- 14 December 2006
- 4,265
Bagarre - Circus (Sauvage Musique 1982)
Πόση δόξα μπορεί να έχεις όταν στο 1982 ηχείς σαν φλιπαρισμένο demo των Talking Heads/Tom tom Club?Ο όρος obscurity σε όλο του το μεγαλείο.
Ο δίσκος ξεκινάει με το υποτιθέμενο χιτ της υπόθεσης Lemonsweet ένα ξερακιανό handmade λουπαρισμένο post disco με κοκότεχνα και χύμα φωνητικά το όποιο κλείνει με κάτι που μοιάζει με έκρηξη σε κουκλόσπιτο της Μπιμπι μπο και του Τζον Τζον. Επιζούν και οι δύο (μάλλον) και την σκυτάλη παίρνει το little ladies πλαστικό r&r με βασική μελωδία το video kills the radio star σε εκδοχή χαλασμένου τηλεφώνου.
Πάνω που πιστεύεις πως κάποιος σου κάνει χοντρή πλάκα έρχεται μια λιωμένη μπαλάντα ενός τσίρκου σε αποσύνθεση με μια κοριτσίστικη φωνή που μόλις αντιλήφθηκε πως έχει περίοδο για πρώτη φορά στην ζωή της. Επειδή η Madonna είναι πολύ μεγάλη μούρη και πάντα διατηρούσε επαφή με την underground κοινότητα είμαι σίγουρος πως έχει λιώσει το κομμάτι και πως εκείνο το live to tell παρά είναι τυχαίο το ότι ακούγεται τόσο συγγενικό…
Λογικά σε αυτό το σημείο ο μέσος ακροατής θα ακούσει δυο τρεις φορές ακόμα το circus is gone.ο Εθισμός με το εξάμβλωμα μόλις ξεκίνησε….
Αμέσως μετά έχουμε την πρώτη εμφάνιση του Big love Των Fleetwood Μac 4 με πέντε χρόνια πριν την κυκλοφορία του. Μπλαζέ φωνητικά ανεβασμένα beats per minute (γύρω στα 125) , Balearic αισθητική , και η ιστορία ενός τύπου που βρωμάει αλκοόλ άρα κατά συνέπεια η αγάπη που προσφέρει φέρει την αντίστοιχη μυρωδιά. (dirty love)
To Νο toys που ακολουθεί (πλέον έχεις καταλάβει τι παίζει με την φάση όλη), είναι ένας ευθύς κανιβαλισμός του AOR της εποχής.
Μπορεί πλέον να περιμένεις τα πάντα αλλά το επόμενο ξεπερνά κάθε φαντασία .Το go for your pleasure ξεκινάει θυμίζοντας παραγωγή του Francois Kevorkian. Κωμικά φωνητικά πάνω σε μια electro jazz funk λούπα που από την μέση και μετά την προσθήκη του σαξόφωνου μεταμορφώνεται σε τσιρκοειδές no wave.H Lydia Lunch και o Andy Warhol σε fast food κονσέρβα..
Το lemonsweet επανέρχεται πάλι στο τέλος σε μια disco version που υφολογικά μοιάζει τόσο με disco όσο μοιάζει με ευωδιαστό λουλούδι ένα σαρκοφάγο φυτό.....
Θα βρείτε στο διαδίκτυο τα πάντα για τον δίσκο και θα δείτε ακραία σχόλια και από τις δυο πλευρές. (ή λατρεύεις η μισείς). Θεωρητικά ένας σοβαρός δισκοκριτικός αναλόγως της οπτικής θα μπορούσε να του δώσει από άσσο μέχρι πέντε, αλλά αυτό που φαντάζει ακόμα πιο ακατανόητο είναι που το κακότεχνο αυτό lo_fi μίξερ που ειρωνεύεται το παρελθόν και προλέγει το μέλλον κατηγοριοποιήθηκε (αν είναι ποτέ δυνατόν) ως italo pop
