Το Amnesiac ειναι με διαφορα το καλυτερο τους...Γιατι;; Γιατι ετσι μας αρεσει...:flipout:
Σε όλες τις λίστες βολοδέρνει το ''Εντάξει,κομπιούτερ'' αλλά το ''system restore'' έχει μεγαλύτερη σημασία όταν τα πράγματα δεν αλλάζουν...
Η αμνησία λοιπόν το φάρμακο που καθησυχάζει τους νευρώνες και τους επαναφέρει στην προτέρα κατάσταση.
Πέρα από την σοβαρή πλάκα το Amnesiac είναι το δυσκολότερο άλμπουμ των Radiohead και πιστευω πως ειναι αρκετά βήματα πέρα του trip hop,και όλων αυτών των ιδιωμάτων που εξοστράκισαν την ρουτίνα από την διαδικασία της ακρόασης.
Τριπαρισμενο,χαοτικό αλλά ταυτόχρονα οικείο και ανθρώπινο,είναι ένα άλμπουμ που δεν μπορεί χωρέσει σε κανένα βιβλίο μασημένης τροφής,ούτε να στοιχεωθετησει τον θεμέλιο λίθο της απαρχής ενός νέου θεωρήματος.
Είναι εκείνα τα χρόνια που αποσύρθηκε ο Φρόιντ από τα κοινά για να ανακαλύψει τα μυστικά του μεγαλύτερου του εχθρού..Του ίδιου του του εαυτού...Εκείνα τα χρόνια δεν κατάφερε και πολλά πράγματα σε προσωπικό επίπεδο..Άφησε όμως έργο πίσω του..Για τους άλλους.
Anyway.
Edit...Δεν ξερω τον λογο και πιθανον να μην τον μαθω ποτε...Καθε φορα που ακουω το συγκεκριμενο αλμπουμ,ανατρέχω σε ενα ποίημα του ''αλλοπαρμένου'' (οσον αφορα την γραφή) Σκαρίμπα που λέει:
ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ
Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη.
Ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
Και με ήβραν – χωρίς κανέν’ να μου λείπει-
Τα λάθη.
Κι ως τα γνώρισα όλα μου γύρω – μπραμ-πάφες
Όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
-ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, οι γκάφες
μου όλες.
Α!… τι θίασος λίγον τι από αλήτες
Μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους
Έτσι ως έμοιαζαν – με πρισμένες τις μύτες-
Παλιάτσους.
Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη β έ ρ γ α
Μπρος σε τρίποδα με κ ά ν τα α μυστήρια,
Όπου γράφονταν τα’ αποτυχημένα μου έργα
- εμβατήρια!
Α!… τι έμπνευση!… Μαιτρ του φάλτσου γω πάντα,
Με τη βέργα μου τώρα ψηλά –λέω- με τρόμους
Να, με δαύτη μου να παρελάσω την μπάντα
Στους δρόμους.
Κι ως πισώκολα θα παγαίνω πατώντας
Μεσ’ σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
Οι παλιάτσοι μου – στον αέρα πηδώντας-
Τα θούρια…
ΥΓ...Πρόσφατα έμαθα ότι το μελοποίησε (η κάτι τέτοιο-δεν μπήκα στον κόπο να το ακούσω) ο Τσακνης...
Δεν σέβονται τίποτα γενικά.
Edit...Μην πει κανείς για art rock..Τέτοιο ήταν ο κομπιούτερας....Η αμνησία είναι αλλού.
Σε όλες τις λίστες βολοδέρνει το ''Εντάξει,κομπιούτερ'' αλλά το ''system restore'' έχει μεγαλύτερη σημασία όταν τα πράγματα δεν αλλάζουν...
Η αμνησία λοιπόν το φάρμακο που καθησυχάζει τους νευρώνες και τους επαναφέρει στην προτέρα κατάσταση.
Πέρα από την σοβαρή πλάκα το Amnesiac είναι το δυσκολότερο άλμπουμ των Radiohead και πιστευω πως ειναι αρκετά βήματα πέρα του trip hop,και όλων αυτών των ιδιωμάτων που εξοστράκισαν την ρουτίνα από την διαδικασία της ακρόασης.
Τριπαρισμενο,χαοτικό αλλά ταυτόχρονα οικείο και ανθρώπινο,είναι ένα άλμπουμ που δεν μπορεί χωρέσει σε κανένα βιβλίο μασημένης τροφής,ούτε να στοιχεωθετησει τον θεμέλιο λίθο της απαρχής ενός νέου θεωρήματος.
Είναι εκείνα τα χρόνια που αποσύρθηκε ο Φρόιντ από τα κοινά για να ανακαλύψει τα μυστικά του μεγαλύτερου του εχθρού..Του ίδιου του του εαυτού...Εκείνα τα χρόνια δεν κατάφερε και πολλά πράγματα σε προσωπικό επίπεδο..Άφησε όμως έργο πίσω του..Για τους άλλους.
Anyway.
Edit...Δεν ξερω τον λογο και πιθανον να μην τον μαθω ποτε...Καθε φορα που ακουω το συγκεκριμενο αλμπουμ,ανατρέχω σε ενα ποίημα του ''αλλοπαρμένου'' (οσον αφορα την γραφή) Σκαρίμπα που λέει:
ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ
Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη.
Ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
Και με ήβραν – χωρίς κανέν’ να μου λείπει-
Τα λάθη.
Κι ως τα γνώρισα όλα μου γύρω – μπραμ-πάφες
Όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
-ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, οι γκάφες
μου όλες.
Α!… τι θίασος λίγον τι από αλήτες
Μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους
Έτσι ως έμοιαζαν – με πρισμένες τις μύτες-
Παλιάτσους.
Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη β έ ρ γ α
Μπρος σε τρίποδα με κ ά ν τα α μυστήρια,
Όπου γράφονταν τα’ αποτυχημένα μου έργα
- εμβατήρια!
Α!… τι έμπνευση!… Μαιτρ του φάλτσου γω πάντα,
Με τη βέργα μου τώρα ψηλά –λέω- με τρόμους
Να, με δαύτη μου να παρελάσω την μπάντα
Στους δρόμους.
Κι ως πισώκολα θα παγαίνω πατώντας
Μεσ’ σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
Οι παλιάτσοι μου – στον αέρα πηδώντας-
Τα θούρια…
ΥΓ...Πρόσφατα έμαθα ότι το μελοποίησε (η κάτι τέτοιο-δεν μπήκα στον κόπο να το ακούσω) ο Τσακνης...
Δεν σέβονται τίποτα γενικά.
Edit...Μην πει κανείς για art rock..Τέτοιο ήταν ο κομπιούτερας....Η αμνησία είναι αλλού.
Last edited:
) θα μου αναφερουν (στο κεφάλι) το Kid A)...
