"Αυτό πρέπει να το διαδώσουμε" Είπε ο Επίτιμος Πρόεδρος του Ασύλου ανιάτων ασθενειών, καθώς άκουγε το δεύτερο στη σειρά κομμάτι. Τόσο του είχε αρέσει και το πρώτο, ώστε εξεφώνησε αυτή τη φράση. Τι να πω; Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά είπα να του κάνω το χατήρι, στο κάτω κάτω, μόνο καλό μπορεί να κάνει αυτό.
Για ποιούς δεν είναι ο δίσκος:
α) για ερωτευμένους
β) για παντρεμένους με μικρά παιδιά (εξαιρείται η ακρόαση με ακουστικά)
γ) για πεθερές που μένουν από κάτω
δ) για όσους δεν τους αρέσει η jazz, το blues, το funk και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις...
ε) για υπουργούς με ή άνευ χαρτοφυλάκιο
Ίσως και να είχε φτάσει στα όρια της ανέχειας, εκεί στα τέλη του '60. Κανένας δεν άκουγε - πόσο μάλλον ν' αγοράσει - hard bop και mainstream jazz, οπότε ακολούθησε τα χνάρια του Miles που τό 'χε ρίξει στον "ηλεκτρισμό" τόσο, που τού 'χαν ισιώσει τα μαλλιά! Η συνταγή ήταν όντως καλή, χωρίς να προδίδεις τις ρίζες σου, παραλληλίζεσαι με την εποχή και κονομάς τα προς το φουμάρειν κάνοντας το κέφι σου. Μάζεψε λοιπόν το παληκάρι - για τον Blue Mitchell μιλάμε - έξι καλά παιδιά και παιχταράδες και τους έκανε ομάδα για το NBA (όλοι μαύροι βλέπετε). Στην περιφέρεια έβαλε τους: Joe Sample πλήκτρα, Freddy Robinson κιθάρα και Darrell Clayborn μπάσσο (και γαμώ τα τρίποντα το παληκάρι). Πάουερ φόργουορντ ο Herman Riley τενόρο σαξ. και σέντερ ο Raymond Pounds στα κρουστά (ομελέτες). Ο Don Bailey στον πάγκο παίζει φυσαρμόνικα ενώ ο Mitchell κάνει τον διαιτητή (τα φάουλ πολλά και η τρομπέτα ακούγεται συχνά).
Λοιπόν όλα υπάρχουν εδώ, με τραπέζι το μπλούζ, πλάθονται 4-5 διαφορετικά στύλ που όμως συνυπάρχουν σε κάθε κομμάτι και χαρίζουν μια φινετσάτη "γεύση" που χωρίς να σε λιγώνει, σε χορταίνει. Το κλίμα είναι ενιαίο. Από το ένα κομμάτι στο άλλο, αλλάζει μόνο η μελωδία, χωρίς όμως να σταματάει το κούνημα του κεφαλιού και της πατούσας. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει και τα πέντε σ-κ-ο-τ-ώ-ν-ο-υ-ν!
Κύριοι και Κυρίες Blue Mitchell - Graffiti Blues (1973)
Κάνε Χριστούλη μου ν' αρέσει στον Μπαϊραχτάρη πλίιιζ!:rip:
Για ποιούς δεν είναι ο δίσκος:
α) για ερωτευμένους
β) για παντρεμένους με μικρά παιδιά (εξαιρείται η ακρόαση με ακουστικά)
γ) για πεθερές που μένουν από κάτω
δ) για όσους δεν τους αρέσει η jazz, το blues, το funk και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις...
ε) για υπουργούς με ή άνευ χαρτοφυλάκιο
Ίσως και να είχε φτάσει στα όρια της ανέχειας, εκεί στα τέλη του '60. Κανένας δεν άκουγε - πόσο μάλλον ν' αγοράσει - hard bop και mainstream jazz, οπότε ακολούθησε τα χνάρια του Miles που τό 'χε ρίξει στον "ηλεκτρισμό" τόσο, που τού 'χαν ισιώσει τα μαλλιά! Η συνταγή ήταν όντως καλή, χωρίς να προδίδεις τις ρίζες σου, παραλληλίζεσαι με την εποχή και κονομάς τα προς το φουμάρειν κάνοντας το κέφι σου. Μάζεψε λοιπόν το παληκάρι - για τον Blue Mitchell μιλάμε - έξι καλά παιδιά και παιχταράδες και τους έκανε ομάδα για το NBA (όλοι μαύροι βλέπετε). Στην περιφέρεια έβαλε τους: Joe Sample πλήκτρα, Freddy Robinson κιθάρα και Darrell Clayborn μπάσσο (και γαμώ τα τρίποντα το παληκάρι). Πάουερ φόργουορντ ο Herman Riley τενόρο σαξ. και σέντερ ο Raymond Pounds στα κρουστά (ομελέτες). Ο Don Bailey στον πάγκο παίζει φυσαρμόνικα ενώ ο Mitchell κάνει τον διαιτητή (τα φάουλ πολλά και η τρομπέτα ακούγεται συχνά).
Λοιπόν όλα υπάρχουν εδώ, με τραπέζι το μπλούζ, πλάθονται 4-5 διαφορετικά στύλ που όμως συνυπάρχουν σε κάθε κομμάτι και χαρίζουν μια φινετσάτη "γεύση" που χωρίς να σε λιγώνει, σε χορταίνει. Το κλίμα είναι ενιαίο. Από το ένα κομμάτι στο άλλο, αλλάζει μόνο η μελωδία, χωρίς όμως να σταματάει το κούνημα του κεφαλιού και της πατούσας. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει και τα πέντε σ-κ-ο-τ-ώ-ν-ο-υ-ν!
Κύριοι και Κυρίες Blue Mitchell - Graffiti Blues (1973)
- "Graffiti Blues" (Blue Mitchell) - 7:16
- "Yeah Ya Right" (Herman Riley) - 5:29
- "Express" (Blue Mitchell) - 5:06
- "Asso-Kam" (Joe Sample) - 7:24
- "Dorado" (Joe Sample) - 8:59
Κάνε Χριστούλη μου ν' αρέσει στον Μπαϊραχτάρη πλίιιζ!:rip:
Last edited by a moderator:
