Δεν μπορώ να μη βάλω τα κλάματα
Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές
Η μάνα είναι νεκρή και απούσα
Και ξέρω ότι είμαι ολομόναχος
Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές
Νωρίς το πρωί, τη χαραυγή
Γονατίζω και προσεύχομαι
Σκέφτομαι τη γυναίκα μου, που έχει φύγει εδώ και καιρό
Αργότερα το βράδυ
Βλέπω τον ήλιο να πέφτει
Σκέφτομαι τη γυναίκα μου
Αλλά η γυναίκα μου, Κύριε, δεν είναι γύρω
Η καρδιά μου είναι γεμάτη θλίψη
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα
Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές
... - I Can't Keep From Crying (Blind Willie Johnson, Willie B. Harris)
Οι Blues Project απ' τη στιγμή που εμφανίστηκαν, στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, στη Νέα Υόρκη το 1965, προσπάθησαν να υποδηλώσουν την παρουσία τους με όποιο τρόπο διέθεταν. Έμπλεξαν τις επιρροές τους, από την αμερικάνικη παράδοση μέχρι τις σύγχρονες μουσικές τάσεις και εξοπλισμένοι με τις αναντίρρητα πλούσιες ικανότητές τους άρχισαν να εμφανίζονται στα κλαμπ της Νέας Υόρκης αλλά και στους συναυλιακούς χώρους του Σαν Φρανσίσκο. Σίγουρα η αγωνία τους να γνωστοποιήσουν όλες τις μουσικές προτάσεις και να ξετυλίξουν τις πτυχές του ταλέντου τους, σαν να μην υπήρχε αύριο, συντέλεσαν στο να είναι η μουσική τους, ένα παζλ από στυλ που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, αφού τίποτα δεν επαναλαμβάνεται στα άλμπουμ τους και η έκπληξη καιροφυλακτεί σε κάθε στροφή.
Το πλαίσιο, βέβαια, στο οποίο λειτούργησαν ήταν η "άνετη" Νέα Υόρκη, εν μέσω της φολκ σκηνής, που γεννήθηκε από τύπους σαν τους Dave Van Ronk, Ramblin' Jack Elliott και Eric Von Schmidt (συν τις νέες αφίξεις Bob Dylan, Phil Ochs κ.ά.), με πολλούς τζαζίστες ακόμη τριγύρω και μπλουζ παίκτες να παρεπιδημούν. Κανονική πρωτοπορία, δηλαδή, που εκφραζόταν μέσα από την αντεργκράουντ αισθητική, αφού σαφώς ακόμη δεν είχε την ευρύτερη απήχηση, για να μπορούμε να μιλήσουμε για γνήσια προοδευτικότητα. Η ψυχεδέλεια, υπήρχε σαν άρωμα και με την έννοια του πειραματισμού και της καλειδοσκοπικής ανάπτυξης των κομματιών, και όχι σαν την καλιφορνέζικη εκδοχή του αυτοσκοπού και της νοητικής διεύρυνσης.
Η διαφορετική αυτή εκφραστική προσέγγιση, μεταξύ της ανατολικής και δυτικής ακτής, είναι φανερή και στην αισθητική της τεχνοτροπίας των πόστερ, που σας παρουσιάζουμε, τρία από το θρυλικό νάιτ-κλαμπ Cafe au Go Go του Γκρίνουιτς Βίλατζ και άλλα τρία από το Avalon και Matrix του Σαν Φρανσίσκο, όλα από εμφανίσεις των Blues Project, το 1966. Όμως, όπου και αν βρισκόσουν τότε ή τα ακούσματα σε παρέπεμπαν, το ταξίδι ήταν μεθυστικό, οι στιγμές μαγικές, μια μουσική πανδαισία σε όλες τις αποχρώσεις, πραγματική πρόκληση για τις αισθήσεις, ανεκτίμητη προσφορά για τα ανήσυχα πνεύματα... Από τη "Δύση που συναντά την Ανατολή", με την μπάντα του Butterfield να δημιουργεί σχολή στο ψυχεδελικό τζαμάρισμα, μέχρι την μπολιασμένη φολκ με τις μπλουζ και τζαζ "Προβολές", των Blues Project, να προλειαίνει το έδαφος σε επίδοξους αναθεωρητές, όλα ενέτειναν σ' ένα οργασμό ευφάνταστων επιμειξιών και διερευνητικών μεταλλάξεων.