, White Heat" να είναι ο καλύτερος δίσκος των VU.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Metal Machine Music

πιθανόν το "White Light, White Heat" να είναι ο καλύτερος δίσκος των VU.

:ernaehrung004:

και, αν θέλεις, σου δανείζω τα ακουστικά μου.

 

[opsim]

Re: Metal Machine Music

:ernaehrung004:

και, αν θέλεις, σου δανείζω τα ακουστικά μου.

Σωστά φαντάζεσαι, στο σπίτι μόνο με κάτι ακουστικά walkman ακούω στο λάπτοπ μουσική. Τα μεγάλα υπάρχουν για να ακούει μουσική ο μπέμπης, του αρέσει το άνοιγμα του ενισχυτή, χοροπηδά από χαρά.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τον μεγάλο μου πάντως, τον μεγάλωσα με Julee Cruise (Into The Night) και Kraftwerk (Man Machine) + το τελευταίο μέρος από το κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα no. 17 (ΚV.453) του Μότσαρτ.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

...ο δεύτερος, ήταν kinky: Yello και Sparks...

 

[Cicadelic Ranger]

Τα ακουστικά ειναι συχνα απαραίτητα σε ένα σπιτι :AFADF0:

Αλλιως μπορει να δημιουργηθουν προβληματα :furious3::beatnik2:.

 

[opsim]

Τον μεγάλο μου πάντως, τον μεγάλωσα με Julee Cruise (Into The Night) και Kraftwerk (Man Machine) + το τελευταίο μέρος από το κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα no. 17 (ΚV.453) του Μότσαρτ.

Μέχρι στιγμής κινούμαι σε "ποικίλης ύλης περιεχόμενο", αν διαβάσεις το νήμα του "Smile Sessions" γράφω ότι ακούει μαζί με εμένα τον εν λόγω δίσκο. Άλλες ακροάσεις περιλαμβάνουν Max Roach "Freedom Now Suite" και Motown. H μαμά του βάζει Stones, εγώ του έβαλα Chopin, τα νυχτερινά. Χθες αποφάσισα να ακούσω μαζί του το Metals της Feist.


Υ.Γ. Συνεχίζει να είναι "kinky" ο μικρός σου?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ναί. "Βίδας" κανονικός. Αν και η μουσική δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές του. Σε αντίθεση με τον μεγάλο.

 

[supersonic]

Re: Metal Machine Music

Με έβαλες στο τριπάκι να το ακούσω, βέβαια θα χρειαστώ ηρεμία για την ακρόαση, φαντάζεσαι τι γίνεται στο σπίτι με τον μπέμπη, τρώει τα σίδερα αυτήν την περίοδο σχεδόν 9 μηνών είναι. Σε κάποια ήσυχη εφημερία θα το κάνω, πάντως άκουσα από περιέργεια το ατέρμονο τέλος του δίσκου...το βρίσκω "sublime" φυσικά κατόπιν της τριβής σε τέτοιους ήχους που αποκτήσαμε ως ακροατές από άλλα projects αυτήν την 40ετία, το '74 φαντάζομαι τι "γροθιά" θα υπήρξε το ΜΜΜ.

Υ.Γ. Μια που έγραφες για το Sister Ray, πιθανόν το "White Light, White Heat" να είναι ο καλύτερος δίσκος των VU.

Οχι σε εφημερία!
Μην εχουμε casualties. ..

 

[Cicadelic Ranger]

Προσπάθησα να ακουσω σημερα το πρωϊ, χαριν της ιστοσελιδας soundcloud που μου την εκαναν γνωστη ο Υπερηχας και ο Μπαϊραχταρης.

Ετσι προσπαθησα...ειλικρινά, "ακουσα" 5 κομματια...αλλα δεν...

Ειχα την εντυπωση οτι βασάνιζαν μια μηχανη. Σαν να γδερνουν γρανάζια και να στραγγαλιζουν τόρνους...Βγηκα και πηγα για βουτιές για να συνέλθω.

Ειδα παράλληλα κάποια άλλα "αφιερωματα-συνθέσεις" άλλων σ'αυτον τον δισκο, αλλα όλοι ειναι πιο soft γιατι έχουν βάλει συνθια , στα κομμάτια του Λου δεν διακρινω συνθι, εξ άλλου δεν διακρινω καποιο οργανο. Υπάρχουν πιστοι τελικά φαινεται μεσα απο την interaction των ιντερναυτων στο ιστοχωρο.

Καμμια σχεση με Χιροσιμα ο δισκος ;

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

P.S. δεν βγηκα ποιο ώριμος απο την ακρόαση...

 

[Γιώργος Κουν.]

Πέρασαν σχεδόν οκτώ χρόνια (απίστευτο !) απο την πρώτη παρουσίαση του ΜΜΜ απο τον Λύμπε.

Τότε, με την ευκαιρία της live παρουσίασης του απο τους Zeitkratzer.(*)

Στην πρώτη μου απόπειρα να το ακούσω -τότε-, αναρωτήθηκα αν ο Lou το εννοούσε στα σοβαρά ή έκανε πλάκα.

Στη δεύτερη -τρίτη μου απόπειρα, κατέληξα πως, ανεξάρτητα απο τις όποιες προθέσεις του Reed , το πόνημα είχε τουλάχιστον ενδιαφέρον.

Σήμερα ξαναακούγοντάς το και διαβάζοντας και κάποια τεχνικά στοιχεία για την παραγωγή του, θα συμφωνήσω με αυτό που λέει ο Κώστας, πως είναι σίγουρα δομημένο και όχι απλά μια χυμαδούρα θορύβου.
Το ζήτημα είναι εαν θα βρεις την άκρη του νήματος και εφόσον τη βρείς, εαν θέλεις και σε ενδιαφέρει να ακολουθήσεις το νήμα που σε οδηγεί σε συντονισμό και περιδίνηση μέσα σε αυτό το απόκοσμο ηχητικό τοπίο.

Είχα σκοπό να το περιγράψω σαν μια σκοτεινή δίνη, όταν θυμήθηκα πως το είχε κάνει ήδη ο Κώστας, χαρακτηρίζοντας το Μαύρη Τρύπα.

Δεν χωράει αμφιβολία πως το πόνημα είναι ακραία υπερβολικό απο πάσης πλευράς. Δεν είναι -όπως επίσης ειπώθηκε- μουσική που θα βάλεις να την ακούσεις για να τη φχαριστηθείς.

Όμως...

(*) Το παράδοξο είναι πως την εποχή της πρώτης παρουσίασης που αφορούσε τη "διασκευή" των Zeitkratzer επικεντρώθηκα στο πρωτότυπο, με την τωρινή που αφορά το πρωτότυπο, γύρισα και έψαξα τους Zeitkratzer :smile:

Παρότι βρήκα το live τους στο youtube, υπάρχει μόνο το ηχητικό.
Yπάρχει περίπτωση να έχει αποτυπωθεί και οπτικά;