Το λευκό καράβι [H.P. Lovecraft]

[grio]

Αν πιστεύεις στη μαγεία, έλα μαζί μου
θα χορέψουμε μέχρι το πρωί, μόνο εσύ και εγώ
Και ίσως, αν η μουσική είναι σωστή
θα σε συναντήσω αύριο, αργά το βράδυ
Και θα χορέψουμε μωρό μου, τότε θα δεις
πώς η μαγεία είναι στη μουσική και η μουσική είναι μέσα μου

Ναι, πιστεύεις στη μαγεία;
Ναι, πίστεψε στη μαγεία της ψυχής ενός νεαρού κοριτσιού
Πίστεψε στη μαγεία του ροκ εντ ρολ
Πίστεψε στη μαγεία που μπορεί να σ' απελευθερώσει
Ω, μιλάμε για μαγεία - Do You Believe in Magic (John Sebastian)​

Nαι, πιστεύω στη μαγεία, ...της χημείας των ανθρώπων, των συναισθημάτων, της μουσικής... Και η υφέρπουσα, περιρρέουσα, υπαινικτική κατάσταση που την κυοφορεί μέχρι την εκστατική παράδοση στο θαύμα της, είναι η πεμπτουσία της ικανοποίησης για κάποιες από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας. Κάποιες εφήμερες, κάποιες άλλες με διάρκεια, όλες όμως μας σχηματοποίησαν και μας δίδαξαν να πιστεύουμε στην χαρά της διηνεκούς αναζήτησης με στόχευση την ολοκλήρωσή μας.

Μιλάγαμε τις προάλλες με έναν παλιόφιλο, με κάποια μάλλον απολογιστική διάθεση και ανατρέξαμε πίσω, στα χρόνια τα φοιτητικά, όταν η δίψα για νέα ερεθίσματα ήταν ακόρεστη. Όλα ήταν τότε πενιχρά και περιορισμένα, εκείνο όμως που ξεχείλιζε ήταν η διάθεσή μας, η αγάπη για τις μουσικές μας και η προσπάθεια για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς συμβάσεις και προσχήματα. Σχολιάζοντας, λοιπόν εκτός των άλλων και τις ελληνικές ψυχεδελικές επανεκδόσεις των '80ς, αναφερθήκαμε στην μπάντα, που το αφιέρωμά της τώρα διαβάζετε και το βίωμα της μαγείας της, που μας "μεταμόρφωνε" σε περιπλανητές, χρονοταξιδιώτες, φύλακες των Κλειδιών, δοξαστές της Δημιουργίας, σαν να αναδυόμαστε από τις υπέροχες ιστορίες των τραγουδιών της...

​

Υπήρξαν οι καλύτεροι φολκ-ροκ εκφραστές του Σικάγου με το "εξωτικό" όνομά τους, παρμένο από τον εκλιπόντα, καλτ συγγραφέα μυστηρίου, φαντασίας/τρόμου των αρχών του 20ου αιώνα, Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Θυμούνται περισσότερο για το στοιχειωτικό μουσικό αφιέρωμα στη νουβέλα του συγγραφέα, "The White Ship", το επίκεντρο του εξαιρετικού ντεμπούτου άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 1967. Όπως το γράψιμο του Λάβκραφτ, η μουσική του γκρουπ είχε μια ονειρική ποιότητα, ενσαρκώνοντας τέλεια την ατμόσφαιρα της ειρήνης και αγάπης της χίπικης σκηνής της Δυτικής Ακτής. Ένα δεύτερο, πιο περιπετειώδες άλμπουμ εμφανίστηκε τον επόμενο χρόνο, αλλά ένας συνδυασμός κακοδιαχείρισης‎, εσωτερικών τριβών, εξάντλησης και κατάχρησης ουσιών εκτροχίασε την καριέρα του γκρουπ πρόωρα. Μέσα σε διάστημα δύο χρόνων, τελείωσαν όλα...

Η ιστορία του Λευκού Καραβιού​

---

Ένας φαροφύλακας, ο Basil Elton, εμπλέκεται σε μια περίεργη φαντασίωση στην οποία ένας, γενειοφόρος άνδρας με ράσα κυβερνάει ένα μυστηριώδες λευκό καράβι που εμφανίζεται όταν γεμίζει το φεγγάρι. Ο Elton περνά πάνω από το νερό σε μια γέφυρα από φεγγαροαχτίδες, σμίγει με τον γενειοφόρο άνδρα στο καράβι και μαζί εξερευνούν μια μυστηριώδη αλυσίδα νησιών που δεν θυμίζει τίποτα άλλο στη Γη.

Ταξιδεύουν στη Zar του παρελθόντος, μια πράσινη γη όπου "κατοικούν όλα τα όνειρα και οι σκέψεις της ομορφιάς που έρχονται στους ανθρώπους μια φορά και στη συνέχεια ξεχνιούνται", μετά στη μαγευτική πόλη της Thalarion, την "Πόλη των Χιλίων Θαυμάτων", όπου κατοικούν τρομακτικοί δαίμονες. Περνάνε το Akariel, την τεράστια σκαλιστή πύλη του Thalarion και συνεχίζουν το ταξίδι τους. Ο Elton πληροφορείται ότι όσοι πηγαίνουν στις δύο τοποθεσίες δεν έχουν επιστρέψει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού φαίνεται ότι ακολουθούνταν από ένα γαλάζιο ουράνιο πουλί. Επίσης πέρασαν τη Xura, τη "Γη των Ανεπίτευκτων Απολαύσεων", που φαίνεται ευχάριστη από απόσταση, αλλά από κοντά βρομάει από τον λοιμό. Τελικά εγκαθίστανται στη Sona-Nyl, τη "Γη της Φαντασίας", όπου ο Elton ξοδεύει χρόνο που τον περιγράφει όμως σαν "πολλούς αιώνες", ζώντας σ' αυτό που φαίνεται να είναι μια τέλεια κοινωνία. Αυτό το διάστημα στη Sona-Nyl, ο Basil μαθαίνει την Cathuria, τη "Γη της Ελπίδας". Αν και κανένας άνθρωπος δεν ξέρει πραγματικά που είναι η Cathuria ή τι βρίσκεται εκεί, ο Elton είναι ενθουσιασμένος με την ιδέα, φαντασιώνεται γι' αυτήν και παρακινεί τον γενειοφόρο άνδρα να τον πάει εκεί, αίτημα που αυτός αποδέχεται απρόθυμα. Ακολουθούν το ουράνιο πουλί προς τα δυτικά. Μετά από ένα επικίνδυνο ταξίδι, όπου το πλήρωμα πιστεύει ότι έφτασαν στην Cathuria, το πλοίο βρίσκεται στην άκρη του κόσμου και καταστρέφεται.

​

Ο Elton ξυπνά για να διαπιστώσει ότι βρίσκεται στα υγρά βράχια δίπλα στο φάρο του, μόλις μετά την αναχώρησή του με το λευκό καράβι και πάνω στην ώρα για να παραστεί σ' ένα καταστροφικό ναυάγιο που προκλήθηκε από το φως που έσβησε για πρώτη φορά. Το επόμενο πρωί, τίποτα δεν παρέμεινε από το ναυάγιο, παρά το πτώμα ενός πουλιού, γνώριμο από το ονειροταξίδι του και ένα στιλπνό λευκό ξύλινο δοκάρι. Ο Elton δεν είδε ξανά το λευκό καράβι...

Το λευκό καράβι έχει σαλπάρει και με άφησε πάλι εδώ
Έξω στην ομίχλη, είχα τόσο κοντά πλησιάσει
Στη θάλασσα των ονείρων αρμενίζει, φαίνεται τόσο μακριά
Ταξιδεύοντας πάνω στο λευκό καράβι

Εδώ τη νύχτα, στο σκοτεινό δωμάτιο μου
Άσπρα πανιά φάτσα στο κάταχνο φεγγάρι
Πλέοντας στον ουρανό, τα μάτια μου ανάβουν
Ταξιδεύοντας πάνω στο λευκό καράβι

Έξω από το μυαλό μου τίποτα δεν κυλάει
Μόνος στην ακτή, όμως έτσι είναι η ζωή
Όλοι ξέρουν, πώς φυσάει ο άνεμος
Το λευκό καράβι - The White Ship (Στίχοι: Dave Michaels)​

 

[grio]

Στη θάλασσα των ονείρων​

​

Το ιδρυτικό μέλος των H.P. Lovecraft, κιθαρίστας και τραγουδιστής George Edwards (1943, πραγματικό όνομα Charles Ethan Kenning) ξεκίνησε από το φολκ και μπλουζ κύκλωμα του Σικάγο το 1962, πριν αναχωρήσει για την Καλιφόρνια και το Κόκονατ Γκρόουβ της Φλόριντα. Αφού εργάστηκε ως ακομπανιατέρ για τους φολκ καλλιτέχνες Village Singers και Len & Judy, επέστρεψε στο Σικάγο στα τέλη του 1965 και συνδέθηκε με τον μελλοντικό μάνατζερ και παραγωγό των H.P. Lovecraft, George Badonsky. Ένας ένθερμος αναγνώστης των λογοτεχνικών έργων του Χ.Φ. Λάβκραφτ, ο Badonsky έγινε φίλος μ' ένα άλλο λάτρη του Λάβκραφτ, τον τοπικό μουσικό, νομικό εκπρόσωπο της μουσικής βιομηχανίας και παραγωγό, Bill Traut και μαζί δημιούργησαν την εταιρεία παραγωγής, Dunwich (το όνομά της, από το διήγημα The Dunwich Horror του Λάβκραφτ). Ο Traut είχε ένα γραφείο κοντά στα Universal Recording Studios στη Rush Street, που του επέτρεπε να κλείνει χρόνο ηχογράφησης για το αυξανόμενο ρόστερ των τοπικών συμβολαίων του συνεταίρου του.

Ο Edwards προσχώρησε στο δυναμικό της Dunwich και κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, ηχογράφησε μερικά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένης μιας καλόγουστης έκδοσης του "Norwegian Wood" των Beatles, που κοσμεί τη μια πλευρά του ντεμπούτου σόλο σινγκλ, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1966 και μια εντυπωσιακή διασκευή του "Quit Your Low Down Ways" του Bob Dylan, που ανεξήγητα έμεινε στο ράφι μέχρι το 1972, όταν εμφανίστηκε τελικά στη συλλογή Early Chicago της Happy Tiger Records. Εκτός από τη σόλο δουλειά του, ο Edwards, έπαιξε επίσης στο φολκ/τζαζ σχήμα The Will Mercier Trio, όπου συνάντησε τον μελλοντικό, κλασσικής εκπαίδευσης, κιμπορντίστα και τραγουδιστή των H.P. Lovecraft, Dave Michaels (1944, πραγματικό όνομα David Miotke). Ο Michaels θα διαδραματίσει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση του μοναδικού ήχου του γκρουπ, χάρη στο τριών-οκτάβων φωνητικό εύρος, στις θαυμάσιες συνθετικές δεξιότητες και στα επιδέξια πλήκτρα του. Η σημασία του στην μπάντα θα γίνει προφανής στα επόμενα χρόνια, καθώς η αναχώρησή του οδήγησε ουσιαστικά σε πρόωρη διάλυση της μπάντας. Πριν την ένταξή του, στους Will Mercier Trio, ο Michaels είχε δουλέψει σ' ένα πανεπιστημιακό τρίο με τον μελλοντικό τζαζ σαξοφωνίστα David Sanborn. Το τρίο έκανε μια αξιοπρεπή διαβίωση, περιφερόμενο από τραπέζι σε τραπέζι στο περιστρεφόμενο εστιατόριο στο ολοκαίνουργιο ξενοδοχείο Holiday Inn στη Lake Shore Drive, αλλά ούτε ο Edwards ούτε ο Michaels είδαν πολύ μέλλον σ' αυτό και μετά από κάποια απέλπιδα τοπικά σινγκλ, ο Edwards αποφάσισε ότι ήταν καιρός να επανεκκινήσει τη σόλο καριέρα του. Με την υποστήριξη του Badonsky, κλείστηκε ένα στούντιο σέσιον για τις 16 Φεβρουαρίου του 1967 για ηχογράφηση νέου υλικού για ένα δεύτερο σινγκλ του George Edwards που θα σηματοδοτούσε την έναρξη των Η.Ρ. Lovecraft.

Προφανώς, ήταν ιδέα του Badonsky και του Bill Traut να ηχογραφήσουν μια διασκευή του Chip Taylor, το "Anyway That You Want Me" (ένα πρόσφατο UK χιτ για τους Troggs) σαν υποψήφιο για α-πλευρά σινγκλ και ένα υποστηρικτικό καστ μουσικών επιστρατεύτηκε να βοηθήσει από το τοπικό γκρουπ, Rovin' Kind. Το φωνητικό μέρος της αρμονίας του Dave Michaels, σύμφωνα με τον Edwards, προστέθηκε εκ των υστέρων. Το σινγκλ κυκλοφόρησε την άνοιξη στη θυγατρική ετικέτα της Mercury Records, Philips φέροντας το ασυνήθιστο όνομα Η.Ρ. Lovecraft. Ο Michaels εξηγεί πώς προέκυψε το όνομα. "Θυμάμαι, ήμουνα με τους George Badonsky, Bill Traut και George Edwards στο διαμέρισμα του Badonsky πάνω από το κλαμπ Mother Blues. Η δισκογραφική εταιρεία είχε στείλει στους παραγωγούς μια λίστα με τα πιθανά ονόματα του γκρουπ... και μουρμουρίζαμε γιατί κανένα δεν μας ταίριαζε. Το όνομα του σκύλου του Badonsky (ένα Γιορκσάιρ τερριέ που ονομαζόταν Yuggoth) ήρθε στην κουβέντα, μαζί με το όνομα H.P. Lovecraft. Όλοι αναπηδήσαμε από χαρά στην ιδέα της ονομασίας του γκρουπ από τον συγγραφέα. Για καλή μας τύχη, ο Traut ήξερε τον August Derleth, που διαχειριζόταν την ακίνητη περιουσία του H.P. Lovecraft". Ο Traut κάλεσε τον Derleth για να τον ρωτήσει εάν το γκρουπ μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομα και αυτός έδωσε δεόντως τη συγκατάθεσή του. Οι Edwards και Michaels ξεκίνησαν την πρόσληψη μουσικών.

Ο πυρήνας του γκρουπ διαμορφώθηκε εκείνο τον Μάρτιο μετά από ακροάσεις που πραγματοποιήθηκαν στον διάσημο φολκ και μπλουζ χώρο, Mother Blues, στην παλιά πόλη του Σικάγου. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που πέρασε οντισιόν ήταν ένας νεαρός κιθαρίστας, ο Tony Cavallari. "Είχε παίζει σ' ορισμένα γκρουπ στην Ιντιάνα", λέει ο Edwards. "Ήταν ένας ροκ παίκτης, αλλά ήταν βουτηγμένος στα μπλουζ. Είχε μάθει πολλές μπλουζ φράσεις, που μ' άρεσαν πραγματικά. Ήρθε στην οντισιόν και τα πήγαμε καλά". Το τρίο άρχισε αμέσως πρόβες και το γράψιμο υλικού, στο διαμέρισμα του Έντουαρντς. "Πήραμε μια αίθουσα για πρόβα στο κέντρο του Σικάγου και ξεκινήσαμε στα σοβαρά", θυμάται ο Edwards "και είχαμε ένα σωρό ανθρώπους που πέρασαν από εκεί". Μέσα σε λίγες μέρες, η μπάντα βρήκε τον τέλειο ντράμερ, τον Michael Tegza, ένα δυναμικό μουσικό που ο Badonsky έφερε μαζί του, μια ημέρα μετά μια αποτυχημένη οντισιόν με το τοπικό γκρουπ, Shadows of Knight. Ο Tegza είχε μάθει, την τέχνη του στην εφηβεία, παίζοντας σε πόλκα γκρουπ και γάμους. Ο μπασίστας Tom Skidmore συμπλήρωσε τη σύνθεση των H.P. Lovecraft, μετά. Το γκρουπ ανέπτυξε σύντομα ένα εξαιρετικά πρωτότυπο ήχο, με επίκεντρο τα αντίθετα αν και συμπληρωματικά φωνητικά στυλ των Edwards και Michaels. Ο Edwards, ο ηγέτης της μπάντας, ήταν βασικός στην επιλογή υλικού που δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό από το φολκ υπόβαθρό του. Ψηλά στη λίστα του, για πηγή υλικού ήταν ο μέντοράς του, ο Fred Neil. Άλλα αγαπημένα περιλάμβαναν το "Get Together" του Dino Valente και ένα ζευγάρι πρώιμα τραγούδια του Randy Newman: "I've Been Wrong Before" και "Tickle Me". Ο Edwards εισήγαγε επίσης το "The Drifter" του Travis Edmunson, που είχε μάθει από τον φολκ φίλο από το Σικάγο, Terry Callier και το φολκ στάνταρτ, "Wayfaring Stranger", ένα τραγούδι που είχε ακούσει για πρώτη φορά σ' ένα άλμπουμ του Bob Gibson. Με τη βοήθεια του Michaels, ο Edwards επεξεργάστηκε νέες συνθέσεις που δάνειζαν στα τραγούδια μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Οι H.P. Lovecraft άρχισαν να παίζουν σ' όλη την περιοχή του Σικάγου κατά τη διάρκεια του Ιουνίου, αλλά σύντομα έγινε προφανές ότι ο Tom Skidmore δεν επρόκειτο να παραμείνει. Ο Edwards άρχισε να ρίχνει το βλέμμα του γύρω, για ένα κατάλληλο αντικαταστάτη και στα τέλη Ιουλίου στράφηκε στον πρώην ρυθμικό κιθαρίστα των Shadows of Knight, Jerry McGeorge (1945). "Αν και είχα παίξει μπάσο με τους Shadows of Knight σε μερικά κομμάτια... πραγματικά δεν αισθανόμουν σαν μπασίστας", παραδέχεται ο McGeorge. "Τους είπα ότι το σκέφτηκα και λίγες μέρες αργότερα αποφάσισα ότι θα ήταν μια καλή κίνηση. Ο Tom Skidmore στη συνέχεια μας άφησε και άρχισα αμέσως πρόβες μαζί τους, μαθαίνοντας ταυτόχρονα τα τραγούδια τους και το μπάσο".

​

 

[grio]

Χρονομηχανή​

H.P. Lovecraft - H.P. Lovecraft (Οκτώβριος 1967, Philips)

​

Τραγούδια: A1 Wayfaring Stranger (παραδοσιακό, διασκευή από τον G. Edwards) - 2:35, A2 Let's Get Together (Chet Powers) - 4:35, A3 I've Been Wrong Before (Randy Newman) - 2:46, A4 The Drifter (T. Edmundson) - 4:11, A5 That's The Bag I'm In (Fred Neil) - 1:46, B1 The White Ship (D. Michaels, G. Edwards, T. Cavallari) - 6:37, B2 Country Boy & Bleeker Street (Fred Neil) - 2:35, B3 The Time Machine (D. Michaels, G. Edwards) - 2:05, B4 That's How Much I Love You, Baby (More Or Less) (D. Michaels, G. Edwards, T. Cavallari) - 3:55, B5 Gloria Patria (παραδοσιακό) - 0:26
Μουσικοί: George Edwards (ηλεκτρική εξάχορδη κιθάρα, ακουστική εξάχορδη & δωδεκάχορδη κιθάρα, μπάσο, φωνητικά), Dave Michaels (όργανο, τσέμπαλο, πιάνο, κλαρινέτο, φλογέρα, φωνητικά), Tony Cavallari (ληντ κιθάρα, φωνητικά), Jerry McGeorge (μπάσο, φωνητικά), Michael Tegza (τύμπανα, τυμπάνι & διάφορα κρουστά, φωνητικά)
-- Ορχήστρα:
Len Druss (κλαρινέτο, πίκολο φλάουτο, αγγλικό κόρνο, μπάσο και τενόρο σαξόφωνο), Paul Tervelt / Jack Henningbaum (γαλλικό κόρνο), Ralph Craig / Herb Weiss (τρομπόνι), Clyde Bachand (τούμπα), Bill Traut (πνευστά, καμπάνες: καμπάνα πλοίου του 1811), Eddie Higgins (βιμπράφωνο, διασκευή εγχόρδων)
Παραγωγή / Μηχανικός: George Badonsky / Jerry DeClerk

Οι ηχογραφήσεις για το άλμπουμ πραγματοποιήθηκαν στα μέσα του 1967 στα Universal Recording Studios στο Σικάγο, Ιλινόις

Jerry McGeorge, George Edwards, Michael Tegza, Tony Cavallari και Dave Michaels​

Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την ένταξη, ο McGeorge βρέθηκε στα Universal Recording Studios, να ηχογραφεί το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας. Τα σέσιον, ηχογραφήθηκαν σχεδόν ζωντανά σε τετρακάναλο, ολοκληρώθηκαν αρκετά γρήγορα, κατά ένα μέρος χάρη στη βοήθεια του μηχανικού Jerry DeClerk που βοήθησε την μπάντα να εξοικειωθεί με τη λειτουργία του στούντιο. Καθώς η μπάντα ξανάρχισε τις εμφανίσεις, ο Bill Traut αποφάσισε να χρησιμοποιήσει χάλκινα σ' ένα-δυο κομμάτια, κυρίως στο "Let's Get Together" και στο επίκεντρο του άλμπουμ, τη συνεργασία των Edwards/Michaels/Cavallari, "The White Ship". Ακόμα και ο Traut εμφανίστηκε, παρέχοντας μια καμπάνα πλοίου του 1811 για να προσθέσει στο μυστήριο του τραγουδιού μια απόκοσμη αίσθηση. "Μου άρεσε αυτό που έκανε ο Bill Traut (και ο συνιδρυτής της Dunwich, Eddie Higgins)", λέει ο Michaels. "Η αστόλιστη ηχογράφησή μας του 'The White Ship' και ένα ζευγάρι άλλων τραγουδιών άφηναν περιθώρια για προσθήκη ήχων πάνω στην αρχική, το οποίο ενέκρινα ολόψυχα. Ένας συμμαθητής μου στο North Western School of Music, ο Paul Tervelt, ήταν ένας από τους παίκτες πνευστών που χρησιμοποίησα στο σέσιον". Το εξίμισι λεπτών αριστούργημα της μπάντας, είχε συντεθεί κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος στις πρόβες νωρίτερα εκείνη την άνοιξη, θυμάται ο Edwards. "Είχε γραφτεί σαν δεκαπεντάλεπτο τραγούδι", λέει. "Πήγα έξω και κάθισα στην αίθουσα σ' ένα πάγκο και έγραψα το 'The White Ship' με την πρώτη". Συνολικά, το άλμπουμ H.P. Lovecraft στάθηκε πολύ καλά και είναι αναμφίβολα η πιο συνεπής δουλειά του γκρουπ. Κυκλοφορώντας τον Νοέμβριο, η Variety επιδοκιμάζοντας, ανέφερε: "Ένα πολύ ταλαντούχο νέο γκρουπ με ευελιξία στο στυλ και στην ενορχήστρωση, που συμπληρώνεται από μια αξέχαστη παραγωγή".

Wayfaring Stranger/Ξένος οδοιπόρος

The Time Machine/Η μηχανή του χρόνου

Είμαι ένας φτωχός, ξένος οδοιπόρος, ταξιδεύοντας μέσα σ' αυτόν τον κόσμο της θλίψης Και δεν υπάρχει καμιά ασθένεια, μόχθος, ούτε κίνδυνος σ' αυτή τη φωτεινή γη που πάω Πάω εκεί να συναντήσω τους αδελφούς μου, και απ' αυτή τη γη θα βρούμε έναν τρόπο Είμαι απλά ένας φτωχός, ξένος οδοιπόρος, που ψάχνει για μια λαμπρότερη ημέρα Ένα απ' αυτά τα πρωινά και δεν είναι μακριά όλοι οι άνδρες θα εγερθούν, δίπλα-δίπλα Πιασμένοι χέρι-χέρι θα σταθούμε μαζί, δονήσεις καλούν όλη την ανθρωπότητα ... Είμαι απλά ένας φτωχός, ξένος οδοιπόρος, που ψάχνει για μια λαμπρότερη ημέρα Λαμπρότερη ημέρα

Βόλτα με τη μηχανή του χρόνου Κοστίζει μόνο μια δεκάρα, είναι καθαρά Μπες μέσα, κάθισε και άστο να συμβεί Μάλιστα κύριε Μη μένεις απέξω ψάχνοντας Μπορεί να μην έχεις και πάλι την ευκαιρία Θα αισθανθείς μια χαρά μόλις προσδεθείς Είναι πραγματικά ενθουσιώδες Εξαφανίζεσαι Είσαι στη μια και μοναδική χειροποίητη μηχανή του χρόνου Φώτα αναβοσβήνουν συναρπάζουν στην άνοδό Δίνη, στριφογύρισμα, στροβιλισμός Πέμπτη διάσταση

Gloria Patri, et Filio, et Spiritui Sancto,
Sicut erat in principio, et nunc, et semper, et in saecula saeculorum. Amen.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η Philips διένειμε το "Wayfaring Stranger" σαν σινγκλ δύο μήνες νωρίτερα, για να προκαλέσει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά παρά τις διάφορες τοπικές τηλεοπτικές εμφανίσεις, δεν μπήκε στα τσαρτ σ' εθνικό επίπεδο. Παρά την αποτυχία, η ετικέτα έβγαλε το "The White Ship" ως συνέχεια. Με τις σκοτεινές αρμονίες του, την ανάδραση και τα μπαρόκ περάσματα του τσέμπαλου, το κομμάτι ήταν ήδη δημοφιλές στο κοινό και φάνηκε μια προφανής επιλογή. Αρχικά, το σινγκλ περιελάμβανε μια επεξεργασμένη έκδοση στη μια πλευρά και μια πλήρη έκδοση, στην άλλη, αλλά αποσύρθηκε γρήγορα και αντικαταστάθηκε από μια επεξεργασμένη έκδοση που διέθετε το "I've Been Wrong Before" στην πίσω πλευρά. Το τραγούδι του Randy Newman παρουσίαζε τον Dave Michaels στη φλογέρα, που είχε αγοράσει την ημέρα του σέσιον. Όπως και το προκάτοχό του, το "The White Ship" απέτυχε να εκτοξευτεί στα εθνικά τσαρτ. Παρ' όλα αυτά, το ενδιαφέρον για το έργο του συγκροτήματος είχε ήδη "ανάψει" στο αντεργκράουντ κύκλωμα και στη Δυτική Ακτή ειδικότερα.

Η ισχυρή βάση οπαδών του γκρουπ στην Καλιφόρνια οφειλόταν μερικώς στο ενδιαφέρον του θρυλικού ροκ προμότερ Bill Graham, που ο McGeorge θυμάται τον ενθουσιασμό του για το άλμπουμ. "Καθόμασταν στα καμαρίνια του Fillmore και ήθελε να μας γνωρίσει πριν παίξουμε. Είπε: 'Κάποιος έφερε το άλμπουμ και τοποθέτησε τη βελόνα. Από τη στιγμή που ήταν στα μισά του πρώτου κομματιού, ήμουν στο τηλέφωνο με τον ατζέντη'". Χάρη στην επιμονή του Graham, οι H.P. Lovecraft πέτυχαν να σαπορτάρουν τα Αγγλικά συγκροτήματα Procol Harum και Pink Floyd, που επισκέφθηκαν τα προπύργια του χιπι ροκ, Fillmore Auditorium και Winterland στο Σαν Φρανσίσκο, στις αρχές Νοεμβρίου. Αργότερα τον ίδιο μήνα, η μπάντα επέστρεψε για μια δεύτερη σειρά ημερομηνιών, υποστηρίζοντας τον Σκοτσέζο τραγουδιστή/τραγουδοποιό Donovan.

Στις παραστάσεις του γκρουπ στο Fillmore δόθηκε μεγάλη κάλυψη από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Ο Phil Elwood, κριτικός της San Francisco Examiner, ήρθε στα παρασκήνια να συναντήσει το γκρουπ μετά τη συναυλία του Ντόνοβαν και αργότερα έγραψε ένα ενθουσιώδες και επαινετικό κομμάτι για τους H.P. Lovecraft, που όπως είπε, έκλεψαν την παράσταση. Κατά την άποψη του McGeorge, οι παραστάσεις των Procol Harum και Donovan εκπροσώπησαν την μπάντα στα καλύτερά της. "Αυτή η σειρά παραστάσεων στο Fillmore ήταν ένα αποκορύφωμα για τους Lovecraft και η πιο ευχάριστη στιγμή μου με αυτούς. Η μπάντα έπαιξε και τραγούδησε πολύ καλά και τα σχόλια ήταν εξαιρετικά". Η επιτυχία των παραστάσεων στη Δυτική Ακτή έπεισε την μπάντα ότι η μετεγκατάσταση στο Σαν Φρανσίσκο ήταν μια λογική κίνηση.

​

Πριν από αυτό, το γκρουπ άρχισε μια σειρά από ημερομηνίες στην Ανατολική Ακτή, ξεκινώντας με μια διήμερη στάση στο Boston Tea Party. Οι παραστάσεις της Βοστώνης αποδείχθηκαν αξέχαστες, καθώς οι τοπικοί μπάτσοι πήδηξαν τα μεσάνυχτα πάνω στη σκηνή για να επιβάλουν την τάξη. Αφού εκπλήρωσε το υπόλοιπο της περιοδείας και μετά την τήρηση των τοπικών δεσμεύσεων στο Σικάγο, η μπάντα κατευθύνθηκε δυτικά και εγκαταστάθηκε στο γαλήνιο περιβάλλον του Σαν Ραφαέλ στην Κομητεία Μαρίν, ακριβώς βόρεια του Σαν Φρανσίσκο. Το γκρουπ έκανε μια αξέχαστη επιστροφή στο Fillmore Auditorium και Winterland στα μέσα Μαρτίου, στο άνοιγμα για τους Traffic. Εκείνο το διάστημα, το υλικό των H.P. Lovecraft αντλούσε σε μεγάλο βαθμό από το πρώτο άλμπουμ, αν και αρκετά νέα τραγούδια άρχιζαν να παρουσιάζονται, με σημαντικότερο, μια διασκευή του "Spin, Spin, Spin" και του παραδοσιακού "It's About Time", δανεισμένα από το ρεπερτόριο του Terry Callier. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν παρουσιάστηκε κανένα νέο πρωτότυπο υλικό, εκτός από το προηγούμενα ηχογραφημένο αλλά μεταγενέστερα στα ράφια, "At The Mountains Of Madness". Μ' ένα ξέφρενο χρονοδιάγραμμα, ο Edwards είχε βρει λίγο χρόνο για να συνθέσει το υλικό και η πίεση των συνεχών περιοδειών άρχισε να ζητάει το φόρο της στην εύθραυστη δομή της μπάντας.

Στα μέσα Απριλίου, οι H.P. Lovecraft ταξίδεψαν μέχρι το Λος Άντζελες για να παίξουν μια σειρά από ημερομηνίες και αυτό το διάστημα πάρθηκε η απόφαση να απολυθεί ο McGeorge. "Κάναμε μια εβδομάδα στο Whisky A Go Go", θυμάται ο McGeorge "και ήταν τότε που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο με μένα και τον George [Edwards]. Νομίζω ο Badonsky είχε κάνει την πρόταση στον Jeff Boyan και εγώ ήμουν έξω από την επόμενη εβδομάδα". Η τελική εμφάνιση του McGeorge πραγματοποιήθηκε στο Kaleidoscope, μετά την οποία παρέδωσε τα καθήκοντα μπάσου στο στενό του φίλο Jeff Boyan, πρώην ηγέτη της φολκ-ροκ μπάντας του Σικάγου, Saturday's Children. Λέει ο Edwards για την απόφαση να έρθει ο Boyan: "ο Jerry έφερε αυτήν την ενέργεια, ήταν ένας μεγάλος περφόρμερ στη σκηνή... αλλά αισθανόμαστε ότι ο Michael ήταν ακριβώς τόσο απίστευτος ντράμερ που ποτέ δεν νιώσαμε ότι είχαμε τον μπασίστα για να κρατήσει πραγματικά τα χαμηλά του γκρουπ".

Ο Edwards λέει επίσης ότι η μπάντα έψαχνε για ένα ισχυρότερο τραγουδιστή. "Ψάχναμε γύρω και ακούσαμε διαδόσεις ότι οι Saturday's Children αντιμετώπιζαν κάποια προβλήματα και ότι ενδέχετο να διαλυθούν. Οι Lovecraft εκείνη τη στιγμή ήταν σ' άνοδο και έκαναν όλο και καλύτερες συναυλίες, έτσι προσφέραμε στον Jeff μια ευκαιρία και ήρθε, έκανε πρόβες με το γκρουπ αρκετές φορές και ενώθηκε με την μπάντα". Ο ταλαντούχος τραγουδιστής/τραγουδοποιός, Jeff Boyan έκανε το ντεμπούτο του, στους H.P. Lovecraft, στο Earl Warren Showgrounds στη Σάντα Μπάρμπαρα. Επιστρέφοντας στο Σαν Φρανσίσκο λίγο αργότερα, η μπάντα έκανε εντατικά πρόβες στο πλαίσιο της προετοιμασίας για συναυλία, σαν πρώτο όνομα, στο Fillmore West (Carousel Ballroom) στις αρχές Μαΐου, όπου οι Crome Syrcus και Loading Zone παρείχαν υποστήριξη. Την τρίτη και τελική νύχτα, το σόου ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε αργότερα το 1991, από την Tutman Records.

​

 

[grio]

Στα βουνά της τρέλας​

H.P. Lovecraft - H.P. Lovecraft II (Σεπτέμβριος 1968, Philips)

​

Τραγούδια: A1 Spin, Spin, Spin (Kent Foreman) - 3:26, A2 It's About Time (Kent Foreman, Lydia Wood) - 5:20, A3 Blue Jack Of Diamonds (J. Boyan) - 2:55, A4 Electrallentando (G. Edwards) - 6:27, B1 At The Mountains Of Madness (D. Michaels, G. Edwards, T. Cavallari) - 4:48, B2 Mobius Trip (G. Edwards) - 2:46, B3 High Flying Bird (Billy Edd Wheeler) - 3:15, B4 Nothing's Boy (Ken Nordine) - 0:40, B5 Keeper Of The Keys (Tom Shipley, Mike Brewer) - 3:06
Μουσικοί: George Edwards (φωνητικά, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο), Dave Michaels (φωνητικά, πλήκτρα, διασκευή & διεύθυνση εγχόρδων), Tony Cavallari (ληντ κιθάρα, φωνητικά), Jeffrey Boyan (μπάσο, φωνητικά), Michael Tegza (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικός: George Badonsky / Christopher Huston

Ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο έως τον Ιούλιο του 1968, στα I.D. Sound Studios, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια

​

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η μπάντα ήταν πίσω στο Fillmore West για να υποστηρίξει τους Big Brother & the Holding Company και τις Clara Ward Singers. Σ' αυτή την περίσταση, οι H.P. Lovecraft αναγκάστηκαν να βγουν στη σκηνή χωρίς τον George Edwards, που είχε ένα αποστηματικό δόντι και πονούσε πολύ. Στη συνέχεια, επέστρεψε σ' ένα κοπιαστικό πρόγραμμα ημερομηνιών σ' όλη τη Δυτική Ακτή. "Ένα από τα προβλήματα του γκρουπ ήταν ότι το μάνατζμεντ, μας είχε συνεχώς στο δρόμο", λέει ο Edwards. "Νομίζω ότι για μια περίοδο ενός χρόνου, ήμασταν στο δρόμο για 11 μήνες. Αυτό συνέβαινε πριν πετάξουν οι μπάντες με αεροπλάνο, έτσι οδηγούσαμε παντού και τελικά αυτό ήταν υπεύθυνο για τη διάλυση του γκρουπ". Εξαντλημένη από τις συνεχείς περιοδείες, η μπάντα ξαφνικά ενημερώθηκε ότι θα έπρεπε να ηχογραφήσει άμεσα ένα δεύτερο άλμπουμ. Τον Ιούνιο του 1968, το γκρουπ μπήκε στο I.D. Sound στούντιο των Beach Boys στο Λος Άντζελες, υποκινούμενο από τον Άγγλο μηχανικό Chris Huston, παλιότερα στο γκρουπ του Λίβερπουλ, The Undertakers. Καθώς οι μουσικοί είχαν "καεί" από τις περιοδείες και δεν είχαν αρκετό υλικό για να καλύψει ένα δίσκο μακράς διάρκειας, το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, θυμάται ο Edwards, ήταν αυτοσχεδιαστικό και δουλεύτηκε στο στούντιο. "Έγραψα το μεγαλύτερο μέρος του υλικού είτε ακριβώς στα σέσιον όταν ηχογραφούσαμε, είτε την ημέρα πριν από τα σέσιον, βρισκόμενος στο ξενοδοχείο, συναρμολογώντας αποσπάσματα σε τραγούδια", θυμάται. "Έτσι 'μπαλώθηκε' το άλμπουμ με δυσκολία, γιατί η δισκογραφική εταιρεία μας πίεζε για ένα δίσκο".

Μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ του H.P. Lovecraft II και του προκατόχου του ήταν οι "απόκοσμοι" ήχοι του δίσκου, που δημιουργήθηκαν από το πιάνο του στούντιο, ένα μεγάλο Baldwin. Ο Chris Huston έπαιξε σημαντικό ρόλο, ερχόμενος με πολλά από αυτά τα ηχητικά εφέ, ειδικά στη συνεργασία των Edwards/Michaels/Cavallari, "At The Mountains Of Madness", άλλο ένα αφιέρωμα στον συγγραφέα, που είχε ηχογραφηθεί σε μια εντελώς διαφορετική μορφή για το ντεμπούτο άλμπουμ και δυστυχώς παραμένει ανέκδοτο μέχρι σήμερα. Λέει, ο Edwards για τη συνεισφορά του Huston: "Ο Chris ήρθε με πολύ καινοτόμες τεχνικές που πριν από αυτό τον δίσκο δεν είχαν πραγματικά χρησιμοποιηθεί. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του...".

Ένα από τα πιο ασυνήθιστα κομμάτια που ηχογραφήθηκε για το H.P. Lovecraft II ήταν το ταξιδιάρικο "Nothing's Boy", του Ken Nordine, γνωστού από τη σειρά των Word Jazz άλμπουμ. Κομμάτια όπως τα "Electrallentando" και "Mobius Trip" του Edwards, ήταν μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες συνθέσεις που είχε εμφανίσει η μπάντα. Προς έκπληξη, ο νεοπροσληφθείς Jeff Boyan παρείχε δύο από τα δυνατότερα κομμάτια. Το δικό του "Blue Jack Of Diamonds", που χρονολογείται από τις φολκ ημέρες του και στην πραγματικότητα είχε γραφτεί από το 1963 και την εκπληκτική εκτέλεσή του, στο "High Flying Bird", του Billy Edd Wheeler, που πάρθηκε από το άλμπουμ της Judy Henske του 1964. Το "High Flying Bird" με τα θαυμάσια φωνητικά του θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει ως σινγκλ, αλλά η Philips αποφάσισε αντ' αυτού την απόδοση του "Keeper Of The Keys", των Brewer & Shipley. Παρά τα ισχυρά κύρια φωνητικά από τον Dave Michaels, το σινγκλ, με σημαντικά διαφορετική φασικά μείξη, απέτυχε στα τσαρτ όταν κυκλοφόρησε αργότερα μέσα στον χρόνο.

Η αναπάντεχη ελληνική επανέκδοση του 1986 / Το λάιβ της 11ης Μαΐου 1968, που κυκλοφόρησε το 1991​

Απασχολημένο το γκρουπ με τις ηχογραφήσεις, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να ολοκληρώσει τη μείξη του άλμπουμ και να "ανοίξει" για τους Jefferson Airplane στο Fillmore East κατά τα μέσα Ιουλίου. Αν και ο Tony Cavallari δεν μπόρεσε να εμφανιστεί (έπρεπε να παραστεί στη στρατολογία στο Σικάγο), το γκρουπ έλαβε θερμά σχόλια. Πίσω από τη σκηνή, όμως, το γκρουπ ξέφτιζε αργά. Καθώς το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας έφτασε στα καταστήματα στα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Dave Michaels έφυγε απότομα. Εκ των υστέρων, ο ίδιος δεν έχει μετανιώσει για την αναχώρηση σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή: "Μετά το πακετάρισμα και επιστρέφοντας στο Σικάγο, θυμάμαι τον υπέροχο κιθαρίστα μας, Tony Cavallari, να λέει, 'Dave, πετάς ένα εκατομμύριο δολάρια'. Δεν με ενδιέφερε και ακόμα δεν με νοιάζει". Ο Michaels αναφέρει απώλεια μουσικής κατεύθυνσης ως έναν από τους κύριους λόγους για την απόφασή του να σταματήσει. "Η μαγεία που ήταν οι Lovecraft ενέπλεκε μια συμβιωτική σχέση μεταξύ των πέντε αρχικών μελών", λέει. "Η απόλυση του αρχικού μας μπασίστα Jerry McGeorge, σηματοδότησε την αρχή του τέλους για μένα". Πίσω στο σπίτι, ο Michaels ξαναγύρισε στο Πανεπιστήμιο Νορθουέστερν, αποκτώντας το πτυχίο του στη θεωρία της μουσικής και της σύνθεσης. Το πρώην μέλος Jerry McGeorge άκουσε την είδηση από έναν κοινό φίλο στο Σικάγο. "Ήταν πραγματικά κακή χρονική στιγμή", λέει. "Το δεύτερο άλμπουμ μόλις είχε κυκλοφορήσει και έλαβαν μια σημαντική προκαταβολή για τα δικαιώματα τους. Μόλις η δισκογραφική εταιρεία συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί απέσυρε την υποστήριξη για το άλμπουμ".

Με τον Michaels εκτός, το γκρουπ έψαξε για αντικαταστάτη. Αρκετοί μουσικοί πέρασαν από ακρόαση τον επόμενο μήνα, συμπεριλαμβανομένου του πρώην κιμπορντίστα των Steve Miller Band, Jim Peterman, αλλά κανείς δεν ταίριαξε. Τα μέλη του γκρουπ σύντομα χώρισαν τους δρόμους τους, με τους περισσότερους να επιστρέφουν στο Σικάγο. Μια ψεύτικη μετενσάρκωση της μπάντας (με το κουτσουρεμένο παρωνύμιο Lovecraft) κυκλοφόρησε ένα ήπιο κάντρι ροκ δίσκο τα επόμενα δύο χρόνια, αλλά εάν κάποιος θέλει, ένα πιο αυθεντικό "χαμένο τρίτο άλμπουμ", θα μπορούσε να στραφεί στη ζωντανή ηχογράφηση, Live May 11, 1968 στο Fillmore West, που αναφέραμε προηγουμένως και κυκλοφόρησε σε CD.

Οι H.P. Lovecraft, αγαπημένη μπάντα, που παρότι το όνομά τους έκανε γκόθικ συνειρμούς, η καλειδοσκοπική διάθλαση των φολκ επιρροών τους δημιούργησε ένα εκλεκτό ψυχεδελικό απόσταγμα με σφιχτή ρυθμ σέξιον, φευγάτες κιθάρες, πειραματικά πλήκτρα και γοητευτικές φωνητικές αρμονίες. Η γοητεία τους, αναλλοίωτη και το άκουσμά τους, ακόμα συναρπαστικό και αναζωογονητικό. Μοναδικοί...

(***** και για τα δύο, πηγές: εξώφυλλα, en.wikipedia.org, terrascope.co.uk, Nick Warburton's Rock Music Archive)

​

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Πολύ μεράκι και λεπτομέρεια.

να σαι καλά Γρηγόρη.

 

[grio]

Δημήτρη, σ' ευχαριστώ!

- H.P. Lovecraft: The White Ship -

- H.P. Lovecraft: It's About Time -

 

[timaios]

Γρηγόρη εξαιρετική καί αυτή η παρουσίαση όπως και όλες οι άλλες ευχαριστώ πολύ για την ξεχωριστή ματιά σου σε αυτές πού αξίζει πολλά για όλους τούς φίλους τής μουσικής.

 

[Cicadelic Ranger]

MAGNIFIQUE !!!!!

Tοσο το αλμπουμ οσι και η παρουσιαση...

 

[grio]

Ευχαριστώ τους φίλους!