Πράσινο ποτάμι [Creedence Clearwater Revival]

[grio]

Λοιπόν, πάρτε με πίσω εκεί κάτω, που το δροσερό νερό ρέει, ναι Άστε με να θυμηθώ πράγματα που αγαπώ, Τη στάση στο κούτσουρο που το γατόψαρο τσιμπάει, Το περπάτημα κατά μήκος του ποταμού τη νύχτα, Τα ξυπόλυτα κορίτσια που χορεύουν στο φως του φεγγαριού Μπορώ να ακούσω το βουβαλοβάτραχo να με καλεί Αναρωτιέμαι αν το σχοινί μου εξακολουθεί να κρέμεται στο δέντρο Γουστάρω να κλωτσάω τα πόδια μου κάτω από τα ρηχά νερά Μύγα και λιβελλούλη, γυρίστε στη μάνα σας Πάρτε μια επίπεδη πέτρα και αναπηδήστε τη, στο Πράσινο Ποτάμι Λοιπόν Στο κάμπινγκ του Κόντι πέρασα τις μέρες μου, έι Με αναβάτες επίπεδων βαγονιών και περιπατητές σιδεροτροχιών Γερο Κόντυ, ο Τζούνιορ με ανέλαβε Είπε, "θα βρεις τον κόσμο να σιγοκαίει και αν χαθείς, έλα σπίτι, στο Πράσινο Ποτάμι" Λοιπόν Έλα σπίτι - Green River (J.C. Fogerty)

- Green River (Official Lyric Video) [Playlist] -

​

 

[grio]

Creedence Clearwater Revival - Cosmo's Factory 1970

Η μουσική συνταγή δεν αλλάζει: Garage, R&R, R&B, Country, Soul σε δόσεις διαφοροποιούμενες κατά περίσταση, αλλά με το αποτέλεσμα πάντα κάτι μοναδικά δικό τους, με σφραγίδα- υπογραφή τον βρυχηθμό του παιδιού με τα Καρώ Πουκάμισα. Μουσική χωρίς φτιασίδια και προσποίηση, που "φωνάζει" την καταγωγή της και που ακούγοντάς την σήμερα, ξέρεις πως έρχεται απο κάπου μακρυά. Μιλάει μια διάλεκτο τόσο οικεία και απλή, που η πολυπλοκότητα των σημερινών την κάνει να δείχνει ίσως ξεπερασμένη. Κουβαλάει όμως Φώς και Ζωή κατευθείαν απο την Πηγή και μέσα στις δίλεπτες - τρίλεπτες ιστορίες της έχει τόσα να διηγηθεί, όσα άλλοι, με τόμους ολόκληρους δεν έχουν καταφέρει. Ελιξίριο νεότητας.

Δισκος που μοσχοβολαει bourbon (Kentucky Straight) και σαπισμενα απο τη βροχη φυλλα απο την πρωτη νοτα μεχρι την τελευταια.
Που σε ταξιδευει απο τα Απαλλαχια μεχρι το Δελτα του Μισσισιπη μεσα σε ομιχλη, λασπη, βροχη απο χωματινα μονοπατια, βαλτους και φιδογυριστους επαρχιακους δρομους.
Η κιθαρα στην αρχη του Run through the Jungle αλυχτα σαν V8 κινητηρας στα κοκκινα-το ιδιο και η φωνη του Fogerty.
...ετσι κι αλλιως οι Creedence ηταν παντα ενα "κινηματογραφικο" συγκροτημα και εδω εχουμε ενα απο τα πιο αυθεντικα soundtrack της αμερικανικης επαρχιας.
Αλλοι παλευουν να χωρεσουν ενα, αντε δυο, το πολυ πραγματα σε ενα τραγουδι, ο Φογκερτυ βαζει καμμια δεκαρια χωρις καν να ιδρωσει και μαλιστα μεσα σε τριλεπτες βινιετες. Οταν μιλαμε για πηγαιο ταλεντο, ελαχιστοι μπορουν να τον κοιταξουν στα ματια...

Creedence Clearwater Revival - Pendulum 1971

Η αίσθηση, το πνεύμα, η Ψυχή αυτής της μουσικής ήταν Ροκ αλλά αλλοιθώριζε προς κάθε κατεύθυνση, προς πολλά από τα πολύχρωμα νήματα που απάρτιζαν το φανταχτερό υφάδι που ήταν τότε για τα μάτια μας η μουσική από την Αμερική. Τα blues, η country, το gospel, το rockabilly, οι μουσικές του βάλτου της Λουιζιάνα... ήταν όλα εδώ. Το κυριότερο: έμοιαζαν να έχουν γραφτεί από τύπους της διπλανής πόρτας, χωρίς image, χωρίς μουτσούνες. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι πιτσιρής, παραμυθιασμένος με Διονυσιακούς-Φροϋδικούς τσόγλανους και ξαφνικά να σκάνε κάτι τύποι ντυμένοι απλά, που μύριζαν αγνό βουνίσιο τυρί και να σου λένε, περίπου, 'τι κάθεστε και παιδεύεσθε βρε... Ετσι γίνεται...'.

...Πολλοί διατυπώνουν άποψη ότι οι Flamin' Groovies μαζί με τους Creedence Clearwater Revival ήταν οι καλύτερες μπάντες που "έβγαλε" η σκηνή της δεκαετίας του '60 στο Σαν Φρανσίσκο. Το πρόβλημά τους ήταν ότι δεν εναρμονίστηκαν με τον ψυχεδελικό ήχο, αλλά αντίθετα επέστρεψαν στο βασικό λιτό ροκ εντ ρολ.

Μιας και οι δικοί μου έγραψαν για το αγαπημένο τους άλμπουμ των Creedence, λέω να γράψω και εγώ για το δικό μου, με την ευκαιρία και των απόψεων που διατυπώθηκαν γι αυτούς σε άλλο νήμα...

​

Μετά τους Καναδούς Band, λοιπόν, υπήρχε ένα ακόμα γκρουπ φαινόμενο, που η μουσική του φλέρταρε με την παράδοση, με διαφορετική όμως προσέγγιση και αποτελέσματα. Σαφώς και δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική και η επιδραστικότητα είναι δεδομένη αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για την εξέλιξη. Αντίθετα ο σκέτος μιμητισμός που αναπαράγει αντί να παραπέμπει στις αναφορές του, ακόμη και καλοπαιγμένος, κουράζει και δεν αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου. Οι Creedence Clearwater Revival, όμως δεν ανήκαν σ' αυτή τη χωρίς πρωτοτυπία και ανέπνευστη κατηγορία, είχαν τη δική τους ξεχωριστή πρόταση για την "επιστροφή στις ρίζες" και δραστηριοποιήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η μπάντα αποτελούνταν από τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό στιχουργό John Fogerty (1945), τον αδελφό του, ρυθμικό κιθαρίστα Tom Fogerty (1941-1990), τον μπασίστα Stu Cook (1945) και τον ντράμερ Doug Clifford (1945).

 

[grio]

Α-Δ: Tom Fogerty, John Fogerty, Stu Cook και Doug Clifford​

Το ύφος τους είχε αναφορές στις ρίζες, στη μουσική των βάλτων και το μπλουζ. Παρά την προέλευσή τους από τη περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο υιοθέτησαν ένα Νότιο ροκ στυλ, με θεματολογία για βάλτους, ποταμόπλοια και γατόψαρα, τον Μισισιπή και άλλα δημοφιλή στοιχεία της αμερικάνικης Νότιας εικονογραφίας, καθώς και στίχους για κοινωνικοπολιτικά θέματα συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου του Βιετνάμ. Το γκρουβ τους, ήταν απαλό και ζεστό, με σταθερό και υπνωτικό ρυθμό και με την αίσθηση της οικονομίας και τα τραγούδια τους, ήταν στοιχειωμένα από την αγωνία και τα προαισθήματα, τις αλληγορίες και τις παραβολές.

Σε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του, το "Born On The Bayou", ο John Fogerty τραγούδησε με νοσταλγία τους τόπους που μεγάλωσε. Θυμήθηκε το κυνηγόσκυλο στην ενδοχώρα της Λουιζιάνα, την Καγιούν Βασίλισσα, την εμπορική αμαξοστοιχία στη διαδρομή προς τη Νέα Ορλεάνη. Αλλά το "Born On The Bayou" ήταν απόλυτα φανταστικό, δεν υπήρχε καμία ομοιότητα με την παιδική ηλικία του Fogerty. Όπως όλα τα μέλη των Creedence, καταγόταν από την πόλη El Cerrito της Βόρειας Καλιφόρνιας, που βρισκόταν μεταξύ του Berkeley και του Richmond, με όμορφη θέα στο Σαν Φρανσίσκο και στο Golden Gate Bridge. Ο John Fogerty ήταν σαν να ανήκε σ' άλλη εποχή. Ακριβώς όπως ο σύγχρονός του Robbie Robertson, βρήκε τη φωνή του τραγουδοποιού στο λεξικό του Νότου.

"Βρήκα αυτά τα πράγματα συναρπαστικά", λέει χαμογελώντας, "...ίσως να ταυτίστηκα με αυτά περισσότερο από τα παιδιά που πραγματικά μεγάλωσαν στον Νότο. Τα πρόσεξα, επειδή ήταν τόσο ξένα με τον τόπο που μεγάλωσα".

​

 

[grio]

Αναταραχή​

Creedence Clearwater Revival - Green River (Αύγουστος 1969, Fantasy)

​

Τραγούδια: A1 Green River - 2:31, A2 Commotion - 2:37, A3 Tombstone Shadow - 3:36, A4 Wrote A Song For Everyone - 4:55, B1 Bad Moon Rising - 2:17, B2 Lodi - 3:08, B3 Cross-Tie Walker - 3:17, B4 Sinister Purpose - 3:19, B5 The Night Time Is The Right Time (Cadena, Herman) - 3:07
Μουσικοί: John Fogerty (ληντ κιθάρα, φωνητικά, σύνθεση: A1 έως B4, ενορχήστρωση), Tom Fogerty (ρυθμική κιθάρα), Stu Cook (μπάσο), Doug Clifford (τύμπανα
Παραγωγή / Μηχανικοί: John Fogerty, Saul Zaentz / Russ Gary

Ηχογραφήθηκε από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 1969 στα Studio Heider στούντιο στο Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια

​

Οι Creedence, με το πρόωρο κλασσικό σουξέ "Proud Mary" του '69 καθιερώθηκαν σαν μια από τις καλύτερες σινγκλ μπάντες της εποχής, μια θέση που θα κρατήσουν για τα επόμενα τρία χρόνια. Αλλά ενώ τα δύο πρώτα άλμπουμ τους είχαν τις στιγμές τους, ζούσαν στη σκιά των σινγκλ που έβγαζαν. Το Green River, το δεύτερο από τα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια του 1969 (!), ήταν, λέει ο Fogerty, "κάτι που κουβαλούσα όλη μου τη ζωή. Μουσικά, το Green River ήταν ό,τι με αφορούσε. Απόλαυσα τη δημιουργία του. Επικεντρώθηκα στις ενορχηστρώσεις, στις πρόβες, στις ανάγκες κάθε τραγουδιού...".

Το Green River, είχε σαν αιχμή όχι ένα αλλά δύο "τεράστια" 45ντάρια. Στο "Bad Moon Rising" φάνηκε σαν να είχε διοχετεύσει ο John το πνεύμα του ροκαμπίλι της Sun και του Λιτλ Ρίτσαρντ, ενημερώνοντας τον ήχο και την αίσθηση ώστε να εντάσσεται στο δυσοίωνο κοινωνικοπολιτικό τοπίο της πρώιμης προεδρίας του Ρίτσαρντ Νίξον. Το "Green River" περιφερόταν στους βάλτους των παράδρομων του Νότου, καυτό και φάνκι με τις διάσπαρτες κοφτές κιθαριστικές φράσεις, σαν ένα καλοκαίρι στη Λουιζιάνα.

​

 

[grio]

Κακό φεγγάρι ανατέλλει​

​

Το "Bad Moon Rising" και το κομμάτι του τίτλου παραμένουν το αδιαφιλονίκητο αποκορύφωμα του Green River. Ωστόσο, το υπόλοιπο LP απέδειξε ότι ο Fogerty ήταν ικανός για πολύ περισσότερα από πετυχημένα σινγκλ. Το "Lodi" (μικρή γεωργική πόλη στην Κεντρική Κοιλάδα της Καλιφόρνιας), ένα μικρότερο χιτ παρόλο που υποβιβάστηκε στη δεύτερη πλευρά σινγκλ, υπονοεί τα δεινά των πολλών χρόνων στο δρόμο που προηγήθηκαν της εξέλιξης των Creedence στα τέλη της δεκαετίας του '60 - την άλλη όψη του ροκ εντ ρολ (και κατ' επέκταση του αμερικάνικου) ονείρου και είναι το λιγότερο επίκαιρο από τα θέματα της περιόδου.

Το "Wrote A Song For Everyone" παρουσίασε επίσης μια διαφορετική πλευρά από εκείνη που ακουγόταν στα ανέμελα ραδιοφωνικά 45άρια. Υπήρχαν νύξεις μάταιων αγώνων ενάντια στον πόλεμο και την αδικία που αιωρούνταν, όπως ακριβώς το σκοτεινό σύννεφο της επιστράτευσης κρεμόταν πάνω από πολλούς νέους (ο Fogerty απέφυγε τη στρατολόγηση υπηρετώντας στις εφεδρείες). Όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο επικοινωνίας του, δεν ήταν τόσο η άμεση δράση όσο τα συναισθήματα που "έβαλε" στο τραγούδι.

​

Το Green River είχε, επίσης και άλλες απολαυστικές στιγμές, συμπεριλαμβανομένων των αξιέπαινων φωνητικών τύπου Λιτλ Ρίτσαρντ στο "Commotion", τα στοιχεία της μπλούζι βουντού μαγείας στο "Tombstone Shadow" και της φωνής του Fogerty στο κλασσικό ρυθμ εντ μπλουζ "The Night Time Is The Right Time", την μοναδική διασκευή του άλμπουμ. Ίσως, κάποιο τραγούδι ακούγεται λίγο παρόμοιο με άλλα, το τελευταίο που θα με ενοχλούσε εμπρός στη συνολική τους εικόνα και προσφορά και η χρονική διάρκεια είναι σύντομη, με τα μόλις εννέα κομμάτια, αλλά και πάλι, τουλάχιστον οι Creedence δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι ενέδωσαν σε ανούσια τζαμαρίσματα που προτιμώντο από πολλούς όμοιούς τους, από το Σαν Φρανσίσκο, παραμένοντας δηκτικά οικονομικοί για το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους.

"Το αγαπημένο μου άλμπουμ είναι το Green River", δήλωσε ο Fogerty το 1997. "Κατά κάποιο τρόπο, όχι μόνο συνδέεται με το δικό μου παρελθόν, πηγαίνοντας πίσω όταν ήμουν έξι, αλλά είχα προβλέψει και το μουσικό μέλλον μου... Bad Moon Rising, Green River, αυτά είναι η ψυχή που ζω μουσικά, ό,τι πιο κοντινό στην καρδιά μου"

...και στη δική μας...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, uncut.co.uk, Richie Unterberger)

​

 

[grio]

- Commotion -

- Bad Moon Rising (Official Lyric Video) -

- Lodi (Official Lyric Video) -

 

[Cicadelic Ranger]

Rock Direct !
Χωρις φιοριτουρες φρουφrου και αρωματα, καθαρο και τραχυς σαν ακατεργαστος λιθος. Οπως ειναι βασικά το Rock.
Kαι ταυτοχρονα διαφανο και απλο σαν το καθαριο τρεχουμενο νερό της Αμερικανικης επαρχιας μεσα στην φυση που κυριαρχει ακόμα τα παντα.

Εξαιρετικό αφιέρωμα ενος αγαπημενου θεμελιου λιθου, με πλουσια ντοκουμεντα. Που δινει ορεξη για να μαθαινεις να ακους και να γραφεις.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

:worshippy: :ADFADF1:

 

[grio]

​

Σπάνια στην ιστορία του ροκ εντ ρολ υπήρξε τόσο κοντινή σχέση μεταξύ των δημιουργικών επιτευγμάτων και της ανταπόκρισης του κοινού όσο με τους Creedence Clearwater Revival το 1969 και το 1970, τα χρόνια που χωρίς αμφιβολία ήταν η πιο επιτυχημένη και συναρπαστική μπάντα στην Αμερική. Κάνοντας μουσική ενάντια στο ρεύμα της μετα-Σαν Φρανσίσκο ποπ μουσικής της δεκαετίας του εξήντα, οι Creedence έγιναν αποδεκτοί με δίσκους που ήταν καθαροί, απαιτητικοί, ζωηροί και γρήγοροι με ξεκάθαρο λυρισμό. Λόγω της παντελούς ελλείψεως τεχνασμάτων, πόζας και εξωραϊσμού, οι δίσκοι τους στέκονται ακόμα και σήμερα. Τα κομμάτια είναι απατηλά, όμορφα, αξιαγάπητα, άψογα σκηνοθετημένα. Τουλάχιστον τέσσερα κομμάτια, "Proud Mary", "Green River", "Fortunate Son" και "Up Around the Bond" ορίζουν κυριολεκτικά το ροκ εντ ρολ σαν μουσική φόρμα, σαν επαναλαμβανόμενο γεγονός, σαν μια έκδοση του αμερικάνικου πνεύματος. Λίγες καλές μπάντες πήγαν τόσο μακριά, ακόμα και μια φορά.

-Γκρέιλ Μάρκους, 1976​

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

"Stuck in the suburbs of San Francisco and dreaming of the Mississippi, John Fogerty crafted a timeless vision of America: a white boy (Fogerty) and a black man (Fogerty's heroes: Howlin' Wolf, Little Richard) sharing a raft, drifting south, finding friendship, defeat, fear and salvation. In other words, Elvis's Sun singles without the innocence". Greil Marcus: "Stranded" - New York, Knopf, 1979.

 

[wynn]

Απο τα πολύ αγαπημένα συγκροτήματα. Ο Johnnie boy απο τους κορυφαίους συνδυασμούς φωνης-κιθαρας-συνθεσης. Απολαυστικοι.

 

[superfly]

Απο το Kentucky Straight Bourbon στο...Southern Comfort...
Mεχρι και την (αρκετα μεταγενεστερη ομωνυμη ταινια του Walter Hill) φερνει στο μυαλο.
Aλμπουμ φυσικη συνεχεια του Bayou Country,πολυ πιο ολοκληρωμενο ομως.
Και το σπουδαιο με τους Creedence (οπως λεει ο Γρηγορης) ειναι οτι ενω "γεννηθηκαν" θεωρητικα στο λαθος μερος,τη λαθος στιγμη (San Francisco τελη 60's)-για το μουσικο τους στυλ παντα-εφτιαξαν το δικο τους Νοτιο ονειρο και το τραγουδησαν καλυτερα κι απο τους ανανταμ-παπανταμ νοτιους.Και αγκαλιαστηκαν απ'ολους.
Ισως τελικα το ανοιχτομυαλο San Francisco να μην ηταν τοσο "λαθος" σαν μερος.

 

[supersonic]

trouble is MY middle name....

 

[Γιώργος Κουν.]

Το 1969 ήταν αναμφίβολα η χρονιά τους.
Ήταν όμως και η χρονιά του Woodstock, η κορύφωση των μουσικών γεγονότων της δεκαετίας του '60.
Είναι γελοίο, αλλά τη συμμετοχή των CCR στο festival- σταθμό, την έμαθα μόνον αφότου το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας! Οταν το πρωτοδιάβασα σχεδόν δεν το πίστεψα!

Γαλουχημένοι για χρόνια με τα τριπλά και τα διπλά βινύλια, την πρώτη έκδοση της ταινίας και τις άθλιες πηγές πληροφόρησης της νιότης μας, αυτά παθαίναμε.

Τι συνέβη όμως στο Woodstock? Γιατί η παρουσία των CCR εκεί, δεν απαθανατίστηκε ούτε ηχητικά, ούτε οπτικά στα original ντοκουμέντα;

Διαβάζοντας διάφορες πληροφορίες, η απάντηση με δυό λόγια είναι, πως αυτό συνέβη επειδή το απαίτησε απο τους παραγωγούς ο ίδιος ο J. Fogerty , παρά τις διαφωνίες των τριών υπολοίπων μελών του group, γιατί θεώρησε πως η εμφάνισή τους ήταν κατώτερη των υψηλών στάνταρτς που απαιτούσε εκείνος και προφανώς δεν θα ήταν διαφήμιση για τους ίδιους.

Επρεπε να υπάρξουν οι επανεκδόσεις -δεκαετίες μετά- για να βγεί αρχειακό υλικό απο την εμφάνιση τους στο Woodstock.

Βλέποντας το υλικό εκ των υστέρων, συμφώνησα με την πλειοψηφία, πως δεν ήταν δα -τουλάχιστον-και τόσο κακοί όσο ο J. F. θεώρησε. Αλλα έχουμε ξαναπεί, πως ο Τζών δεν ήταν και το πιο "καλόβολο" παλληκάρι! :guitarist:

https://www.youtube.com/watch?v=Azt-0StLZOk

 

[Γιώργος Κουν.]

Τι είχε προηγηθεί όμως; Συνιστάμενες μαρτυρίες λένε μέσες άκρες τα εξής:
Οι Creedence Clearwater Revival ήσαν το πρώτο μεγάλο γκρούπ που υπέγραψε για να παίξει στο Woodstock, τον Απρίλιο του '69, έναντι του ποσού των 10.000$.
Προφανώς εξασφάλισαν και ώρα εμφάνισης prime time για το βράδυ του Σαββάτου 16 Αυγούστου. Η βροχή που έπεσε όμως κατα τη διάρκεια του φεστιβάλ δημιουργησε πολλά τεχνικά προβλήματα στις τροφοδοσίες σε ήχο και φώτα. Της εμφάνισης των CCR προηγούνταν οι Grateful Dead, που πέραν των υποχρεωτικών διακοπών στο set τους λόγω τεχνικών προβλημάτων,ή και εξαιτίας αυτών, φαίνεται να έκαναν μια ντεφορμέ εμφάνιση, που τράβηξε σε μάκρος και το πρόγραμμα "βγήκε έξω".

Η εμφάνιση των Revival επομένως μεταφέρθηκε αρκέτα μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, στα ξημερώματα της Κυριακής.
Πως έχει η κατάσταση;

Αντιγράφω απο εδώ

It’s after midnight, and the Grateful Dead have finally cleared the stage. A good portion of the muddied audience is wiped out, having spent two straight days overcrowded, underfed and wet ,€” not necessarily stoned but beautiful.

The opening riff of 'Born on the Bayou'€ whirls from the towers, whipping Max Yasgur’s pasture into a humid swamp, mossy and magical. Powerful voodoo, especially coming from three junior high school buddies from Northern California.






'Η όπως ο ίδιος ο John Fogerty διηγείται στο βιβλίο του Thomas Kitts John Fogerty: An American Son

The band were scheduled to take the stage at 9:00 p.m., Saturday night, a prime slot, but with rain and crowds leading to delays CCR did not take the stage until much later. β€œI mean, Creedence had the privilege of following the Grateful Dead somewhere around 2:30 in the morning on the second day' Fogerty said.

€'Creedence was the hottest shot on earth at this moment, and we were ready to rock out, and we waited and waited and waited, and finally it was our turn and my reaction was 'Wow, we got to follow the band that put half a million people to sleep.'

I'm rocking and rocking and screaming, and about three songs into the set, I look out past the floodlights and I see about five rows of bodies just intertwined-they're all asleep. Stoned and asleep.


And I just looked out there, and I said, 'Well, we're up here having a great time. I hope some of you are too'...

I was searching to see if anyone was awake. Because there were a half million people asleep. These people were out; no matter what I did they were gone.

It was sort of like a painting of a Dante scene, just bodies from hell, all intertwined and asleep, covered with mud.

And this is the moment I will never forget as long as I live: a quarter of a mile away in the darkness, on the other edge of this bowl, there was some guy flicking his Bic, and in the night, I hear, 'Don't worry about it, John. We're with you.'
I played the rest of the show for that guy