Το είχε παρουσιάσει (αρκετά...) παλιότερα ο Αργ.Ζήλος στην νυχτερινή Χωρίς Περιστροφές, το ανακάλυψα πέρσι και το τσίμπησα αμέσως. Πρόκειται για επανέκδοση του 1989 και περιέχει δύο έργα του Harold Budd, το The Serpent (In Quicksilver) του 1981 και το Abandoned Cities του 1984
Το cd ξεκινά μελωδικά ενώ σιγά-σιγά, κομμάτι-κομμάτι την αυτή ξεθωριάζει, καταλήγει σε αιώρηση, χάνει τον παλμό το μέτρο, την αρχή και το τέλος, έχοντας παρασύρει μαζί της κάθε τι εύψυχο.
Περιέχει μουσικές παιγμένες από πιάνο, ηλ.πιάνο και κάτι pedal steel guitar (σαν πιάνο με χορδές αντί για πλήκτρα).
Έχετε περάσει από εμπορικό κέντρο Κυριακή βράδυ? Όπου ο αέρας στριμώχνει τα φίλα των εφημερίδων, τις χαρτοπετσέτες των fastfoud και τα αποτσίγαρα στις γωνίες?
Σαν το ποτάμι του σκότους των πολυεθνικών να έχει στο αλώσει τα πάντα στο διάβα του μέσα από τους δρόμους, τα γκέτο, τα πρόσωπα, τις μνήμες, την ζωή μας ολόκληρη. Σαν να έχει αφήσει πίσω του τα τσιμεντένια και μαρμάρινα lego έρημα απολιθώματα, τους δρόμους σκονισμένους, το περιεχόμενο του χαρτοφύλακα σκορπισμένο πάνω τους, τον ουρανό στάσιμο και γκρίζο και την παύση της κίνησης σε αυτούς να κραυγάζει αφωνία. Νεκροταφείο στερημένο κορμιών, παιδικές χαρές στερημένες ψυχών.
Ας κάνουμε κάτι, ακόμη και τώρα, πριν οι σπασμωδικές ανέλπιδες κινήσεις μας πάψουν να είναι ικανές να μας φέρουν πίσω στο σκάφος. Πριν ο ΧΑΛ μας αποδεσμεύσει ολοκληρωτικά.
Πρέπει να είμαστε πολύ λίγοι για να αφήσουμε αυτό μόνο στα παιδιά μας
Το cd ξεκινά μελωδικά ενώ σιγά-σιγά, κομμάτι-κομμάτι την αυτή ξεθωριάζει, καταλήγει σε αιώρηση, χάνει τον παλμό το μέτρο, την αρχή και το τέλος, έχοντας παρασύρει μαζί της κάθε τι εύψυχο.
Περιέχει μουσικές παιγμένες από πιάνο, ηλ.πιάνο και κάτι pedal steel guitar (σαν πιάνο με χορδές αντί για πλήκτρα).
Έχετε περάσει από εμπορικό κέντρο Κυριακή βράδυ? Όπου ο αέρας στριμώχνει τα φίλα των εφημερίδων, τις χαρτοπετσέτες των fastfoud και τα αποτσίγαρα στις γωνίες?
Σαν το ποτάμι του σκότους των πολυεθνικών να έχει στο αλώσει τα πάντα στο διάβα του μέσα από τους δρόμους, τα γκέτο, τα πρόσωπα, τις μνήμες, την ζωή μας ολόκληρη. Σαν να έχει αφήσει πίσω του τα τσιμεντένια και μαρμάρινα lego έρημα απολιθώματα, τους δρόμους σκονισμένους, το περιεχόμενο του χαρτοφύλακα σκορπισμένο πάνω τους, τον ουρανό στάσιμο και γκρίζο και την παύση της κίνησης σε αυτούς να κραυγάζει αφωνία. Νεκροταφείο στερημένο κορμιών, παιδικές χαρές στερημένες ψυχών.
Ας κάνουμε κάτι, ακόμη και τώρα, πριν οι σπασμωδικές ανέλπιδες κινήσεις μας πάψουν να είναι ικανές να μας φέρουν πίσω στο σκάφος. Πριν ο ΧΑΛ μας αποδεσμεύσει ολοκληρωτικά.
Πρέπει να είμαστε πολύ λίγοι για να αφήσουμε αυτό μόνο στα παιδιά μας
