- 17 June 2006
- 14,350
Anais Mitchel: Hadestown (Righteous Babe - 2010)
Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μεταφερμένος στην Αμερική του μεσοπολέμου και του μεγάλου χρηματιστηριακού κραχ σ αυτή τη folk opera της Anais Mitchell, με την ίδια στο ρόλο της Ευρυδίκης και τον Justin Vernon των Bon Iver στο ρόλο του Ορφέα. Το έργο έχει κάτι από την ατμόσφαιρα των βιβλίων του Τζον Στάϊνμπεκ (Τα Σταφύλια της Οργής, Τορτίλα Φλατ) και το Los Olvidados («Ξεχασμένοι από την Κοινωνία» - 1950) του Λουίς Μπουνιουέλ αλλά ο Michael Chorney έχει ενορχηστρώσει τις μελωδίες ντύνοντάς τις με λαμπρά ρούχα: ένα εκτυφλωτικό πανόραμα που διατρέχει ολόκληρη την Αμερικάνικη μουσική του 20ου αιώνα, από τον Gershwin στις παραφράσεις κονσέρτου του βαλς Bethena (Scott Joplin), από το Dixieland της Νέας Ορλεάνης μέχρι τα gospel και τα blues: την παγωνιά του Delta (Charley Patton), το θανατερό μουρμουρητό του Bukka White, την ξέφρενη, σκουριασμένη ατμομηχανή στον κατήφορο του Howlin’ Wolf.
*****/5
V.A.: Hamilton (Original Broadway cast) (Atlantic - 2015)
Η παράσταση του μιούζικαλ που ξεκίνησε από το Public Theatre του East Village και σάρωσε στο Μπρόντγουεη σε εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση από την Atlantic (διπλό άλμπουμ με λιμπρέτο). To έργο δραματοποιεί τη ζωή του Alexander Hamilton, ενός από τους «ιδρυτικούς πατέρες» της Αμερικής. Το cast είναι εκπληκτικό αλλά το άστρο που λάμπει εδώ είναι ο Lin-Manuel Miranda: ηθοποιός, λιμπρετίστας, συνθέτης, στιχουργός, rapper, o Miranda μοιάζει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Hadestown: δεν εστιάζει όμως τόσο στη σοβαρότητα του ειδικού βάρους των ιδιωμάτων όσο στην ελαφρότητα, στην ανεμελιά και στην ασωτία τους: έχει συμπυκνώσει Αριστουργηματικά τα τελευταία 35 περίπου χρόνια της ιστορίας της μαύρης ποπ σ ένα φανταχτερα πολύμορφο ακρόαμα που σε πιάνει απ το λαιμό με το καλημέρα και σου κόβει την ανάσα. Είναι συγκλονιστικό το συγκινησιακό φορτίο που σου διακονούν αυτά τα …ανάλαφρα -θεωρητικά- ακούσματα σε μια εξωπραγματική γκάμα συναισθημάτων όπου η γιορταστική ατμόσφαιρα χορεύει με το Θρήνο - μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν πετάς τίποτα: το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, κατά προτίμηση με το λιμπρέτο ανά χείρας. Ξανά και ξανά και ξανά.
*****/5
