Τι μπορώ να κάνω; [George Harrison And Friends]

[grio]

​

Δυστυχώς οι ανθρωπιστικές κρίσεις δεν σταμάτησαν με την εξέλιξη και την τεχνολογική πρόοδο. Ο λόγος παραμένει ο ίδιος αιώνες τώρα και δεν είναι άλλος από το χρήμα και την συσσώρευση πλούτου σε λίγους ισχυρούς και την εξαθλίωση των πολλών αδυνάτων. Η εκμετάλλευση των πόρων και τα γεωστρατηγικά παιχνίδια δημιουργούσαν πάντοτε τις συνθήκες για τοπικούς η γενικευμένους πολέμους με ολέθρια συνεπακόλουθα, κυρίως για τα παιδιά.

Και λέω για τα παιδιά, γιατί αυτά είναι τα πραγματικά θύματα που δεν έχουν καμιά ευθύνη και συμμετοχή έμμεση ή άμεση στην διαμόρφωση, υπόθαλψη ή και ανοχή των γενεσιουργών καταστάσεων. θα μου πείτε, τις σας λέω τώρα Αυγουστιάτικα και όμως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αγνοηθούν, όσο κι αν πιστεύουμε ότι δεν μας αφορούν ή ότι μπορούν να επιλυθούν με συμφωνίες, αστυνομεύσεις και αποκλεισμούς. Υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος που σήμερα τελευταία μέρα του Αυγούστου, αν και ακόμη σε διακοπές με ίντερνετ στικάκι, σας ετοίμασα το νήμα. Θα διαβάσετε παρακάτω, όσοι τελοσπάντων διαβάσετε και θα καταλάβετε...

Όλα αυτά πιθανότατα παραπέμπουν στο τωρινό κύμα προσφύγων από τη Συρία και τις άλλες περιοχές της ανατολής και της Αφρικής με τα τεράστια προβλήματα και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά αφορμή μου υπήρξε, μια άλλη ασιατική χώρα που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει αποκτήσει την απαιτούμενη σταθερότητα και τις συνθήκες για αποδεκτή διαβίωση. Το χωριστό κράτος του Μπανγκλαντές δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Πολέμου του 1971 και μέχρι τότε αποτελούσε το Ανατολικό Πακιστάν που είχε προκύψει μετά την αποχώρηση των Βρετανών από την Ινδία το 1947. Η πολιτική και στρατιωτική αναταραχή, ο πόλεμος μεταξύ των θρησκειών, καθώς και οι συνεπακόλουθες θηριωδίες οδήγησαν σ' ένα τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα, με τουλάχιστον 7 εκατομμύρια εκτοπισμένους ανθρώπους στη γειτονική Ινδία. Το Ανατολικό Πακιστάν είχε τότε υποστεί πρόσφατα καταστροφή, ως αποτέλεσμα του κυκλώνα Bhola και η απελπιστική κατάσταση των Βεγγαλέζων αυξήθηκε τον Μάρτιο του ίδιου έτους, όταν καταρρακτώδεις βροχές και πλημμύρες έφτασαν στην περιοχή, απειλώντας μια γενικευμένη ανθρωπιστική καταστροφή. Μέχρι και μισό εκατομμύριο Βεγγαλέζοι είχαν σκοτωθεί από τον κυκλώνα, τον Νοέμβριο του 1970 και ακόμη τουλάχιστον 250.000 πολίτες, με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, σφαγιάστηκαν από τον πακιστανικό στρατό. Μετά την μαζική έξοδο στην Καλκούτα, έφτασε μια νέα απειλή, καθώς οι πρόσφυγες αντιμετώπιζαν την πείνα και το ξέσπασμα ασθενειών όπως η χολέρα.

Ο φίλος μου ήρθε σε μένα, με θλίψη στα μάτια του
μου είπε ότι ήθελε βοήθεια πριν η χώρα του καταστραφεί
Αν και δεν μπορούσα να νιώσω τον πόνο, ήξερα ότι έπρεπε να προσπαθήσω
Τώρα ζητάω απ' όλους σας να μας βοηθήσετε να σώσουμε μερικές ζωές

Μπανγκλαντές, Μπανγκλαντές
Όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι γρήγορα πεθαίνουν
Και σίγουρα μοιάζει με χάος
Δεν έχω δει ποτέ τέτοια δυστυχία
Τώρα, δώστε χέρι βοήθειας και κατανοήστε
Ανακουφίστε το λαό του Μπανγκλαντές

Μπανγκλαντές, Μπανγκλαντές
Μια τέτοια μεγάλη καταστροφή, δεν καταλαβαίνω
Αλλά σίγουρα μοιάζει με χάος
Δεν έχω δει ποτέ τέτοια δυστυχία
Τώρα, παρακαλώ μη γυρνάτε την πλάτη, θέλω να σας ακούσω να λέτε
Ανακουφίστε το λαό του Μπανγκλαντές
Ανακουφίστε το Μπανγκλαντές

Μπανγκλαντές, Μπανγκλαντές
Τώρα, αυτό μπορεί να φαίνεται τόσο μακριά μας
Είναι κάτι που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε
Είναι κάτι που δεν μπορώ να αγνοήσω
Τώρα, δεν δίνετε λίγο ψωμί για να ταΐσετε τους πεινασμένους
Έχουμε να ανακουφίσουμε το Μπανγκλαντές
Ανακουφίστε το λαό του Μπανγκλαντές​

​

 

[grio]

"Είχα μια πολύ θλιβερή διάθεση, έχοντας διαβάσει όλες αυτές τις ειδήσεις και είπα, 'George, αυτή είναι η κατάσταση, ξέρω ότι δεν σε αφορά, ξέρω ότι δεν μπορείς ενδεχομένως να το προσδιορίσεις'. Αλλά ενώ του μιλούσα ήταν πολύ βαθιά συγκινημένος... και είπε, 'Ναι, νομίζω ότι είμαι σε θέση να κάνω κάτι'." - Ravi Shankar, 1971

"Έχω κουραστεί από τους ανθρώπους που λένε 'Αλλά τι μπορώ να κάνω;' Επίσης, η απροθυμία του τύπου να αναφέρει τις λεπτομέρειες δημιούργησε την ανάγκη να επιστήσουμε την προσοχή σας σ' αυτό. Έτσι, το τραγούδι "Bangla Desh" γράφτηκε ειδικά για να τραβήξει την προσοχή στον πόλεμο πριν από τη συναυλία." - George Harrison, 1979

"Όλη η παράσταση ήταν ένα παιχνίδι της τύχης. Είχα κάποιες πρόβες με τον Ringo, τους παίκτες πνευστών και τα παιδιά από τους Badfinger, αλλά όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που είναι εκπληκτικό που καταφέραμε να τα περάσουμε σε ταινία [για ένα ζωντανό άλμπουμ]." - George Harrison στο περιοδικό Musician, Νοέμβριος 1987

"Τα χρήματα που μαζέψαμε ήταν δευτερεύοντα. Το κύριο πράγμα ήταν, να εξαπλωθεί το ζήτημα και να βοηθήσει να τελειώσει ο πόλεμος... Ότι κάναμε έδειξε ότι οι μουσικοί και το κοινό είναι πιο ανθρώπινοι από τους πολιτικούς." - George Harrison, 1992

"Ήταν μαγικό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να το περιγράψω, γιατί κανείς δεν είχε δει ποτέ κάτι τέτοιο πριν, τέτοια δύναμη από αστέρια... όλα μέσα σε δύο ώρες στη σκηνή, για μια φορά." - Phil Spector, 2011

Στην, μετά τους Μπητλς, σταδιοδρομία τους είχαν ο καθένας μια ξεχωριστή ημέρα. Για τον George, η μεγάλη μέρα του, ήταν η 1η Αυγούστου 1971. Ήταν η ημέρα της συναυλίας για το Μπαγκλαντές. Αυτό ξεκίνησε στις αρχές του 1971, όταν δείπνησε με τον Ravi Shankar. Ο Ravi μετέφερε τα προβλήματα του Μπαγκλαντές και συνέχιζε να ενημερώνει τον Harrison. Με την άνοιξη, η κατάσταση έγινε απελπιστική και ο Shankar πλησίασε τον Harrison γι' άλλη μια φορά. Η ανταπόκριση του Harrison άλλαξε τη μουσική βιομηχανία και βοήθησε να καθορίσει τη θέση του στην ιστορία της μουσικής και σαν ανθρωπιστής.

Οι μουσικές δραστηριότητες του Harrison αμέσως μετά τη διάλυση των Beatles και οι φιλίες που δημιούργησε με μουσικούς όπως οι Leon Russell, Jim Keltner, Don Preston και Jim Horn, υπήρξαν καθοριστικές για την επιτυχία της συναυλίας.

Η απόφαση λήφθηκε τελικά για μια φιλανθρωπική συναυλία. Σήμερα αυτό οργανώνεται εύκολα, αλλά το 1971, όλα ήταν μια πρόκληση. Ο χώρος, το Madison Square Garden στην πόλη της Νέας Υόρκης, βρέθηκε εύκολα, αλλά με τους μουσικούς τα πράγματα ήταν δυσκολότερα.

Ο George με τους Klaus Voormann, Jim Horn και την μπάντα από τις πρόβες για τη συναυλία​

Ο Harrison και η τότε σύζυγός του Pattie Boyd ήρθαν με μια λίστα με μουσικούς που ήθελαν για την παράσταση. Ο Ringo Starr ήταν εύκολος, μπορούσες να τον ζητήσεις και αυτός ήταν εκεί. Ο Ringo είναι εκπληκτικός τύπος, ήθελε μόνο να είναι μέρος μιας μπάντας. Οι Jim Keltner, Klaus Voormann και Billy Preston εντάχθηκαν. Γι' αυτούς ήταν η μεγαλύτερη νύχτα της καριέρας τους. Η συνέχεια είχε ενδιαφέρον. Κάλεσαν, επίσης, τους Eric Clapton, Leon Russell, Paul McCartney και John Lennon, χωρίς τη Yoko.

Ο Russell ήταν μέσα, αλλά ήθελε να φέρει και το συγκρότημά του, που θα έπαιζε στα τραγούδια του, οπότε κανένα πρόβλημα. Ο McCartney αρνήθηκε να πάει από την αρχή, δεν ήταν έτοιμος για μια "επανένωση" των Beatles. Τα συναισθήματα ήταν ακόμα πολύ νωπά. Ο Lennon ενδιαφέρθηκε. Ήταν έτοιμος να παίξει μέχρι το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν από τις παραστάσεις, όμως ένας καβγάς με τη Yoko, που δεν προσκλήθηκε, ματαίωσε την συμμετοχή του.

Ο Clapton ήταν μια άλλη ιστορία. Ήταν στη φάση της εξάρτησής του από την ηρωίνη και κανείς δεν ήταν σίγουρος αν θα ήταν έτοιμος να παίξει. Ο Jesse Ed Davis κλήθηκε ως πιθανός αντικαταστάτης και ο Peter Frampton ήταν επίσης έτοιμος. Ο Davis τελικά έπαιξε αλλά ο Frampton δεν χρειάστηκε. Με κάποια βοήθεια, ο Clapton εμφανίστηκε και έπαιξε.

Και τότε υπήρξε ο Dylan...

Ο Harrison ήθελε τον Bob Dylan περισσότερο απ' όλα. Πίστευε ότι έχοντας τον Dylan εκεί θα μετέτρεπε μια μεγάλη μουσικά βραδιά σ' ένα ιστορικό γεγονός. Στον Dylan άρεσε η ιδέα αμέσως. Ήθελε να βοηθήσει τους πρόσφυγες, είχε όμως ένα πρόβλημα ...τον φόβο της σκηνής. Ο Dylan δεν είχε παρουσιαστεί μπροστά σε ζωντανό ακροατήριο τα τελευταία χρόνια και πίστευε ότι δεν ήταν έτοιμος να αποτελέσει μέρος ενός τόσο μεγάλου γεγονότος.

​

Ο Harrison είχε το ίδιο πρόβλημα, καθώς ποτέ δεν ήταν ο πρωταγωνιστής σε μια μπάντα. Οι Beatles είχαν σταματήσει να περιοδεύουν χρόνια πριν. Ο George είπε στον Bob όλα αυτά. "Αν μπορώ να το κάνω εγώ, μπορείς και συ". Δεν γνώριζαν μέχρι την συναυλία αν ο Dylan επρόκειτο να εμφανιστεί. Τα κατάφερε βέβαια και η εμφάνισή του υπήρξε από τις πιο αξιομνημόνευτες της καριέρας του.

Αν νομίζετε ότι τα προβλήματα της συγκέντρωσης των μελών της μπάντας ήταν δύσκολα, υπήρχαν και χειρότερα. Πρώτα υπήρχε το ζήτημα, του πώς να κινηματογραφηθεί η συναυλία. Η σημερινή τεχνολογία δεν ήταν διαθέσιμη το 1971. Τώρα μπορούν να ρυθμιστούν πολλές κάμερες και μικρόφωνα και να συγχρονιστούν εύκολα μαζί. Αυτό δεν ήταν δυνατό πριν από 42 χρόνια, οι τεχνικοί ξεχώριζαν κάθε καρέ της ταινίας και το εναρμόνιζαν με την μουσική. Ήταν μια επίπονη, διδακτική διαδικασία που οδήγησε στις πολλές ταινίες συναυλιών που έγιναν από τότε.

Έπειτα ήρθε η κυκλοφορία του άλμπουμ. Ο Harrison ήθελε τη διάθεσή του στην αγορά, αμέσως μετά τη συναυλία, για να επωφεληθεί από το "θόρυβο" που προερχόταν από την παράσταση. Δεν συνέβη. Ο Phil Spector βοήθησε στην παραγωγή του άλμπουμ και την μείξη του ήχου, ετοιμάζοντάς το, αλλά με τόσους πολλούς ερμηνευτές δεσμευμένους σε διαφορετικές ετικέτες, απαιτήθηκε χρόνος. Το άλμπουμ επρόκειτο να γίνει στην Apple Records αλλά η Capitol είχε τη συμφωνία διανομής. Υπήρξε θέμα οικονομικό, όπως πάντα συμβαίνει στην μουσική βιομηχανία. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τελικά εγκαίρως τα Χριστούγεννα.

Περισσότερα οικονομικά προβλήματα ακολούθησαν. Η βρετανική κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε από τη φορολόγηση του μεριδίου τους. Επειδή η συναυλία δεν είχε καταχωρηθεί ως φιλανθρωπική για τη UNICEF, το Internal Revenue Service κράτησε 8-12 εκατομμύρια δολάρια σε δεσμευμένο λογαριασμό. Εδώ όμως είναι τα καλά νέα. Ο Harrison μίλησε γι' αυτό στη δεκαετία του 1990... "Τώρα όλα διευθετήθηκαν και τα Ηνωμένα Έθνη κατέχουν τα δικαιώματα και νομίζω ότι έχουν διατεθεί περίπου 45 εκατομμύρια δολάρια".

Τι συνέβη όμως με τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν σ' ένα τέτοιο αξιοσημείωτο γεγονός; Ο Jesse Ed Davis, μετά από πολλά χρόνια κατάχρησης ναρκωτικών και αλκοόλ, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης το 1988. Οι Pete Ham και Tom Evans, από τους Badfinger, αυτοκτόνησαν και οι δύο. Ο Phil Spector βρίσκεται σε μια φυλακή της Καλιφόρνια, καταδικασμένος για τη δολοφονία της ηθοποιού Lana Clarkson. Ο Leon Russell, μετά από κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας, έχει επιστρέψει και περιοδεύει και πάλι. Ο Bob Dylan ηχογραφεί ακόμα και εμφανίζεται. Ο Eric Clapton έχει "καθαρίσει" και είναι τώρα μεγαλύτερο αστέρι από ποτέ...

Ο George Harrison πέθανε στις 29 Νοεμβρίου 2001.

Ποιος ήξερε ότι μια μέρα τον Αύγουστο του 1971 θα άλλαζε τον κόσμο και την ιστορία της μουσικής. Ήταν η ημέρα που ο George Harrison επιβεβαίωσε την κληρονομιά του.

 

[grio]

Μπανγκλαντές​

George Harrison And Friends - The Concert For Bangla Desh (Δεκέμβριος 1971, Apple Records)

​

Τραγούδια: A1 George Harrison & Ravi Shankar • George Harrison/Ravi Shankar Introduction - 6:16, A2 Ravi Shankar • Bangla Dhun (Ravi Shankar) - 16:19, B1 George Harrison • Wah-Wah - 3:15, B2 George Harrison • My Sweet Lord - 4:16, B3 George Harrison • Awaiting On You All - 2:37, B4 Billy Preston • That's The Way God Planned It (Billy Preston) - 4:05, C1 Ringo Starr • It Don't Come Easy (Richard Starkey) - 2:38, C2 George Harrison • Beware Of Darkness - 3:26, C3 George Harrison • Introduction Of The Band - 3:00, C4 George Harrison • While My Guitar Gently Weeps - 4:39, D1 Leon Russell • Jumpin' Jack Flash (Mick Jagger, Keith Richard) / Youngblood (Doc Pomus, Jerry Lieder, Mike Stoller) - 9:11, D2 George Harrison • Here Comes The Sun - 2:51, E1 Bob Dylan • A Hard Rain's Gonna Fall - 5:04, E2 Bob Dylan • It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry - 2:54, E3 Bob Dylan • Blowin' In The Wind - 3:34, E4 Bob Dylan • Mr. Tambourine Man - 4:06, E5 Bob Dylan • Just Like A Woman - 4:14, F1 George Harrison • Something - 3:05, F2 George Harrison • Bangla Desh - 4:14
"Οι Καλλιτέχνες": George Harrison (σύνθεση: B1 έως B3, C2, C3, D3, F1, F2, φωνητικά, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες: E1 έως E5, υποστηρικτικά φωνητικά), Ravi Shankar (εισαγωγή, σιτάρ: A1, A2), Bob Dylan (σύνθεση: Ε1 έως Ε5, φωνητικά, ακουστική κιθάρα, φυσαρμόνικα), Leon Russell (πιάνο, φωνητικά: C2, D1, D2, E5, μπάσο: E1 έως E5), Ringo Starr (τύμπανα, φωνητικά: C1, ντέφι: E1 έως E5), Eric Clapton (ηλεκτρική κιθάρα: B1, B2, B4, C4), Billy Preston (χάμοντ όργανο, φωνητικά), Ali Akbar Khan (σάροντ: A2), Alla Rakah (τάμπλα: A2), Kamala Chakravarty (ταμπουρά: A2)
"Η Μπάντα": Jesse Ed Davis (ηλεκτρική κιθάρα), Klaus Voormann (μπάσο), Jim Keltner (τύμπανα), Pete Ham (ακουστική κιθάρα: D2), Tom Evans (δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα), Joey Molland (ακουστική κιθάρα), Mike Gibbins (ντέφι, μαράκες), Don Preston (ληντ κιθάρα, φωνητικά: D1), Carl Radle (μπάσο: D1)
Τα Πνευστά του Χόλιγουντ: Jim Horn (σαξόφωνα, ενορχηστρώσεις), Chuck Findley (τρομπέτα), Jackie Kelso (σαξόφωνα), Allan Beutler (σαξόφωνα), Lou McCreary (τρομπόνι), Ollie Mitchell (τρομπέτα)
Η Σόουλ Χορωδία: Claudia Linnear / Jo Green / Jeanie Greene / Marlin Greene / Dolores Hall / Don Nix (υποστηρικτικά φωνητικά, κρουστά)
Παραγωγή / Συντονισμός παραγωγής: George Harrison, Phil Spector / Allan Steckler, Jon Taplin, Steve Lieber
Μηχανικοί: Gary Kellgren (ηχογράφηση συναυλίας), Norman Kinney & Steve Mitchell (A&M Studios)

Η συναυλία και η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα και το βράδυ της 1ης Αυγούστου, 1971, στο Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη και η μείξη στο Record Plant, N.Y.C. και στα A&M Studios του Λος Άντζελες

​

«Θα ήθελα απλώς να πω πριν ξεκινήσουμε τη συναυλία ... να σας ευχαριστήσω που ήρθατε εδώ ... όπως όλοι γνωρίζετε είναι μια ειδική φιλανθρωπική συναυλία ... έχουμε οργανώσει ένα καλό σόου ... τουλάχιστον το ελπίζω» Και μ' αυτήν την εισαγωγή από τον George Harrison, τον πρώην Μπητλ άρχισε την 1η Αυγούστου 1971 η συναυλία για το Μπανγκλαντές που έγινε το πρότυπο για όλες τις φιλανθρωπικές συναυλίες που θα ακολουθούσαν. Η αρχική συσκευασία του κουτιού με τους τρεις δίσκους περιελάμβανε ένα βιβλίο 64 σελίδων που περιείχε φωτογραφίες από τη συναυλία. Το εξώφυλλο του άλμπουμ, σχεδιάστηκε από τον Tom Wilkes και απεικόνιζε ένα υποσιτισμένο παιδάκι, καθισμένο δίπλα σ' ένα άδειο δοχείο φαγητού.

Η συναυλία ανοίγει με την δεκαεξάλεπτη περφόρμανς του "Bangla Dhun", από τον Ravi Shankar, που υποστηρίζεται από τρεις επιπλέον Ινδούς μουσικούς στα σαρόντ, τάμπλα και ταμπουρά.

Η συνεισφορά του Harrison περιελάμβανε τέσσερα τραγούδια από το τότε τρέχον άλμπουμ του, All Things Must Pass, μαζί με το συγκινητικό "While My Guitar Gently Weeps", με τους Harrison και Clapton να ανταλλάσσουν κιθαριστικά σόλο. Ίσως το τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το ακουστικό ντουέτο του, με τον Pete Ham στο "Here Comes the Sun". Άλλα τραγούδια του Harrison είναι το "Something" και το κλείσιμο της συναυλίας "Bangla Desh".

Ο Ringo αποδίδει εκπληκτικά το χιτ του, "It Don't Come Easy". Ο Billy Preston κάνει μια ξεσηκωτική έκδοση του γκόσπελ, "That's the Way God Planned It" και ο Leon Russell ξεχειλίζει ενέργεια στο ποτ-πουρί "Jumpin' Jack Flash/Youngblood".

Από τα χάιλαϊτ της συναυλίας ήταν αναμφισβήτητα τα πέντε τραγούδια του Bob Dylan. Αυτά υποστηρίζονταν από τον Leon Russell στο μπάσο, τον Harrison στην κιθάρα και τον Ringo στο ντέφι.

Το τριπλό άλμπουμ, η συναυλία για το Μπαγκλαντές, είναι μια από τις καλύτερες ζωντανές κυκλοφορίες στην ιστορία του ροκ. Ένα συναρπαστικό μουσικό γεγονός, σαράντα πέντε χρόνια πριν, που ακούγεται ακόμα καλύτερα σήμερα με τα μηνύματά του, επίκαιρα. Ανάμεσα στα πολλά λόγια αναγνώρισης που έχουν γραφτεί, ο συγγραφέας Tom Moon το περιγράφει ως ένα άλμπουμ για να παίζεται "κάθε φορά που η πίστη σας στη δύναμη της μουσικής αρχίζει να φθίνει"...

(*****, πηγές: wikipedia.org, georgeharrison.com, Howard Moore)

​

 

[grio]

Ακούω τώρα το While My Guitar Gently Weeps από το The Concert for Bangladesh και δακρύζω.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που μερικοί άνθρωποι... σε παρασύρουν συναισθηματικά στα άδυτα της ψυχής τους και σου καταθέτουν κάτι μονάκριβο και σπουδαίο...

Σας κοιτάζω όλους, βλέπω την αγάπη να κοιμάται
Ενώ η κιθάρα μου κλαίει απαλά
Κοιτάζω το πάτωμα που χρειάζεται σκούπισμα
Ακόμα η κιθάρα μου κλαίει απαλά

Δεν ξέρω, γιατί κανείς δεν σου'πε
πώς να ξεδιπλώσεις την αγάπη σου
Δεν ξέρω, πώς σε ελέγχει κάποιος
σε αγόρασαν και σε πούλησαν

Κοιτάζω τον κόσμο και παρατηρώ που αλλάζει
Ενώ η κιθάρα μου κλαίει απαλά
Με κάθε λάθος πρέπει σίγουρα να μαθαίνουμε
Ακόμα η κιθάρα μου κλαίει απαλά

Δεν ξέρω, πώς απομακρύνθηκες
ήσουν πολύ στρεβλωμένος
Δεν ξέρω, πώς τουμπάρισες
κανείς δεν σε ειδοποίησε
... - While My Guitar Gently Weeps​

- While My Guitar Gently Weeps (The Concert for Bangladesh) -

ο Τζωρτζ μετά τα 3:25, αφήνει τα φωνητικά και τα ρυθμικά μέρη και όντως σιγοκλαίει με τον καθαρό και χωρίς παραμόρφωση ήχο της κιθάρας του...​

 

[grio]

Η ταινία...​

Την άνοιξη του 1972 κυκλοφόρησε στις αίθουσες, η κινηματογραφημένη έκδοση της συναυλίας του George Harrison, σε σκηνοθεσία του Saul Swimmer και παραγωγή των George Harrison και Allen Klein. Η ταινία ήταν το τελευταίο μέρος του "πρωτοποριακού" σχέδιου ενίσχυσης του Harrison για το λαό του πρώην Ανατολικού Πακιστάν, μετά από το σινγκλ "Bangla Desh", τις συναυλίες της UNICEF και το τριπλό ζωντανό άλμπουμ της εκδήλωσης.

Μια ειδική έκδοση DVD, δύο-δίσκων με υπότιτλο George Harrison and friends εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2005, με τη συναυλία στο πρώτο δίσκο - στα 99 λεπτά, ελαφρώς μικρότερη από την αρχική ταινία - και ένα νέο ντοκιμαντέρ, The Concert for Bangladesh Revisited with George Harrison and Friends, στο δεύτερο δίσκο. Επίσης περιέχεται ένα 45λεπτο ακυκλοφόρητο φιλμ με τον Harrison να προβάρει με τον Dylan το «If Not For You», τον ίδιο μαζί με τον Eric Clapton και τον Leon Russell στο «Come On In My Kitchen» και τον Dylan στο «Love Minus Zero/No Limit».

Τα έσοδα από την κυκλοφορία του DVD καθώς και του CD συνεχίζουν να πηγαίνουν στη UNICEF, όπως και τα δικαιώματα των καλλιτεχνών.

τα δύο πρώτα πόστερ είναι της ταινίας ενώ το τρίτο είναι το εξώφυλλο του DVD​

 

[#@george@#]

Εξαιρετική παρουσίαση ενός μεγάλου γεγονότος. Mr grio:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

 

[grio]

Γιώργο (#@george@#), σ´ευχαριστώ πολύ!

 

[Νότης]

Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή και λάτρεψα την εκτέλεση του Ρίνγκο στο don't come easy. Ευχαριστούμε όπως πάντα για την όμορφη και πλήρη παρουσίαση.

 

[grio]

Νότη, θενκς!

 

[leo1964]

Γιώργο σ'ευχαριστούμε

 

[grio]

Το ροκ του ανθρωπισμού

του Νίκου Πετρουλάκη (πηγή enet.gr, 2006)

Στις αρχές του 1971 το Μπάνγκλα Ντες, -ή Ανατολικό Πακιστάν, όπως ήταν γνωστά μέχρι τότε τα εδάφη βόρεια του κόλπου της Βεγγάλης- ήταν μια ανοιχτή πληγή: ένας κυκλώνας είχε μόλις περάσει αφήνοντας πίσω του όχι μόνο συντρίμμια αλλά και περίπου τριακόσιες χιλιάδες νεκρούς -αριθμό όχι και τόσο εντυπωσιακό αν τον συνέκρινε κανείς με τα... τρεις φορές περισσότερα θύματα που είχε προκαλέσει μέσα σε τρία χρόνια το «βαθύ κράτος» του δυτικού τμήματος της χώρας στην προσπάθειά του να καταστείλει το κίνημα αυτονόμησης που καθοδηγούσε το κόμμα Αβάμι (Λαϊκό). Αν υπολόγιζε δε και τα δέκα με δεκαπέντε μιλιούνια που αναγκάστηκαν να καταφύγουν τρομοκρατημένα στην Ινδία, τη χώρα δηλαδή εκατέρωθεν της οποίας βρίσκονταν αυτά τα δύο κομμάτια σε απόσταση μεγαλύτερη των χιλίων χιλιομέτρων και με σημαντικές εθνικές, πολιτισμικές και οικονομικές διαφορές μεταξύ τους, σχημάτιζε τότε μια σχεδόν ξεκάθαρη εικόνα του χάους που επικρατούσε.

Το δράμα συνεχιζόταν και στο εσωτερικό της γείτονος χώρας. Ο κρατικός μηχανισμός της Ινδίας ήταν εξασθενημένος σε τέτοιο βαθμό ώστε μόλις και μετά βίας κατόρθωνε να φροντίσει τον συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό της, πόσω μάλλον να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια συνεχή ροή προσφύγων.
Τότε ο Ραβί Σανκάρ, μαέστρος του σιτάρ, με τη σκούφια του να κρατάει από εκείνα τα μέρη που κάποτε ανήκαν στην Ινδία, γνωστός στη ροκ κοινότητα της Δύσης από τη συμμετοχή του σε φεστιβάλ όπως αυτά του Μόντερεϊ και του Γούντστοκ και μέντορας του Τζορτζ Χάρισον, μίλησε πρώτος στον πρώην Μπιτλ γι' αυτή την τραγωδία. Είχε ήδη συνεννοηθεί με εκπροσώπους διάφορων οργανισμών από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη για κάποιες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, αλλά πίστευε ότι χρειαζόταν κάτι παραπάνωΞ‡ κάτι, που όχι μόνον θα συγκέντρωνε αρκετά χρήματα για τρόφιμα και φάρμακα αλλά και θα επέβαλλε στη συνείδηση του «πολιτισμένου» κόσμου το ζήτημα του Μπάνγκλα Ντες.

Ο Χάρισον όχι μόνο ανταποκρίθηκε αλλά, χρησιμοποιώντας όλη του την επιρροή στον κόσμο του θεάματος, επινόησε, σχεδίασε και πραγματοποίησε σε κάτι περισσότερο από έναν μήνα την πρώτη μεγάλη ροκ συναυλία που έγινε ποτέ για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αποτέλεσε δε πρότυπο για αρκετά αντίστοιχα γεγονότα στο μέλλον (πυρηνική ενέργεια, Αφρική, Νέλσον Μαντέλα, Διεθνής Αμνηστία, 11η Σεπτεμβρίου, τυφώνας Κατρίνα κ.ά.).
Το κοντσέρτο για το Μπάνγκλα Ντες έγινε πριν από ακριβώς 35 χρόνια, την 1η Αυγούστου του 1971 στο κατάμεστο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης. Όλα τα εισιτήρια είχαν ήδη προπωληθεί, αποφέροντας το εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων δολαρίων! Το πολύχρωμο πλήθος, που έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, αδελφοσύνης και... πατσουλί, είχε ακόμα δύο σοβαρούς, πέραν του προφανούς, λόγους να παρευρίσκεται εκεί: πρώτον, την παρθενική «ζωντανή» εμφάνιση ενός Μπιτλ μετά τη διάλυση του συγκροτήματος και ενός πολύ καλού προσωπικού άλμπουμ με τίτλο «All Things Must Pass» και, δεύτερον, τη (φημολογούμενη αλλά αμφίβολη μέχρι την τελευταία στιγμή) συμμετοχή του Μπομπ Ντίλαν, που δεν είχε περιοδεύσει επί αμερικανικού εδάφους μετά το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα τον Ιούλιο του 1966.

Και τι απόλαυσε μεταξύ άλλων ο κόσμος, τελικά, σε αυτά τα δύο σετ -ένα απογευματινό, ένα βραδινό- κατά τη διάρκεια των οποίων ανέβηκαν στη σκηνή συνολικά τριάντα νοματαίοι (Τζέσε Εντ Ντέιβις, Ντον Νιξ, Τζον Κέλτνερ, Καρλ Ρέιντζ, Κλάους Βούρμαν, Μπαντφίνγκερ, σε πλήρη σύνθεση, κ.ά.); Αρχικά, το... κούρδισμα των οργάνων από τον Σανκάρ και τους μουσικούς του πριν από τη χαλαρωτική νιρβάνα του «Bangla Dhun» και τον εξαγνιστικό χορό του Μπίλι Πρέστον -που μας άφησε χρόνους τον περασμένο μήνα- στο «That's The Way God Planned It».

Έπειτα, το εκούσιο ( ; ) τραύλισμα του Ρίνγκο Σταρ στο «It Don't Come Easy» και το από καρδιάς ξεφάντωμα του Λίον Ράσελ στο «Jumpin Jack Flash» των Ρόλινγκ Στόουνς. Τέλος, τη φανερή αμηχανία του Μπομπ Ντίλαν, που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από ένα χειροκρότημα διάρκειας... δέκα λεπτών στα «Mr Tambourine Man» και «Just Like Α Woman». Τη γαλήνια αύρα του λευκοντυμένου γενειοφόρου Χάρισον στο «My Sweet Lord», το «Something» και το, γραμμένο ειδικά για την περίσταση, «Bangla Desh». Μα, πάνω απ' όλα, το κόρτε στο «While My Guitar Gently Wheeps», με έναν Έρικ Κλάπτον φανερά εγκαταλειμμένο στην ηρωίνη και στον καημό για τη... Λέιλα ή Πάτι Μπόιντ, το έτερον ήμισυ δηλαδή του... ανθρώπου που στεκόταν απέναντί του: του ίδιου του Χάρισον, από τον οποίο τελικά αργότερα την έκλεψε!

Σημειώθηκαν και απουσίες όμως. Δικαιολογημένες: ο Πίτερ Σέλερς είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις στο Χόλιγουντ και ο Μικ Τζάγκερ πρόβλημα με τη βίζα. Και αδικαιολόγητες: ο Τζον Λένον δεν παρευρέθη καθώς δεν ικανοποιήθηκε η απαίτησή του να «τραγουδήσει» η Γιόκο. Και ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ το απέφυγε εξαιτίας της μήνυσης που είχε υποβάλει για την τυπική διάλυση των Μπιτλς αλλά και της απόφασής του να ανακοινώσει δύο μέρες αργότερα, με την αναισθησία που τον διέκρινε τότε, την ίδρυση των Γουίνγκς από κοινού με τη Λίντα.

Στη συνέχεια ο Χάρισον και ο Σανκάρ τιμήθηκαν από την UNICEF, αλλά υπήρξαν και κάποιο άλλοι, όπως δικηγόροι, λογιστές και εφοριακοί, που είδαν το όλο πράγμα από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Η εταιρεία Κολούμπια απαίτησε αμοιβή για την παραχώρηση του Ντίλαν. Η Κάπιτολ, που αντιπροσώπευε την ετικέτα Απλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθυστέρησε τόσο, ώστε το άλμπουμ, όπου είχε κάνει την παραγωγή ο Φιλ Σπέκτορ, βγήκε στην αγορά μετά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων. Ο Άλεν Κλάιν, μάνατζερ του Χάρισον, εφάρμοσε τις δικές του ιδιαίτερες μεθόδους στην οικονομική και νομική διαχείριση.
Τέλος, η πάντοτε ευαίσθητη με τον Τρίτο Κόσμο βρετανική κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η μη κερδοσκοπική χειρονομία έπρεπε... να φορολογηθεί σαν να επρόκειτο για μια κανονική επιχειρηματική δραστηριότητα! Και χρειάστηκε να βάλει ο ίδιος ο Χάρισον ένα εκατομμύριο λίρες από την τσέπη του ώστε να μπορέσουν τα χρήματα να φτάσουν τελικά στον προορισμό τους.
Παίζοντας ένα παράξενο παιχνίδι, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το κράτος του Μπάνγκλα Ντες να γίνει πραγματικότητα τον Δεκέμβριο του 1971, σχεδόν ταυτόχρονα δηλαδή με την κυκλοφορία τόσο της ταινίας όσο και του άλμπουμ -ένα κουτί με τρεις δίσκους και ένα πολυσέλιδο βιβλίο. Και, καθώς το πάθημα είχε γίνει μάθημα, αλλά από την ανάποδη, δεν δίστασε, δύο χρόνια αργότερα, να κάνει στις φυλές των βουδιστών που ζούσαν στους λόφους του Τσιταγκόνγκ όλα όσα έπαθε από το Πακιστάν. Παράφρασε έτσι με τον πλέον λυπηρό τρόπο τον στίχο από το τραγούδι «The End» των Μπιτλς που έκλεινε το άλμπουμ «Abbey Road»: «Και στο τέλος η βία που δίνεις είναι τόση όση και η βία που πήρες»...

---

ΥΓ. Οι αναρτήσεις #4 και #5 συμπληρώθηκαν!

 

[christos]

εξαιρετικο

 

[sokmav]

Γρηγόρη,ευχαριστώ!

 

[#@george@#]

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Ήταν και θα είναι.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά ! ! !

 

[Stellios papa]

.
Γρηγορη απο μενα δεν εχει ευχαριστω
μην ξανακανεις τετοια παρουσιαση
δημιουργεις ιδιαιτερες συγκινησεις και ειμαστε σε κρισιμη ηλικια ....

 

[grio]

Να'στε καλά όλοι σας, ευχαριστούντες και μη, που μπαίνετε στον κόπο να επισκέπτεστε τα νήματα και να αφήνετε και κάποιο σχόλιο...
:ernaehrung004: