Ataxia-AW II (Record Collection 2009)
O John Frusciante είναι ο ορισμός του καλλτεχνη προς αποφυγή..
Αδιαφόρησε για ένα ολόκληρο star system όταν αυτό του άνοιξε διάπλατα την αγκάλη του και επιδόθηκε σε μια ακατανόητη κυκλοθυμική απεραντολογια,που θαρρεί κανείς ότι είχε σαν μοναδικό στόχο να πλήξει τα ξεροκέφαλα παρασιτικά αρθρόποδα που προσκολλούνται ακάλεστα στις σάρκινες επιφάνειες.
Άφησε στα κρύα του λουτρού τους εραστές των άκαμπτων σιλικονάτων βυζιών και αφέθηκε με την σειρά του σε μια απόλυτα συγκρατημένη αφηρημάδα,ικανή να διεγείρει ακόμα και τους άψυχους νευρώνες που κατοικούν στα άδυτα ενός προβληματικού εγκεφάλου.
Εθισμένος στην ηρωίνη,βρίσκει για ένα διάστημα της ζωής του ένα προκλητικό αποκούμπι,ιδανικό για να καταλαγιάσει την εσωτερική του φαγωμάρα.
Έφτυσε μονομιάς της μάνας του το γάλα (RHCP-Mother's milk) όταν κατάλαβε ότι τον πείραζε λόγω υπερβολικής λακτόζης.
Αγνόησε τους εραστές της μιας νύχτας όταν αυτοί αποδείχτηκαν ακροατές ολκής,με βαρυσήμαντη γνώμη και κατασταλαγμένο λόγο.
Ζορίστηκε αρκετά είναι η αλήθεια, αλλά επανήλθε δυνατότερος με αρκετές συμμετοχές σε βαρβάτα εγχειρήματα και προσωπικά project..
Eνα από αυτά είναι οι Ataxia,ένα τρίο που δεν ήρθε να στεριώσει αλλά να μπει σε τροχιά.
Τι στεριά να πιάσουν άραγε ο Joe Lally των Fugazi και ο πολυοργανίστας Josh Klinghoffer και πως να την διαχειριστούν;
Το νωχελικό μπάσιμο προϊδεάζει για το μετρονομικό μανιφέστο που θα ακολουθήσει και τις περίεργες ιστορίες που θα ειπωθούν.
Τα όργανα διαμελίζονται στην κυριολεξία και η τραχιά φωνή του John θρηνεί πάνω στο ολοκαύτωμα που προκάλεσε ο πρότερος βίος.
Παρ'ολη την προσπάθεια παραποίησης και συγκάλυψης της αλήθειας μέσω του ορθολογισμού,διακρίνονται ξεκάθαρα οι ψυχικές ουλές,οι οποίες σε πείσμα της ψυχολογίας (υποθέτω) αφήνουν πίσω τους πολύχρωμα κύματα αφαιρετικού εξπρεσιονισμού.
Το ζητούμενο παραμερίζεται και η ροή παίρνει την θέση που της αρμόζει στα τεκταινόμενα.
Τεράστιες τεκτονικές πλάκες ακολουθούν την πορεία που τους χάραξε η γκλάβα τους αδιαφορώντας για τις φυγόκεντρες δυνάμεις που στέκονται αγέρωχες σαν τις αέναες μυθολογικές υπάρξεις..
Τελικά ο John έχει το σθένος και δημιουργεί καθηλωμένος μέσα σε ένα καζάνι που βράζει,αναβλύζοντας μεστές εικόνες μιας πολυτάραχης εσωτερικής διαταραχής.
Η προσωπική υπέρβαση έγκειται στο γεγονός ότι δίνει ρυθμό στην μανούρα του,καθιστώντας την επιφανειακά κατανοητή ...
Και λέω επιφανειακά γιατί υπάρχει και το ''αλλά'',που είναι μεγάλη ιστορία.
O John Frusciante είναι ο ορισμός του καλλτεχνη προς αποφυγή..
Αδιαφόρησε για ένα ολόκληρο star system όταν αυτό του άνοιξε διάπλατα την αγκάλη του και επιδόθηκε σε μια ακατανόητη κυκλοθυμική απεραντολογια,που θαρρεί κανείς ότι είχε σαν μοναδικό στόχο να πλήξει τα ξεροκέφαλα παρασιτικά αρθρόποδα που προσκολλούνται ακάλεστα στις σάρκινες επιφάνειες.
Άφησε στα κρύα του λουτρού τους εραστές των άκαμπτων σιλικονάτων βυζιών και αφέθηκε με την σειρά του σε μια απόλυτα συγκρατημένη αφηρημάδα,ικανή να διεγείρει ακόμα και τους άψυχους νευρώνες που κατοικούν στα άδυτα ενός προβληματικού εγκεφάλου.
Εθισμένος στην ηρωίνη,βρίσκει για ένα διάστημα της ζωής του ένα προκλητικό αποκούμπι,ιδανικό για να καταλαγιάσει την εσωτερική του φαγωμάρα.
Έφτυσε μονομιάς της μάνας του το γάλα (RHCP-Mother's milk) όταν κατάλαβε ότι τον πείραζε λόγω υπερβολικής λακτόζης.
Αγνόησε τους εραστές της μιας νύχτας όταν αυτοί αποδείχτηκαν ακροατές ολκής,με βαρυσήμαντη γνώμη και κατασταλαγμένο λόγο.
Ζορίστηκε αρκετά είναι η αλήθεια, αλλά επανήλθε δυνατότερος με αρκετές συμμετοχές σε βαρβάτα εγχειρήματα και προσωπικά project..
Eνα από αυτά είναι οι Ataxia,ένα τρίο που δεν ήρθε να στεριώσει αλλά να μπει σε τροχιά.
Τι στεριά να πιάσουν άραγε ο Joe Lally των Fugazi και ο πολυοργανίστας Josh Klinghoffer και πως να την διαχειριστούν;
Το νωχελικό μπάσιμο προϊδεάζει για το μετρονομικό μανιφέστο που θα ακολουθήσει και τις περίεργες ιστορίες που θα ειπωθούν.
Τα όργανα διαμελίζονται στην κυριολεξία και η τραχιά φωνή του John θρηνεί πάνω στο ολοκαύτωμα που προκάλεσε ο πρότερος βίος.
Παρ'ολη την προσπάθεια παραποίησης και συγκάλυψης της αλήθειας μέσω του ορθολογισμού,διακρίνονται ξεκάθαρα οι ψυχικές ουλές,οι οποίες σε πείσμα της ψυχολογίας (υποθέτω) αφήνουν πίσω τους πολύχρωμα κύματα αφαιρετικού εξπρεσιονισμού.
Το ζητούμενο παραμερίζεται και η ροή παίρνει την θέση που της αρμόζει στα τεκταινόμενα.
Τεράστιες τεκτονικές πλάκες ακολουθούν την πορεία που τους χάραξε η γκλάβα τους αδιαφορώντας για τις φυγόκεντρες δυνάμεις που στέκονται αγέρωχες σαν τις αέναες μυθολογικές υπάρξεις..
Τελικά ο John έχει το σθένος και δημιουργεί καθηλωμένος μέσα σε ένα καζάνι που βράζει,αναβλύζοντας μεστές εικόνες μιας πολυτάραχης εσωτερικής διαταραχής.
Η προσωπική υπέρβαση έγκειται στο γεγονός ότι δίνει ρυθμό στην μανούρα του,καθιστώντας την επιφανειακά κατανοητή ...
Και λέω επιφανειακά γιατί υπάρχει και το ''αλλά'',που είναι μεγάλη ιστορία.
Last edited by a moderator: