Έχει περάσει την εκτονωτική φάση του γκαράζ ροκ και βουτηγμένος στην οικονομική ανέχεια, βιώνει την κούραση, την ήττα αλλά κάπου μέσα του υποβόσκει, η φευγαλέα ελπίδα. Τα τραγούδια είναι ποιητικά στη σύλληψη, στην εκτέλεση, στη στιχουργική τους. Ακούγονται ταπεινά και μιλούν για την αγάπη. Αλλά όχι δεν είναι απολύτως έτσι, μάλλον δεν είναι καθόλου έτσι. Το κουβάρι των αναμνήσεων, οι στοχασμοί και οι ονειροπολήσεις, λεπτές πινελιές που μελαγχολούν και αγγίζουν την καρδιά. Τα χρώματα και το φως του ιμπρεσιονισμού, με την αγωνία και την μελαγχολία του εξπρεσιονισμού, αλλά και την υπέρβαση της ανατροπής του σουρεαλισμού, όλα αυτά συνεκτικά, σ' ένα αμάλγαμα σαγήνης, ομορφιάς και ευαισθησίας.
Το τρελό όρθιο κοντραμπάσο, τα επιδέξια αποδιοργανωμένα τύμπανα, οι φτερουγιστές ακουστικές κιθάρες, τα κελαηδώντα φλάουτα και το ατμοσφαιρικό τσέμπαλο, δημιουργούν αμηχανία που απογυμνώνει και όλα αυτά που οι χαρτογιακάδες περιγράφουν σαν φολκ, ροκ, μπλουζ, τζαζ, γκόσπελ φαντάζουν τόσο λίγα μέσα από τη γήινη σύμβασή τους. Ο κέλτης ταυτίζεται με τη φύση και η ροή είναι τόσο ομαλή και αιθέρια που συγκινεί. Η ερμηνεία είναι αμίμητη, τα λόγια κουρελιασμένα και η φωνή ωμή, λαμπρή άλλοτε παθιασμένη. Μια θρησκευτική εμπειρία, ακόμη και γι' αυτούς που δεν πιστεύουν. Ερωτικό, αισθαντικό, βαθύ και απελπισμένο σε σημείο να γίνεται αποξενωμένο...
«Είναι πολύ αργά για να σταματήσει τώρα!». Ο "ποιητής" ήταν 23 χρονών και έκτοτε οι συνθήκες δεν συνηγόρησαν για να επαναλάβει κάτι ανάλογο. Είναι από τις σπάνιες φορές που όλα συνωμοτούν για να εμφανιστεί κάτι τόσο ολότελα μοναδικό που σε αιχμαλωτίζει και συνάμα σε απελευθερώνει. Σαν το πέταγμα ενός πουλιού ή το κύρτωμα από το αεράκι ενός αγριολούλουδου σε μια σουρουπωμένη βουνοπλαγιά. Οι μουσικοί του, λέγεται ότι δεν είχαν συναντηθεί ποτέ και ήταν χωρίς παρτιτούρες, γι' αυτό και η ροή ήταν ελεύθερη και αυτοσχεδιαστική.
Πραγματικά μια απόλυτα βιωματική εμπειρία, πλήρως συγκλονιστική, ο δίσκος "αγοράστηκε" ( τι άχαρη λέξη ; ) σε μια δύσκολη περίοδο όταν σπούδαζα και δούλευα για τα μικροέξοδά μου.
Μέσα στη βροχή που πέφτει
Ακριβώς στην ώρα
Γι' αυτό τσακισμένο βέλος
Και θα σταθώ δίπλα σου
Δίπλα σου, παιδί μου
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ γιατί είναι έτσι αυτό
Αυτό πρέπει να είναι
Και είμαι δίπλα σου
Δίπλα σου
...
Ακριβώς στην ώρα
Γι' αυτό τσακισμένο βέλος
Και θα σταθώ δίπλα σου
Δίπλα σου, παιδί μου
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι
Για να μην αναρωτηθείς ποτέ γιατί είναι έτσι αυτό
Αυτό πρέπει να είναι
Και είμαι δίπλα σου
Δίπλα σου
...
Στον μικρό Μάριο...
Van Morrison, με τη σύζυγό του Janet Planet και το παιδί τους, Woodstock 1969 (φωτογραφία του Elliott Landy)
__________
ΥΓ. Σήμερα το υπαγόρευσε η περίσταση και διαφοροποιήθηκα σε σχέση μ' αυτό που σας έχω συνηθίσει, την "εγκυκλοπαιδική" προσέγγιση, λέμε τώρα, όπως κάποιοι "ερμηνεύουν". θα μου επιτρέψετε όμως να συνεχίσω στο ίδιο "κουραστικό" και αντι-διαδικτυακό μοτίβο, στο μέλλον, για καμιά δεκαριά ακόμη δίσκους, άλλωστε το χρωστώ σ' αυτούς που γουστάρουν παροτρύνοντάς με και όταν αισθανθώ ότι δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα αποχωρήσω για να πάρουν άλλοι το βήμα...