- 17 June 2006
- 49,351
Περάσαν πολλά χρόνια από τότε που ο πειρατής εβγαλε δίσκο.
Βέβαια δεν έμεινε αδρανής. Επεσε απ τη φοινικιά (και όσο να γελάμε τη γλύτωσε στο παρατσάκ με μια σοβαρή επέμβαση στον εγκέφαλο), έβγαλε βιβλίο, έκανε περιοδεία με τους Stones πριν καμιά 10αριά χρόνια.
Στα μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με τα outtakes από παλιούς δίσκους...
3ο προσωπικό λοιπόν και 20 κάτι χρόνια μετά το δεύτερο.
Από την εποχή που τα χάλασε και τα "ξαναβρήκε" με το alter ego του (αν και ραγισμένο γιαλί δεν....) και έβγαλε τον πρώτο του δίσκο πίσω στη δεκαετία του 80, φαίνεται ότι βρήκε περισσότερο τον ίδιο τον εαυτό του.
Θυμήθηκε ότι μέχρι τα 12 είχε φωνή σοπράνο και μάλιστα είχε την τιμή να τραγουδήσει και για την βασίλισσα.
Από τότε που οι stones ξεπέρασαν τα άγονα 80s και ξαναμπήκαν στο "σωστό" δρόμο, εκτός από την συνθετική και ενορχηστρική παρουσία που ήταν κυρίαρχη μετά το Let it Bleed και το Exile, επέβαλε στον Jagger σιγά σιγά και ένα, δυό και τρία δικά του τραγουδίσματα ανά δίσκο. Με τη δική του, βραχνή και άστρωτη φωνή. Τραγούδια αγαπησιάρικα, σοουλ και μπλουζ, αφήνοντας τα πιό δυνατά για την συνταγή stones.
Ετσι, τα τελευταία χρόνια ακούγοντας και ξανακούγοντας stones όλο και σκαλώνω και ξεχωρίζω τα καθαρά κατάδικά του κομμάτια, την παρουσία του, και επιμένω στα αργά συνήθως, μαυρο σόουλ μαργαριτάρια του με τη ταλαιπωρημένη φωνή.
Δεν ξέρω γιατί, μου φαίνονται πιό ανθρώπινα. Τους λείπει το ψεύτικο λούτρο και η γκλαμουριά του σερ....
Κομμάτια όπως slipping away, salt of the earth, coming down again, thief in the night, the worst, αλλά και το σκληρότερο Happy.
Στο ίδιο μοτίβο, αλλά και πιό καλά ακόμα, ο τελευταίος του δίσκος που κυκλοφόρησε πριν 15 μέρες.
Crosseyed heart ο τίτλος και φωνάζει από μακρυά ότι ήταν έμπνευση της στιγμής. Ενα μπραφ και βγήκε.
Οι συνθέσεις, λίγο απ όλα, λάμπουν με την συνθετική του συνταγή, το άψογο πλεξιμο των κιθάρων (που μόνο αυτός ξέρει) και άλλων οργάνων με μικρές φράσεις δοσμένες σε σωστή αναλογία, χωρίς τίποτα, μα τίποτα, παραπανίσιο. Ούτε σόλα, ούτε γιαλάδες ούτε φάνσυ σταφ. Ροκ όπως ξέρει ένας παππούς...
Μαζί του ο σπουδαίος drummer Steve Jordan, πιστός μουσικός σύντροφος από την εποχή που έφτιαξε τους Xpensive Winos όπως και ο κιθαρίστας Waddy Wachtel.
Εξτρα εμφάνιση και έκπληξη η Norah Jones σε μια ιδιαίτερα τρυφερή μπαλάντα.
απ´τις καλές στιγμές της δεκαετίας....
