Ο αυλητής στις πύλες της αυγής [The Pink Floyd]

[grio]

...Όλοι λένε οι Floyd ήταν ο Syd, ή μέχρι τον Syd. Εγώ θεωρώ πως αυτό που ήθελαν να είναι οι Floyd και τελικά αυτό που έγιναν δεν είχε σχέση με τον Syd...

O Syd ήταν αλλού και το The Piper at the Gates of Dawn ήταν το αριστούργημά του/τους. Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι αξεπέραστα και ανεπανάληπτα. Μετά από ένα τέτοιο έργο τα συγκροτήματα διαλύονται ή μετασχηματίζονται/μεταλλάσσονται. Για ευνόητους λόγους και λόγω των φιλοδοξιών του Waters προτιμήθηκε το δεύτερο. Υπήρξαν, βέβαια και μετά εκπληκτικά άλμπουμ αλλά δεύτερο Πάιπερ ποτέ. Σχέση με το Syd δεν θα μπορούσε να έχει καμιά διάδοχη κατάσταση, πως θα μπορούσε άλλωστε... Ο Syd ήταν διαγαλαξιακός κυβερνήτης και οι υπόλοιποι, πιλότοι ελικοφόρου εκπαιδευτικού

​

Οι Pink Floyd (με το όνομα τους, από δύο σκοτεινούς αμερικάνους μπλουζίστες, τους Floyd Council και Pink Anderson) ήταν το αποτέλεσμα του οράματος μερικών ελπιδοφόρων σπουδαστών καλών τεχνών και επίδοξων μουσικών. Ο Roger Keith "Syd" Barrett (1946-2006) είχε σπουδάσει στο Cambridge School of Art και στη συνέχεια, στο Camberwell College Art. Οι τρεις της κουστωδίας του, Nick Mason (1944), Rick Wright (1943-2008) και ο φίλος του από το σχολείο στο Κέιμπριτζ, Roger Waters (1943), είχαν εκπαιδευτεί στην αρχιτεκτονική του πολυτεχνείου της Regent Street του Λονδίνου. Η μουσική που έκαναν - καλειδοσκοπικές ελεύθερες φόρμες που εξακολουθούσαν να λειτουργούν στο χώρο της παράδοσης της μελωδικής ποπ - ήταν τολμηρή, ευφάνταστη, με πολύχρωμες εκρήξεις εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε είχε παρουσιαστεί πριν.

​

Ο Μπάρετ ήταν ο κύριος συνθέτης και η ηγετική μορφή του γκρουπ. Τα δύο δικά του, πρώτα τους σινγκλ, Arnold Layne (σχετικά με ένα κλέφτη γυναικείων εσωρούχων) και See Emily Play (γραμμένο σαν θεματικό τραγούδι για μια συναυλία το 1967 στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου), που κυκλοφόρησαν τον Μάρτιο και Ιούνιο του 1967 αντίστοιχα, καθόρισαν το μανιφέστο τους, μια ακουστική έκφραση της ωμής τέχνης[1] του Ζαν Ντιμπιφέ, "αυθόρμητο εκφραστικό ξέσπασμα από τις πηγές της δημιουργικότητας".

Τα δύο πρώτα σινγκλ / Αφίσα από συναυλία στο κλαμπ CIA-UFO, στις 28 Ιουλίου 1967, σχεδιασμένη από τους γραφίστες και αβανγκαρντίστες Hapshash and the Coloured Coat​

Το Λονδρέζικο γκρουπ σχηματίστηκε δύο χρόνια νωρίτερα, ραφινάροντας το υλικό του από το '66, παίζοντας στο Marquee, στα London Free School benefit στην Πλατεία Powis και στο κλαμπ UFO. Στο τελευταίο, πάντρεψαν το φανταστικό παραμύθι τους και το λυσεργικό τζαμάρισμα σε ένα σκηνικό από πολύχρωμες προβολές διαφανειών θερμαινόμενου λαδιού, παραδίδοντας έτσι ένα μοναδικό "σάουντρακ" στον ενθουσιασμό και την ευθυμία της εναλλακτικής κοινότητας. Όλοι αυτοί επικεντρώνονταν γύρω από την αντεργκράουντ εφημερίδα International Times (it), το βιβλιοπωλείο Indica και τα προαναφερθέντα London Free School και UFO. Η γιορτή της νέας αυτής κοινότητας κορυφώθηκε με την παράσταση των Floyd, 14-Hour Technicolor Dream στο Alexandra Palace τον Απρίλιο, όπου ο Syd στέφθηκε ομότιμος ψυχεδελικός πρωτοπόρος.
______________________
[1]. Ο Ζαν Ντιμπιφέ (Jean Phillipe Arthur Dubuffet, 31 Ιουλίου 1901 - 12 Μαΐου 1985) ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας και συλλέκτης. Υπήρξε ο εισηγητής του όρου της ωμής τέχνης (γαλλ. art brut) με σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του συγκεκριμένου καλλιτεχνικού είδους.

​

 

[grio]

Ο Σιντ και οι πρώιμοι Φλόιντ​

The Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn (Αύγουστος 1967, Columbia EMI)

​

Τραγούδια: A1 Astronomy Domine (Barrett) - 4:08, A2 Lucifer Sam (Barrett) - 3:04, A3 Matilda Mother (Barrett) - 3:04, A4 Flaming (Barrett) - 2:44, A5 Pow R. Toc H. (Mason, Wright, Waters, Barrett) - 4:23, A6 Take Up Thy Stethoscope And Walk (Waters) - 3:04, B1 Interstellar Overdrive (Mason, Wright, Waters, Barrett) - 9:38, B2 The Gnome (Barrett) - 2:11, B3 Chapter 24 (Barrett) - 3:38, B4 The Scarecrow (Barrett) - 2:07, B5 Bike (Barrett) - 3:21
Μουσικοί: Syd Barrett (φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα: A1-B1 και B3-B5, ακουστική κιθάρα: A4, A5, B2, B4, κρουστά: A4, σχεδιασμός οπισθόφυλλου), Roger Waters (μπάσο, φωνητικά), Rick Wright (όργανο Farfisa Combo Compact: A1–B1, B3, B4, πιάνο: A2, A5, B5, πιάνο τακ: A4, B5, όργανο Hammond: A3, A4, αρμόνιο: B3, B5, τσελέστα: B2, B5, τσέλο: B3, 10, όργανο Lowrey: A4, βιμπράφωνο: B2, Hohner Pianet: B3, βιολί: B5, φωνητικά), Nick Mason (ντραμς: A1-B1, B5, κρουστά: A2, A4, A5, B2-B5)
Παραγωγή / Μηχανικός ηχογράφησης: Norman Smith / Peter Bown
Φωτογραφία εξώφυλλου: Vic Singh

Ηχογραφήθηκε στα EMI Studios, στο Λονδίνο, από τις 21 Φεβρουαρίου έως την 21 Μαΐου του 1967

​

Τέσσερις μήνες αργότερα, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, το ντεμπούτο άλμπουμ τους, The Piper At The Gates of Dawn, το αντεργκράουντ ήταν σε πολιορκία. Ο προφανής πόλεμος εναντίον του, οδήγησε μεταξύ άλλων, στην έφοδο στα γραφεία της εφημερίδας International Times με τις κατηγορίες για χυδαιολογία και στην υστερική εφημερίδα News Of The World να υποδαυλίζει κοινωνική ανησυχία για το UFO. Όλα τα βλέμματα έπεσαν στους Floyd για να αποδείξουν ότι το αντεργκράουντ ήταν ακόμα μια ζωτική δύναμη.

Η ηχογράφηση του άλμπουμ ήταν αναπάντεχα εύκολη, με τα σέσιον να διαρκούν μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαΐου στα στούντιο Abbey Road της EMI, ενώ οι Beatles δημιουργούσαν το Sgt. Pepper μόλις πιο πέρα στο διάδρομο. Η μπάντα προφανώς ευχαριστήθηκε το κρυφό οπλοστάσιο του στούντιο - τα πάντα, από καμπανάκια, πιάνα, τυμπάνια, γκονγκ, τρίγωνα, κινέζικα κρουστά, ανεμόφωνα και απωανατολικά κουδουνάκια - και τα ηχητικά εφέ. Ο παραγωγός Norman Smith πέτυχε ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, δημιουργώντας ένα συναρπαστικό, συνεκτικό σύνολο από τις συνεχείς επινοήσεις του Barrett.

​

 

[grio]

Χαμένοι στο διάστημα​

​

Astronomy Domine/Kυριαρχία της Aστρονομίας

Lucifer Sam/Λούσιφερ Σαμ

Λάιμ και διαυγές πράσινο, μια δεύτερη σκηνή, Μια μάχη μεταξύ του ουρανού που κάποτε γνώριζες Επιπλέοντας κάτω, ο ήχος αντηχεί Γύρω από τα παγωμένα υπόγεια νερά Δίας και Κρόνος, Όμπερον, Μιράντα και Τιτάνια Ποσειδώνας, Τιτάν, Αστέρια που φοβίζουν... Εκτυφλωτικά σημάδια φτερουγίζουν, Τρεμόπαιγμα, τρεμόπαιγμα, τρεμόπαιγμα, μπλαμ πάου πάου Οι σκάλες τρομάζουν τον Νταν Ντέαρ, ποιος είναι εκεί; Λάιμ και διαυγές πράσινο, οι ήχοι περιβάλλουν τα παγωμένα υπόγεια νερά

Λούσιφερ Σαμ, ο σιαμέζος γάτα Πάντα κάθεται δίπλα σου Πάντα στο πλευρό σου Αυτός ο γάτος έχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω Τζένιφερ Τζεντλ, είσαι μάγισσα Είσαι η αριστερή πλευρά Αυτός είναι η δεξιά, Ωχ όχι! Αυτός ο γάτος έχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω Ο Λούσιφερ πάει στη θάλασσα Να χαλαρώσει Να γίνει καραβόγατος Κάπου, οπουδήποτε Αυτός ο γάτος έχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω Τη νύχτα περιφέρεται σκορπίζοντας άμμο Κρύβεται παντού στη περιοχή Εμφανίζεται, όταν είσαι τριγύρω Αυτός ο γάτος έχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω

Το άλμπουμ αντανακλούσε τα φανταστικά τζαμαρίσματα των ζωντανών τους εμφανίσεων, διάσημα για το βουτηγμένο στην ηχώ και την αντήχηση φρενιασμένο όργανο-φαρφίσα του Ράιτ και τη δραματική μετα-μπλουζ σλάιντ κιθάρα του Μπάρετ, στο δεκάλεπτο φευγάτο "Interstellar Overdrive" και στο εναρκτήριο "Astronomy Domine", ενώ αγκάλιαζε επίσης τα ψυχεδελικά καπρίτσια των παιδικών τραγουδιών του Barrett (Bike, The Gnome και Scarecrow). Τραγούδια μοναδικά, απατηλές αυτοσχέδιες παραθέσεις, αλλόκοτες και αινιγματικές.

Η έμπνευση πίσω από το "Chapter 24" ήταν το αρχαίο κινέζικο βιβλίο των Μεταβολών, "I Ching". Στο "Lucifer Sam", εκτός του σιαμέζου γάτου του _(._.)_, ονοματίζεται και η φίλη του, Jenny από το Cambridge ενώ το τολκινικό "The Gnome" είχε τους τυπικούς "ασυνήθιστους" στίχους του Barrett. Στιχουργικά, ακόμα τα τραγούδια αντλούσαν από την παιδική λογοτεχνία, που ενέπνευσε πολλούς από τους συγχρόνους των Floyd. "Ο άνεμος στις ιτιές" του Κέννεθ Γκρέιαμ[2] δάνεισε στο LP τον τίτλο, The Piper At The Gates Of Dawn. "Ο αυλητής στις πύλες της αυγής" λέει στον Σφάλαγκα (τυφλοπόντικας) και στον Νεροπόντικα πως να αναζητήσουν τον χαμένο γιο της Bίδρας, τον οποίον βρίσκουν στη φροντίδα του θεού Πάνα...

Chapter 24/Κεφάλαιο 24

The Gnome/Ο Γνώμος

Μια πορεία ολοκληρώνεται σε έξι στάδια Και το έβδομο φέρνει επιστροφή Το επτά είναι ο αριθμός του νέου φωτός Σχηματίζεται όταν το σκοτάδι αυξηθεί κατά ένα Η αλλαγή αποφέρει επιτυχία Πηγαινοέρχεται χωρίς λάθη Η δράση φέρνει καλοτυχία Ηλιοβασίλεμα Ο χρόνος είναι στο μήνα του χειμερινού ηλιοστασίου Όταν πρόκειται να έρθει η αλλαγή Κεραυνός στη Γη, η κατεύθυνση του Ουρανού Τα πράγματα δεν μπορεί να καταστραφούν μια για πάντα Η αλλαγή αποφέρει επιτυχία Πηγαινοέρχεται χωρίς λάθη Η δράση φέρνει καλοτυχία Ηλιοβασίλεμα, Ανατολή

Θέλω να σας πω μια ιστορία Σχετικά με ένα μικροκαμωμένο, αν μπορώ Ένα γνώμος (νάνος) που ονομάζεται Γκριμπλ Γκραμπλ Και οι μικροί νάνοι μένουν στα σπίτια τους με φαγητό, ύπνο, πίνοντας το κρασί τους Φορούσε ένα κόκκινο χιτώνα, Μια μπλε-πράσινη κουκούλα, φαινόταν αρκετά ωραίος Είχε μια μεγάλη περιπέτεια Μέσα στο χορτάρι, επιτέλους φρέσκος αέρας πίνοντας κρασί, δειπνώντας, περιμένοντας το χρόνο του... Και τότε, μια μέρα Ζήτω!, ένας άλλος τρόπος για να πούνε οι νάνοι Ω θεέ μου!... Κοίτα τον ουρανό, κοίτα το ποτάμι Δεν είναι όμορφο; Πήρε τα μονοπάτια, αναζητώντας μέρη για να πάει...

​

 

[grio]

Τρελό διαμάντι​

​

Όταν το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 5 Αυγούστου 1967, ο Pete Townshend, θαυμαστής των ζωντανών τους εμφανίσεων, δε φάνηκε και πολύ ενθουσιασμένος αλλά οι υπόλοιποι, φρικιά, χίπστερ και μουσικός τύπος, το βοήθησαν να εκτοξευθεί στο Τοπ 10. Το ντεμπούτο των Pink Floyd, ήταν η σύνοψη της αντικουλτούρας και σαράντα οκτώ χρόνια από την κυκλοφορία του, η επίδρασή του έχει ακόμη απήχηση στο έργο των σύγχρονων χιμαιροκυνηγών...

Ο Syd Barrett ήταν σίγουρα μια ιδιοφυΐα, αλλά η πολύ μεγάλη δημοσιότητα των πειραματισμών του με ουσίες, διεύρυνσης του νου, φαίνεται να προκάλεσαν μια ψυχική αστάθεια από την οποία δεν ξέφυγε ποτέ, όσο ζούσε. Μετά την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, έγινε όλο και περισσότερο απόμακρος και αναξιόπιστος, ώστε αποφασίστηκε να ενταχθεί στο γκρουπ ο φίλος τους, David Gilmour (1946), σαν κιθαρίστας. Ο Barrett έφυγε από την μπάντα μετά τη συνεισφορά του σε τρία κομμάτια στο A Saucerful of Secrets, το 1968 και ξεκίνησε μια σύντομη σόλο καριέρα που είχε σαν αποτέλεσμα δύο άλμπουμ, τα The Madcap Laughs και Barrett, που κυκλοφόρησαν και τα δύο το 1970. Από τότε γεννιέται ο θρύλος του, με πολλά αφιερώματα σε φανζίν, μια μπεστ σέλερ βιογραφία και πολλές διασκευές των τραγουδιών του, καθώς και τραγούδια εμπνευσμένα από τον ίδιο, ειδικά το "Shine On You Crazy Diamond", από το κορυφαίο στα μουσικά τσαρτ άλμπουμ των Pink Floyd του 1975, Wish You Were Here.

​

Η λάμψη του Τρελού Διαμαντού, που ενέπνευσε από τους McCartney, Townshend, Bowie μέχρι τον Eno, έσβησε στα 60 χρόνια του, γιατί προφανώς αυτά τα διαμάντια δεν είναι για πάντα... Μεθυστικά, εύθραυστα, ευμετάβολα, απρόβλεπτα, με ημερομηνία λήξης, χρειάζονται αγάπη για να λαμπυρίζουν. Φτιαγμένα να ποθούνται, να τρέφουν μύθους και να προκαλούν όνειρα...

Τι σύσταση, μπορεί να κάνει κάποιος για ένα άλμπουμ που "μιλάει" για πλανήτες, διαστρικές υπεροδηγήσεις, κινέζικους συμβολισμούς, στηθοσκόπια, αινιγματικές γάτες, ξωτικά, σκιάχτρα... και με μια ψυχεδελική μουσική εμπειρία τόσο ισχυρή, ελκυστική και καταιγιστική; Όσοι δεν το "γνωρίζατε" μέχρι σήμερα, μάλλον τώρα ξέρετε τι πρέπει να κάνετε!

Είναι υπερβολικά ευγενικό που με σκέφτεστε
Και σας είμαι υποχρεωμένος που μου ξεκαθαρίσατε ότι δεν είμαι εδώ
Και ποτέ δεν ήξερα ότι το φεγγάρι θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλο
Και ποτέ δεν ήξερα ότι το φεγγάρι θα μπορούσε να είναι τόσο θλιμμένο
Και είμαι ευγνώμων που πετάξατε τα παλιά παπούτσια μου
Και με φέρατε εδώ, αντί να ντυθείτε στα κόκκινα

Και αναρωτιέμαι ποιος θα μπορούσε να γράψει αυτό το τραγούδι
Δεν με νοιάζει αν ο ήλιος δεν λάμπει
Και δεν με νοιάζει αν τίποτε δεν είναι δικό μου
Και δεν με νοιάζει αν είμαι νευρικός μαζί σας
Θα αγαπήσω το χειμώνα

Και η θάλασσα δεν είναι πράσινη
Και αγαπώ τη Βασίλισσα
Και τι ακριβώς είναι ένα όνειρο;
Και τι ακριβώς είναι ένα αστείο; - Jugband Blues[3]​

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, John Tobler, Lois Wilson)
______________________
[2]. Ο Kenneth Grahame (8 Μαρτίου, 1859 - 6 Ιουλίου 1932) ήταν Βρετανός συγγραφέας, περισσότερο διάσημος για το The Wind in the Willows (1908), ένα από τα κλασικά της παιδικής λογοτεχνίας.
[3]. Το τελευταίο τραγούδι του Syd Barrett για τους Pink Floyd, που εμφανίστηκε στο δεύτερο άλμπουμ τους, A Saucerful of Secrets του 1968.

​

 

[grio]

- Pink Floyd (at the UFO club) · Interstellar Overdrive -

Ηχογραφήθηκε το 1966, στο θρυλικό αντεργκράουντ ψυχεδελικό UFO κλαμπ,
για την ταινία ντοκιμαντέρ Tonite Lets All Make Love in London του 1967,
που έγινε από τον Peter Whitehead για τη σκηνή του "Swinging London" της δεκαετίας του '60

- Pink Floyd · Chapter 24 -

 

[grio]

Η συνέχεια της ιστορίας...

Και να ολοκληρώσουμε τις αναφορές μας στο κείμενο της παρουσίασης για τους δίσκους που εμφανίστηκε ο Μπάρετ.

​

Pink Floyd - A Saucerful Of Secrets (1968, Columbia)
Υπήρξε το μόνο άλμπουμ των Floyd που συμμετέχουν και τα πέντε μέλη, το πρώτο για το Gilmour και το τελευταίο, όπως είπαμε για τον Barrett, σε τρία κομμάτια (ακουστική και σλάιντ κιθάρα στο "Remember a Day", κιθάρα στο "Set the Controls for the Heart of the Sun", σύνθεση, φωνητικά και κιθάρα στο "Jugband Blues"). Το "Set the Controls for the Heart of the Sun", ήταν το μόνο τραγούδι που και τα πέντε μέλη εμφανίζονται μαζί.

Syd Barrett - The Madcap Laughs (1970, Harvest)
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Barrett, με συμμετοχή των πρώην συναδέλφων του από τους Floyd αλλά και με τους Mike Ratledge, Hugh Hopper, και Robert Wyatt των Soft Machine, είναι ένας αναπάντεχα "αποτελεσματικός" δίσκος που, όπως λέει και ο Stewart Mason, υπερτερεί κατά πολύ από αυτό που η φήμη για την ψυχολογική του κατάσταση υπαινισσόταν.

Syd Barrett - Barrett (1970, Harvest)
Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ του, συνεργάστηκε με τον ντράμερ των Humble Pie, Jerry Shirley και τους Gilmour και Wright που έκαναν και την παραγωγή. Ανεστίαστο και ιδιόρρυθμο, αποσπασματικό και γοητευτικό συντηρεί το μύθο του και ακούγοντάς το σήμερα, σίγουρα θα ευχόσουν να ήταν εδώ...

​

 

[grio]

Ενθύμια...

Στούντιο σημειώσεις από τα σέσιον του Piper/Φυλλάδιο συναυλίας από το Νοέμβριο του 1966/Abbey Road, Ιούλιος 1967/Προωθητικό υλικό από τον τύπο​

 

[grio]

PINK FLOYD ή: Πρώτες Επανδρωμένες Πτήσεις στα Εξώτερα Όρια

του Αργύρη Ζήλου

Φυσικά και είχαν επηρρεαστεί βαθύτατα από τους Beatles. Όμως, αυτό συνέβαινε μέχρι λίγο πριν μπουν στό στούντιο για τις πρώτες τους ηχογραφήσεις. Και, ούτως ή άλλως, ο Σίντ Μπάρετ ακολουθούσε τους δικούς του νόμους σκέψης μέ αρκετή παρανοϊκή μανία, για νά αφήσει στό μυαλό του χώρο γιά επιρροές και, ακόμη λιγότερο, γιά πρότυπα. Τά πρώτα σίνγκλς («Arnold Layne» τόν Φεβρουάριο τού '67, και «See Emily Play» τόν Ιούνιο) ήσαν αριστουργήματα ανορθόδοξης σύλληψης και αυθόρμητης εκτέλεσης. Τό πρώτο άλμπουμ, «THE PIPER AT THE GATES OF DAWN», (Αύγουστος '67), ήταν κάτι ακόμη πιό σοβαρό. Ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι, μέσα από τέσσερα κορεσμένα -όπως πιστευότανε!- όργανα τού ρόκ, ένα μπάσο, μιά ηλεκτρική κιθάρα, ένα σέτ ντράμς, και ένα ηλεκτρονικό όργανο, μπορούσαν, όχι μόνο νά ξεπηδήσουν εντελώς καινούργιοι ήχοι, αλλά και νά οργανωθούν σέ μιά εντελώς ανέκδοτη μουσική, μέ, τό λιγώτερο, ασυνήθιστες ιδιότητες.

Τέλος, μέ τό «A SAUCERFUL OF SECRETS», (Ιούνιος '68), έδειξαν τόν δρόμο πού ακολουθούσε τό νέο ρεύμα και σέ άλλους -ιδιαίτερα τους Γερμανούς-, δίνοντας τους κάτι στό οποίο θά μπορούσαν νά πατήσουν γιά νά αναπτύξουν τήν δική τους άποψη πάνω στό «Κοσμικό Ρόκ». Γιατί, άς μήν γελιόμαστε, τό «THE PIPER AT THE GATES OF DAWN» ήταν αρκετά ιδιοσυγκρασιακό ώστε νά ξεπερνά κάθε δυνατότητα επηρεασμού οποιουδήποτε, σέ οποιαδήποτε πιθανή ή απίθανη κατεύθυνση. (Μέ μόνη, ίσως, εξαίρεση, τόν Ρόμπιν Χίτσκοκ, αλλά στις ημέρες μας, πλέον).

Οι Φλόϋντ όμως δέν ήταν μόνον αυτά. Ανάμεσα στους δημιουργούς στις αρχές τού 1966 τής πρώτης «αντεργκράουντ» μουσικής κίνησης στό Λονδίνο -γιατί ό όρος, χαρακτήριζε ήδη από τήν προηγούμενη χρονιά ορισμένες άλλες φιλοσοφικό-ποιητικές και αρτίστικες εκδηλώσεις- ήσαν οι πρώτοι πού έστησαν, μέ τήν τέχνη τους και τήν καταλυτική τους ηλεκτρική ενέργεια, και όχι μέ οποιαδήποτε δημαγωγική δικολαβία, τους μαγνήτες πού θά τραβούσαν τους πρώτους θιασώτες και ταυτόχρονα στυλοβάτες τής βρετανικής ψυχεδέλιας. Γύρω τους, σέ Λονδρέζικα κλάμπς όπως τό Marquee και, ιδιαίτερα, τό U.F.O., καθεδρικός ναός τής ρόκ πρωτοπορείας, στοιβάχτηκαν οι αυριανοί ανανεωτές τού αγγλικού ρόκ. Μερικοί, όπως οι Move τού Ρόι Γούντ ή όπως ο Άρθουρ Μπράουν, αναδείχτηκαν εκεί, διαμορφώνοντας πάνω στή σκηνή τήν φύση τού προσωπικού τους υλικού μέσα απ' τό ίδιο τό πολύχρωμο περιβάλλον. Άλλοι, όπως οι Who, οι Beatles, ή όπως ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, πήγαιναν εκεί γιά νά αντλήσουν έμπνευση, ιδέες, και λίγο αέρα ανανέωσης.

Και, στό επίκεντρο, οι Pink Floyd... Έξω από κάθε κανόνα και κάθε τοποθέτηση. Έξω από κάθε λογική αντίδραση στις νωθρές, γιά τά δικά τους δεδομένα, μετατροπές τού χώρου, τών εικόνων...

1967, οι Pink Floyd πηδούν από τη χαρά τους, αφού υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο με την EMI / Εναλλακτική φωτογραφία από τη φωτογράφιση του Vic Singh, για το εξώφυλλο


Από τα σέσιον ηχογραφήσεων του The Piper At The Gates of Dawn στα Abbey Road​

 

[Stellios papa]

.
οταν βγαλεις βιβλιο θελω το πρωτο αντιτυπο με αφιερωση

 

[grio]

Feedback

Τα κείμενα, το ύφος, οι φωτογραφίες, γενικά το περιεχόμενο αλλά και η αισθητική, πρέπει να "σκηνοθετούν" και να υπηρετούν το θέμα τους, για να έχουν κάποια αξία και να αποτελούν μια αξιόλογη και πειστική αναφορά. Θέλω να πιστεύω, ότι αυτό επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό στην μουσική μας κατηγορία και παράλληλα με τους γνωστούς εγγεγραμμένους "προσκυνητές" υπάρχουν και ανώνυμοι επισκέπτες που παρακολουθούν και είναι φανατικοί (το γνωρίζω από πρώτο χέρι...).:worshippy:

Αναφέρομαι εδώ, γιατί από φίλο τελευταία διατυπώθηκε η άποψη ότι όλα αυτά, με τις παρουσιάσεις και τις συζητήσεις μας, είναι "υπερβολικά" και δυσανάλογα για τα πλαίσια ενός φόρουμ και τελικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εκτιμηθούν. Προσωπικά πιστεύω ότι το "περιβάλλον" μας είναι πολύ καλύτερο και υγιέστερο από αυτό των περισσότερων κοινωνικών δικτύων (sic), όπου ο κάθε κομπλεξικός, ευερέθιστος και "ερεθισμένος", δήθεν εξυπνάκιας καυστικός ατακαδόρος ζει και βασιλεύει...

Βέβαια, πέρα από τη παρακολούθηση ή μη των νημάτων από τους αναγνώστες, υπάρχει και η δική μας, εσωτερική ανάγκη, να "εκφράσουμε" την αγάπη για τη μουσική μας. Οπότε, Keep on rockin' in the free world...
:ernaehrung004:

 

[Δημοκηδής]

Εξαιρετική παρουσίαση Γρηγόρη ! Εύγε !

 

[sokmav]

Γρηγόρη,καιρός ήταν...
Απλώς δεν περίμενα να είναι τόσο καλό,χίλια μπράβο.

 

[pelopis85]

Μιλαμε για δισκο επιτομη της ψυχεδελειας. Ονειρο να τον αποκτησω σε μια εγγλεζικη κοπια μονοφωνικη ...

 

[Cicadelic Ranger]

Οταν πριν λιγες μερες, η βδομαδες, δεν θυμαμαι περνανε τοσο γρηγορα ολα, πηγα στο ευρετηριο να ψαξω στο γραμμα P....κοιτάω ξανακοιτάω...λεω δεν μπορει καποιο λαθος...ξανακοιτάω...τιποτα δεν υπηρχε λημα Pink Floyd.

Δεν μπορει λεω... ο επομενος που θα κανει ενα αφιερωμα θα πρεπει να το βαφτισει κατι σαν "Σιωπηλο Σκανδαλο"...Πως ειναι δυνατον ;

Τελικα εγινε, ηρθε. Αλληλουϊα !!! :ernaehrung004: :worshippy: :Banane0: :drummer: :guitarist:

Οσο για την παρουσιαση...δεν χρειάζονται λογια.

Αλμπουμ απο αυτα που σημαδευουν. Βαθιά.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Η παρουσιάση αν και το γνωρίζεις ήδη είναι εξαιρετική....

Βλέπω μια μικρή δόση μελαγχολίας σε σχέση με το χάσιμο της "λάμψης", την απώλεια κυριολεκτικά και μεταφορικά.Ο "θάνατος" είναι η απόλυτη "δικαίωση" της ζωής.Αν δεν πεθαίνει κάτι τότε δεν εχει υπάρξει ποτέ!

 

[grio]

Η παρουσιάση αν και το γνωρίζεις ήδη είναι εξαιρετική....

Βλέπω μια μικρή δόση μελαγχολίας σε σχέση με το χάσιμο της "λάμψης", την απώλεια κυριολεκτικά και μεταφορικά.Ο "θάνατος" είναι η απόλυτη "δικαίωση" της ζωής.Αν δεν πεθαίνει κάτι τότε δεν εχει υπάρξει ποτέ!

Όχι, καλέ μου φίλε, δεν αφορά, το χάσιμο της "λάμψης" που επιφέρει ο θάνατος αλλά την άλλη, την πνευματική λάμψη ευαίσθητων και εύθραυστων ανθρώπων, που κυριολεκτικά ξενίζει και γι' αυτό ισοπεδώνεται. Άλλωστε με το θάνατο δεν μπορείς να τα βάλεις, αν και ποτέ τουλάχιστον εγώ δεν θα εξοικειωθώ με την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αντίθετα με τον κυνισμό και τις υποχωρήσεις για την επιβίωση, μπορείς. Σε πρόσφατο παιδικό πάρτι ευχήθηκα να παραμείνουν τα παιδάκια, το ίδιο αγνά και αθώα όπως είναι σήμερα και οι γονείς τους με κοίταξαν περίεργα, παρατηρώντας ότι αυτό είναι αφελές και απευκταίο...

 

[Δημοκηδής]

Re: Η συνέχεια της ιστορίας...

Και να ολοκληρώσουμε τις αναφορές μας στο κείμενο της παρουσίασης για τους δίσκους που εμφανίστηκε ο Μπάρετ.

View attachment 120814​

Pink Floyd - A Saucerful Of Secrets (1968, Columbia)
Υπήρξε το μόνο άλμπουμ των Floyd που συμμετέχουν και τα πέντε μέλη, το πρώτο για το Gilmour και το τελευταίο, όπως είπαμε για τον Barrett, σε τρία κομμάτια (ακουστική και σλάιντ κιθάρα στο "Remember a Day", κιθάρα στο "Set the Controls for the Heart of the Sun", σύνθεση, φωνητικά και κιθάρα στο "Jugband Blues"). Το "Set the Controls for the Heart of the Sun", ήταν το μόνο τραγούδι που και τα πέντε μέλη εμφανίζονται μαζί.

Syd Barrett - The Madcap Laughs (1970, Harvest)
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Barrett, με συμμετοχή των πρώην συναδέλφων του από τους Floyd αλλά και με τους Mike Ratledge, Hugh Hopper, και Robert Wyatt των Soft Machine, είναι ένας αναπάντεχα "αποτελεσματικός" δίσκος που, όπως λέει και ο Stewart Mason, υπερτερεί κατά πολύ από αυτό που η φήμη για την ψυχολογική του κατάσταση υπαινισσόταν.

Syd Barrett - Barrett (1970, Harvest)
Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ του, συνεργάστηκε με τον ντράμερ των Humble Pie, Jerry Shirley και τους Gilmour και Wright που έκαναν και την παραγωγή. Ανεστίαστο και ιδιόρρυθμο, αποσπασματικό και γοητευτικό συντηρεί το μύθο του και ακούγοντάς το σήμερα, σίγουρα θα ευχόσουν να ήταν εδώ...

View attachment 120815​

Γρηγόρη, νομίζω ότι παίζει ακόμη μία κυκλοφορία, κάπου στην μέση των 80ς, μάλιστα τον είχα αγοράσει σε βινύλιο που πουλήθηκε με όλα τα μαύρα δισκάκια μου πριν χρόνια ... είμαι πολύ εξουθενωμένος αυτή την στιγμή για να γκουγκλάρω και ίσως και να με απατά η μνήμη μου ...πιθανότητα να επρόκειτο και για ακυκλοφόρητο υλικό παλαιοτέρων ετών καθώς σποκλείεται να ήταν σε θέση να συνθέτει στα μιντ-έιτις ...

 

[grio]

Re: Η συνέχεια της ιστορίας...

...πιθανότητα να επρόκειτο και για ακυκλοφόρητο υλικό παλαιοτέρων ετών καθώς σποκλείεται να ήταν σε θέση να συνθέτει στα μιντ-έιτις ...

Σωστά, Σπύρο, πρόκειται για τη συλλογή Opel του 1988...
:ernaehrung004:

 

[supersonic]

Η επιτομη του κεφαλαίου pf σήμερα πια είναι η φραση που ηχει στα αυτιά μου τοσο δυνατα και αδυσώπητα καθως διαγραφει τα ορια ανάμεσα στην αθωότητα και την μεγαλοπιασιά στον αυθορμητισμό και την εξεζητημενη τελειότητα:
"Παίδες θα σταματήσουμε να πάρουμε τον Syd? - Μπααα, άστο καλύτερα. ..."

 

[Γιώργος Κουν.]

Όπως είθισται σε πολλές περιπτώσεις και έχουμε ξαναπεί αρκετές φορές, αρχίζοντας απο το... τέλος -στην περίπτωσή μας (Wish you were here)- για να πάς ανάποδα στήν αρχή, κάπου μπορεί να χαθείς.

Παρότι είχα σχεδόν όλα τα υπόλοιπα, απο αρκετά νωρίς μάλιστα είχα και το Relics και ήμουν στο κλίμα, παρότι έφτασα μια ανάσα απο το να πάρω τα δύο πρώτα τους στην έκδοση του διπλού Α Nice Pair. μιά "στραβή" ακρόαση του Piper κάποια βραδυά, με αποθάρρυνε...
Και για τις λάθος πρώτες εντυπώσεις έχουμε αναφεθεί άλλωστε...

Πέρασε μεγάλο διάστημα για να τον αποδεχτώ και αρκετό ακόμα μέχρι να τον εκτιμήσω πλήρως.
Βέβαια τη στιγμή που συμβαίνει, μένεις να απορείς πως στην ευχή δεν είχες καταλάβει...

Υπάρχει όμως και η καλή πλευρά: Οταν δεν έχεις φτάσει εκεί εξαιτίας του Μύθου, οταν το hype έχει πια κατασιγάσει και δεν είναι ο βαρύνων παράγοντας, και καταλαβαίνεις οτι εμπλέκεσαι -δεν θα πω ακούς- σε κάτι που αποκαλύπτεται ως αριστουργηματικό, ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια απο την εποχή στην οποία υποτίθεται πως ήταν ενταγμένο, ε,αυτό θα πεί (σε εμένα) πως η αξία του είναι πια αναμφισβήτητη και διαχρονική.