- 17 June 2006
- 14,350
Joanna McGregor And The Britten Symphonia: Sidewalk Dances (Fourteen Moondog Pieces) - Sound Circus 2006
Ο Moondog ήταν μία περίεργη φιγούρα/τουριστική ατραξιόν που έσκασε μύτη αρχές της δεκαετίας του ’50 και κατασκήνωσε στην 52η Οδό της Νέας Υόρκης. Εκεί πέρασε σχεδόν όλο το υπόλοιπο της ζωής του. Τυφλός, κάτι ανάμεσα σε τρελλό προφήτη και αλητόβιο κλοσάρ, φορούσε ένα κράνος Βίκινγκ και κρατούσε ένα κοντάρι.
Πέρα από τις προφητείες που κήρυττε στους περαστικούς, τραγουδούσε κάτι δικά του τραγούδια και συνόδευε τον εαυτό του με ως επί το πλείστον αυτοσχέδια όργανα δικής του κατασκευής. Οι πρώτοι που τον …ερωτεύθηκαν, ήταν οι beatniks.
Η μουσική του Moondog έχει προσφυώς παρομοιασθεί με μουσική μιάς φυλής αγρίων, απομονωμένης στο κέντρο μιάς Σύγχρονης κοινωνίας: είναι ένα αλλόκοσμο, τέλεια αντισυμβατικό ακρόαμα-σύνοψη της πολύμορφης ηχητικής ανυπακοής που συμβαίνει γύρω μας μέχρι σήμερα. Ενα σουρρεαλιστικό άκουσμα-παρτιζάνος που το διακρίνει μία φαινομενικά παιδιάστικη αφέλεια, είναι ανοιχτό σε πειραματισμούς και μοιάζει να κουβαλάει ένα τεράστιο φάσμα από αναφορές: όπως τα μαδριγάλια από τα τελευταία βιβλία του Monteverdi, αυτά με την ιδιαίτερα έμφαση στη συγκινησιακή έξαψη (το περίφημο affetto) και στην εκφορά της εκφραστικής της οξύτητας - ή οι ρυθμοί της Ινδιάνικης κουλτούρας -για τους οποίους ο Moondog είχε κατασκευάσει δικής του επινόησης όργανα- και το bop, «λερωμένο» με τα αποτυπώματα του Monk και του Ornette Coleman να βρίσκονται σε διαρκή -και παθιασμένο- διάλογο με το μινιμαλισμό του Philip Glass, του Steve Reich και του Terry Riley.
Ο δίσκος της Joanna McGregor διασκευάζει 14 μουσικά σπαράγματα του Moondog, για πιάνο, κλαβεσέν και Φιλαρμονική ορχήστρα (εδώ, την Britten Symphonia).
Το αποτέλεσμα είναι πέρα για πέρα συγκλονιστικό.
