Στρατα στρατούλα....

[supersonic]

Paul McCartney - McCartney 1970

Πριν καλά καλά μπει η δεκαετία του 70 και ουσιαστικά πριν ανακοινωθεί η διάλυση των fab 4, ήταν γνωστό ότι τουλάχιστον οι τρεις προσπαθούσαν μόνοι τους.
Από τους τρεις όμως, λιγότερο φτιασιδωμένος, περισσότερο αποτοξινωμένος και αποστασιοποιημένος έρχεται ο Μάκα κάνοντας τον πρώτο επίσημο σόλο δίσκο με το επώνυμό του.McCartney. Και ίσως δίκαια γιατί όλες οι συνθέσεις ήταν δικές του και έπαιζε όλα τα όργανα και τραγουδούσε.
Και όσο αποστασιοποιημένος από την μουσική βιομηχανία να ήταν, είναι ίσως ό μόνος που με τη δουλειά του ουσιαστικά συνέχισε στο μονοπάτι που χάραξαν οι 4.
Οι Beatles ήταν εδώ, κι ας μην έπαιζαν και ας μην συνέθεταν. Η υπογραφή του Paul ήταν τόσο έντονη άλλωστε. Και μόνο τα διαμάντια That would be something, Junk, Teddy boy, Maybe I’m amazed, μαζί με το εύθραυστο Valentine day αρκούν.
Μοιάζει με έναν προσωπικό γολγοθά, μια δήλωση, χωρίς φωνασκίες, χωρίς πάλι να θέλει να πιστοποιήσει τίποτα. Ένα προσωπικό White Album που ολοκληρώθηκε με τον επόμενο δίσκο του

Paul McCartney - Ram 1971

Εδώ πλέον έχει βοηθούς γιατί στόχευσε ακόμα πιο ψηλά. Denny Seiwell, Dave Spinozza, Hugh McCracken. Εδώ πλέον οι ιδέες του είναι οργανωμένες καθώς έχει χρόνο για να τελειοποιήσει. Ένα εμφανές πρότυπο ο Brian Wilson, που αντικατοπτρίζεται στα φωνητικά των Dear Boy, Uncle Albert, Back seat of my car και μόνον αν έχεις το pet sounds στο μυαλό σου. Επίσης και άλλες επιρροές σοφά χωνεμένες. Από παιδικά τραγούδια, από country, από βαρειά ενορχηστρωμένα, από rock ‛n roll. Δεν μπορείς να πετάξεις τίποτα.
Δυό δίσκοι, δειλά πρώτα βήματα, ενός καταξιωμένου συνθέτη και μάστορα της μουσικής σκηνής, που δείξανε ότι η μαγεία ήταν δική του. Το μαγικό ραβδί το είχε αυτός. Ο άλλος ήταν ο επαναστάτης. Ο άλλος ο ανήσυχος και ο άλλος ο bon viveur που ίσως δεν κατάλαβε πως η τύχη μια μέρα του χτύπησε την πόρτα.
Ο Μάκα μετά έφτιαξε συγκρότημα και άρχισε τη βαρειά παραγωγή χιτς, ένα τουλάχιστον τη χρονιά, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει την τέχνη.
Δίσκους σαν αυτούς όμως δεν έβγαλε, που αν και δεν το δείχνουν, έχουν μια μυρωδιά μελαγχολικής ενότητας και ανέμελης οντότητας.

36 χρόνια μετά ακούγονται τόσο φρέσκα και ήρεμα όσο οποιοσδήποτε μπητλικός δίσκος, και αυτό και μόνο αρκεί. Και γίνονται αποδεκτοί τόσο εύκολα ή δύσκολα όσο αποδέχεται κανείς γιά πρώτη φορά σήμερα τα σκαθάρια.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

η μαγεία ήταν δική του. Το μαγικό ραβδί το είχε αυτός. Ο άλλος ήταν ο επαναστάτης.

Συγνώμη αλλά θα διαφωνήσω: ο άλλος, για μένα, είναι πολύ πιο Ροκ: πιό αλλόκοτος, πιο τσόγλανος, πιο προσωπικός, πιο βαθύς, feeling που ραγίζει την πέτρα. Αν ο McCartney είναι ο ταλαντούχος, ο άλλος είναι η συναισθηματική βία - αυτός που μου τσουρουφλίζει την ψυχή.
Ο Λέννον είναι το Happiness Is A Warm Gun και το Yer’ Blues και το I Want You(She’s So Heavy): όχι μόνο το Απολλώνειο στοιχείο αλλά το ίδιο το ροκ’ν’ρολ, ωμό και ακατέργαστο και εχθρικό. Ενα ευαίσθητο νεύρο που πάλλεται: τον ακούς και η ένταση σε καίει, είτε παλεύει με τους δαίμονές του, είτε χάνει την επαφή με τον εαυτό του, είτε σαρκάζει, είτε απειλεί, είτε φοβάται. Ηταν αυτός που ακροβατούσε στην κόψη του ξυραφιού, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, δεν σου άφηνε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός θα "φύγει" πρώτος. Αυτός μου έμαθε ότι ο φόβος και το μίσος είναι το ίδιο σπουδαία θέματα με τον έρωτα, για να στήσεις ένα ποπ τραγούδι πάνω τους.
Για μένα, ο Λέννον ήταν ακριβώς η συνιστώσα που λείπει από τα κατοπινά άλμπουμ του McCartney: πανέμορφα, ώρες ώρες σπουδαία ...αλλά όχι Μεγάλα.
ο ίδιος ο Λέννον, άφησε πίσω του τουλάχιστον 2 Τοτέμ: John Lennon/Plastic Ono Band και Imagine. Εγώ, βέβαια, θεωρώ εξίσου καλά και τα Double Fantasy και Milk & Honey που κανείς δεν τους έδοσε την πρέπουσα σημασία.
Αλλά εγώ είμαι φαν

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Δουλειά για το σπίτι:
το 1999 κυκλοφόρησε μιά ανθολογία. η εταιρία έξυνε τον πάτο του βαρελιού για να πουλήσει ξανά ό τι μπορούσε. Στο "Wonsaponatime" συμπεριέλαβαν και μερικά ακυκλοφόρητα που ο Τζον είχε αφήσει έξω από τα άλμπουμ του. Εκεί, βρίσκει κανείς το "Serve Yourself", απάντηση στο "Gotta Serve Somebody" του Ντύλαν.

Για να θυμούνται οι παληοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

 

[supersonic]

ροκ=επανάσταση.
Δεν διαφωνούμε ιδιαίτερα.
Αν είναι να δώσουμε ένα ραβδί θα το δώσω στον Μάκα.
Στον άλλον ...δυσκολεύομαι -"και" από τυπικής απόψεως.

Εξ άλλου αν τα έγραφα όπως θα τα ήθελες δεν γινόταν συζήτηση.:grinning-smiley-043

 

[supersonic]

Για μένα, ο Λέννον ήταν ακριβώς η συνιστώσα που λείπει από τα κατοπινά άλμπουμ του McCartney: πανέμορφα, ώρες ώρες σπουδαία ...αλλά όχι Μεγάλα.
ο ίδιος ο Λέννον, άφησε πίσω του τουλάχιστον 2 Τοτέμ: John Lennon/Plastic Ono Band και Imagine. Εγώ, βέβαια, θεωρώ εξίσου καλά και τα Double Fantasy και Milk & Honey που κανείς δεν τους έδοσε την πρέπουσα σημασία.
Αλλά εγώ είμαι φαν

..
και εδώ μιά από τα ίδια...αυτά είναι τα τοτέμ..2 επίσης

Ο Μάκα μετά έφτιαξε συγκρότημα και άρχισε τη βαρειά παραγωγή χιτς, ένα τουλάχιστον τη χρονιά, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει την τέχνη.
Δίσκους σαν αυτούς όμως δεν έβγαλε, που αν και δεν το δείχνουν, έχουν μια μυρωδιά μελαγχολικής ενότητας και ανέμελης οντότητας.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

μη μου μειώνετε τον μακαρίτη: ήταν Μέγας και ο θάνατός του μεγάλη απώλεια. Αυτό που κόμισε ήταν ανεκτίμητο. Χωρίς αυτόν θα είχαμε μόνο ...silly love songs.

 

[supersonic]

χώρια που υπάρχει μιά ατελείωτη παραφιλολογία σχετικά με την "συζήτηση" που είχαν οι δυό τους με τους τίτλους κομματιών και τις διάφορες μπηχτές...

 

[supersonic]

έλα τώρα δεν μειώνουμε κανένα.
άλλωστε αυτός δεδικαίωται.
και ο Θάνατός του (το κεφαλαίο είναι επίτηδες) ήταν ΑΔΙΚΟΣ....

από την άλλη καλύτερα silly love songs παρά instant karma....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Απάντηση: Re: Στρατα στρατούλα....

ο Θάνατός του ήταν ΑΔΙΚΟΣ....

Δεν ήταν θάνατος: ήταν Δολοφονία. Στημένη κανονικά, προμελετημένη και προγραμματισμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Οι ...Γνωστοί Αγνωστοι.
Ετσι όπως πήγαινε, το έφαγε τελικά το κεφάλι του.


από την άλλη καλύτερα silly love songs παρά instant karma....

Γούστα είν αυτά. Για μένα, 10 φορές καλύτερα το God, το Working Class Hero και το Cold Turkey -bye-

 

[supersonic]

δεν αμφισβητείται αυτό.
Ι just followed your lead....
θάνατος έγραψες, θάνατος έγραψα.

 

[Nikos F]

από την άλλη καλύτερα silly love songs παρά instant karma....

όχι βρε chief ... αν είναι να συγκρίνουμε κορυφαίες στιγμές τους το
silly ωχριά ,ήταν μια κατα παραγγελίαν επιτυχία του Paul, πες καλύτερα τα μικρά του σόλο κομψοτεχνήματα (junk , maybe i'm amazed , live and let die , 1985)
τότε θα φουντώσει για τα καλά η κόντρα:Banane0:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Απάντηση: Re: Στρατα στρατούλα....

τότε θα φουντώσει για τα καλά η κόντρα:Banane0:

φυτιλιάρη! :HTEHETH63: :icon15:

 

[supersonic]

μα ακριβώς εκεί είναι η τέχνη του μάγου.
Να φτιάχνει κομματάκια όπως το silly love songs, το let 'em in.
Φυσικά δεν ξεχνάμε αυτά που είπες, το βαρύ πυροβολικό my love αλλά ακόμα και τα πολύ σύγχρονα πχ spinning on their axes...given up talking....

Φυσικά (γιά να μη βάλω φυτίλια) ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ τι θα έκανε ο μακαρίτης σήμερα...

ό,τι και να μου πείτε πάντως, εγώ ακόμα και σήμερα 10 χρόνια μετά, μου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση όταν ακούω το free as bird κι ας είναι φτιασιδωμένο. Νομίζω ότι ήδη πέρασε στη ιστορία και αυτό αφού έφυγε και ο George....

 

[send]

Junk...

Απίστευτα απλό και ανεπιτήδευτο, αλλά και απίστευτα υπέροχο. Φοβερή μελωδία, που σου μένει. Όπως και το My Love, και πολλά άλλα της μετα-σκαθαριών εποχής του Πωλ. Δυστυχώς όμως μάλλον θα ψηφίσω Τζων, και ας μην είναι τόσο μελωδικός. Κάτι λείπει από τον Πωλ... Πχ το Lady Madonna έχει γραφτεί από τον Πωλ, και πραγματεύεται παραπλήσιο θέμα με το Another Day... όμως τα δύο δεν έχουν καμία σχέση, παρά το ότι θεωρώ και το 2ο καλή στιγμή του Σερ Πωλ, τουλάχιστον μελωδικώς το βρίσκω άψογο.

Δυστυχώς ούτε ο Τζων κατάφερε να γράψει ξανά ένα Strawberry Fields Forever, αν και κατόρθωσε να γράψει κομμάτια με στάτους ύμνων (Imagine, God, Working Class Hero), επομένως παίρνει και την ψήφο μου.

 

[Δημήτρης Ν.]

πολύ ευαίσθητη είναι η τρίχα σου ....:flipout:

 

[supersonic]

είναι θέμα ηλικίας...

ίσως και σαμπουάν

 

[Δημήτρης Ν.]

Πάντως εγώ πιστεύω πως ό,τι έκαναν οι Μπητλς , και εδώ όλοι δικαιούνται της γνώμης τους , οφείλεται στην ιδιαίτερη χημεία των Λένον / ΜακΚάρτνεϋ , τη βοηθεία του παραγωγού των , βεβαίως , βεβαίως . Οταν χώρισαν οι δρόμοι του διδύμου , ο καθένας μόνος του δεν κατάφερε να παρουσιάσει κάτι εξ ίσου αξιόλογο με τα άλμπουμς των Μπήτλς.
Εχω ακούσει φρικτά έως απίστευτα βαρετά πράγματα από τον Λένον ( Walls and Bridges , οι ανοησίες με την Yoko ) αλλά και απλά όμορφα ( Immagine) όπως έχω ακούσει και ένα ψωρό χαζομάρες , ων ουκ εστιν αριθμός , από τον Μακκα ( Venus and Mars , At the speed of sound , Back to the Egg και δεν συμμαζεύεται ) .
Σε επίπεδο προσωπικής καρριέρας , απολύτως υπερεκτιμημένοι , αμφότεροι . Ως γκρούπ πανέξυπνοι , αφού πάντα αντλούσαν ιδέες από τους πραγματικά πρωτοπόρους της εποχής και τις περνούσαν για δικά τους επιτεύγματα . Προφανώς γιατί απευθυνόντουσαν σε ένα πιό mainstream κοινό . Με αυτά δεν μειώνω την αξία τους ως δημιουργών μελωδιών και τραγουδιών που ακούγονται πολύ ευχάριστα ακόμη και σήμερα , 40 χρόνια μετά . Κι αυτό , όχι μόνον δεν είναι λίγο , αλλά ίσως είναι και σχεδόν τα πάντα .

 

[supersonic]

εγώ πάντως αυτά τα δυό άλμπουμ καθώς και το driving rain και chaos and disorder τα θεωρώ ολοκληρωμένα.
Φυσικά τα δυό πρώτα είναι στο απυρόβλητο λόγω του hype που κουβαλάνε χρόνια τώρα.

 

[Δημήτρης Ν.]

Ενεργώντας όμως και σαν δικηγόρος του διαβόλου , έχω να παρατηρήσω το εξής , αναφορικά με την ικανότητα τους , τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο να συγκινούν και ανθρώπους που δεν τους έχουν παρακολουθήσει από παλιά . Το λέω αυτό γιατί προχθές ο Δημήτρης έφερε σπίτι το RAM , το οποίο ουδέποτε είχα ακούσει μέχρι προχθές και τολμώ να πω ότι σε πρωτο άκουσμα , μάλλον εκνευρίστηκα από τα γνωστά παιδικά του Μακκα . Ακόμη δηλαδή και σε έναν της ηλικίας μου , που τρόπον τινά έχει μιά επαφή τριακονταετίας με τους Μπητλς , και μαζί και χώρια , ορισμένα πράγματα ακούγονται τελείως παρωχημένα ή και αδιάφορα . Ο σημερινός 18άρης τι λέει άραγες ;

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

"Run Devil Run" (1999). Αυτός είναι ο Σερ Πολ που εγώ θέλω να ακούω. :worshippy: