Προσοχή στο σκοτάδι... [George Harrison]

[grio]

​

Η συνθετική ιδιοφυΐα των Λένον, ΜακΚάρτνεϋ ήταν και παραμένει αναμφισβήτητη, αλλά εμένα "έκλεψε" την καρδιά μου, ο Τζωρτζ Χάρισον με το χαμηλό προφίλ που ταίριαζε στο στυλ και τον μύθο του.

Ζώντας σ' ένα υλικό κόσμο, μόνο η πνευματικότητα μπορεί να σώσει την ψυχή σου

Αυτή ήταν η φιλοσοφία του και αυτό υποδηλώνει η πορεία του μέχρι το μεγάλο ταξίδι και την επόμενη ενσάρκωση, σύμφωνα βέβαια με την Ανατολική φιλοσοφία που ενστερνίστηκε. Ήδη, από τα μέσα της δεκαετίας του '60 ο Χάρισον είχε γίνει θαυμαστής του ινδικού πολιτισμού και μυστικισμού, σπούδασε σιτάρ με τον Ραβί Σανκάρ, συνάντησε αρκετούς γκουρού, επισκέφθηκε διάφορους ιερούς τόπους και μελέτησε διαλογισμό με τον Μαχαρίσι. Και φυσικά σχολίαζε ότι η απαραίτητη χρήση των ψυχεδελικών ενθάρρυνε την πορεία του στον διαλογισμό και τον Ινδουισμό.

Αυτές τις σκέψεις, τους γιόγκι, τα Ιμαλάια, τη μουσική του Ραβί, όλη αυτήν την κουλτούρα, θα ακολουθούσε επιμελώς ολόκληρη τη δεκαετία του '70, αντιμετωπίζοντας το σώμα σαν το φορέα της πνευματικής ολοκλήρωσης, που τρέφει την ψυχή και εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Υποστήριζε ότι η σωτηρία της ψυχής είναι μοναχική και προσωπική υπόθεση και ότι η σύμβαση της κάθε μορφής εκκλησιασμού δηλητηριάζει, αποπροσανατολίζει και μολύνει τα οράματα των ανθρώπων για το Θείο. Από την άλλη υπενθύμιζε ότι η πνευματικότητα βοηθά στις καθημερινές επιλογές, με γνώμονα την αγάπη και την καλοσύνη. Και βέβαια, η απαραίτητη υπευθυνότητα, που πρέπει να διαθέτει το άτομο και η κατανόηση του Θείου ως πνευματικού καθοδηγητή και όχι σαν παρεμβατικού παράγοντα.

Πολλά πάντως από αυτά, ανεξαρτήτως της θρησκευτικότητας, της πιθανής γραφικότητας και της εκμετάλλευσης που έτυχαν οι πρόσφορες και διψασμένες για εναλλακτικές κοσμοθεωρήσεις, νεανικές συνειδήσεις, παραμένουν αιώνιοι προβληματισμοί και διαχρονικές αξίες, απασχολώντας πάντα τις ανήσυχες υπάρξεις. Το άλμπουμ του, All Things Must Pass, είναι η πιο πνευματική δήλωση από οποιοδήποτε Μπητλ, με όμορφα τραγούδια που αμέσως σε κερδίζουν και μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, ιδανική για τις αναζητήσεις των στίχων του.

​

«Ήταν ένα σημαντικό άλμπουμ για μένα και ένα κατάλληλο όχημα για όλα τα τραγούδια που είχα γράψει κατά την τελευταία περίοδο με τους Μπητλς. Άρχισα την ηχογράφηση μήνες μόλις μετά την τελική μας απόφαση να ακολουθήσουμε ξεχωριστούς δρόμους και ανυπομονούσα να κάνω το πρώτο σόλο άλμπουμ.

Είχα την τύχη να είμαι στο σωστό μέρος με τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας των Delaney & Bonnie. Οι ντράμερ, μπασίστας και κιμπορντίστας, δηλαδή Jim Gordon, Carl Radle και Bobby Whitlock είχαν έρθει στην Αγγλία για να πλαισιώσουν τον Eric Clapton (γρήγορα έγιναν Derek and the Dominos). Είχαν μόλις περιοδεύει με τους Delaney & Bonnie, όπως και εγώ, τον προηγούμενο χρόνο. Ήταν πραγματικά ωραίο να έχουμε την υποστήριξή τους στο στούντιο και με βοήθησε πολύ.

Εννοείται ότι ήταν πάντα μια ευχαρίστηση να έχω τον παλιό μου φίλο Ringo να παίζει ντραμς, και παρόλο που κατά πάσα πιθανότητα δεν το θυμάται, έπαιξε σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ μαζί με τον Klaus στο μπάσο, τον Billy Preston στο πιάνο και μερικούς νέους φίλους, τον Gary Wright και Gary Brooker.

Μερικά από τα σέσιον είχαν μεγάλη προεργασία στον ήχο και οι συνθέσεις είχαν κατά διαστήματα δύο ή τρεις περκασιονίστες, δύο ντράμερ, τέσσερις ή πέντε ακουστικές κιθάρες, δύο πιάνα και ακόμη δύο μπάσα. Τα τραγούδια παίζονταν ξανά και ξανά μέχρι ο μηχανικός στο δωμάτιο ελέγχου, με τον Phil να πάρουν τον επιθυμητό ήχο. Πολλά από τα κομμάτια ήταν σχεδόν ζωντανά. Ο εκπληκτικός Phil Spector, με βοήθησε τόσο πολύ να ολοκληρώσω αυτόν το δίσκο. Μαζί του συνειδητοποίησα την πραγματική αξία του Χάρε Κρίσνα μάντρα. Ο Θεός να σ' ευλογεί Φιλ.

Πάνω απ' όλα, θα ήθελα να μνημονεύσω τον παλιό μου φίλο Eric Clapton, που έπαιξε πολλά αξέχαστα κιθαριστικά μέρη του άλμπουμ. Εκείνη την εποχή δεν "επιτρεπόταν" από τις δισκογραφικές μας εταιρείες να επιβεβαιώνουμε την παρουσία μας στα άλμπουμ, ο ένας του άλλου, οπότε δεν είχε τα εύσημα για τριάντα χρόνια.

Νομίζω ότι διασκεδάσαμε με το πακέτο. Αν δεν το έχετε ήδη παρατηρήσει, ο πλανήτης μας έχει τσιμεντοποιηθεί σε ανησυχητικό βαθμό και ας ελπίσουμε ότι σ' άλλα τριάντα χρόνια δεν θα έχουμε καταστρέψει τη Γη». - George Harrison

«Πήγα στο Friar Park του George... και μου είπε, "έχω μερικά τραγουδάκια για να ακούσεις". Ήταν ατελείωτα! Είχε κυριολεκτικά εκατοντάδες τραγούδια και το καθ' ένα ήταν καλύτερο από τα υπόλοιπα. Είχε οικοδομήσει όλο αυτό το συναίσθημα και μου το απελευθέρωσε...» - Phil Spector, στο πρώτο άκουσμα των συσσωρευμένων τραγουδιών του Harrison στις αρχές του 1970.

​

 

[grio]

Όλα τα πράγματα πρέπει να περνούν​

George Harrison - All Things Must Pass (Νοέμβριος 1970, Apple Records)

​

Τραγούδια: A1 I'd Have You Anytime (B. Dylan, G. Harrison) - 2:50, A2 My Sweet Lord - 4:39, A3 Wah-Wah - 5:35, A4 Isn't It A Pity (έκδοση #1) - 6:10, B1 What Is Life - 4:18, B2 If Not For You (B. Dylan) - 4:27, B3 Behind That Locked Door - 3:03, B4 Let It Down - 4:55, B5 Run Of The Mill - 2:52, C1 Beware Of Darkness - 3:47, C2 Apple Scruffs - 3:03, C3 Ballad Of Sir Frankie Crisp (Let It Roll) - 3:47, C4 Awaiting On You All - 2:44, C5 All Things Must Pass - 3:46, D1 I Dig Love - 4:54, D2 Art Of Dying - 3:35, D3 Isn't It A Pity, D4 Hear Me Lord - 5:46, [Apple Jam] E1 Out Of The Blue - 11:07, E2 It's Johnny's Birthday - 0:49, E3 Plug Me In - 3:15, F1 I Remember Jeep - 6:59, F2 Thanks For The Pepperoni - 5:26
Μουσικοί: George Harrison (στίχοι & φωνητικά, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, ντόμπρο, φυσαρμόνικα, Moog συνθεσάιζερ, αρμόνιο), Eric Clapton / Dave Mason (κιθάρα), Klaus Voormann / Carl Radle (μπάσο), Ringo Starr / Jim Gordon / Alan White (τύμπανα, κρουστά), Gary Wright / Bobby Whitlock / Billy Preston / Gary Brooker (πλήκτρα), Pete Drake (κιθάρα πεντάλ στιλ), Bobby Keys (τενόρο σαξόφωνο), Jim Price (τρομπέτα), Badfinger (ρυθμική κιθάρα, κρουστά), Phil Collins (κόνγκας), Ginger Baker (τύμπανα), Mal Evans (ντέφι), George O'Hara-Smith Singers (συνοδευτικά φωνητικά)
Ενορχηστρώσεις: John Barham
Σχεδίαση, Φωτογραφία: Barry Feinstein, Tom Wilkes
Παραγωγή / Μηχανικοί: George Harrison, Phil Spector / Ken Scott, Phil McDonald

Οι ηχογραφήσεις έγιναν από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, στα Abbey Road, Trident και Apple στούντιο, Λονδίνο

​

Όπως ο McCartney και η Plastic Ono Band, το All Things Must Pass, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1970, βρίσκει τον δημιουργό του, George Harrison (1943-2001), προσπαθώντας να αντλήσει ζωή και μουσική μετά τους Beatles. Ο McCartney επικεντρώθηκε στην οικογένειά του και στην πολυδιάστατη μουσικότητα ενώ ο Lennon αντέδρασε με ταυτόχρονη ενδοσκόπηση και εξέγερση. Αλλά το All Things Must Pass ήταν το λιγότερο... συγκλονιστικό, ακόμη και στα ήπια κομμάτια του. Είναι ο ήχος της ανάσας του Harrison.

Ήταν ενδεχομένως ο μόνος Μπητλ που ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με τη διάλυσή τους. Είχε ήδη προσπαθήσει να εγκαταλείψει το συγκρότημα μια φορά, κατά τη διάρκεια των σέσιον του Let It Be στις αρχές του 1969 και η περιθωριοποίησή του ως συνθέτη είχε παγιωθεί στην μπάντα. Είχε ένα απόθεμα τραγουδιών, έγραψε κι άλλα και είχε τη δύναμη, τα μετρητά και τους φίλους σε υψηλές θέσεις για να τα κάνει όλα να συμβούν. Για μια τέτοια ευγενική φιγούρα, το All Things Must Pass ήταν μια μεγάλη, τολμηρή δήλωση.

Ο Harrison είχε ηχογραφήσει στο παρελθόν δύο πειραματικά σόλο άλμπουμ, τα Wonderwall Music και Electronic Sound, που έκαναν χρήση πρώιμων συνθεσάιζερ. Μετά την κυκλοφορία του White Album στα τέλη του 1968, ο Harrison ταξίδεψε στην Αμερική, που περιελάμβανε και μια στάση στην κατοικία του Dylan στο Γούντστοκ, καθώς οι Band προετοίμαζαν το ομότιτλο, δεύτερό τους, άλμπουμ. Εμπνευσμένος από τις μεθόδους τραγουδοποιΐας του Ντίλαν και των προστατευομένων του και μ' ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την κιθάρα, ο Harrison άρχισε να γράφει με δημιουργική έφεση. Επίσης για λίγο περιόδευσε με τον Clapton και το γκρουπ Delaney & Bonnie and Friends. Παρά το γεγονός ότι άρχισε να συζητάει ανοιχτά για ηχογράφηση ενός σόλο άλμπουμ το 1969, προχώρησε το εγχείρημα μόνο μετά τη διάλυση των Μπητλς, την άνοιξη του 1970.

...στην τρίτη φωτο είναι ο Clapton, με τη γυρισμένη πλάτη​

Μεγάλο μέρος του υλικού σ' αυτό το άλμπουμ χρονολογείται παλιότερα, στα προηγούμενα έργα των Μπητλς (συνήθως ως υλικό που απορρίφθηκε από την μπάντα), καθώς και σαν προσωπική σύγχρονη επιρροή από καλλιτέχνες όπως ο Έρικ Κλάπτον και ο Μπομπ Ντίλαν. Για τον Μπητλ που συχνά υποβαθμιζόταν σ' ένα υποστηρικτικό ρόλο με μια ή δυο συνθέσεις ανά άλμπουμ, αυτό ήταν ένα τεράστιο ξέσπασμα καθώς εδραίωσε τη δική του μουσική ταυτότητα και εισήγαγε τη χαρακτηριστική τεχνική του, στη σλάιντ κιθάρα.

Ο παραγωγός Phil Spector προσκλήθηκε για να ακούσει την αυξανόμενη βιβλιοθήκη του Harrison από ακυκλοφόρητες συνθέσεις, μερικές από τις οποίες χρονολογούνταν ήδη από το 1966. Αυτές κυμαίνονταν από το ροκ στην κάντρι, Μοτάουν, γκόσπελ και Ινδική μουσική καθώς και πολλές υβριδικές συγχωνεύσεις από αυτά τα στυλ. Παρόλο που υπήρχε αρκετό ολοκληρωμένο υλικό για να κυκλοφορήσει ένα τριπλής διάρκειας άλμπουμ, ο Harrison φέρεται να έκανε ντέμο για τουλάχιστον άλλα είκοσι τραγούδια, από τα οποία τα περισσότερα δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει. Το αποτέλεσμα ήταν αναμφισβήτητα η τελευταία μεγάλη παραγωγή, "Τοίχου του Ήχου", του Σπέκτορ. Όχι λιγότεροι από τέσσερις ληντ κιθαρίστες, τέσσερις κιμπορντίστες, τρεις ντράμερ και τρεις μπασίστες παίζουν στο άλμπουμ, συχνά ταυτόχρονα. Ο Ringo ήταν εδώ, όπως ήταν οι Clapton, Dave Mason, Klaus Voorman, τα τέσσερα μέλη του γκρουπ Badfinger και άλλοι. Και όταν ο Spector έγινε προβλέψιμα αναξιόπιστος, ο Harrison ανέλαβε ο ίδιος την παραγωγή, συνεχίζοντας την ίδια μεγάλη κλίμακα.

Το κουτί με τους δίσκους, υπήρξε το πρώτο "πραγματικό" τριπλό άλμπουμ στην ιστορία του ροκ, με πρωτότυπο, ακυκλοφόρητο υλικό και μόνο η συναυλία του Woodstock είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε (έξι μήνες πριν), σε τριπλό όμως εξώφυλλο, αλλά αυτή ήταν συλλογή με ζωντανές εκτελέσεις πολλών καλλιτεχνών. Η συμβολική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Harrison στην εξοχή με μακριά μαλλιά και γενειάδα, αφήνει πίσω το φρέσκο και νεανικό πρόσωπο του παρελθόντος. Ο παραλληλισμός των τεσσάρων κωμικών νάνων κήπου με την αποχώρησή του από τους Μπητλς και το μήνυμα στον τίτλο του άλμπουμ, ενόχλησε τους πρώην συντρόφους του, ειδικά μετά την επιτυχία του ντεμπούτου του.

​

 

[grio]

Δεν είναι κρίμα;​

​

Το All Things Must Pass ξεκινά με την μπαλάντα "I’d Have You Anytime", ένα τραγούδι που συν-γράφτηκε από τον Harrison και τον Dylan στο Woodstock τον Νοέμβριο του 1968. O Χάρισον έπαιξε την ακουστική κιθάρα ενώ ο Clapton συνεισέφερε την εξαίσια ληντ κιθάρα, παρόλο που δεν είχε αρχικά αναφερθεί λόγω των δεσμεύσεών του. "Γλυκέ μου Κύριε, θέλω πραγματικά να σε δω / θέλω να είμαι μαζί σου". Το "My Sweet Lord" είναι υπέροχο, αν και επαναληπτικό με τις θρησκευτικές του ψαλμωδίες, Αλληλούια και Χάρε Κρίσνα και προανήγγειλε την άφιξη της πολυθαυμασμένης τεχνικής του, στη σλάιντ κιθάρα. Το τραγούδι κατέληξε να είναι μια ανάμεικτη ευλογία, σαν το μεγαλύτερο χιτ του Harrison (νούμερο ένα για τέσσερις εβδομάδες), αλλά και αμφιλεγόμενο λόγω της ομοιότητας με το ποπ κομμάτι "He’s So Fine" των Chiffons.

Το "Wah-Wah" είναι ένα κομμάτι με σπουδαία ηχητική υφή και ενορχήστρωση που γράφτηκε κατά τη σύντομη αποχώρηση του Harrison από τους Beatles στις αρχές του 1969 και ήταν το πρώτο που ηχογραφήθηκε για το άλμπουμ. "Ξέρω πόσο γλυκιά μπορεί να είναι η ζωή / Γι' αυτό θα μείνω ελεύθερος". Το κομμάτι ξεκινά με το κιθαριστικό ριφ του Harrison, που στη συνέχεια ενώνεται με την κιθάρα του Clapton, παιγμένη μέσω ενός πεντάλ ουά-ουα. Ενώ πολύ βρήκαν κατάλληλη τη βαριά παραγωγή, ο Harrison θεωρούσε την ηχογράφηση υπερπαραγμένη και τον ήχο πνιγμένο. Η διάσημη, σύνθεση-ύμνος "Isn’t It a Pity", συναισθηματικό και μουσικό επίκεντρο του άλμπουμ, είναι ακόμα παλιότερη, χρονολογούμενη από τα σέσιον του Rubber Soul, το 1966. Στους δίσκους συμπεριλήφθηκαν, δύο διαφορετικές εκδόσεις αυτής της μελαγχολικής μπαλάντας, με το επτάλεπτο κλείσιμο της πρώτης πλευράς να είναι η δημοφιλέστερη έκδοση. Ο συγγραφέας και μουσικολόγος Ian Inglis γράφει ότι η επίδραση των "περίτεχνων μοτίβων" του Harrison στη σλάιντ κιθάρα "αντισταθμίζει την υποκείμενη ατμόσφαιρα της απαισιοδοξίας με αχτίδες ομορφιάς". Το τραγούδι αυτό αντανακλά τις επιθυμίες του Τζωρτζ για ειρήνη και αγάπη στη Γη. Η ευαισθησία ξεχειλίζει...

Δεν είναι κρίμα
Τώρα, δεν είναι ντροπή
Πώς ραγίζουμε τις καρδιές των άλλων,
και προκαλούμε ο ένας στον άλλο πόνο
Πώς παίρνουμε την αγάπη των άλλων
χωρίς να σκεφτόμαστε πια
Ξεχνώντας να την επιστρέψουμε,
δεν είναι κρίμα

Κάποια πράγματα παίρνουν πολύ καιρό
Αλλά πώς μπορώ να το εξηγήσω,
όταν πάρα πολλοί άνθρωποι
Δεν μπορούν να δουν ότι είμαστε όλοι το ίδιο,
και λόγω των δακρύων τους
Τα μάτια τους δεν μπορούν να ελπίζουν να δουν,
την ομορφιά που τους περιβάλλει
Δεν είναι κρίμα

Τι κρίμα
Τι κρίμα, κρίμα, κρίμα... - Isn’t It a Pity​

μαζί με τον Ravi Shankar​

Το φανταστικό ρόκερ "What Is Life" με το γρήγορο τέμπο, είναι ένα ανεξίτηλο κομμάτι του Harrison, οδηγούμενο από ένα πλούσιο κιθαριστικό ριφ, σπουδαία μελωδία και καίρια πνευστά, που το βοήθησαν να γίνει τοπ-τεν χιτ στις Ηνωμένες Πολιτείες."Πες μου, τι είναι η ζωή μου χωρίς την αγάπη σου; / Και πες μου, ποιος είμαι εγώ χωρίς εσένα, από την πλευρά μου". Αρχικά, το τραγούδι ήταν μια συντονισμένη προσπάθεια "γαλανομάτικης σόουλ" αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο κοντά στο ροκ/ποπ. Γραμμένο ολοκληρωτικά από τον Dylan, το "If Not for You" είναι ένα φωτεινό ποπ τραγούδι με ελαφρά στοιχεία Καραϊβικής και το μόνο τραγούδι που δεν έχει συνθέσει, έστω και μερικώς, ο Harrison. Ακολουθεί το κάντρι-βαλς, "Behind That Locked Door", με εξέχουσα συνεισφορά από τον βιρτουόζο της πεντάλ στιλ από το Νάσβιλ, Pete Drake, ενώ το ερωτικό τραγούδι "Let It Down" ήταν ένα από τα λίγα που παρουσιάστηκαν στους Μπητλς κατά τη διάρκεια των σέσιον του Let It Be, αλλά τελικά απορρίφθηκε από τα άλλα μέλη του συγκροτήματος. Το "Run of the Mill" δομήθηκε με την μινιμαλιστική παράδοση που διέθεταν οι δουλειές των Band, μια προφανής επιρροή για τον Χάρισον, που έπαιξε όλα τα μέρη με ακουστικές κιθάρες, ενώ οι στίχοι ξεκινούν με δήλωση υπευθυνότητας και καταλήγουν υπαινικτικά στο πρόβλημα των συνεργασιών μέσα στο γκρουπ: "Ο καθένας έχει την επιλογή / Πότε πρέπει ή όχι να υψώνονται φωνές / Εσύ είσαι που αποφασίζεις..."

Η εκπληκτική τρίτη πλευρά των δίσκων ξεκινά με την ένταση της όμορφης μπαλάντας "Beware of Darkness" και τους στίχους να αντανακλούν την Ανατολική φιλοσοφία. Ο ακροατής προειδοποιείται για κακές επιρροές, όπως απατεώνες, πολιτικούς, ανούσια ποπ είδωλα αλλά και αρνητικές σκέψεις: "Προσοχή στους άπληστους ηγέτες / Σας οδηγούν εκεί που δεν πρέπει να πάτε" και ακόμη, "Προσέξτε, προσοχή στις σκέψεις που παραμένουν / που ενοχλούν μέσα στο κεφάλι σας". Ένα αφιέρωμα στους ροκ οπαδούς του, το "Apple Scruffs", κυριαρχείται από φυσαρμόνικα, χαρούμενη ακουστική κιθάρα και πλούσιες φωνητικές αρμονίες ενώ τα κρουστά δίνουν μια αίσθηση αυθορμητισμού. Στο εξώφυλλο του κουτιού φαίνεται ο Harrison στο γρασίδι της έπαυλής του, Friar Park, όπου έζησε εκεί, από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι που πέθανε. Το "Ballad of Sir Frankie Crisp (Let It Roll)" αναφέρεται στον προηγούμενο ιδιοκτήτη, εκκεντρικό δικηγόρο Sir Frank Crisp και περιέχει κάποιες ωραίες μελωδίες και εξαιρετική ηχητική αίσθηση καθώς μια απόμακρη σλάιντ κιθάρα και ένα κοντινό πιάνο συνδυάζονται όμορφα, ενώ το επόμενο "Awaiting On You All" είναι μια γκόσπελ-ροκ αναβίωση με πλούσια παραγωγή.

Η εξαιρετική ομότιτλη μπαλάντα "All Things Must Pass", ήταν πλούσια ενορχηστρωμένη με μια εκπληκτική συνολικά ατμόσφαιρα. Ηχογραφημένο για πρώτη φορά με τους Μπητλς, το τραγούδι κυκλοφόρησε αρχικά από τον Billy Preston στο άλμπουμ του, Encouraging Words. Άλλη μια έκδηλη επιρροή του Harrison από τη συλλογική μουσική δημιουργία των Band, άντλησε τους στίχους από το ποίημα του Timothy Leary, "All Things Pass". Ο παιάνας στον ελεύθερο έρωτα, "I Dig Love" έχει ένα ωμό ήχο και πιασάρικο γκρουβ, επαναλαμβανόμενο αλλά αποτελεσματικό, ενώ το "Art of Dying" περιέχει περισσότερα ροκ στοιχεία με ουά-ουα κιθάρα και στίχους που δείχνουν ότι ο Τζωρτζ, δεν πιστεύει ότι ο θάνατος είναι το τέλος, προβάλλοντας την πνευματική πλευρά του. "Θα έρθει μια στιγμή που όλοι μας πρέπει να φύγουμε από εδώ / Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει η Αδερφή Μαίρη, να με κρατήσει εδώ μαζί σας / Όπως τίποτα σ' αυτή τη ζωή που έχω προσπαθήσει / Δεν μπορεί να είναι ίσο ή να ξεπεράσει την Τέχνη του Θανάτου". Το κλείσιμο της τέταρτης πλευράς, "Hear Me Lord", έχει τη φόρμα προσωπικής προσευχής, που ο Harrison αναζητά βοήθεια και συγχώρεση από τη θεότητά του. Μαζί με το "My Sweet Lord", είναι ένα από τα πιο φανερά "θρησκευτικά" κομμάτια, ενώ μουσικά είναι στο στυλ γκόσπελ-ροκ με ωραία σλάιντ, εκφραστική χορωδία στο παρασκήνιο και ένα πολύ κινητικό πιάνο σ' όλη τη διάρκειά του.

με τον Phil Spector και τον Pete Bennett, μάνατζερ της Apple Corps​

Ο τρίτος δίσκος (πέμπτη και έκτη πλευρά), είναι γνωστός ως Apple Jam, με τέσσερα από τα πέντε κομμάτια να είναι αυτοσχεδιαστικά ορχηστρικά κομμάτια. Ξεκινά το εκτεταμένο εντεκάλεπτο θορυβώδες "Out of the Blue", ένα τζαμάρισμα δύο συγχορδιών με ικανοποιητικό σαξόφωνο να οδηγεί αρχικά και διακριτικά μοτίβα πιάνου και όργανου να συνεχίζουν ενώ το "Plug Me In" είναι εξίσου φοβερό αν και πολύ συντομότερο. Το "I Remember Jeep" περιέχει μερικά πρόσθετα εφέ και διέθετε τον πρώην Cream και Bind Faith ντράμερ Ginger Baker, ενώ το "Thanks for the Pepperoni" είναι το πιο προσανατολισμένο στις ρίζες του ροκ, τζαμάρισμα. Το μόνο φωνητικό κομμάτι σε αυτές τις δύο πλευρές είναι το "It’s Johnny’s Birthday", το οποίο ηχογραφήθηκε ως ένα αστείο για να παρουσιαστεί στον John Lennon στα τριακοστά γενέθλιά του.

Το All Things Must Pass ξεκίνησε μια μακρά και σεβαστή σόλο καριέρα για τον George Harrison, που ολοκληρώθηκε με το δεκαπενταετές τελικό του πρότζεκτ, Brainwashed του 2002. Παρόλα αυτά, λίγοι διαφωνούν, ότι αυτή η πρώτη κυκλοφορία μετά τους Beatles ήταν το αληθινό αριστούργημά του, που ποτέ δεν μπόρεσε να ξαναφτάσει. Ήταν σοκαριστικό ότι το σόλο ντεμπούτο του Harrison, ήταν το πιο εμπορικά επιτυχημένο του πρώτου γύρου των άλμπουμ από τους πρώην Μπητλ και εξακολουθεί να είναι εκπληκτικό εάν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι σήμερα, έχει πουλήσει περισσότερα από τα Imagine και Band on the Run μαζί.

Υπήρξαν φήμες, ότι ο John και ο Paul αντέδρασαν με απογοήτευση ακούγοντας την πληθωρικότητα του υλικού που ξεχείλιζε το άλμπουμ, συνειδητοποιώντας τελικά το βάθος του ταλέντου που είχαν αργήσει να αναγνωρίσουν. Τα σόλο άλμπουμ τους θα μπορούσαν να θεωρηθούν πετυχημένα, με τον δικό τους τρόπο, αλλά μόνο ο George είχε το στοιχείο της αληθινής έκπληξης με το μέρος του.

Ένα σπουδαίο άλμπουμ, μια μεγάλη εμπειρία ακρόασης, μια σπάνια εκφραστική δημιουργία...

(*****, πηγές: wikipedia.org, georgeharrison.com, classicrockreview.com)

​

 

[grio]

- George Harrison · All Things Must Pass [Playlist] -

 

[Cicadelic Ranger]

View attachment 130213​

Η συνθετική ιδιοφυΐα των Λένον, ΜακΚάρτνεϋ ήταν και παραμένει αναμφισβήτητη, αλλά εμένα "έκλεψε" την καρδιά μου, ο Τζωρτζ Χάρισον με το χαμηλό προφίλ που ταίριαζε στο στυλ και τον μύθο του...........................

Και μενα απο ολα τα πολυαγαπημενα κομματια των Beatles, το πιο αγαπημενο ειναι το While My Guitar Gently Weeps του George.
Συχνα οταν σκεφτομαι πιο απο ολα τα τρογουδια του κοσμου ειναι το αγαπημενο μου, αυτο ερχεται πρωτο.

ΥΓ. Πρεπει να ησουν πολυ νεος οταν εκανες αυτο το σκιτσο αλλα ειναι πολυ καλο. :a0210: :a0210: :a0210: Μην πεις ποσο και προδωσεις ηλικια

 

[grio]

...Πρεπει να ησουν πολυ νεος οταν εκανες αυτο το σκιτσο αλλα ειναι πολυ καλο. :a0210: :a0210: :a0210: Μην πεις ποσο και προδωσεις ηλικια

Τα κουκιά είναι μετρημένα, έχουν περάσει από τότε σχεδόν 40 χρόνια, το παρήγορο για μένα και ίσως "παράδοξο" για κάποιους, είναι ότι κάποια πράγματα, μιλάω για προσωπικές αξίες, παραμένουν ανεξίτηλα και ίσως τώρα είμαι σε θέση να τα εκτιμήσω περισσότερο. Παλιά έψαχνα για συνοδοιπόρους, σήμερα μου αρκεί η αίσθηση της παρουσίας των μετρημένων αλλά πολύτιμων αδελφών ψυχών...

 

[supersonic]

Πάντα γοητευτικο....πηρα το 2000 το επετειακό. ..
Δυο χρόνια μετά έφυγε. .
Δεν το χάρηκα. ..

 

[grio]

To Ντοκιμαντέρ

George Harrison: Living in the Material World
Ντοκιμαντέρ 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 208'
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε

​

Ένα μαραθώνιο κινηματογραφικό πορτρέτο του πρώην «Σκαθαριού», το οποίο αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια την πολυτάραχη ζωή του: τα παιδικά χρόνια, η περίοδος των Beatles, η σόλο καριέρα, η ανάμειξή του με το ινδουισμό, η ιστορική φιλανθρωπική συναυλία του για το Μπαγκλαντές, τα ατελείωτα τζαμαρίσματα με τους βιρτουόζους φίλους, η χρηματοδότηση των Μόντι Πάιθον, το άγριο μαχαίρωμά του στο ίδιο του το σπίτι και η άνιση μάχη του με το καρκίνο.

Συνοπτική κριτική
Με σκηνοθετική διακριτικότητα και δημιουργική ευαισθησία, ο Μάρτιν Σκορσέζε αποτίνει κινηματογραφικό φόρο τιμής σε έναν αυθεντικό αντι-σταρ μουσικό. Η ηδονοβλεπτική διακριτικότητα του ροκά σκηνοθέτη δεν σερβίρει κανένα νόημα στο πιάτο και αποφεύγει να κρίνει τον ροκ μύθο. Αφήνει τον απαραίτητο χώρο στον θεατή για να φτιάξει τη δική του ιστορία για το απόμακρο και μυστηριώδες "Σκαθάρι", μία από τις πλέον αινιγματικές φιγούρες στην ιστορία της ροκ. - athinorama.gr

---

Το ξαναείδα προσφάτως και ήταν η αφορμή να ανοίξω το νήμα. Συστήνεται;
Mάλλον εξαρτάται, άλλους μπορεί να κουράσει (είναι και πάνω από τρεις ώρες), άλλους να καθηλώσει.
Εσείς, ξέρετε... :ban-aki:

 

[Anna K]

Απάντηση: To Ντοκιμαντέρ

Πολύ όμορφη παρουσίαση Cicadelic Ranger! :SFGSFGSF: Η ήρεμη δύναμη των "Σκαθαριών" ήταν -κατά τη γνώμη μου- μια από τις πιο ευγενικές και ταλαντούχες φιγούρες στη μουσική και όμορφος άνθρωπος, σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει, δει και ακούσει. Το all things must pass είναι πράγματι ένας υπέροχος δίσκος. Κρίμα που έφυγε νωρίς.
Όσον αφορά το ντοκιμαντέρ, grio μπράβο που το ανέφερες :a0210: το είδα πέρυσι και είναι εξαιρετικό! Μια ολοκληρωμένη προσπάθεια προσέγγισης της προσωπικότητας του Harrison ως καλλιτέχνη και ανθρώπου, το συστήνω οπωσδήποτε.

 

[Cicadelic Ranger]

- @ Αnna K, δεν ειμαι εγω που εκανα την παρουσαση, ο Grio ειναι.

- Και εγω το επετιακο CD ειχα παρει.

 

[Anna K]

Απάντηση: Re: Προσοχή στο σκοτάδι...

- @ Αnna K, δεν ειμαι εγω που εκανα την παρουσαση, ο Grio ειναι.

- Και εγω το επετιακο CD ειχα παρει.

Ωχ σόρρυ, γράψε λάθος. Τα εύσημα πάνε στον grio λοιπόν :ernaehrung004: