Τρένο στο πουθενά! [Savoy Brown]

[grio]

...Ένα βήμα πιο πέρα ...Τρένο στο πουθενά​

Οι τίτλοι είναι κομμάτια των αγαπημένων μου, Savoy Brown, για τους οποίους ετοιμάζεται αφιέρωμα, και περιέργως ( ; ) μου "γέννησαν" τους παρακάτω συνειρμούς. Συγχωρήστε μου το ύφος, αλλά το τελευταίο διάστημα έγινα αποδέκτης διάφορων ερεθισμάτων από διαδικτυακά αναγνώσματα αλλά και από κουβέντες πάνω σε πολλά από τα θέματα που θα αναφερθούμε. Κάτι που μόνιμα με απασχολεί, είναι η διαμόρφωση άποψης για θέματα που φαντάζουν δευτερεύοντα αλλά σαφώς υποδηλώνουν ένα ευρύτερο σκεπτικό και νοοτροπία.

Η άγνοια ή χειρότερα η ημιμάθεια μαζί με την αδιαμόρφωτη κριτική ικανότητα, δημιουργούσε πάντα εμμονικές αντιλήψεις ή δογματικά συμπεράσματα τα οποία κυριαρχούσαν και δύσκολα ξεριζώνονταν παρ' όλες τις κάποιες αντίθετες, σκόρπιες και λιγοστές, τεκμηριωμένες σκέψεις και απόψεις. Ο ρόλος και η σημασία της ροκ μουσικής, οι "συντηρητικοί" Μπητλς και οι "επαναστάτες" Στόουνς, η "φτιαγμένη" ψυχεδέλεια και το "υπερφίαλο" προγκρέσιβ, το "μίσερο" μπλουζ και η "προχωρημένη" αβάν-γκαρντ, η "διαμαρτυρόμενη" φολκ και η "αντιδραστική" κάντρι, "η "ηδονιστική" σόουλ και η "εγκεφαλική" τζαζ, το "μηδενιστικό" πανκ και το "ομφαλοσκοπικό" νιου γουέιβ, όλα σκοτεινά, διαστρεβλωμένα και παρεξηγημένα, είναι μερικά από τα θέματα που η επικρατούσα άποψη στους μουσικούς κύκλους στην Ελλάδα - όπου και όσο υπάρχει - έχει μικρή σχέση με την πραγματικότητα.

Η εξαγωγή συμπερασμάτων με γνώμονα αποκλειστικά το συναίσθημα, του πως δηλαδή πιστεύουμε ή θέλουμε να είναι τα πράγματα, οδηγούσε σε περίεργες κωμικοτραγικές καταστάσεις, με υπεραπλουστευμένες οριοθετήσεις, αστείους χαρακτηρισμούς και διαμόρφωνε μια τελείως εικονική πραγματικότητα. Η στρεβλή και ατελής αυτή εικόνα της πραγματικότητας, που έφτανε σαν αντίκτυπος των γεγονότων που διαδραματίζονταν αλλού, έβγαινε ακόμα πιο παραμορφωτική, όταν οι αποσπασματικές και ατελείς πληροφορίες επεξεργάζονταν και διαχέονταν από τις εγχώριες, υποτίθεται, αυθεντίες της νεολαιίστικης κουλτούρας.

Η χώρα, όταν στον υπόλοιπο κόσμο συνέβαιναν κοσμογονικά γεγονότα, ήταν στο γύψο, βυθισμένη στην διαβρωτική εσωστρέφειά της, έχοντας απολέσει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Και όταν "αποκαταστάθηκε" η δημοκρατική νομιμότητα, οι ιδεοληψίες που είχαν εκτραφεί όλο αυτό το διάστημα είχαν διαμορφώσει ένα αποκρουστικό περιβάλλον για τους ανθρώπους που δεν έτρωγαν (τρώνε) το κουτόχορτο της (εκάστοτε) διάδοχης κατάστασης.

Από τη μια, η στοχοποίηση και τελικά ενοχοποίηση του ροκ από τα ρετάλια του εμφυλίου και του ψυχρού πολέμου, της εγχώριας αριστερής και δεξιάς συντήρησης (αυτό δεν συνέβη πουθενά αλλού στον κόσμο), σαν αμερικανόφερτη ή αντεθνική κουλτούρα (ανάλογα με την οπτική τους) που σκοπό είχε να διαβρώσει και αποπροσανατολίσει τη νεολαία και από την άλλη, η εξίσου παθογενής καπηλεία (του ροκ) από χώρους/καταστάσεις/θέσεις/νοοτροπίες που καμιά σχέση δεν έχουν μ' αυτό, καλά κρατούσε (και κρατεί). Επιχειρηματολογία και πρακτικές από καρικατούρες με γκροτέσκο αισθητική, που μας σβερκώθηκαν και υπομείναμε, γιατι σαφώς είχαν ερείσματα και υπόσταση σαν απότοκα της ζωφερής μας πραγματικότητας.

Βλέπετε το ροκ δεν είναι κομματικός σχηματισμός ή συγκεκριμένη ιδεολογία με καταστατικό, διακηρύξεις και μανιφέστο και εύκολα μπορεί κάποιος να το οικειοποιηθεί, εκθέσει, κατηγορήσει... Αλλά αυτή ακριβώς η ευάλωτη φύση του, η άγνοια κινδύνου και η έλλειψη αυτοσυντήρησης είναι που το καθιστά γοητευτικό και ελκυστικό στους αιώνιους ουτοπιστές. Και όπως μου έλεγε και τις προάλλες ο αδερφός μου Κουν, πάντα θα παραμένει γεγονός και δομικό του συστατικό, αυτή η ανεξήγητη, πρωταρχική και πηγαία εξεγερσιακή του ιδιότητα, που όσο υπάρχουν άνθρωποι νέοι στην ψυχή, όχι στα χρόνια, ανιδιοτελείς που δεν συμβιβάζονται, θα εκφράζονται μέσα από αυτό...

Και για να το κλείσω εδώ, θα παραθέσω κάτι που αναφέρεται στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο του Μαρκούζε:

Αν έχουμε ακόμη μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ' αυτούς που δεν έχουν καμιά

 

[sokmav]

Γρηγόρη,γράφεις την ψυχή μου μερικές φορές.
Γράφεις όπως θα ήθελα να μπορώ.

(Ήταν ώρα για τους Savoy,πέρα από κάνα-δυο που έχω ποστάρει στα clips ήταν σαν να μην υπάρχουν εδώ.Κι είναι κρίμα να ξεχνάμε πως μερικοί είναι τόσο απόλυτα απλοί γιατί απλώς μπορούν,γιατί δεν τους χρειάζεται η επιτήδευση. )
Μπράβο.

 

[grio]

Η Βρετανική έκρηξη του μπλουζ​

Για τα αδιέξοδα λέγονται διάφορα, πάντως στη μουσική σίγουρα δεν υπάρχουν. Η άχρωμη, μουντή μεταπολεμική λιτότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τις επείγουσες και αδιοχέτευτες εκφραστικές ανάγκες των νέων από τις φτωχογειτονιές των υποβαθμισμένων βιομηχανικών περιοχών και λιμανιών. Η Αγγλία της δεκαετίας του '60 φάνταζε ένα απίθανο μέρος για μια μπλουζ επανάσταση, αλλά αυτή συνέβη πραγματικά. Οι εισαγόμενοι αμερικάνικοι δίσκοι, έφεραν το μπλουζ ιδίωμα σε επαφή με τους νεαρούς Βρετανούς, που η αγάπη και ο σεβασμός τους για τους αυθεντικούς δημιουργούς, παρακίνησε πολλούς αφροαμερικανούς καλλιτέχνες να περιοδεύσουν στη Βρετανία.

​

Οι Alexis Korner's Blues Incorporated, ο Cyril Davies, οι Yardbirds, ο John Mayall με τους Bluesbreakers, ο Graham Bond, ο Long John Baldry, οι Rolling Stones, οι Fleetwood Mac του Peter Green, οι Cream, οι Ten Years After, οι Free, οι Savoy Brown, οι Chicken Shack, οι Love Sculpture του Dave Edmunds, το γκρουπ του Jeff Beck με τους Rod Stewart και Ronnie Wood, οι πρώιμοι Led Zeppelin... όλοι αυτοί και αρκετοί ακόμα, με την καινοτόμο προσέγγισή τους στα μπλουζ και ρυθμ εντ μπλουζ άλλαξαν το πρόσωπο της ποπ για πάντα.

​

Οι στίχοι απλοί, άμεσοι και κοφτεροί και η μουσική εξηλεκτρισμένη, δυνατή και αρκούντως παραμορφωμένη, πρόκληση για τους καθαρολόγους. Μόνο το μπλουζ μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη ύλη για κάτι όμως ολότελα δικό τους, που έγινε αναγνωρίσιμο σαν ροκ.

Όπως ο Ρίτσαρντς είπε κάποτε: "Αν δεν ξέρεις τα μπλουζ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάρεις την κιθάρα και να παίξεις ροκ εντ ρολ...".

Οι ήρωες του αφιερώματός μας, δεν ήταν δεύτεροι σχετικά με τα γνωστότερα ονόματα, αφού το ταλέντο ξεχείλιζε και η μουσική τους άποψη, ήταν εξίσου σημαντική και επιδραστική. Το μπούγκι τους ήταν απολαυστικό, ανάλογο σε αξία με αυτό των Αμερικάνων ομολόγων τους, Canned Heat, αντικαθιστώντας όμως το στοιχείο της ψυχεδέλειας αυτών, με τζαζ αποχρώσεις. Ήμουν μαθητής στην 5η γυμνασίου, το 1977, όταν πήγα στο πρατήριο της (τραγικής, για την ποιότητα των βινυλίων της) Music-box στη Νίκης για να αλλάξω ένα δίσκο, που μου είχαν κάνει δώρο, με την πρόσφατη τότε συλλογή, The Best Of Savoy Brown. Οι σημειώσεις στο οπισθόφυλλο και η μπροστινή φωτογραφία του Kim Simmonds, ήταν αρκετά για να επιλέξω το δίσκο και μετά ακούγοντάς τον στο σπίτι, η μαγεία έκανε πάλι το θαύμα της...

​

Ενάντια, λοιπόν, στη μέση επισκεψιμότητα/αναγνωσιμότητα του ενός λεπτού (!) ανά νήμα, παραθέτουμε κάτι που απαιτεί πολλά, μα πολλά περισσότερα και το αποτολμάμε γιατί το γρήγορο και εν πολλοίς πρόχειρο, από το φαγητό μέχρι ...το συναίσθημα, ποτέ δεν μας εκπροσωπούσε. Αν τώρα δεν σας λένε τίποτα οι καταστάσεις, τα ονόματα και οι αναφορές του αφιερώματος, διαβάστε το, σαν μια οποιαδήποτε ιστορία. Άλλωστε, ως γνωστόν, οι εποχές "ερμηνεύονται" μέσα από την αφήγηση των ιστοριών τους.

It's blues time! Are you ready for the Blues?​

 

[grio]

Αισθάνομαι τόσο καλά​

Αρχικά ονομάστηκαν Savoy Brown Blues Band, το γκρουπ αυτό μπορεί δικαίως να πάρει τα εύσημα για τη δημιουργία του αποχαιρετιστήριου ύμνου της Βρετανικής έκρηξης του μπλουζ των '60ς, με τη μορφή ενός σύγχρονου μπλουζ με τον εύστοχο τίτλο "Train to Nowhere"/Τρένο στο Πουθενά. Ιστορικά, καθώς και μουσικά, το τραγούδι αυτό παραμένει μια θλιβερή υπενθύμιση ότι από τη στιγμή της κυκλοφορίας του, το 1969 σαν σινγκλ, τα πιο πολλά πρωτότυπα μπλουζ δεν ήταν πλέον εμπορικά βιώσιμα στη Βρετανία, καθώς όλο και περισσότερα μπλουζ κλαμπ έκλεισαν τις πόρτες τους για τα καλά.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια από τον σχηματισμό της μπάντας, ωστόσο, είχαν γίνει μια σημαντική ζωντανή μουσική παράσταση στην Αμερική. Στο σπίτι τους στη Βρετανία, δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί και ποτέ δεν ξέφυγαν από την κλαμπ σκηνή, παρά την επιμονή του ιδρυτή/κιθαρίστα Kim Simmonds (1947, Νιούμπριτζ, Νότια Ουαλία), του μόνου συνεχούς μέλους της μπάντας.

Σήμερα, οι κριτικοί πιστεύουν ότι ένας λόγος για την αδυναμία των Savoy Brown να εδραιωθούν στη Βρετανία ήταν οι πολλές αλλαγές του προσωπικού τους, αλλά μέσα από αυτές προέκυψαν κάποια αξιοσημείωτα σύνολα. Πολλοί θεωρούν, μέσα σ' αυτούς και εγώ, ότι οι ηχογραφήσεις που διέθεταν τα πλούσια φωνητικά και τη σύνθεση του Chris Youlden και επαυξάνονταν από την τζαζ-χρωματισμένη, άπταιστη μπλουζ κιθάρα του Kim Simmonds, ήταν η καλύτερη δουλειά των Savoy Brown.

Νωρίς στη ζωή του, ο κιθαρίστας των Savoy Brown, Kim Simmonds είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον μεγαλύτερο αδελφό του Harry (βαπτίσθηκε Henry). Ο Harry Simmonds είχε αρχίσει να ακούει μουσική όταν ήταν περίπου δεκατριών, ιδιαίτερα τον Bill Haley. Αργότερα άρχισε να ενδιαφέρεται για το ρυθμ εντ μπλουζ και το μπλουζ, ιδιαίτερα για τη μουσική των James Brown, Ike και Tina Turner, Jimmy Reed, Otis Rush και Muddy Waters. Συχνά αγόραζε αμερικάνικες εισαγωγές από το Swing Shop, ένα μικρό δισκάδικο που βρισκόταν στο Streatham, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, που ήταν επίσης στέκι για την Jo Ann Kelly.

​

Ο Kim απορροφήθηκε από τους δίσκους της συλλογής του μεγαλύτερου αδελφού του. "Ο αδελφός μου, Χάρι, ερχόταν σπίτι με όλους αυτούς τους δίσκους και συνήθιζα να ακούω αποκλειστικά μπλουζ", είπε στο μηνιαίο ποπ και ροκ περιοδικό, Beat Instrumental. "Κόλλησα αμέσως". Μεταξύ των επιρροών του Κιμ ήταν οι Howlin' Wolf (και ο κιθαρίστας του, Hubert Sumlin), Earl Hooker, Freddy King, Matt Murphy, Otis Rush και Muddy Waters. Στην ηλικία των δεκατριών, ο Κιμ αγόρασε την πρώτη του κιθάρα και έμαθε μόνος του να παίζει φράσεις του Chuck Berry. Στα 15 έπαιζε ακόμα κιθάρα, αν και τότε εγκατέλειψε το σχολείο και δούλεψε σαν υπάλληλος γραφείου στο υπουργείο Άμυνας στο Whitehall.

Ενώ περίμενε έξω από το Transat Imports, ένα δισκάδικο που βρισκόταν στην περιοχή Chinatown του Λονδίνου, ο Kim συνάντησε έναν άλλο μπλουζ θιασώτη, τον αρμονικίστα και γείτονα John O'Leary, που είχε διαλέξει τη φυσαρμόνικα βλέποντας τον Cyril Davies να παίζει στους Blues Incorporated του Alexis Korner. Έγιναν φίλοι με τον Κιμ και τον κάλεσε μαζί με τον αδελφό του σ' ένα τζαμάρισμα. "Συμφώνησα, μη περιμένοντας πολλά, αλλά ο Κιμ πήγε πραγματικά καλά", παρατήρησε αργότερα ο Harry, που ενθάρρυνε τον αδελφό του, να σχηματίσουν μια μπάντα αναλαμβάνοντας τη διαχείρισή της, με συμφωνία των μελών.

Η αρχική σύνθεση αποτελούνταν από τους Kim Simmonds στην κιθάρα, O'Leary στη φυσαρμόνικα, Leo Manning στα τύμπανα, τον τραγουδιστή Brice Portius και τον μπασίστα Ray Chappell. Οι Manning και Portius ήταν μαύροι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη ήταν λευκοί, καθιστώντας έτσι τους Savoy Brown ένα από τα πρώτα διαφυλετικά γκρουπ που έπαιξαν στα βρετανικά κλαμπ. Ο πρώτος τους πιανίστας, Trevor Jeavons, αντικαταστάθηκε σύντομα από τον Bob Hall (που έγινε ένα από τα μακροβιότερα, αν και μερικής απασχόλησης, μέλη των Savoy Brown). Προηγουμένως, ο Hall υπήρξε μέλος των John Lee's Groundhogs (αργότερα Groundhogs), που είχαν υποστηρίξει τον John Lee Hooker στη βρετανική περιοδεία του, του 1964. Επίσης, είχε παίξει με τους Jimmy Reed και Little Walter. Από τη στιγμή της πρώτης ηχογράφησης των Groundhogs, ωστόσο, ο Hall αποχώρησε λόγω υποχρεώσεων με τη δουλειά του.

​

Το νέο γκρουπ αποφάσισε να αυτοαποκαλείται Savoy Brown Blues Band για να τονίζει το Σικάγο μπλουζ στυλ, ρεπερτόριό τους. Πήραν το "Savoy" από την αμερικάνικη μπλουζ ετικέτα, Savoy Records, πιστεύοντας ότι ακουγόταν γλαφυρό και το "Brown", για να υπονοείται η απλότητα. Όπως πολλές μπάντες, βρήκαν δυσκολία αρχικά να κλείσουν εμφανίσεις, αλλά σε αντίθεση με άλλες, οι αδελφοί Simmonds απλά αποφάσισαν να ανοίξουν το δικό τους μπλουζ κλαμπ, το Kilroy, τον Μάιο του 1966. Το Kilroy βρισκόταν σε ένα χώρο στον πάνω όροφο της παμπ Nag's Head Tavern (χτίστηκε το 1881) στο York Road, στο Μπάτερσι. Ο Kim θυμάται για το κλαμπ στο περιοδικό Relix: "Λειτουργούσε ένα φολκ κλαμπ, μια βραδιά την εβδομάδα και καθώς η φολκ έσβηνε τους προσεγγίσαμε για να έχουμε μια αίθουσα μπλουζ για τα βράδια της Δευτέρας. Μεταφέραμε τον εξοπλισμό μας με ένα ταξί ή κάτι τέτοιο. Συνηθίζαμε να κάνουμε πρόβες εκεί παρ' όλα αυτά. Από ότι θυμάμαι, διανείμαμε φυλλάδια γύρω από το Λονδίνο και το κλαμπ δημιουργήθηκε. Στην αρχή, ήρθαν μόνο λίγοι και στη συνέχεια παίζαμε εκεί κάθε εβδομάδα και αναπτύχθηκε και τελικά έγινε ένα γνήσιο μπλουζ κλαμπ. Οι Fleetwood Mac έπαιξαν εκεί, ο Freddie King και όλα τα είδη των καλλιτεχνών". Η παμπ, Nag's Head έγινε τελικά το σπίτι του κλαμπ Blue Horizon - ενός χώρου όπου τα μελλοντικά βρετανικά μπλουζ ταλέντα ανακαλύφθηκαν, όπως ο Danny Kirwan των Fleetwood Mac (τότε με το πρώτο του συγκρότημα, Boilerhouse).

Σαν μάνατζερ των Savoy Brown Blues Band, ο Harry πέτυχε την καταχώρηση μιας ιστορία για το γκρουπ και το μπλουζ κλαμπ του στις σελίδες της τοπικής Wandsworth Borough News. Εκείνη την εποχή, ο ευρηματικός Harry (που εργαζόταν επίσης σαν ταχυδρόμος στο Λονδίνο) πήγαινε την μπάντα σε συναυλίες με το βαν του Ταχυδρομείου. Το Kilroy είχε τοπική επιτυχία και σύντομα προσέλκυσε την προσοχή του Mike Vernon. Μαζί με τον παιδικό του φίλο Neil Slaven, ο Vernon εξέδιδε το μπλουζ και σόουλ μουσικό περιοδικό R&B Monthly και εκείνη την εποχή ήταν παραγωγός στην Decca. Ο Vernon είχε επίσης θεμελιώσει την ετικέτα Blue Horizon, μαζί με τον αδελφό του, Richard, που περιελάμβανε δύο θυγατρικές ετικέτες, τις Purdah και Outa-Site.

​

Όπως εξηγούσε ο Vernon στις σημειώσεις του άλμπουμ History of British Blues, "Μίλησα στον Harry Simmonds, τον μάνατζέρ τους, να μου επιτρέψει την ηχογράφηση της μπάντας για ένα σινγκλ που θα κυκλοφορούσε στην ετικέτα μου, Purdah, που ήταν προηγούμενη της Blue Horizon". Ηχογράφησαν τέσσερα κομμάτια, τον Αύγουστο του 1966 στα Wessex Studios του Λονδίνου, με τον Vernon στην παραγωγή. Ο Vernon εξέδωσε το 1966 δύο από τα κομμάτια, το γραμμένο από τον Willie Dixon, "I Can't Quit You Baby" και το "I Tried", σαν σινγκλ στην Purdah με διανομή ταχυδρομικής παραγγελίας. Στα άλλα δύο, "True Blue" (γνωστό και σαν "True Story") και "Cold Blooded Woman" είχαν ανατεθεί αριθμοί καταλόγου της Purdah, αλλά δεν κυκλοφόρησαν, μέχρι τελικά το 1968 που βγήκαν σαν μέρος της σειράς Blues Anytime, στην ετικέτα Immediate.

Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε για την μπάντα, όταν ο Brian Wilcock, ένας ντιτζέι του R&B κλαμπ Klooks Kleek στο Railway Hotel, που βρισκόταν στην περιοχή Γουέστ Χάμπστεντ του Λονδίνου και ένας φίλος του Harry Simmonds κανόνισαν να παίξει το γκρουπ εκεί, στα μεσοδιαστήματα της εμφάνισης των Cream, στις 2 Αυγούστου του 1966. Οι προσδοκίες για τους Cream ήταν υψηλές, που έπαιξαν δύο σετ αλλά οι Savoy Brown έτυχαν τέτοιας υποδοχής, που μάζεψαν αρκετές προσφορές για εμφανίσεις πλήρους ωραρίου - και ο Wilcock έγινε τελικά μάνατζερ περιοδειών, τον Σεπτέμβριο του 1967.

Η μπάντα άρχισε να επεκτείνει τη λίστα συναυλιών της περιλαμβάνοντας δεσμεύσεις στα Tiles Club, Flamingo και το Marquee στο κεντρικό Λονδίνο και στο Metro στο Μπέρμιγχαμ. Ο Κιμ είπε κάποτε σχετικά με αυτές τις πρώτες παραστάσεις, "Ξεκινήσαμε παίζοντας σε μέρη όπως το Metro στο Μπέρμιγχαμ, που είναι κατά κάποιον τρόπο ένα μεγάλο σόουλ κλαμπ, αλλά καταφέραμε να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους. Θέλω να πω ότι μπορούσαμε να παίξουμε υλικό με γρήγορο τέμπο και να το μεταδώσουμε". Αρκετά σόου τους βρήκαν ακόμη να υποστηρίζουν τον Champion Jack Dupree. Συνολικά, η σύνθεσή τους παρέμεινε σταθερή, εκτός από τον πιανίστα Hall, που τελικά συνεργαζόταν σε βάση μερικής απασχόλησης. Μ' αυτή τη σύνθεση, πριν από τα σέσιον για το πρώτο τους άλμπουμ, ηχογραφήθηκαν ντέμο και δίσκοι μεταγραφής/acetates. Ο πρώην κιθαρίστας των Stone's Masonry, Martin Stone προστέθηκε ενώ ο O'Leary αποχώρησε για να γίνει μέλος των John Dummer's Blues Band.

 

[grio]

Μείνε μαζί μου, μωρό μου​

Η Decca υπέγραψε την μπάντα κατόπιν σύστασης των Slaven και Vernon και μέχρι τα μέσα του 1967 το γκρουπ ήταν στα West Hampstead Studios, στο Λονδίνο, ηχογραφώντας το πρώτο τους άλμπουμ με τον Mike Vernon και πάλι την παραγωγή. Ο πρώτος μεγάλης διάρκειας δίσκος των Savoy Brown Blues Band ηχογραφήθηκε σε μόλις τριάντα ώρες, σε διάστημα τριών συνεχόμενων ημερών. Το Shake Down ήταν μια ρεαλιστική συλλογή μπλουζ στάνταρ με ένα μόνο πρωτότυπο, το "Doormouse Rides the Rails" του Stone. Μεταξύ των κομματιών ήταν το "Rock Me Baby" του B.B. King, το "It's All My Fault" του John Lee Hooker, τρία τραγούδια του Willie Dixon και το "Black Night" του Fenton Robinson. Το ξεχωριστό κομμάτι, ήταν η διασκευή του γκρουπ "Shake 'Em On Down", μια δυνατή άσκηση για πάνω από έξι λεπτά. Το Shake Down κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Σεπτέμβριο του 1967, αλλά για άγνωστους λόγους, το LP δεν εμφανίστηκε καθόλου στις Η.Π.Α.

​

Ενώ το Shake Down ήταν στην παραγωγή, οι Savoy Brown Blues Band συνέχισαν εντατικά τις εμφανίσεις, κάνοντας 24 παραστάσεις σε μόλις 21 ημέρες, σαν υποστηρικτική μπάντα του John Lee Hooker. Επίσης, όλο το καλοκαίρι παρέμειναν στο Charlottenlund, βόρεια της Κοπεγχάγης, στη Δανία. Κατά το διάστημα της κυκλοφορίας του Shake Down, σε μια περίεργη σύμπτωση η μπάντα είχε την εμπειρία ενός πραγματικού "πειραματισμού" με ναρκωτικά στο Μπάρνστεϊπλ, μια πόλη στο Ντέβον της Αγγλίας, κατά τη διάρκεια σύντομης περιοδείας στη Δυτική Χώρα. Το περιστατικό αυτό οδήγησε τον Harry να διώξει τον αδελφό του Kim από την μπάντα μετά τις ημερομηνίες στη Δανία. Και άλλες αλλαγές ακολούθησαν καθώς οι Chappell και Portius έφυγαν και αντικαταστάθηκαν από τον Bob Brunning στο μπάσο και τον Chris Youlden (1943, Ντάγκεναμ, Μείζον Λονδίνο) στα φωνητικά. Ο Brunning ήταν προηγουμένως μπασίστας στους Fleetwood Mac για μερικές εβδομάδες τον Αύγουστο του 1967.

Ο Youlden ήταν σε διάφορα γκρουπ, συμπεριλαμβανομένης μιας μπάντας που ονομαζόταν εναλλακτικά, Down Home Blues Band και Shakey Vick's Big City Blues Band και μιας άλλης που ονομαζόταν Cross Ties Blues Band. Στη συνέχεια, ο Manning έφυγε και αντικαταστάθηκε στα ντραμς από τον Hughie Flint, προηγουμένως στους Bluesbreakers του John Mayall και στην μπάντα Free at Last του Alexis Korner. Τελικά, ο Stone αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον "Lonesome" Dave Peverett.

​

Ο Dave Peverett (1943-2000) γεννήθηκε στο Ντάλγουιτς, αλλά μεγάλωσε στο Μπρίξτον, νοτιοδυτικά του Λονδίνου. Για πρώτη φορά άρχισε να ενδιαφέρεται για τη μουσική αφού άκουσε το "Rock Around the Clock" από τον Bill Haley and the Comets. Στη συνέχεια άκουσε τους Jerry Lee Lewis, Little Richard, Fats Domino, Chuck Berry και Elvis Presley πριν στραφεί στους μπλουζ μουσικούς όπως Bo Diddley, Muddy Waters, Lightnin' Hopkins και John Lee Hooker. Στην ηλικία των 16, αγόρασε την πρώτη του κιθάρα και με τον αδελφό του στα τύμπανα, συγκέντρωσαν άλλους μουσικούς και σχημάτισαν μια μπάντα. Έπαιξαν στο κύκλωμα παμπ και κλαμπ του Λονδίνου και στα κολέγια, αλλάζοντας συχνά ονόματα, ενώ αργότερα ο Peverett εντάχθηκε στο ελβετικό μπλουζ γκρουπ Les Questions για να επιστρέψει τον Οκτώβριο του 1967 στο Ηνωμένο Βασίλειο και να προσχωρήσει στους Savoy Brown σαν ρυθμικός κιθαρίστας.

Με μόνο τον Kim (που από τότε τα βρήκε με τον Harry) και τον Hall από την προηγούμενη σύνθεση, το γκρουπ μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το επόμενο σινγκλ τους. Ο Youlden αναδείχθηκε σε σημαντική δημιουργική δύναμη, συμβάλλοντας στο ξέφρενο "Taste and Try Before You Buy", που έγινε η Α-πλευρά της επόμενης κυκλοφορία τους. Ο Kim είχε γράψει την άλλη πλευρά, το "Someday People". Η Record Mirror εξήρε την μπάντα καθώς παίζει "ένα στυλ Σικάγο μπλουζ, που είναι τόσο εμπορικό όσο και αυθεντικό" και παρατήρησε ότι ο Youlden "συχνά αξιολογείται το ίδιο όπως οι Long John Baldry και Rod Stewart".

Λίγο μετά το κόψιμο του σινγκλ, η μπάντα άλλαξε και άλλα μέλη. Οι Brunning και Flint έφυγαν και αφού δοκιμάστηκαν αρκετοί στα ντραμς (συμπεριλαμβανομένου του Bill Bruford) και στο μπάσο, η μπάντα κατέληξε αντίστοιχα στους Rivers Jobe και Roger Earle. Ο Jobe ήταν προηγουμένως μέλος των Anon με τον Anthony Phillips και το μελλοντικό ιδρυτικό μέλος των Genesis, Mike Rutherford.

​

Ο παραγωγός Mike Vernon κανόνισε σέσιον για το επόμενο άλμπουμ του γκρουπ, Getting to the Point, το οποίο πραγματώθηκε τον Μάρτιο του 1968. Μαζί με τον Kim, ο Youlden αναδείχθηκε συν-αρχηγός του γκρουπ και από κοινού ή χωριστά το ζεύγος συνέθεσε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού. Ενώ η βρετανική έκδοση του άλμπουμ είχε εξώφυλλο που απεικόνιζε τον Kim με στρογγυλά γυαλιά και την εικόνα ενός μαύρου άνδρα σε κάθε φακό, το αμερικάνικο εξώφυλλο ήταν πιο ακίνδυνο και πολιτικά ορθό, μ' ένα λαβύρινθο που χώριζε ένα κολάζ. Ο Kim εξήγησε στο Melody Maker, για την αρχική σχεδίαση του εξωφύλλου: "Το εξώφυλλό μας, προσπάθησε να δείξει ότι, αν και είμαστε λευκοί βλέπουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως ένας μαύρος, αλλά για κάποιους λόγους το άλλαξαν".

Με μόλις δύο διασκευές και επτά πρωτότυπα, το άλμπουμ ήταν η μετάβαση των Savoy Brown Blues Band, από γκρουπ διασκευών μπλουζ σε μπάντα που διεκδικούσε τη δική της ταυτότητα και ξεχώρισαν το σκυθρωπό "Mr. Downchild" και το γραμμένο από τον Willie Dixon, "You Need Love". Το Getting to the Point κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Ιούλιο του 1968 με θετικές κριτικές. Το Disc Weekly έγραψε επιδοκιμαστικά ότι το άλμπουμ "παρουσιάζει την έξοχη οργανική ικανότητά τους (ιδιαίτερα του κιθαρίστα Kim Simmonds) και καθαρό, σφιχτό ήχο. Ένα συναρπαστικό LP - είναι δύσκολο να κάτσεις ενώ ακούγεται και αυτό είναι τελικά, το μπλουζ". Το Rolling Stone παρατήρησε, "οι Savoy Brown δεν έρχονται με πολύπλοκη τεχνική επιδεξιότητα και δεν επιχειρούν να μεγαλοποιήσουν τη μουσική τους. Η δύναμή τους έγκειται στο δέσιμο του γκρουπ και τη δυναμική του. Ο τραγουδιστής Chris Youlden είναι ένας από τους καλύτερους μπλουζ ερμηνευτές που βγήκε από την Αγγλία. Η φωνή του, έχει την απήχηση και τον τόνο, τόσο απαραίτητα για να καταδείξουν τη δύναμη και το συναίσθημα, που είναι το μπλουζ".

​

 

[grio]

Ένα βήμα πιο πέρα​

​

Τον Ιούνιο του 1968 το γκρουπ είχε κυκλοφορήσει το σινγκλ "Walking By Myself" με το "Vicksburg Blues" στην άλλη πλευρά. Το "Walking By Myself", ήταν ένα δυνατό κομμάτι, προβάλλοντας τον Bob Hall στο πιάνο, το δεξιοτεχνικό σόλο του Simmonds και ένα φωνητικό ντουέτο μεταξύ Youlden και Peverett. Το γκρουπ είχε ήδη απλοποιήσει το όνομά του σε Savoy Brown γι' αυτή και τις επόμενες κυκλοφορίες.

Από τις 7 έως τις 9 Οκτωβρίου του 1968, η μπάντα ηχογράφησε το επιδραστικό "Train to Nowhere", που ένας κριτικός το περιέγραψε σαν "αίσθηση υπνωτικού βουητού". Ο Youlden παρέδωσε δυνατά φωνητικά στον δίσκο και η μπάντα χρησιμοποιεί για πρώτη φορά πνευστά (αναφέρεται ότι περιλαμβάνονται πέντε τρομπόνια). Αργότερα κυκλοφόρησε σαν σινγκλ, με το Rolling Stone να μνημονεύει το "Train to Nowhere" σαν "σίγουρα ένα σινγκλ πραγματικό πετράδι, του 1969, που δεν έχει ανακαλυφθεί". Η ηχογράφηση επίσης ανέδειξε τις εκλεπτυσμένες δεξιότητες του παραγωγού Vernon, ο οποίος κατάφερε να χτίσει την ένταση σ' όλο το τραγούδι, που στην ουσία ήταν μια πρωταρχική μελωδία ή μια μοντέρνα "κραυγή-υπαίθρου"/field-holler. Εκείνη την εποχή, δύο ημέρες ήταν ένα ασυνήθιστα μεγάλο χρονικό διάστημα για ηχογράφηση και μείξη, μόνο ενός κομματιού σ' ένα στούντιο, αλλά τα αποτελέσματα άξιζαν/ζουν πολύ περισσότερη κριτική και εμπορική αναγνώριση. Η άλλη όψη, το στοιχειωμένο "Tolling Bells", ήταν ακόμα πιο δυναμικό και για άλλη μια φορά, το γκρουπ κατάφερε να δημιουργήσει μια επίμονη φόρτιση.

​

Μέχρι τα τέλη του 1968, το χρονοδιάγραμμα των Savoy Brown ήταν σταθερά γεμάτο, με ποτέ λιγότερες από έξι εμφανίσεις την εβδομάδα. Οι αντιδράσεις του ακροατηρίου ήταν πάντα ενθουσιώδεις, όπως ο Kim εξήγησε στο Beat Instrumental: "Με τη νέα σύνθεση, η μπάντα έχει δουλέψει πολύ καλύτερα. Το ενδιαφέρον για τη μουσική μας είναι εκρηκτικό και πηγαίνουμε τώρα πολύ καλά". Τον Νοέμβριο, η μπάντα απέλυσε τον μπασίστα Jobe και ζήτησε από το πρώην μέλος Brunning (που είχε πρόσφατα συμπράξει για μερικές εμφανίσεις) να ενταχθεί και πάλι μόνιμα. Ο Brunning και πάλι αρνήθηκε και έτσι προσχώρησε ο Tone Stevens (1949, Willesden, βορειοδυτικό Λονδίνο).

Στις 6 Δεκεμβρίου του 1968, η μπάντα έδωσε παράσταση στο City of Leicester College of Education. Η παράσταση μαγνητοσκοπήθηκε με τον Dave Peverett αντικαθιστώντας τον Chris Youlden, που ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να τραγουδήσει. Παρ' όλα αυτά ηχογράφησαν το σετ και τρία κομμάτια, "Maybe Wrong", "It Hurts Me Too" και "Louisiana Blues" εμφανίστηκαν στο επόμενο άλμπουμ τους. Το "Louisiana Blues", ένα μεγάλο οργανικό κομμάτι, έκλεψε την παράσταση στην επικείμενη περιοδεία τους στις ΗΠΑ. Ένα τέταρτο ζωντανό κομμάτι, το "Sweet Home Chicago", φαίνεται να χάθηκε στα θησαυροφυλάκια της Decca. Όλα τα φωνητικά του Peverett επανα-ηχογραφήθηκαν στο στούντιο.

​

Τον Δεκέμβριο, η μπάντα επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει δύο ακόμη τραγούδια, το "She's Got a Ring in His Nose and a Ring on Her Hand" και το "Don't Turn Me from Your Door". Στις 22 Ιανουαρίου του 1969, ηχογράφησαν το "Grits Ain't Groceries (All Around the World)". Το "Grits", είχε συνθέσει ο Titus Turner και υπό το όνομα "All Around the World", ήταν το 1955 τοπ 10 R&B χιτ, όταν το ερμήνευσε ο Little Willie John. Ο Little Milton αναβίωσε το τραγούδι το 1969 σαν "Grits Ain't Groceries". Το τραγούδι διέθετε ένα εκρηκτικό τμήμα πνευστών και ζευγαρώθηκε με το "Ring" για την αγορά των ΗΠΑ, που παρά το υψηλό επίπεδο και των δύο πλευρών της κυκλοφορίας, το σινγκλ απέτυχε στα τσαρτ.

Οι Savoy Brown ξεκίνησαν στις 24 Ιανουαρίου την πρώτη τους περιοδεία 10-εβδομάδων στις ΗΠΑ. Έπαιξαν στα Fillmore East και Fillmore West και σε συναυλίες στη διαδρομή Σικάγου, Ντιτρόιτ. Κατά την πρώτη εμφάνιση στις ΗΠΑ - σ' ένα μικρό κλαμπ της Νέας Υόρκης που ονομαζόταν Scene (του βετεράνου μάνατζερ Steve Paul) - το κοινό ήταν αδιάφορο. Έτσι εκεί και τότε, οι Savoy Brown αποφάσισαν να ζωντανέψουν τη σκηνική τους παρουσία, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στον Youlden, που άρχισε να προσελκύσει την προσοχή φορώντας ένα ψηλό καπέλο και έχοντας στο στόμα του ένα μεγάλο πούρο. Την εικόνα ολοκλήρωνε βελούδινο παντελόνι και ένα μαύρο γούνινο σακάκι. Η μπάντα πρόσθεσε επίσης ένα μεγάλης διάρκειας μπούγκι στο πρόγραμμά τους που, όπως το "Louisiana Blues", κατέληξε να ευχαριστεί τον κόσμο. Ο Kim αργότερα υπενθύμισε την περιοδεία στο περιοδικό Disc and Music Echo, "Μέχρι να πετύχουμε στο Ντιτρόιτ - περίπου στα μισά της περιοδείας - τα πράγματα δεν ήταν και τόσο σπουδαία, οπότε ξαφνικά αντιδράσαμε...". Η περιοδεία αποδείχθηκε τελικά μεγάλη επιτυχία. Ο Harry εξήγησε, "Το καλό που έγινε σ' αυτούς ήταν τεράστιο. Εμπνεύστηκαν από τις αντιδράσεις του κοινού. Ενώ στην Αγγλία συνήθιζαν να φορούν παλιά βρόμικα τζιν και απλά έπαιζαν μουσική, τώρα έδιναν πραγματικά παράσταση. Ο Κιμ δεν κρύβεται πια στο βάθος στη σκηνή, αυτός και ο Chris είναι ακριβώς έξω μπροστά".

​

Τον Μάιο του 1969, η μπάντα κυκλοφόρησε το επόμενο άλμπουμ της, το Blue Matter. Αποτελούμενο από σινγκλ που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως, ζωντανά κομμάτια που ηχογραφήθηκαν στη Λέστερ με τον Peverett στα φωνητικά και μια διασκευή του John Lee Hooker, το Blue Matter ήταν μια σημαντική βελτίωση σε σχέση με το προκάτοχό του. Το Melody Maker το ονόμασε "ωραίο, σημαντικό άλμπουμ και σίγουρα το καλύτερο που είχαμε μέχρι τώρα από αυτό το γκρουπ" και το Record Mirror είπε, "Αποτελεί ένα μεγάλο άλμα από το δωδεκάμετρο και μια προσπάθεια να ξεπεραστούν παρωχημένα όρια". Παρά τους επαίνους από τον μουσικό τύπο, το LP κόλλησε στο νούμερο 182 στα τσαρτ των Η.Π.Α. και δεν μπήκε καν στα τσαρτ του Ηνωμ. Βασιλείου.

Αργότερα τον ίδιο μήνα, η μπάντα πραγματοποίησε στούντιο σέσιον για το επόμενο άλμπουμ της (το τελευταίο που έκανε παραγωγή ο Mike Vernon), το A Step Further. Αρχικά ονομάστηκε Asylum, το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ για να συμπέσει με τη δεύτερη αμερικάνικη περιοδεία της μπάντας, η οποία ήταν προγραμματισμένη για τέσσερις μήνες αρχής γενομένης στις 17 Ιουνίου. Ένα κομμάτι, το "I'm Tired", κυκλοφόρησε σαν αμερικάνικο σινγκλ και έφτασε το #74 στα τσαρτ. Το Rolling Stone τόνισε τα "θαυμάσια φωνητικά" του Youlden και τον "ακαταμάχητο ρυθμό" του τραγουδιού. Το άλμπουμ συνέχισε τη φόρμουλα του προηγούμενου LP - μια ζωντανή πλευρά και μια πλευρά στούντιο. Οι καλύτερες προσφορές, ήταν τα στούντιο κομμάτια: το "I'm Tired", το κυκλοθυμικό "Life's One Act Play" και η ανεβασμένη σύνθεση του Youlden, "Made Up My Mind". Η ζωντανή πλευρά, από το κλαμπ Cooks Ferry Inn στο Έντμοντον του Λονδίνου, ήταν ένα ατέλειωτο μπούγκι, που το Melody Maker χαρακτήρισε βαρετό, αν και παραμένει ένα από τα αγαπημένα των οπαδών των Savoy Brown. Ο ίδιος ο Kim ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, λέγοντας στο Beat Instrumental, "Νομίζω ότι το πιο πρόσφατο άλμπουμ, το A Step Further, εξέπληξε πολλούς ανθρώπους από το γεγονός ότι ήταν πολύ βαρύτερο από οτιδήποτε έχουμε κάνει στο παρελθόν". Αν και δεν ήταν τόσο δυνατό όσο το Blue Matter, το άλμπουμ έφτασε ωστόσο το #71 στις Η.Π.Α.

Η δεύτερη περιοδεία των Savoy Brown στην Αμερική εδραίωσε την αρχική τους επιτυχία. Τα πλήθη στο Ντιτρόιτ είχαν ιδιαίτερα γοητευτεί και οι Savoy Brown έγιναν η μεγαλύτερη παράσταση εκεί από την εποχή των Cream. Αφού επέστρεψαν, η μπάντα πήγε σε περιοδεία στο Ηνωμ. Βασίλειο με τους Jethro Tull και Terry Reid από 25 Σεπτεμβρίου έως 29 Οκτωβρίου του 1969. Ο Harry απόλυσε πάλι τον αδελφό του Kim, τον Δεκέμβριο του 1969, και η μπάντα έπαιξε παραδόξως στα σέσιον του BBC χωρίς αυτόν (ο Kim βέβαια, επανήλθε λίγο αργότερα).

​

 

[grio]

Λίγο περισσότερο κρασί​

Savoy Brown - Raw Sienna (Απρίλιος 1970, Decca)

​

Τραγούδια: A1 A Hard Way To Go (Chris Youlden) - 2:17, A2 That Same Feelin' (Kim Simmonds) - 3:36, A3 Master Hare (οργανικό, Kim Simmonds) - 4:45, A4 Needle And Spoon (Chris Youlden) - 3:18, A5 A Little More Wine (Chris Youlden) - 4:51, B1 I'm Crying (Chris Youlden) - 4:17, B2 Stay While The Night Is Young (Chris Youlden) - 3:07, B3 Is That So (οργανικό, Kim Simmonds) - 7:40, B4 When I Was A Young Boy (Chris Youlden) - 3:02
Μουσικοί: Chris Youlden (φωνητικά και πιάνο: Α4, Β1 και Β4), Kim Simmonds (ληντ κιθάρα και πιάνο: Α2, Α3), "Lonesome" Dave Peverett (ρυθμική κιθάρα, ακουστική κιθάρα και μπότλνεκ: A5), Roger Earl (τύμπανα, κρουστά), Tone Stevens (μπάσο)
Ενoρχήστρωση πνευστών και εγχόρδωνί: Terry Noonan
Παραγωγή & Ενoρχήστρωση / Μηχανικοί: Chris Youlden, Kim Simmonds / Paul Tregurtha (ηχογράφηση), Malcolm Addey (μείξη)

Η ηχογράφηση έγινε το 1969, στα Recorded Sound Studios, Ltd. Λονδίνο W.1.

​

Στα τέλη Ιανουαρίου του 1970, οι Savoy Brown ξεκίνησαν την τρίτη τους περιοδεία στις ΗΠΑ, μετά την οποία επέστρεψαν στην Αγγλία για να ηχογραφήσουν τα κομμάτια για το επόμενο άλμπουμ τους, Raw Sienna (με παραγωγή από κοινού, των Kim και Youlden). Το άλμπουμ ήταν πιο σύνθετο από τα προηγούμενα, και ο Κιμ εξέφρασε την ικανοποίησή του για το τελικό αποτέλεσμα. "Το Raw Sienna είναι ένα προσωπικό μου επίτευγμα", είπε ο Kim στο Melody Maker. "Τόσο από την πλευρά της παραγωγής όσο και μουσικά. Είναι το καλύτερο άλμπουμ μας μέχρι σήμερα, εν μέρει επειδή είχαμε τόση ελευθερία, ενώ στην πραγματικότητα ηχογραφούσαμε". Οι συνθέσεις του Youlden για μια ακόμη φορά έδωσαν τις καλύτερες στιγμές. Το άλμπουμ ενσωμάτωσε περισσότερα πνευστά και τζάζι συνθέσεις όπως τα "Hard Way to Do", "Needle and Spoon" και "I'm Crying". Το New Musical Express, έχοντας σε εκτίμηση το LP, έγραψε, "Ένας πλούσιος βαθύς μπλουζ ήχος, ειδικά από το μπάσο (Tone Stevens)... με τον Chris Youlden να βγάζει το σωστό ήχο στα φωνητικά... και τον Kim Simmonds με μια ισχυρή ληντ κιθάρα". Παρά την προσοχή του τύπου, το Raw Sienna ποτέ δεν "ανεφλέγει", φθάνοντας μόλις το #121 στα τσαρτ των ΗΠΑ.

Ο δίσκος ξεκινά με το "A Hard Way To Go" του Youlden, μια υπέροχη μελωδία και με μερικά από τα ομορφότερα σόλο του Simmonds. Θα μπορούσε να ήταν μια ραδιοφωνική επιτυχία με λίγη προσπάθεια. Το "That Same Feelin'" συμπληρώνεται με πνευστά και φάνκι κρουστά και εκεί που το γκρουπ αρχίζει να μην αναγνωρίζεται, ο Simmonds ξεσπάει μ' ένα απίστευτο μπλουζ-ροκ σόλο. Οι συγχορδίες των πλήκτρων στην αρχή του οργανικού "Master Hare" δημιουργούν εντυπώσεις, αλλά η καυτή κιθάρα του Simmonds ήταν ο κύριος πόλος έλξης. Προσθέστε και την, από το πουθενά, ορμητική βουτιά του τραγουδιού σ' ένα παράξενο, τμήμα με κλασικά έγχορδα πριν επιστρέψει ξανά στο μπλουζ-ροκ. Το στενάχωρο θέμα της ηρωίνης στο "Needle and Spoon"/Βελόνα και Κουτάλι, αντιμετωπίζεται με αστειευτική, κυνική διάθεση από τον Youlden, παρότι οι στίχοι αποδοκιμάζουν τη χρήση. Ξεκινώντας, με μονομαχία σλάιντ και ληντ κιθάρας από τους Simmonds και Peverett, το "A Little More Wine" ήταν ένα εντυπωσιακό μπλουζ-ρόκερ, κομψό και συγχρόνως φάνκι. Ένα από τα χάιλαϊτ του άλμπουμ.

Στη δεύτερη πλευρά, τα ικετευτικά φωνητικά του Youlden κάνουν το "I'm Crying" αξιοπρόσεκτο, αλλά το τραγούδι απογειώνεται πραγματικά, όταν το σόλο του Simmonds εμφανίζεται στο τέλος του τραγουδιού. Το κεφάτο "Stay While the Night Is Young" ήταν ένα άλλο αποκορύφωμα. Ο Youlden παραδίδει υπέροχα φωνητικά, το μπάσο του Steven σπάνια ακουγόταν τόσο μελωδικό και το σύντομο σόλο του Simmonds ήταν σχεδόν τέλειο. Το δεύτερο οργανικό κομμάτι του άλμπουμ, το "Is That So", βρίσκει τον Simmonds και την μπάντα να βυθίζονται στην τζαζ. Το επίκεντρο ήταν σαφώς στον Simmonds και ήταν ένα από τα σπάνια κομμάτια, όπου τα παραπάνω από τα επτά λεπτά του, περνούσαν χωρίς να το καταλάβεις. Εντελώς αναπάντεχο και εκπληκτικά ευχάριστο. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, "When I Was a Young Boy", ήταν βαριά ενορχηστρωμένο και για να χωνευτεί, ήθελε το χρόνο του. Η ακουστική κιθάρα του Simmonds πάντα αγαπημένη και ο Youlden ακούγεται σαν μπλουζ γερόλυκος...

---

Τα χρήματα δεν μπορούν να σώσουν την ψυχή σου​

Savoy Brown - Looking In (Οκτώβριος 1970, Decca)

​

Τραγούδια: A1 Gypsy (οργανικό, Simmonds) - 0:57, A2 Poor (Stevens) - 4:04, A3 Money Can't Save Your Soul (Peverett, Simmonds) - 5:34, A4 Sunday Night (οργανικό, Simmonds) - 5:23, A5 Looking In (Simmonds, Peverett) - 5:17, B1 Take It Easy (Simmonds, Peverett) - 5:47, B2 Sitting An' Thinking (οργανικό, Simmonds) - 2:40, B3 Leavin' Again (Stevens, Peverett) - 8:29, B4 Romanoff (οργανικό, Simmonds) - 1:01
Μουσικοί: Kim Simmonds (ληντ κιθάρα, πιάνο), Lonesome Dave (φωνητικά, κιθάρα), Roger Earl (τύμπανα), Tone Stevens (μπάσο), Owen Finnegan (κόνγκας)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Kim Simmonds / Eric Holand, Paul Tregurtha
Kαλλιτεχνική επιμέλεια: David Anstey, Jim Baikie

Η ηχογράφηση έγινε στα Recorded Sound Studios, Bryanston St., Λονδίνο W.1. Αγγλία

​

Το 1970, ήταν μια καλή χρονιά για τους Savoy Brown. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει το Raw Sienna, το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή και έχτιζαν ένα όνομα και ένα φανατικό ακροατήριο, ιδιαίτερα στην Αμερική. Τότε, χωρίς προειδοποίηση, ο βαρύτονος σόουμαν τραγουδιστής Chris Youlden αποφασίζει να εγκαταλείψει το συγκρότημα σε αναζήτηση προσωπικής δημοσιότητας και τα κύρια φωνητικά αναλαμβάνει πια ο Lonesome Dave. Η δημιουργικότητα της μπάντας, παρά τη συνθετική και φωνητική έλλειψη του Youlden, κορυφώνεται και τον Οκτώβριο του 1970 κυκλοφορούν το Looking In, τη δυνατότερη και πιο ώριμη δουλειά τους. Τα πνευστά και η ενορχήστρωση του Raw Sienna παραχώρησαν χώρο στην κιθάρα και τα κρουστά, σε ένα πιο ροκ ήχο βασισμένο στο μπούγκι με μπλουζ χροιές, αλλά ενίοτε και με τζαζ αυτοσχεδιαστική διάθεση.

Για τους εξοικειωμένους με τον πατενταρισμένο μπλουζ-ροκ ήχο τους, το σύντομο οργανικό "Gypsy" είναι μια μεγάλη έκπληξη. Παρότι λιγότερο από ένα λεπτό, στέκεται σαν ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχει γράψει ποτέ ο Simmonds. Το εντυπωσιακό "Poor Girl", ένα κινητικό χαρντ-ροκ μπλουζ με πιασάρικο κιθαριστικό ριφ και όμορφη φωνητική μελωδία, ήταν το πρώτο γραμμένο κομμάτι του Stevens. Έχοντας ένα ενδιαφέροντα διαχωρισμό καναλιών και υπερβολική ηχώ, το τετράλεπτο "Money Can't Save Your Soul", πέρα από το προφανές μήνυμά του, ότι το χρήμα δεν μπορεί να σώσει την ψυχή, ήταν εκπληκτικό. Το κλίμα είναι αρκετά χαλαρό, με τον Kim να επιστρέφει περιοδικά στο θέμα με την κιθάρα και το πιάνο του, ενώ ο Lonesome Dave δίνει την πιο παθιασμένη ερμηνεία του και αποδεικνύει πόσο καλός τραγουδιστής ήταν. Στο οργανικό "Sunday Night", ο Simmonds είναι στα πιο μελωδικά του. Όμορφη, σχεδόν τζάζι, ατμόσφαιρα για το πρώτο μισό του τραγουδιού και στη συνέχεια τα εντυπωσιακά κρουστά επιδρούν και το κομμάτι παίρνει μια εντελώς απροσδόκητη φάνκι κατεύθυνση. Κρίμα που το τραγούδι σβήνει, καθώς ο Simmonds και οι άλλοι άρχιζαν να ανεβάζουν ταχύτητα και ενέργεια. Ο τίτλος προήλθε από το γεγονός ότι η μπάντα το ηχογράφησε ένα... κυριακάτικο βράδυ. Το πιο συμβατικό και απολαυστικό ροκ κομμάτι, το "Looking In", περιποιείται ο Peverett με τη μοναδική φωνή του.

Εντάξει, ξέρω ότι έχεις φτιαχτεί για δράση Αλλά ζεις τη ζωή σου πολύ γρήγορα Αν δεν επιβραδύνεις σύντομα Οι καλές σου μέρες, θα έχουν περάσει Έτσι χαλάρωσε μωρό μου Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να ανησυχείς Ο κόσμος δεν θα τελειώσει απόψε Επομένως πες μου ποια είναι η βιασύνη; Θα πρέπει να απολαύσεις το μακρύ, μακρύ ταξίδι Ευχαριστήσου τον κάθε λόφο και στροφή Θα φτάσεις εκεί αργά ή γρήγορα Γι' αυτό μην ανησυχείς για το τέλος

Γνωρίζεις το νόμο της βαρύτητας Λέει ό,τι ανεβαίνει πρέπει να κατέβει Και όσο πιο γρήγορα πλησιάζεις το όριο Τόσο πιο γρήγορα φτάνεις στο έδαφος Ω, χαλάρωσε Με το πάσο σου Μην ανησυχείς για το μέλλον Ενώ είσαι ακόμα στα καλύτερά σου Μόνο πάρτο όπως το βρίσκεις Και θα το απολαύσεις κάθε φορά Ω! ναι Χαλάρωσε μωρό μου - Take It Easy (Simmonds/Peverett)

Το κεφάτο, απαλό μπλουζ "Take It Easy" είναι απολαυστικό, αιφνιδιάζοντας στην έναρξη της δεύτερης πλευράς, ενώ το οργανικό "Sitting An' Thinking", που ακολουθεί, είναι η μελωδικότερη στιγμή του άλμπουμ. Και έρχεται η στιγμή για το αποκορύφωμα "Leavin' Again", σύνθεση των Stevens και Peverett. Ο Πέβερετ πέρα από τα καθήκοντά του στο μικρόφωνο, ντουμπλάρει τον Κιμ σ' αυτό το εντυπωσιακό τζαμάρισμα που διαρκεί πάνω από οκτώ λεπτά. Το κομμάτι ξεκινά ήρεμα και σταδιακά παίρνει την ανάσα με την ενεργητικότητά του. Ο δίσκος κλείνει με το οργανικό "Romanoff", συνέχεια του εναρκτήριου "Gypsy" και όπως έχει σωστά γραφτεί, αυτά θυμίζουν το "Oh, Well (Part II)", του άλλου τεράστιου λευκού μπλουζίστα Peter Green, με την αναζήτηση της ψυχής στο ταξίδι για την κόλαση και τον παράδεισο...

Το άλμπουμ έφτασε το #39 στα άλμπουμ τσαρτ των ΗΠΑ και διέθετε ένα έξοχο εξώφυλλο (αλήθεια, τι έχασαν οι γενιές που δεν έπιασαν στα χέρια τους τα χορταστικά χάρτινα εξώφυλλα με τις έξοχες εικονογραφήσεις ; ). Το Δεκέμβριο του 1970 οι Peverett, Earl και Stevens φεύγουν για να σχηματίσουν τους Foghat και ο Kim Simmonds αναγκάζεται να δημιουργήσει μια εντελώς νέα σύνθεση. Το ενδιαφέρον μου γι' αυτούς σταμάτησε ακριβώς εδώ και θεωρώ ότι οι έξι πρώτοι δίσκοι τους, με καλύτερες τις δύο ΔΙΣΚΑΡΕΣ του 1970, δείχνουν όχι μόνο τη δική τους εξέλιξη αλλά και την πορεία της ίδιας της μουσικής. Τα αμέσως επόμενα χρόνια, το περιορισμένο και μυημένο ακροατήριο, παραχωρούσε τη θέση του σε γιγαντιαίων διαστάσεων εκδηλώσεις με μαζική δημοφιλία και συμμετοχή. Το απόστημα του Arena rock, άρχισε να δημιουργείται αλλά αυτή είναι μια άλλη, μάλλον θλιβερή, ιστορία που δεν θέλω να την πω!

Στον Σωκ, που "αντέδρασε" στο "Μονόπρακτο"...

(***** και για τα δύο, πηγές: εξώφυλλα, en.wikipedia.org, savoybrown.com, badcatrecords.com)

​

 

[grio]

Τρία δείγματα...

- Train To Nowhere -
Μπορείς να το προλάβεις εάν θέλεις να ανέβεις
Μην ανησυχήσεις αν σε προσπεράσει
Κύριε, ξέρεις τον λόγο
Σε αυτό το τρένο μέχρι να πεθάνω
Το τρένο που επιβαίνω, πηγαίνει ο Θεός ξέρει πού
Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει
Αν δεν έχεις χρήματα μην απελπίζεσαι
Γιατί δεν χρειάζεται να πληρώσεις ναύλο
Σε παρακαλώ τώρα αδερφέ μην ανέβεις σ' αυτό το τρένο
Καβαλάς λάθος ράγες, ζεις μες την ματαιότητα

- Is That So -

- Looking In -

 

[grio]

Αφιερώσεις...

Βίντατζ βίντεο πλάνα των Savoy Brown, από το Fillmore East του 1969, με την ηχητική προσθήκη του "I'm Tired". Ο Kim παίζει μια Flying V και o τρελάρας Youlden με το καπέλο και το ημίπαλτο δίνει περφόρμανς!

Το "Sunday Night", μου ζητήθηκε απο φίλο, οπότε το αφιερώνω, σ' αυτόν αλλά και σ' όλους σας...

 

[wynn]

Εξαιρετικο και χορταστικο αφιερωμα για τους τεραστιους Savoy Brown. Απο τους σημαντικοτερους εκπροσωπους της βρετανικης blues rock σκηνης. Θα το διαβασω επισταμενως να ανακαλυψω αγνωστες πτυχες της βιογραφιας της μπαντας. Αναμεσα στην πολυ μεγαλη δισκογραφια τους μεταξυ αλλων πολυαγαπημενα τα blue matter, a step further, raw sienna και looking in. Ευχαριστουμε για το αφιερωμα!

Στάλθηκε από το LG-H815 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Cicadelic Ranger]

Πραγματικος μικρος θησαυρος αυτο το βιντεακι :a0210:

Δινει πραγματικα και direct; την ατμοσφαιρα της εpοχης και τον κοσμο που ζουσαν οι καλλιτεχνες.

Eνα που δεν καταλαβα ειναι ποιος εδιωχνε τον Κιμ κατα καιρους, (ενταξει ας πουμε την πρωτη φορα ο αδελφος του γιατι ηταν μεγαλυτερος ), αφου αυτος ηταν ο δηιουργος του γκρουπ και ο leader....

Eξαιρετικη παρουσιαση και ομορφη, με πολλα πραγματα να μαθεις και να δεις !

 

[grio]

Ναι, αλλά ο μεγάλος αδερφός, που ήταν ο μάνατζέρ τους, είχε αναλάβει να τους κάνει ατραξιόν στην Αμερική και να κλείνει συμβόλαια. Βέβαια είχε συνεχόμενα θέματα με τους μικρούς, που ήταν ανώριμοι και επιρρεπείς στις καταχρήσεις. Ο Youlden, πάλευε με τους δαίμονές του και επιζητούσε την προσωπική προβολή, ενώ ο μικρός Κιμ, ασπαζόταν το "Money Can't Save Your Soul". Man, it was the '60s...

 

[sokmav]

Η αλήθεια,νόμισα πως θα δοκιμάσουμε τα νερά. Εδώ ομως θελει βαθιές ανάσες.
Πάλι μεσα λοιπόν.

Καλύτερα δεν γινόταν,Γρηγόρη ευχαριστω.

 

[Cicadelic Ranger]

....Το κεφάτο, απαλό μπλουζ "Take It Easy" είναι απολαυστικό, αιφνιδιάζοντας στην έναρξη της δεύτερης πλευράς,

Το Take it easy ακουγεται ελαφρυ και κεφατο αλλα τελικα το καδρο του ειναι το δραμα. Σου λεει περιπου, οτι και να κανεις αργα η γρηγορα την εκατσες, οποτε...cool & carpe diem.

Ειναι ισως το πιο στωϊκο κομματι που υπαρχει.

Πολυ ωραιο που μεταφραζεις στοιχους στα Ελληνικα :a0210: