Αστρικές εβδομάδες... [Van Morrison]

[grio]

​

Έχει περάσει την εκτονωτική φάση του γκαράζ ροκ και βουτηγμένος στην οικονομική ανέχεια, βιώνει την κούραση, την ήττα αλλά κάπου μέσα του υποβόσκει, η φευγαλέα ελπίδα. Τα τραγούδια είναι ποιητικά στη σύλληψη, στην εκτέλεση, στη στιχουργική τους. Ακούγονται ταπεινά και μιλούν για την αγάπη. Αλλά όχι δεν είναι απολύτως έτσι, μάλλον δεν είναι καθόλου έτσι. Το κουβάρι των αναμνήσεων, οι στοχασμοί και οι ονειροπολήσεις, λεπτές πινελιές που μελαγχολούν και αγγίζουν την καρδιά. Τα χρώματα και το φως του ιμπρεσιονισμού, με την αγωνία και την μελαγχολία του εξπρεσιονισμού, αλλά και την υπέρβαση της ανατροπής του σουρεαλισμού, όλα αυτά συνεκτικά, σ' ένα αμάλγαμα σαγήνης, ομορφιάς και ευαισθησίας.

Το τρελό όρθιο κοντραμπάσο, τα επιδέξια αποδιοργανωμένα τύμπανα, οι φτερουγιστές ακουστικές κιθάρες, τα κελαηδώντα φλάουτα και το ατμοσφαιρικό τσέμπαλο, δημιουργούν αμηχανία που απογυμνώνει και όλα αυτά που οι χαρτογιακάδες περιγράφουν σαν φολκ, ροκ, μπλουζ, τζαζ, γκόσπελ φαντάζουν τόσο λίγα μέσα από τη γήινη σύμβασή τους. Ο κέλτης ταυτίζεται με τη φύση και η ροή είναι τόσο ομαλή και αιθέρια που συγκινεί. Η ερμηνεία είναι αμίμητη, τα λόγια κουρελιασμένα και η φωνή ωμή, λαμπρή άλλοτε παθιασμένη. Μια θρησκευτική εμπειρία, ακόμη και γι' αυτούς που δεν πιστεύουν. Ερωτικό, αισθαντικό, βαθύ και απελπισμένο σε σημείο να γίνεται αποξενωμένο...

«Είναι πολύ αργά για να σταματήσει τώρα!». Ο "ποιητής" ήταν 23 χρονών και έκτοτε οι συνθήκες δεν συνηγόρησαν για να επαναλάβει κάτι ανάλογο. Είναι από τις σπάνιες φορές που όλα συνωμοτούν για να εμφανιστεί κάτι τόσο ολότελα μοναδικό που σε αιχμαλωτίζει και συνάμα σε απελευθερώνει. Σαν το πέταγμα ενός πουλιού ή το κύρτωμα από το αεράκι ενός αγριολούλουδου σε μια σουρουπωμένη βουνοπλαγιά. Οι μουσικοί του, λέγεται ότι δεν είχαν συναντηθεί ποτέ και ήταν χωρίς παρτιτούρες, γι' αυτό και η ροή ήταν ελεύθερη και αυτοσχεδιαστική.

Πραγματικά μια απόλυτα βιωματική εμπειρία, πλήρως συγκλονιστική, ο δίσκος "αγοράστηκε" ( τι άχαρη λέξη ; ) σε μια δύσκολη περίοδο όταν σπούδαζα και δούλευα για τα μικροέξοδά μου.

Μέσα στη βροχή που πέφτει
Ακριβώς στην ώρα
Γι' αυτό τσακισμένο βέλος
Και θα σταθώ δίπλα σου
Δίπλα σου, παιδί μου
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ γιατί είναι έτσι αυτό
Αυτό πρέπει να είναι
Και είμαι δίπλα σου
Δίπλα σου
...​

Στον μικρό Μάριο...

Van Morrison, με τη σύζυγό του Janet Planet και το παιδί τους, Woodstock 1969 (φωτογραφία του Elliott Landy)​

__________
ΥΓ. Σήμερα το υπαγόρευσε η περίσταση και διαφοροποιήθηκα σε σχέση μ' αυτό που σας έχω συνηθίσει, την "εγκυκλοπαιδική" προσέγγιση, λέμε τώρα, όπως κάποιοι "ερμηνεύουν". θα μου επιτρέψετε όμως να συνεχίσω στο ίδιο "κουραστικό" και αντι-διαδικτυακό μοτίβο, στο μέλλον, για καμιά δεκαριά ακόμη δίσκους, άλλωστε το χρωστώ σ' αυτούς που γουστάρουν παροτρύνοντάς με και όταν αισθανθώ ότι δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα αποχωρήσω για να πάρουν άλλοι το βήμα...

 

[grio]

Δίπλα σου!​

Van Morrison - Astral Weeks (Νοέμβριος 1968, Warner Bros.)

​

Τραγούδια: In The Beginning: A1 Astral Weeks - 7:00, A2 Beside You - 5:10, A3 Sweet Thing - 4:10, A4 Cyprus Avenue - 6:50, Afterwards: B1 Young Lovers Do - 3:10, B2 Madame George - 9:25, B3 Ballerina - 7:00, B4 Slim Slow Slider - 3:20
Μουσικοί: Van Morrison (σύνθεση, φωνητικά, ακουστική κιθάρα), John Payne (φλάουτο, σοπράνο σαξόφωνο: B4), Jay Berliner (κλασική και ακουστική κιθάρα), Richard Davis (κοντραμπάσο), Warren Smith, Jr. (κρουστά, βιμπράφωνο), Connie Kay (τύμπανα), Larry Fallon (ενορχηστρώσεις εγχόρδων και διεύθυνση ορχήστρας, τσέμπαλο: A4), Barry Kornfeld (ακουστική κιθάρα: B1)
Παραγωγή / Μηχανικός: Lewis Merenstein / Brooks Arthur

Ηχογραφήθηκε στα Century Sound Studios, Νέα Υόρκη στις 25 Σεπτεμβρίου 1968, 1 και 15 Οκτωβρίου 1968

---

Απελευθερωμένος από το συμβόλαιό του με την Bang Records του Bert Berns, ο Van Morrison ήταν ελεύθερος επιτέλους να εξερευνήσει το μουσικό του όραμα. Με μια χούφτα τραγούδια πήγε στα Century Sound Studios στο Μανχάταν και δημιούργησε μια ηχογράφηση που κόβει την ανάσα με την πρωτοτυπία της ενώ ακούγεται σαν το αποκορύφωμα μιας σταδιοδρομίας παρά για το ξεκίνημά της.

Είχε πει στους νέους του μάνατζερ, Lewis Merenstein και Robert Schwaid ότι στόχευε σε μια «τζαζ αίσθηση». Έτσι, ο τζαζ ειδήμονας Schwaid προσέλαβε ένα κουαρτέτο άριστων νεοϋορκέζων σέσιον μουσικών, που περιελάμβανε τον φίλο του μπασίστα Richard Davis και τον ντράμερ Connie Kay από τους Modern Jazz Quartet. Λίγο μετά τα είκοσι τρίτα γενέθλια του Βαν, στα σέσιον της 25ης Σεπτεμβρίου, από τις 7-11 μ.μ. ηχογράφησαν τα "Cyprus Avenue", "Madame George", "Beside You" και "Astral Weeks". Τρεις εβδομάδες αργότερα οι ίδιοι μουσικοί επέστρεψαν να ηχογραφήσουν τα "Sweet Thing", "Ballerina", "Young Lovers Do" και "Slim Slow Slider". Τα έγχορδα και το αρπίχορδο στο "Cyprus Avenue" προστέθηκαν από τον ενορχηστρωτή Larry Fallon κατά τη διάρκεια της μείξης, προσδίδοντας μια απροσδόκητη υφή στον τζαζ ρυθμό του βασικού κομματιού, ενισχύοντας την μυστήρια νοσταλγική διάθεση του άλμπουμ.

Ο κιθαρίστας Jay Berliner δεν είχε ακούσει για τον Van Morrison πριν από το σέσιον, αλλά ούτε και το ίδιο το άλμπουμ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν νεότεροι φίλοι του επισήμαναν ότι συνέβαλε σε κάτι κλασικό. «Εκείνη την εποχή ήμουν τόσο απασχολημένος που δεν είχα ιδέα σε τι συμμετείχα», θυμάται ο Berliner. «Έπαιζα κλασική κιθάρα που ήταν πολύ ασυνήθιστη στο πλαίσιο αυτό. Συνηθίζαμε να παίζουμε στα τσαρτ, αλλά ο Van απλά μας έπαιξε τα τραγούδια στην κιθάρα του και μας είπε να προχωρήσουμε και να παίξουμε ακριβώς αυτό που νιώθαμε». Αν και τα τελικά κομμάτια ήταν ουσιαστικά ζωντανές λήψεις, τόσο ο Schwaid όσο και ο πνευστός John Payne θυμούνται ότι το υλικό, όταν ηχογραφούνταν, διαρκούσε πολύ περισσότερο. «Περίπου πέντε λεπτά αυτοσχεδιαστικού παιξίματος σαξοφώνου κόπηκαν από το "Slim Slow Slider"», λέει ο Payne. «Εγώ απλά τζαμάριζα και με ενόχλησε που το έκοψαν». (Οι ταινίες των τζαμαρισμάτων είχαν δοθεί στην Warner Brothers από τον Schwaid στη δεκαετία του '70, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκαν σε καμία επανέκδοση).

Παρόλο που η παραγωγή πιστώνεται στους Merenstein, Schwaid και τον μηχανικό Brooks Arthur (που ήταν ιδιοκτήτης των Century Sound Studios), όλοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον ήχο. «Για να είμαι δίκαιος με τον Βαν, ήταν αυτός που καθοδήγησε την ηχογράφηση», παραδέχεται ο Schwaid. «Ο Lew και εγώ ήμασταν στο δωμάτιο ελέγχου, αλλά ο Van ήταν ο πραγματικός παραγωγός». Κανένας που συμμετείχε στα σέσιον δεν μπορεί να καυχηθεί ότι ήξερε ότι έκαναν ένα αριστούργημα. «Εκείνη την εποχή, πίστευα ότι ήταν ένας σπουδαίος δίσκος», λέει ο Schwaid, «αλλά αρχικά ήταν μια αποτυχία. Δεν νομίζω να κάναμε 20.000 αντίτυπα. Μόλις μετά από χρόνια άρχισαν να έρχονται άνθρωποι και να μου λένε ότι η ζωή τους είχε αλλάξει από το Astral Weeks».

Διαχρονικό αριστούργημα!

Ο Van Morrison εμφανίζεται στο Newport Folk Festival τον Ιούλιο του 1969 (φωτογραφία από τον David Gahr)​

 

[grio]

Παρακάτω, παρατίθεται ο "καταιγισμός" του Λέστερ Μπανκς για τον δίσκο, από το βιβλίο/ανθολογία Stranded του Greil Marcus του 1979, απλά για να συνειδητοποιηθεί πως κάποια πράγματα δεν γίνονται για τις εντυπώσεις αλλά γιατί αντιπροσωπεύουν κάτι που κάποιοι δεν θέλουν, αλλά και δεν μπορούν να "υπηρετήσουν"...

---

Astral Weeks από τον Lester Bangs (1979)

Το Astral Weeks του Van Morrison κυκλοφόρησε δέκα χρόνια, σχεδόν από την ημέρα, πριν αυτό γραφτεί. Ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, διότι το τέλος του 1968 ήταν μια τέτοια τρομερή στιγμή: Ήμουν ένα σωματικό και ψυχικό ναυάγιο, τα νεύρα μου τσακισμένα και τα φαντάσματα και οι αράχνες, απειλητικά είχαν καταλάβει το νου μου. Οι κοινωνικές επαφές μου είχαν συρρικνωθεί και η παρουσία άλλων ανθρώπων με έκανε νευρικό και παρανοϊκό. Πέρασα ατελείωτες μέρες και νύχτες σε μια πολυθρόνα στην κρεβατοκάμαρά μου, διαβάζοντας περιοδικά, βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας δίσκους, κοιτάζοντας στο κενό. Δεν είχα καμία ιδέα για το πώς να βελτιώσω την κατάσταση και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχα κάνει τίποτα γι' αυτό, αν έπρεπε.

Το Astral Weeks θα είναι το αντικείμενο αυτού του κομματιού - δηλαδή, ο ροκ δίσκος με την μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μου μέχρι τώρα - ανεξάρτητα το πως είχα αισθανθεί όταν βγήκε. Αλλά στην κατάσταση που ήμουν, ανέλαβε εκείνη την περίοδο το χαρακτηριστικό ενός φάρου, ένα φωτός αναμμένου μακριά στο σκοτάδι της ακτής. Τι περισσότερο, ήταν η απόδειξη ότι είχε απομείνει κάτι να εκφραστεί καλλιτεχνικά εκτός από τον μηδενισμό και την καταστροφή. (Ο άλλος μεγάλος μου δίσκος των ημερών ήταν το White Light/White Heat). Ακουγόταν σαν ο άνθρωπος που έκανε το Astral Weeks να είχε φοβερό πόνο, ο πόνος στις περισσότερες από τις προηγούμενες δουλειές του Van Morrison είχε μόνο υπονοηθεί. Αλλά όπως και τα επόμενα άλμπουμ από τους Velvet Underground, υπήρξε ένα λυτρωτικό στοιχείο στο σκοτάδι, η απόλυτη συμπάθεια για τον πόνο των άλλων, και ένα πέπλο καθαρής ομορφιάς και ένα μυστηριώδες δέος που κόβει ακριβώς την καρδιά του έργου.

Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο σημαντικό μπορεί να είναι, ότι πολλοί άλλοι έχουν αναφέρει παραλλαγές στο αρχικό μου συναπάντημα με το Astral Weeks. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που καθοδηγεί τους ανθρώπους στις μακροχρόνιες σκοτεινές περιόδους. Βγήκε σε μια εποχή που πολλά πράγματα, για τα οποία πολλοί άνθρωποι νοιαζόταν με πάθος, είχαν αρχίσει να αποσυντίθενται, και το αυτοκαταστροφικό υπόγειο ρεύμα, που πάντα συνόδευε την μεγάλη γιορτή της δεκαετίας του εξήντα, τραβούσε κατ' ευθείαν προς τα κάτω. Έτσι, ως διαχρονικό όπως τελικά είναι, το Astral Weeks ίσως ήταν επίσης το προϊόν μιας εποχής. Καλύτερα να νομίζω αυτό, παρά να ψάχνω ποιού είδους ιρλανδέζικων θρησκευτικών στοιχειών, θα μπορούσε ο Van Morrison να είναι το προϊόν τους.
...
Πρόκειται για ένα σύνολο λεκτικών συσπάσεων - αν και πολλά είναι επίσης σωματικά - που είναι εκεί για επαρκή λόγο για να ορίσουν σε μεγάλο βαθμό το στυλ του. Είναι παντού σ' όλο το Astral Weeks: στις τέσσερις βιαστικές επαναλήψεις των φράσεων "είσπνεε, έκπνεε" [σ.σ. "και είσαι στο ψηλά ιπτάμενο σύννεφό σου"] και "περιστρέψου" στο "Beside You". Στο "Cyprus Avenue", στα δώδεκα [σ.σ. "και σε ψάχνω"] "ψηλά", στο δεκατρείς φορές στη σειρά τραγουδισμένο "μωρό μου", που ηχεί σαν κάποιος να τρέχει εκστατικά στην κατηφόρα προς την αγάπη του και ο σπαρακτικός τρόπος που εκτείνει στο τρίτο στίχο, το [σ.σ. "Και τα φύλλα πέφτουν"] "ένα-ένα". Και περισσότερο απ' όλα στο "Madame George", όπου τραγουδά τη λέξη "στεγνό" και στη συνέχεια "το μάτι σου" είκοσι φορές σε ένα στροβιλίζον μελωδικό τόξο τόσο όμορφο που κλέβει την αναπνοή σου, και στη συνέχεια, συμβαίνει αυτό: "Και η αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά την αγάπη που αγαπά".

Ο Van Morrison ενδιαφέρεται, εμμένοντας με το πόσο μπορεί να συμπιέσει μουσική ή προφορική πληροφορία σε ένα μικρό χώρο και σχεδόν, αντιστρόφως, πόσο μακριά μπορεί να εκτείνει μια νότα, λέξη, ήχο ή εικόνα. Για να αιχμαλωτίσει μια στιγμή, είτε πρόκειται για ένα χάδι ή ένα σπασμό. Επαναλαμβάνει ορισμένες φράσεις στα άκρα, που από οποιονδήποτε άλλο θα φαινόταν παράλογο, γιατί περιμένει ένα όραμα να αποκαλυφθεί, προσπαθώντας όσο το δυνατόν διακριτικότερα να το ωθήσει. Μερικές φορές, σου το δίνει μέσα από τη σιωπή, περιορίζοντας το τραγούδι στην πτήση του: "Είναι πολύ αργά για να σταματήσει τώρα!".

Είναι η μεγάλη αναζήτηση, που τροφοδοτείται από την πεποίθηση ότι μέσα από αυτές τις μουσικές και νοητικές διεργασίες είναι εφικτή η διαφώτιση. Ή μπορεί τουλάχιστον μια αχτίδα...

(συνεχίζεται...)

​

 

[grio]

"Van the Man"​

O Van Morrison γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1945 στο Μπέλφαστ, της Βόρειας Ιρλανδίας. Σύντομα ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για την τζαζ και το μπλουζ και έπαιξε κιθάρα και σοπράνο σαξόφωνο με διάφορα τοπικά ημι-επαγγελματικά γκρουπ, συμπεριλαμβανομένων των κάντρι-ρόκερς Deanie Sands and The Javelins. Το 1961 περιόδευσε τη Βρετανία και την Ευρώπη με ένα τοπικό R&B γκρουπ, τους Monarchs, πριν από τον σχηματισμό των Them με μερικούς παλιούς συμμαθητές και ορισμένα μέλη των Monarchs στα τέλη του 1963.
Το 1967, ο Morrison άφησε τους Them και επέστρεψε στο Μπέλφαστ σε μια καταθλιπτική κατάσταση. Αυτή ωστόσο εξαλείφθηκε όταν ο παραγωγός Bertie Berns (είχε συνεργαστεί με τον Morrison και τους Them) του έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο και τον κάλεσε στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει τέσσερα σινγκλ. Το πρώτο από αυτά, το κλασικό "Brown-Eyed Girl", έφτασε το No 10 στα τσαρτ των ΗΠΑ. Στη συνέχεια ο Berns κυκλοφόρησε ένα ολόκληρο άλμπουμ με υλικό του Morrison, το Blowin' Your Mind, χωρίς ο καλλιτέχνης να το γνωρίζει. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού σ' αυτό το άλμπουμ επανεμφανίστηκε αργότερα στη συλλογή T.B. Sheets (1973). Λίγους μήνες αργότερα ο Berns πέθανε από καρδιακή προσβολή και ο Morrison ήταν ελεύθερος να διαπραγματευτεί ένα νέο δισκογραφικό συμβόλαιο. Τελικά ήταν η Warner Brothers που υπέγραψε.

​

Το επόμενο άλμπουμ του, Astral Weeks (1968), υποδηλώνει μια απότομη αλλαγή της μουσικής του κατεύθυνσης. Η προηγούμενη δουλειά του ήταν βασισμένη στο R&B, αλλά αυτό περιείχε πολύ διακριτικό υλικό. Ηχογραφημένο μέσα σε 48 ώρες στη Νέα Υόρκη, οι στίχοι είναι γεμάτοι από ρομαντισμό και συναίσθημα και η μουσική ήταν ένα φόντο, λεπτής υφής, με απαλές κιθάρες, φλάουτο, σαξόφωνο και τύμπανα, για τα ιδιαίτερα φωνητικά του Morrison. Το άλμπουμ απέτυχε να αποφέρει ένα χιτ σινγκλ και οι πωλήσεις ήταν αρχικά χαμηλές. Ποτέ δεν μπήκε στα άλμπουμ τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αλλά εκ των υστέρων, δικαίως, θεωρείται σαν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του ροκ.

Το επακόλουθο άλμπουμ, Moondance (1970), ήταν ένα αποτελεσματικό κράμα της προηγούμενης R&B δουλειάς του και του "λεπτότερου" ήχου, του Astral Weeks. Ανέβηκε στο Νο 32, γίνοντας το πρώτο του χιτ άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο Νο 29 στις ΗΠΑ. Θα προκύψει επίσης και το σινγκλ "Come Running".

​

Το, επίσης του 1970, άλμπουμ His Band And The Street Choir κατάφερε να φτάσει το No 32 στις ΗΠΑ και παρείχε το χιτ σινγκλ, "Domino". Αντίθετα το Tupelo Honey, του 1971, μια συλλογή τραγουδιών αγάπης για τη γυναίκα του Janet Planet, σηματοδότησε μια επιστροφή σε κορυφαία φόρμα, φτάνοντας το No 27 στην Αμερική. Πριν την κυκλοφορία του, ο Morrison σχημάτισε την ενδεκαμελή Caledonia Soul Orchestra, που περιελάμβανε τον κιθαρίστα John Platania, ο οποίος έγινε ζωτικής σημασίας για το στούντιο έργο του και ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Επίσης μέσα στο 1971, είχε τρία μικρότερα αμερικάνικα χιτ σινγκλ, τα "Blue Money", "Call Me Up In Dreamland" και "Wild Night". Η δύναμη του υλικού σ' αυτό το άλμπουμ αποδεικνύεται από τον αριθμό των καλλιτεχνών που διασκεύασαν τα τραγούδια του: Martha Reeves ("Wild Night"), Richie Havens ("Tupelo Honey") και Dusty Springfield και Jackie DeShannon ("I Wanna Roo You"). Επίσης το 1971, συν-έγραψε το "4% Pantomime" με τους Band και τραγούδησε με τον Robbie Robertson στο Cahoots.

​

Το St. Dominic's Preview (1972) ήταν άλλο ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του. Ανέβηκε στο Νο 15 στις ΗΠΑ και πέρασε τρεις μήνες στα τσαρτ. Η φωνητική απόδοση στο "Listen To The Lion" ήταν συγκλονιστική και το ζωντανό αφιέρωμά του στον σόουλ τραγουδιστή Jackie Wilson, "Jackie Wilson Said (I'm in Heaven When You Smile)", κυκλοφόρησε σε 45άρι και του έδωσε ακόμα ένα αμερικάνικο χιτ.

Το Hard Nose The Highway (1973) ήταν λιγότερο συνεπές, αλλά το ώριμο δεκάλεπτο "Autumn Song" ήταν ένα πραγματικό κατόρθωμα με, δυστυχώς, μερικά από τα άλλα κομμάτια να υστερούν δίπλα του. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αποδείχθηκε το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ του, φτάνοντας το No 22.

​

Από το 1973, ωστόσο η ιδιωτική ζωή του Morrison ήταν σε αναταραχή. Αφού χώρισε, επέστρεψε στην πατρίδα του την Ιρλανδία, από τη Δυτική Ακτή, όπου είχε εγκατασταθεί το 1971. Τα έντονα προσωπικά τραγούδια που έγραψε μετά την επιστροφή του εμφανίστηκαν στο άλμπουμ, Veedon Fleece, που κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Ένα από τα καλύτερά του, πήγε αρκετά καλά εμπορικά, φτάνοντας το No 41 στο Ηνωμ. Βασίλειο και το No 53 στις ΗΠΑ.

​

Οι πολύ διάσημες ζωντανές εμφανίσεις του ήταν καλά αποτυπωμένες στο διπλό ζωντανό άλμπουμ, It's Too Late To Stop Now (1974), που βρήκε τον Morrison και την Caledonia Soul Orchestra σε άριστη κατάσταση. Ήταν επομένως κάτι σαν έκπληξη όταν ο Morrison επέλεξε να διαλύσει την ορχήστρα τον Μάρτιο του 1974 και να περιοδεύσει στην Ευρώπη με μια πενταμελή μπάντα.

Τα μέσα της δεκαετίας του '70 ήταν σίγουρα μια κάμψη στην καριέρα του Morrison, αλλά επέστρεψε ανανεωμένος προς το τέλος της δεκαετίας. Σήμερα παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής, μ' ένα πολύ μεγάλο και πιστό κοινό. Από τις παλαιότερες ηχογραφήσεις του, τα Astral Weeks και Moondance συνιστώνται ιδιαίτερα και προσπαθήστε να ακούσετε το "Autumn Song", εάν δεν το έχετε κάνει ήδη... (πηγή: Tapestry of Delights - Vernon Joynson)

 

[grio]

- Van Morrison · Astral Weeks [Playlist] -

 

[ecodrifter]

ευχαριστουμε Γρηγορη
πολυ προσωπικο αλμπουμ πραγματι
για μενα ειναι το αλμπουμ που ειχα παντα σε ολες τις μορφες
και αυτο σημαινει , απαραιτητο

κασετα- πριν αποκτησω ακομα hifi , ισως να βρισκεται σε καποια κουτα,
LP-ελληνικο υπαρχει αλλα οχι καλης ποιοτητας,
LP -γερμανικο κλαπηκε
CD
CD- remastered -δεν αποκτηθηκε ακομα, θα κυτταξω αν αξιζει
:ernaehrung004:

 

[Cicadelic Ranger]

..................................
ΥΓ. Σήμερα το υπαγόρευσε η περίσταση και διαφοροποιήθηκα σε σχέση μ' αυτό που σας έχω συνηθίσει, την "εγκυκλοπαιδική" προσέγγιση, λέμε τώρα, όπως κάποιοι "ερμηνεύουν" perator:.

Παντως αυτο που το "εγκυκλοπαιδικη προσεγγιση" αυτο ειναι αυτο που γουσταρω γιατι ετσι μαθαινω. Και μ'αρεσει να συνεχισω να μαθαινω στη ζωή, ετσι δεν γινεται ποτε κατι βαρετο.

θα μου επιτρέψετε όμως να συνεχίσω στο ίδιο "κουραστικό" και αντι-διαδικτυακό μοτίβο, στο μέλλον, για καμιά δεκαριά ακόμη δίσκους, άλλωστε το χρωστώ σ' αυτούς που γουστάρουν παροτρύνοντάς με και όταν αισθανθώ ότι δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα αποχωρήσω για να πάρουν άλλοι το βήμα....

Τι θα πει ακομα καμμια δεκαρια ; Εχει ακομα πραμα να βαλεις, δισκους που σιγουρα σου εχουν μιλησει, και εισαι εκει, ετοιμος να διαδωσεις το μηνυμα :award:

Καθε αφιερωμα που κανεις ειναι ενα γεγονος. Πληρες ενημερωμενο και με γραφικο γωτογραφικο υλικο της εποχης που δινει την ουσια της εμπιρείας.

Αν ειχα την δυνατοτητα να κανω τις συνεχωμενες σελιδες ενος φορουμ αρχεια PDF και ειχα ενα φοβερο εκτυπωτη που να μη μασαει σειρες καθε δεκα σελιδες θα τα ειχα τυπωσει ολα.

Μη μας λες τωρα για 10 δισκους.... Περιμενουμε ... Καλη συνεχεια.

 

[Γιώργος Κουν.]

Πριν τη βραδυά εκείνη, ήξερα μόνο έναν Μόρρισον, τον "κανονικό".

Ηταν η εποχή, που η πρόσκληση για κατοίκον "ακρόαση", ήταν μια διαδικασία γεμάτη εκπλήξεις και για τον οικοδεσπότη και για τους προσκεκλημένους. Για διάφορους λόγους.
Κανένας δεν πήγαινε χωρίς και κάποιο δισκάκι δικο του. Και χατίρι δεν χαλιόταν, συνήθως δεν φεύγαμε, πριν ακουστούν όλα.
Εκεί γίνονταν οι "σπουδές" μας.
Καταρχάς της ουσίας. Της μουσικής. Το τι "πικάπ" είχε ο καθένας, δεν έπαιζε κανέναν ρόλο.
Π.χ. Floyd, Purple, Sabbath, Free, Rare Earth, Santana, Osibisa κλπ, πρωτάκουσα μονοφωνικά απο μεγάφωνο-καπάκι.

Κατά δεύτερον "μάθαμε" να έχουμε την υπομονή και να ακούμε τα LP ολόκληρα- όχι μόνο τα "καλά" κομμάτια που έπαιζε το ράδιο -και μετά να συζητάμε.

Και κατά τρίτον,δεν υπήρχε "πρόγραμμα" απο την άποψη ότι μπορεί εσυ να προγραμμάτιζες πχ τίποτα στρωτά και όμορφα Thin Lizzy για αρχή για να συνεχίσει το ίδιο "κλίμα" και να σκάγανε μετά απο το πουθενά κάτι περίεργα Funkadelic, τίποτα War, Chic Corea, Can, της παπαδιάς τα μάτια.
Μεγάλο σχολείο αυτές οι βραδυές και όχι μόνο για μουσικές γνώσεις. Συναντώ ακόμα κόσμο που είχαμε γνωριστεί σε τέτοιες ακροάσεις, στο σπίτι του φίλου του φίλου μας, που είχε φέρει και ένα φίλο του :shakehands:

Την θυμάμαι εκείνην τη βραδυά του "Astral Weeks". Η ακρόαση ήταν σε ένα πατάρι, ισογείου, που το πρωϊ λειτουργούσε ως επαγγελματικός χώρος. Πολύ φροντισμένη κατάσταση. To πικαπ ήταν ένα BSR Mcdonald, ενισχυτής ένας ταϊβανέζικος απο το Βενιέρη, τα ηχεία δεν θυμάμαι. Επικές συναντήσεις, επικές αναλύσεις.

Το δίσκο τον έφερε μαζί της ερχόμενη μια κοπέλα, που δεν γνώριζα, ούτε ξανασυνάντησα.
Δεν εγνώριζα ουτε κατα διάνοια περί τίνος επρόκειτο (εννοώ το hype των "ψαγμένων"), ούτε σε εκείνη τη φάση θα μπορούσα να τον εντάξω στο "ροκ", όπως το νόμιζα τότε.
Παρόλα αυτά η πρώτη εκείνη ακρόαση με συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό, που δεν θυμάμαι αν πράγματι δεν μίλησε κανείς μέχρι να τελειώσει, ή εγώ δεν άκουγα τίποτα άλλο πέρα απο τη Μουσική.

Την άλλη μέρα φυσικά τον έψαξα άμεσα. Μετά, επαιζε καμμιά βδομάδα συνέχεια
Δίσκος σταθμός, στους καλύτερους μου.

Φίλε Γρηγόρη, η παρουσίαση και η κατάληξη-αφιέρωση σου συγκινητική. Δείχνει πως δεν κάναμε τσάμπα το δρόμο μέχρι εδώ, κουβαλώντας τα ιερά μας.

 

[Haagenti]

Τα ιερά και τα όσια διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως διαφέρουν τα βιώματα και οι εμπειρίες..
Προσωπικά έχω τοποθετήσει το astral weeks δίπλα στο goodbye and hello και το harvest χρόνια τώρα..Στο ίδιο επίπεδο.
Κάθε φορά που ακούω ένα από τα τρία νοιώθω το ίδιο εκστασιασμενος όσο την πρώτη φορά που τα άκουσα,μπορεί και περισσότερο κάθε φορά.
Δεν έχει να κάνει με ακρόαση αλλά με ιεροτελεστία.
Και τα τρία έχουν ξεχωριστή ενορχήστρωση με εξαίρεση ίσως το πιο ''μαζεμένο'' Harvest το οποίο ότι χάνει σε αυτοσχεδιασμο το κερδίζει σε ''νοσταλγία''.
Γιωργο θα μου επιτρέψεις να συμφωνήσω με μια μικρη επιφύλαξη για το ραδιόφωνο...Όποιος αρκεστεί στο να ακούει ότι του σερβίρουν ανήκει σε άλλη κατηγορία και θα χάσει πολλά.
Ένα μικρο παράδειγμα είναι το Out of time των REM,έναν δίσκο που αποτελεί διαμάντι κατά την γνώμη μου στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας αλλά παρολαυτα ο πολύς κόσμος γνωρίζει δυο-τρια κομμάτια που παίχτηκαν από τα ραδιόφωνα...Τα ίδια ραδιόφωνα απογείωσαν τον μύθο των Massive Attack με το Blue Lines αλλά δεν στάθηκαν με την ίδια θέρμη δίπλα τους όταν έβγαζαν τα κολοσσιαία Mezzanine και 100th Window..
Η μικρή επιφύλαξη έγκειται στο γεγονός ότι από το ραδιόφωνο γνώρισα και γνωρίζω ακόμα και τώρα (έστω και ιντερνετικα πολλές φορές )πράγματα που με χαροποίησαν ιδιαίτερα και που σε διαφορετική περίπτωση θα αγνοούσα ίσως την ύπαρξή τους...Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο δηλαδή.
Γρηγόρη σορυ για το off topic.

 

[grio]

Μου ζητήθηκε και με ευχαρίστηση πρόσθεσα, ένα χρονολόγιο για τα πρώτα, διαχρονικά και ανεπανάληπτα άλμπουμ του Βαν Μόρισον, μέχρι το 1974. Βεβαίως όποιοι επιθυμούν, προσθέτουν για τα επόμενά του, ώστε να συμπληρωθεί η εικόνα του.

:ernaehrung004:

 

[grio]

1983 στο Λυκαβηττό...

Ποιος θυμάται τον Βαν Μόρισον, το 1983 στο Λυκαβηττό; Ντυμένο στα λευκά να παραδίδει μια, έξω από κάθε περιγραφή, περφόρμανς και εμείς συγκινημένοι να παρακολουθούμε τη μυσταγωγία σχεδόν εκστασιασμένοι με το πάθος του και την υπερκινητικότητά του. Και τι δεύτερα φωνητικά ήταν αυτά, από τις μαύρες τραγουδίστριές του;
Κανονική "θρησκευτική" τελετουργία...

 

[superfly]

Τον Ιρλανδο μουτζουφλη τον εκτιμησα πολυ αργα,οπως και γενικα τους παλιους τροβαδουρους.Ποτε δεν ειναι αργα βεβαια,απο την αλλη για τον Van the Man οταν καποτε,πολυ νεωτερος,ειπα οτι πρεπει να τον ακουσω δεν μου ειπε πολλα.
Ετσι τον παρατησα και τελικα ξαναβρεθηκε στο δρομο μου χωρις να το επιδιωξω,σχεδον τυχαια,αλλα το timing ηταν μαγικο.
Και μαλιστα με ενα δισκο σχετικα (εχουν περασει 20 χρονια πια) καινουριο το Too Long on Excile,και τον οποιο ακουσα αρκετα μετα απ'οταν βγηκε.
Eτσι αποφασισα να ξανακουσω το Astral Weeks με λιγο φοβο μην τυχον και δεν μου ξαναπει πολλα.Τσαμπα φοβηθηκα.
Ηρθαν και κουμπωσαν ολα οσα καποτε μου φαινονταν βαρετα.Το ιδιο ισχυσε και για τους επομενους που αναφερει ο Γρηγορης.
Και τελικα επαληθευει μια κατασταση που μου εχει ξανατυχει και με αλλους καλλιτεχνες εκεινης της εποχης.
Ενω οι παλιοι που τον ακουσαν την εποχη που βγηκε και οντας πιτσιρικαδες επιναν νερο στο ονομα του,εγω για να τον "νιωσω" επρεπε να φτασω σε μεγαλη ηλικια.
'Η τελικα μπορει το Bushmills και το Jameson που εχω καταναλωσει ολα αυτα τα χρονια να δουλεψε τελικα υπερ του Ιρλανδου...:ADFADF1:

Υ.Γ. Γρηγορη τετοια δουλεια ουτε το Mojo (και το ΖΟΟ) αγορι μου....:worshippy:

Και μιλαω για ολα τα κειμενα οχι μονο για το παρον...

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: Αστρικές εβδομάδες...

Υ.Γ. Γρηγορη τετοια δουλεια ουτε το Mojo (και το ΖΟΟ) αγορι μου....:worshippy:
Και μιλαω για ολα τα κειμενα οχι μονο για το παρον...

Πράγματι, Γρηγόρη είσαι θησαυρός!!

 

[grio]

Να 'στε καλά, ευχαριστώ.

 

[supersonic]

Πιστεύω ότι η μουσική κατηγορία συνεχίζει πλέον άξια και χωρίς πολλές φανφάρες...(καλές ήταν κι αυτές...δε λέω)
Γρηγόρη .... :music-smiley-005: