Ραγισμένη καρδιά [Alexander Spence]

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
Στο όνειρό μου είστε γύρω από τα άστρα
Είδα τους τοίχους σας να πέφτουν
Είσαστε γυμνοί από σκέψεις, ήταν να φύγουμε
και μείναμε με αυτόν τον τρόπο

Κάποιοι προσπαθούν να κρυφτούν, επειδή είπαν ψέματα,
δεν ήταν αληθινοί και φοβήθηκαν
Αρνούνται να δουν ή να είναι ελεύθεροι,
να γίνουν ένα με μένα και με τους θεούς,
προσεύχονται κλαίγοντας, "Σώστε με, σώστε με"

... - Seeing (Spence)​

Το 'Oar' είναι θρυλικό. Ο Skip Spence (πρώην Jefferson Airplane, πρώην Moby Grape) το συνέθεσε ολόκληρο στο ψυχιατρείο όπου τον είχαν μπαγλαρώσει μετά από freakout με LSD. Το Oar είναι ο προάγγελος των ιδιωμάτων loner/stoner και lo-fi. Ο Spence τα κάνει όλα μόνος του φυσικά σε 3 (!!) tracks, καθαρό, ακατέργαστο Αίσθημα, ώρες ώρες τόσο ακραίο και σπαραχτικό που καταντάει ανυπόφορο - η απόλυτη μουσική της ολοκληρωτικής, κατά κράτος ήττας.

SkipSpence.jpg

Με σύντομο πέρασμα από τους εμβρυϊκούς Quicksilver Messenger Service και με θητεία στους Jefferson Airplane, ο Alexander Lee "Skip" Spence (1946-1999) ήταν ήδη πασίγνωστος στο Χέιτ-Ασμπουρι τη στιγμή που εντάχθηκε στους Moby Grape στα τέλη του 1966. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, είχαν ξεκινήσει τους διαστρικούς αυτοσχεδιασμούς, όπως το "Dark Magic", ενώ ετοίμαζαν τα σύντομα και κοφτερά τραγούδια που αποτέλεσαν το πρώτο τους άλμπουμ.

Στα εικοσιένα του, ο Spence ήταν ένας ψυχεδελικός ροκ σταρ. Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Moby Grape μπήκαν στο αμερικάνικο τοπ 30 και τα τραγούδια του ήταν περίφημα. Το άγριο σινγκλ, "Omaha", το εκτοξευμένο "Indifference", ο τρυφερός ύμνος στην "Motorcycle Irene", ακόμα και η απομίμηση της δεκαετίας του '20, "Just Like Gene Autry: A Foxtrot".

Τα τραγούδια του Spence ακούγονταν "σαν οδομαχίες", υποστήριξε ο αρθρογράφος του Rolling Stone, Greil Marcus και κανένα δεν κατέγραψε περισσότερο ξεκάθαρα από το "Seeing", που έγραψε τον Απρίλιο του 1968, τη ψυχική αποδιοργάνωση του Spence, καθώς κραυγάζει, "Σώστε με!". Όπως το "Jugband Blues" του Barrett, είναι σχεδόν υπερβολικά γυμνό, μια αυτο-αποκάλυψη.

MobyGrape.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα

Τα δάκρυα πέφτουν σαν βροχή...​

Alexander Spence - Oar (Μάιος 1969, Columbia)

Oar.jpg

Τραγούδια: A1 Little Hands - 3:42, A2 Cripple Creek - 2:13, A3 Diana - 3:28, A4 Margaret - Tiger Rug - 2:16, A5 Weighted Down (The Prison Song) - 6:25, A6 War In Peace - 4:03, B1 Broken Heart - 3:27, B2 All Come To Meet Her - 2:00, B3 Books Of Moses - 2:38, B4 Dixie Peach Promenade (Yin For Yang) - 2:50, B5 Lawrence Of Euphoria - 1:26, B6 Grey / Afro - 11:37
Μουσικοί: Alexander "Skip" Spence (μουσική, στίχοι, φωνητικά, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, ντραμς)
Παραγωγή / Μηχανικοί / Μίξη: Alexander Spence / Charlie Bradley, Don Meehan, Mike Figlio / Don Meehan, David Rubinson
Σημειώσεις εξώφυλλου: David Rubinson

Η ηχογράφηση έγινε στα στούντιο της Κολούμπια στο Νάσβιλ, στις 3 έως 12 Δεκεμβρίου του 1968

CrazyMusic.jpg

"ένα από τα πιο οδυνηρά ντοκουμέντα πόνου και σύγχυσης που έγιναν ποτέ..."​

Το καλοκαίρι της αγάπης είχε περάσει και η κορύφωση της ψυχεδέλειας ήταν σύντομη, παρότι "ταξίδεψε" μεγάλη απόσταση, με μεγάλη ταχύτητα, αλλά η πτώση από το 1968 ήταν σκληρή. Η σκηνή υπέφερε από την έλλειψη διάρθρωσης, υπέστη τον αντίκτυπο της φήμης και του χρήματος, το μη ρεαλιστικό θρίαμβο της ευφορίας και τις "φθίνουσες" επιπτώσεις της εμπειρίας των ουσιών. Μέσα σ' αυτό το σκηνικό, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1968, το Oar του Skip Spence μοιράζεται την αίσθηση της απώλειας και της απασφάλισης μιας γενιάς και τη θλίψη για τη διακοπή της ελπίδας. Όπως και με το The Madcap Laughs του Syd Barrett, είναι ένας δίσκος από έναν άνθρωπο ταραγμένο, το είδωλο μιας νέας εποχής που, σαν τον Ίκαρο, πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο.

Μετά από ένα ψυχωτικό επεισόδιο με ένα τσεκούρι (αποπειράθηκε να επιτεθεί στους συντρόφους του, Don Stevenson και Jerry Miller των Grape), ο Spence νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης για έξι μήνες. Ο μύθος λέει, ότι με το εξιτήριό του, κατευθύνθηκε στο Νάσβιλ με μια Χάρλεϊ Ντάβιντσον φορώντας τις πιτζάμες του (η ιστορία διαψεύδεται από τη σύζυγό του) και ηχογράφησε, σε διάστημα τεσσάρων ημερών, αρκετά τραγούδια και αποσπάσματα από αυτά που είχε γράψει ενώ νοσηλευόταν, με την τελευταία, 12η Δεκεμβρίου του 1968, να είναι η πιο παραγωγική. Κάθε μέρα έκανε και κάτι διαφορετικό παίζοντας όλα τα μουσικά όργανα και κάνοντας και την παραγωγή. Ο Γκρέιλ Μάρκους, σημειώνει στην κριτική του, το Σεπτέμβριο του 1969, "μεγάλο μέρος του Oar ακούγεται σαν το είδος της αμεθόδευτης φολκ μουσικής που μπορεί να παιζόταν γύρω από φωτιές κατά τον πυρετό του χρυσού στην Καλιφόρνια - λυπημένες, αδέξιες μελωδίες που μοιάζουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους...".

Τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν, όπως το "War In Peace", ανέδειξαν την "υγρή" ηλεκτρική κιθάρα του, που συνοψίζει τον ήχο του Σαν Φρανσίσκο. Το δεύτερο σέσιον ήταν ακουστικό με μια ποικιλία από φωνές - συμφιλιωμένη ("Weighted Down"), κωμική ("Lawrence Of Euphoria") και ενορατική ("Books Of Moses"). Η τελική παρτίδα - όλο και περισσότερο αποσπασματική, καθώς προχωρούσε - διέθετε μόνο τα βασικά, σκέτο μπάσο και ντραμς. Ενώ το "Margaret/Tiger Rug" είναι το παραστράτημα του άλμπουμ, το κλιμακούμενο, εννιάλεπτο "Grey/Afro" είναι ένα εκστασιακό αριστούργημα, με την σαν φάντασμα φωνή του Spence να ψιθυρίζει πάνω σε ένα ακομπανιαμέντο που πηγαίνει εντός και εκτός φάσης.

SkipSpence-2.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα

Πόλεμος εν ειρήνη!​

SkipSpence-3.jpg

Στιχουργικά, το Oar ιχνογραφεί τα τελευταία οραματικά στοιχεία του χίπικου ουτοπισμού στο "War In Peace" ακόμα και τη μακάρια διάθεση του "Little Hands" που γίνεται σκοτεινή. Τραγούδια όπως το "Broken Heart" εξερευνά την εξιλέωση και τις χαμένες ψυχές ενώ στο "Books Of Moses" υπάρχουν ευφυολογήματα και εκλάμψεις διορατικότητας. Γεμάτο με λογοπαίγνια και έξυπνο πνεύμα, η έλλειψη λούστρου στο Oar έκανε κάθε νότα και κάθε λέξη να μετράει. Ο παραγωγός των Grape, David Rubinson διατύπωσε την ουσία του άλμπουμ στις σημειώσεις του: "Αυτός ο δίσκος είναι τόσο άδολος, τόσο εντυπωσιακά ανεπιτήδευτος, που η ακεραιότητά του είναι η ενότητα του. Είναι η πιο αγνή δυνατή έκφραση αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης, που υπήρξε ο Spence εκείνο το διάστημα".

...
Μια ραγισμένη καρδιά θα ικανοποιήσει
Ραγισμένη σε ένα χάος
Ένα αυστηρό μάτι θα ευχαριστηθεί
Η ψυχή μου, οφείλω να ομολογήσω
Θα έπρεπε μάλλον να μην έχει μάτια καθόλου
Είναι τυφλή πάνω στο πάτωμα
Για να σταθεί μετά πάνω
Από το δεξί χέρι του Κυρίου

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Oar, δεν προωθήθηκε από την Columbia Records, παρά τα υπομνήματα από το Rubinson. Ήταν εκείνη την εποχή το χαμηλότερο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία της εταιρείας και διαγράφηκε από τον κατάλογο της Κολούμπια μέσα σ' ένα χρόνο από την κυκλοφορία του. Εξιστορεί ο Rubinson, "Κανείς δεν το άκουσε, κανείς δεν το κατάλαβε. Εκτός από κάποια καταπληκτικά τηλεφωνήματα από μερικούς πολύ, πολύ καταπληκτικούς ανθρώπους, αλλά πολύ, πολύ λίγους και σε απόσταση. Το πήραν τα κύματα από κάτω και βυθίστηκε...".

Ο Spence δεν κυκλοφόρησε ποτέ άλλο άλμπουμ και μετά τη συμβολή του στο βουβό "Chinese Song" του 20 Granite Creek των ανασχηματισμένων Moby Grape - και στην ενθάρρυνση των πρώιμων Doobie Brothers - εξαφανίστηκε ζώντας άστεγος και τελικά κατέληξε καταβεβλημένος από την κατάχρηση ουσιών, τη ψυχική ασθένεια και τον καρκίνο του πνεύμονα, δύο μέρες πριν τα 53α γενέθλιά του, στις αρχές του 1999.

Ο μύθος του άλμπουμ άργησε να έρθει - καθώς ο Spence περιέπεσε στην προσωπική λήθη - αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του '90, μια σειρά από επανεκδόσεις και τελικά, ένα άλμπουμ αφιέρωμα με τους Robert Plant, Beck και Tom Waits, μεταξύ άλλων, έδωσε επαρκείς ενδείξεις ότι η μοναδική δημιουργία του Spence ακουγόταν από ένα κοινό που ολοένα και αυξανόταν.

Το Oar είναι ένα έργο, που αν και πολυταυτοτικό, κρατά τα διαφορετικά του τμήματα σε μια ικανοποιητική ισορροπία. Τα πολλά πρόσωπα του Spence αλληλοσυμπληρώνονται σε ένα οργανικό, βαθιά πηγαίο αριστούργημα που εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο και να έχει τη δύναμη να στοιχειώνει, σαράντα έξι χρόνια μετά...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, goldminemag.com, Jon Savage)

SkipSpence-4.jpg
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Το δισκο τον αγνοουσα μεχρι τωρα.Τον ακουω τωρα (ακουσα ηδη τα δειγματα σου-το Grey/Afro ηδη 2 φορες) και-επειδη δεν προκειται ν'αλλαξω γνωμη-ειναι καταπληκτικος.
Η δε εξαφανιση του εγκληματικη.
Περα οτι προλεγει ολοκληρο το low-fi,το Grey/Afro φερνει στο μυαλο τις punk,και post punk,μερες της Νεας Υορκης και του Cleveland στα 70's και οχι Καλιφορνια στα τελη των 60's.
Κανει τους Television ν'ακουγονται...seriously outdated...

Θερμες ευχαριστιες Γρηγορη...:worshippy:
Νιωθω τυψεις που δεν ειχα προσεξει την αναφορα του Λυμπε...:slapface:
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Δεν τον ηξερα.
Τωρα ανακαλυπτω τα 2 τραγουδια του συνδεοντας το κομπιουτερ με ενα φορητό ηχείο.

Φαινεται πολυ εκλεπτισμένος καθαριος και απλός στο ακουσμα του. Να κατι καινουριο που θα ακουσω.

Eιναι ο δευτερος καλλιτεχνης της εποχης που δεν γνωριζα και ανακαλυπτω χαριν του Grio.

Αυτος και οι Frumious Bandersnatch.

Μοναδικη συνεισφορά στην γνωση της μουσικης και της ζωής των καλλιτεχνων της εποχης.

Ευχαριστουμε.
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,559
Ministry Of Silly Walks
Πολλές οι προτάσεις δεξιά-αριστερά και πλέον δεν τίθεται θέμα αποστήθισης..Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αρχειοθετουνται χάρη στην προσπάθεια του Shakimen...
(Χθες βράδυ λόγου χάρη ξενύχτησα με άλμπουμ που είχε παρουσιάσει ο Τζιμης το 2007...http://avclub.gr/forum/showthread.php/18608-%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%99%CE%91-%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%97)
Ακούγοντας τα παραπάνω κομμάτια μπορώ να πω ότι ενθουσιαστηκα...Ο λόγος απλός..Με ελκύει ότι παρεκκλίνει από τις κοινότυπες φόρμες γραψίματος..
Σε τέτοιες περιπτώσεις μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Νίτσε που λέει:''Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά. Κάτω είναι η πηγή.
Άσε τους σκοταδιστές να φωνάζουν πως «κάτω είναι η κόλαση».''
Από την άλλη σκάβοντας τόσο βαθιά,κινδυνεύουμε να βρούμε την κόλαση του 'αλλού',η οποία θα αποτελέσει όντως πηγή για τους ουδέτερους,τους κλινικούς και τους αποστασιοποιημένους,ενώ σε κάποιους άλλους το πιο πιθανό είναι να ξυπνήσει μέσα τους τις απίστευτες νεκραναστάσεις της χαρισματικής Blavatsky..
Να είστε καλά παίδες.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Κανει τους Television ν'ακουγονται...seriously outdated...

Το Marquee Moon να το αφήσεις στ' αυγά του...Έχει ριφάρες... :music-smiley-005:
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Ραγισμένη καρδιά

Το Marquee Moon να το αφήσεις στ' αυγά του...Έχει ριφάρες... :music-smiley-005:

Κορωνα στο κεφαλι μου το'χω...
Αλλα ειναι φοβερη η αισθηση να ανακαλυπτεις κατι τοσο πρωτολειο,κατι που ενω εσυ ειχες τη φαντασιωση οτι ηξερες την αρχη αυτου του ηχου αυτος υπηρχε χρονια πριν και ερχεται τωρα να σου την πηδηξει (...την φαντασιωση)...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
χμμμ, Πάνο ωραίο μπουρδούκλωμα ... πηδάμε στις φαντασιώσεις και κάποιος πηδά τις φαντασιώσεις μας ... σαν παραγώγιση συναρτήσεως ακούγεται ...

τον δίσκο τον εντόπισα και άκουσα ... καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό σας ... θα ήθελα να τον άκουγα τότε ... τώρα, απλά κατάλαβα γιατί ήταν καλός ...δεν μου πήρε το σκαλπ... και ναι, τον άκουσα τρεις φορές (είναι μικρός σε διάρκεια ο μπαγάσας) και σε ικανοποιητικές εντάσεις ...
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Ραγισμένη καρδιά

χμμμ, Πάνο ωραίο μπουρδούκλωμα ... πηδάμε στις φαντασιώσεις και κάποιος πηδά τις φαντασιώσεις μας ... σαν παραγώγιση συναρτήσεως ακούγεται ...

Περισσοτερο σαν ολοκληρωση μου φαινεται...:antlers:
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
ότι μεγιστοποιεί το πήδημα, ολοκληρώνει ... αλί και τρισαλί όμως στους θεωρητικολογούντες και μη πράττοντες ... :) :) :)