- 17 June 2006
- 49,351
Επαιζε ενα βράδυ του 70 στο Fillmore West... Η κιθάρα του τον πρόδιδε... Και η νευρικότητα ήταν φανερή. Η πρώτη μέρα ήταν σχεδόν καταστροφική...
Στο τέλος της παράστασης έρχεται ένα παλικάρι από το κοινό...
"Φίλε μου να σου δανείσω την κιθάρα μου για τις επόμενες βραδιές? Κρίμα είναι να βγαίνεις έτσι. Είναι πολύ καλή και θα κάνεις δουλειά..."
Μια τροποποιημένη Gibson Les Paul του 1954 με έναν τρίτο (!) humbucker μαγνήτη στη μέση....
Δέχτηκε....
Εκείνο το βράδυ...τα πόδια του σηκώθηκαν και δεν πάτησαν στο σανίδι για 2.5 ώρες! Πετούσε....
Τρεις μερες μετά έπρεπε να την αποχωριστεί...
"Την πουλάς ?"
"Όχι....δεν γίνεται... ΣΤΗΝ ΧΑΡΙΖΩ όμως !"
20 χρόνια πίσω, στο ίδιο σχολείο με τον Bowie, σε μια εποχή που όλα ξεκινούσαν για να αλλάξουν τον κόσμο...
Μετά στα 18 δεινός κιθαρίστας και γερός performer στη σκηνή έβαλε τα θεμέλια για το καθαρό ροκ της αγγλικής σκηνής. Η μικρή σχετικά επιτυχία ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για να μη σταματήσει τις προσπάθειες ή αφορμή για να βάλει νερό στο κρασί του και να το γυρίσει σε κάτι ευτελές ή εμπορικό.
Η σοβαρότητα που τον διέκρινε του επέβαλε να φροντίζει τον ήχο του όσο λίγοι και είχε στόχο πάντα να πετυχαίνει ζωντανά αυτό που κατάφερνε στο στούντιο.
Ο ήχος του ήταν σχεδόν benchmark βασισμένος στην Gibson με τους τρεις humbuckers. Η κιθάρα αυτή δεν έφυγε από τα χέρια του μέχρι τα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας, ενώ χρησιμοποίησε σχεδόν ό,τι εφέ κυκλοφορούσε, ενώ δοκίμασε και επέβαλε πρώτος τα περισσότερα από αυτά. Μαζί με τον Joe Walsh ήταν οι δυό που τελειοποίησαν το χαρακτηριστικό εφέ της διαμόρφωσης του ήχου της κιθάρας με το στόμα, πάνω στο οποίο βασίστηκαν στα επόμενα χρόνια δεκάδες επιτυχίες. Επίσης μια φωνή ιδανική σχεδόν για ροκ που έδενε με τις ψαγμένες του συνθέσεις.
Η επιτυχία ήρθε κάπως αργά.
Εκεί στο τέλος του usable ορίου των 70'ς.
Σκέφτηκε να κυκλοφορήσει έναν ζωντανό δίσκο. Εκεί που ήταν πάντα δυνατός.
Αλλωστε οι περισσότερες εμφανίσεις του ήταν μια και μια... Στα γρήγορα στήθηκε το project με τις βασικές του 7-8 επιτυχίες έστω σε μεγάλης διάρκειας διασκευές όπως άρμοζε πάντα στα ζωντανά. Οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν. "Εντάξει, τέλειο είναι αλλά θέλουμε άλλο τόσο!"
Ετσι γρήγορα μπήκε υλικό για άλλες δυο πλευρές.
Το άλμπουμ μάλιστα τυπώθηκε για χρήση σε αυτόματες συσκευές με τις πλευρές 1-4, 2-3 σε κάθε δίσκο.
Και σε μια τολμηρή κίνηση βγήκε στα ράφια στην τιμή των 8 δολαρίων αντί των 14 που βγαίνανε τα διπλά.
10 εβδομάδες νούμερο ένα και πάνω από 6 εκατομύρια πωλήσεις στην Αμερική, 11 παγκόσμια..
Δεν υπήρχε ραδιόφωνο να μην το παίζει όλη μερα. Οι περιοδείες ασταμάτητες, η δικαίωση είχε έρθει.
Κάπου εκεί γύρω στο 1980 σε ένα αεροπορικό ατύχημα χάθηκε η περίφημη Gibson.
Ήδη είχε κάνει τον κύκλο του και οι παλιές επιτυχίες δεν μπορούσαν να επαναληφθούν.
Αρκετές συμμετοχές σε σχήματα, solo projects, grammy διακρίσεις και σταθερή δουλειά στο studio με μεγάλους όπως Bowie, Harrison, Nilsson τον κράτησαν ψηλά, αν και μακρυά από την ανεπανάληπτη επιτυχία των προηγούμενων χρόνων.
Το ιστορικό διπλό όμως μαρκάρησε τον ίδιο και μια ολόκληρη γενιά σημερινών 50άρηδων και βάλε...
H περίφημη Gibson βρέθηκε μισοκαμμένη μετά από 31 χρόνια και γιορτάστηκε σε μια λαμπρή εμφάνιση το Beacon Theatre NY.
Γνώρισα τον κιθαρίστα από το διπλό και αν και δεν του είχα δώσει την σημασία που έπρεπε τότε, καθώς γρήγορα λοξοκοίταζα προς τη jazz. Μετά από χρόνια θυμήθηκα ότι κάποιες φράσεις του (μαζί με κάποιες άλλες του Elvin Bishop) ήταν έμπνευση για το πρώτο πρώτο κομμάτι που έγραψα ποτέ...(ίσως σημαντικό μόνο για μικρό αριθμό φίλων που το άκουσαν εκείνα τα χρόνια και φυσικά πάρα πολύ για μένα).
Μαγεμένος από την ιστορία της χαμένης κιθάρας, είδα μια πρόσφατη εξαιρετική του συνέντευξη και σκέφτηκα να ξανακούσω το διπλό πριν δυό εβδομάδες...
Είναι περιττό να πω ότι δεν έχω ακούσει τίποτα αλλο όλες αυτές τις μέρες και ξαναχάρηκα για την επιτυχία του τότε και ξαναπογοητεύτηκα για την απαξίωσή του αργότερα.
Στο τέλος της παράστασης έρχεται ένα παλικάρι από το κοινό...
"Φίλε μου να σου δανείσω την κιθάρα μου για τις επόμενες βραδιές? Κρίμα είναι να βγαίνεις έτσι. Είναι πολύ καλή και θα κάνεις δουλειά..."
Μια τροποποιημένη Gibson Les Paul του 1954 με έναν τρίτο (!) humbucker μαγνήτη στη μέση....
Δέχτηκε....
Εκείνο το βράδυ...τα πόδια του σηκώθηκαν και δεν πάτησαν στο σανίδι για 2.5 ώρες! Πετούσε....
Τρεις μερες μετά έπρεπε να την αποχωριστεί...
"Την πουλάς ?"
"Όχι....δεν γίνεται... ΣΤΗΝ ΧΑΡΙΖΩ όμως !"
20 χρόνια πίσω, στο ίδιο σχολείο με τον Bowie, σε μια εποχή που όλα ξεκινούσαν για να αλλάξουν τον κόσμο...
Μετά στα 18 δεινός κιθαρίστας και γερός performer στη σκηνή έβαλε τα θεμέλια για το καθαρό ροκ της αγγλικής σκηνής. Η μικρή σχετικά επιτυχία ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για να μη σταματήσει τις προσπάθειες ή αφορμή για να βάλει νερό στο κρασί του και να το γυρίσει σε κάτι ευτελές ή εμπορικό.
Η σοβαρότητα που τον διέκρινε του επέβαλε να φροντίζει τον ήχο του όσο λίγοι και είχε στόχο πάντα να πετυχαίνει ζωντανά αυτό που κατάφερνε στο στούντιο.
Ο ήχος του ήταν σχεδόν benchmark βασισμένος στην Gibson με τους τρεις humbuckers. Η κιθάρα αυτή δεν έφυγε από τα χέρια του μέχρι τα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας, ενώ χρησιμοποίησε σχεδόν ό,τι εφέ κυκλοφορούσε, ενώ δοκίμασε και επέβαλε πρώτος τα περισσότερα από αυτά. Μαζί με τον Joe Walsh ήταν οι δυό που τελειοποίησαν το χαρακτηριστικό εφέ της διαμόρφωσης του ήχου της κιθάρας με το στόμα, πάνω στο οποίο βασίστηκαν στα επόμενα χρόνια δεκάδες επιτυχίες. Επίσης μια φωνή ιδανική σχεδόν για ροκ που έδενε με τις ψαγμένες του συνθέσεις.
Η επιτυχία ήρθε κάπως αργά.
Εκεί στο τέλος του usable ορίου των 70'ς.
Σκέφτηκε να κυκλοφορήσει έναν ζωντανό δίσκο. Εκεί που ήταν πάντα δυνατός.
Αλλωστε οι περισσότερες εμφανίσεις του ήταν μια και μια... Στα γρήγορα στήθηκε το project με τις βασικές του 7-8 επιτυχίες έστω σε μεγάλης διάρκειας διασκευές όπως άρμοζε πάντα στα ζωντανά. Οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν. "Εντάξει, τέλειο είναι αλλά θέλουμε άλλο τόσο!"
Ετσι γρήγορα μπήκε υλικό για άλλες δυο πλευρές.
Το άλμπουμ μάλιστα τυπώθηκε για χρήση σε αυτόματες συσκευές με τις πλευρές 1-4, 2-3 σε κάθε δίσκο.
Και σε μια τολμηρή κίνηση βγήκε στα ράφια στην τιμή των 8 δολαρίων αντί των 14 που βγαίνανε τα διπλά.
10 εβδομάδες νούμερο ένα και πάνω από 6 εκατομύρια πωλήσεις στην Αμερική, 11 παγκόσμια..
Δεν υπήρχε ραδιόφωνο να μην το παίζει όλη μερα. Οι περιοδείες ασταμάτητες, η δικαίωση είχε έρθει.
Κάπου εκεί γύρω στο 1980 σε ένα αεροπορικό ατύχημα χάθηκε η περίφημη Gibson.
Ήδη είχε κάνει τον κύκλο του και οι παλιές επιτυχίες δεν μπορούσαν να επαναληφθούν.
Αρκετές συμμετοχές σε σχήματα, solo projects, grammy διακρίσεις και σταθερή δουλειά στο studio με μεγάλους όπως Bowie, Harrison, Nilsson τον κράτησαν ψηλά, αν και μακρυά από την ανεπανάληπτη επιτυχία των προηγούμενων χρόνων.
Το ιστορικό διπλό όμως μαρκάρησε τον ίδιο και μια ολόκληρη γενιά σημερινών 50άρηδων και βάλε...
H περίφημη Gibson βρέθηκε μισοκαμμένη μετά από 31 χρόνια και γιορτάστηκε σε μια λαμπρή εμφάνιση το Beacon Theatre NY.
Γνώρισα τον κιθαρίστα από το διπλό και αν και δεν του είχα δώσει την σημασία που έπρεπε τότε, καθώς γρήγορα λοξοκοίταζα προς τη jazz. Μετά από χρόνια θυμήθηκα ότι κάποιες φράσεις του (μαζί με κάποιες άλλες του Elvin Bishop) ήταν έμπνευση για το πρώτο πρώτο κομμάτι που έγραψα ποτέ...(ίσως σημαντικό μόνο για μικρό αριθμό φίλων που το άκουσαν εκείνα τα χρόνια και φυσικά πάρα πολύ για μένα).
Μαγεμένος από την ιστορία της χαμένης κιθάρας, είδα μια πρόσφατη εξαιρετική του συνέντευξη και σκέφτηκα να ξανακούσω το διπλό πριν δυό εβδομάδες...
Είναι περιττό να πω ότι δεν έχω ακούσει τίποτα αλλο όλες αυτές τις μέρες και ξαναχάρηκα για την επιτυχία του τότε και ξαναπογοητεύτηκα για την απαξίωσή του αργότερα.
