- 17 June 2006
- 14,350
Jah Wobble & Bill Laswell: Radioaxiom - A Dub Transmission (Palm Pictures – 2001)
Bass: The Final Frontier
Αυτό το ιδίωμα-πανσπερμία από στυλ (funk, dub, ethnic, dark metal, jazz fusion, experimental και ambient) που εδώ και χρόνια έχουμε πια εξοικειωθεί μαζί του, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται “εύκολο” αλλά για να ισορροπήσει τόσα ετερόκλητα υβρίδια απαιτεί αρετές αλχημιστή και ικανότητες σχοινοβάτη. Χρωστάει την πατρότητά του σε “περίεργους” mix-masters, ανήσυχους πειραματιστές-ποντικούς της κονσόλας, πρώτος μεταξύ των οποίων είναι ο Bill Laswell. Ο Laswell είναι μία μουσική ιδιοφυία που μεγάλωσε στο Μίτσιγκαν και από τα μικράτα της ήταν αθεράπευτα ερωτευμένη με τη Μαύρη Μουσική. Σαν χαρακτήρας έχει τη φήμη τύπου φτιαγμένου από εξόχως ευγενές μέταλλο που όμως δεν διστάζει να γίνει αγύρτης και δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να πραγματοποιήσει αυτό που θέλει. Σαν παρουσία στο σύγχρονο μουσικό πολιτισμό μας είναι μία δεσπόζουσα φιγούρα τεράστιου ειδικού βάρους. Στο πρόσωπο του Jah Wobble βρήκε ακόμα μία αδελφή ψυχή: ένα μουσικό “τσιγγάνο”.
Ο Wobble είναι τυπικό δείγμα μουσικού που ενηλικιώθηκε μέσα στο πανκ και το έζησε από τη στιγμή της έκρηξής του μέχρι τότε που, σαν ιδίωμα, έκλεισε τον κύκλο του. Η εξέλιξή του στη συνέχεια ήταν οργιαστική. Oι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πάρουν μία γεύση από το άλμπουμ “I Could Have Been A Contender”, ένα τριπλό CD που ανθολογεί τους άπειρους σταθμούς στο ταξίδι ενός μουσικού πολυσχιδούς, φλεγόμενου από περιέργεια που δοκίμασε τα δόντια του στα πάντα και συνεργάσθηκε με όλο τον καλό κόσμο: Brian Eno, The Edge, Holger Czukay, Jaki Liebezeit, Evan Parker, Harold Budd και πάει λέγοντας. Πρόσφατα άκουσα έναν συγκλονιστικό δίσκο του με τη Julie Campbell, το Psychic Life (2011), πανκο-ειδής ποπ ανακατεμένη με jazz funk και καρκινωματική disco.
Το Radioaxiom είναι σκέτο εξωτικό trance: τα δύο μπάσα του Laswell και του Wobble στήνουν ένα σεισμικό παλμό που κατά τόπους διακοσμούν οι Graham Haynes (κορνέτα) και Nils Petter Molvaer (τρομπέτα), η Amina Claudine Myers (πιάνο και όργανο), ένα όργιο από κρουστά (Sly Dunbar, Hamid Drake, Aiyb Dieng και Karsh Kale), η κιθάρα του Nicky Skopelitis και οι φωνές των Ejigayehu “Gigi” Shibabaw και Tigist Shibabaw. Αυτές οι τελευταίες ώρες ώρες εξαπολύουν ένα vocalese σαν αυτά που έβγαζαν οι γυναίκες της Αφρικής και παρέλυαν τους Γάλλους καταδρομείς στο La Bataille d'Algers του Pontecorvo.
Ενα άλμπουμ-αμάλγαμα, εκκεντρικό και ιδιόρρυθμο που γιορτάζει τις λόξες του και μεθάει με τις παραξενιές του.
Πηγές:
Τhe Wire, Issue 212, October 2001.
Issue 247, September 2004.