- 17 June 2009
- 3,594
Lucinda Williams - The Ghosts of Highway (Highway 20 Records - 2016)
Αν η country οριζόταν από τους δίσκους της, δεν θα υπήρχε ανάγκη να εφευρεθεί η Goth Country ή η Americana!
H Lucinda Williams είναι η λευκή Big mama Thornton της country, ο θηλυκός Τζόνι Κας των ύστερων χρόνων του, που έχει απεκδυθεί την αμερικάνικη επαρχιωτίλα κι' έχει εξοστρακίσει το μπάντζο σε ρόλο κομπάρσου.
Το κορίτσι από τους βάλτους της Λουιζιάνα που έκλεισε φέτος τα 63 του χρόνια έχει κατακτήσει προ πολλού την κορυφή χάρη στη μοναδική μαεστρία με την οποία παντρεύει τα μπλουζ με την καντρι και ταράζει τα λιμνάζοντα νερά τους.
Η Λουσίντα είναι οδηγός σε μια εκστατική διαδρομή της αμερικάνικης φολκ που διασχίζει όλη την Ήπειρο απ' τα Απαλλάχια ως τα Ρόκυ Μάουνταινς κι απ τα bayous του Μισσισιπή ως τις πιό ανήσυχες μουσικά γωνιές του Πόρτλαντ.
Το "The Ghosts of Highway 20" προκαλεί ανατριχίλες στη ραχοκοκκαλιά από το πρώτο λεπτό και σε κρατάει στην πρίζα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του διάρκειας δωδεκάμισι λεπτών φινάλε του.
Ο δίσκος εμπεριέχει το άπαν της Αμερικάνικης μουσικής κι' είναι σχεδόν βλασφημία να προσπαθήσεις να τον κατατάξεις: ναι, είναι μπλουζ μέχρι το κόκκαλο, κλείνει το μάτι στα γκόσπελ, είναι ένα ψυχεδελικό πέρασμα μέσα απ' το μεγάλο ποτάμι, βαθειά μελωδικός αλλά η μελωδία δεν είναι το ζητούμενο και ούτε το αποτέλεσμα.
Είναι κάντρι σκοτεινή και γεμάτη φαντάσματα μα στον πυρήνα της είναι ροκ'ν'ρολ του κερατά, ένα παράθυρο στον κόσμο που στοιχειώνει τα όνειρά της.
Και ναι, μπορεί να έχει όλα τα συστατικά ενός πολύ καλού δίσκου, οι κιθάρες κεντάνε αλλού οργιάζοντας κι αλλού χαϊδεύοντας - τα πιό εκπαιδευμένα αυτιά θα διακρίνουν το άγγιγμα του Bill Frisell - τα ντραμς σε ταξιδεύουν μέσα σ' ένα καράβι που έρχεται απ' την Αφρική γεμάτο σκλάβους που αργά και μονότονα σιγοψιθυρίζουν τους δικούς τους παγανιστικούς ρυθμούς, το μπάσο σιγοντάρει αλλά τελικά, είναι η φωνή της Lucinda που σε αρπάζει απ' το λαιμό και σου κόβει την ανάσα.
Βαθειά, βραχνή κι αυθάδικη, καθηλωτική κι αποκαλυπτική απ' το πρώτο λεπτό.
Η κάντρι της Lucinda Williams είναι "πειραγμένη", είναι μια μουσική που δεν πρωτοτυπεί ούτε χαράζει καινούργιους δρόμους, κομίζει γλαύκα σε θέματα όπως οι άντρες, η μοναξιά, η εργατική τάξη, ο θάνατος ή το τι σημαίνει να κάνεις μουσική, αλλά ανασαίνει φωτιά και είναι αξιολάτρευτη.
Last edited by a moderator:
