Θα σε κρατήσω στην καρδιά μου [Elvis Presley #1]

[grio]

Η εποχή της εξιδανίκευσης έχει παρέλθει... Ήταν βέβαια η ηλικία που συνηγορούσε στο να βλέπουμε και να επιθυμούμε τα πράγματα στην ιδανική τους μορφή και κατάσταση. Τον έρωτα, τη φιλία, το φυσικό περιβάλλον, την παγκόσμια ειρήνη, τη μουσική. Η στάση μου σήμερα είναι απολογητική για τον Elvis που τότε τον αδίκησα. Βέβαια σ' αυτό συνέβαλε η δημόσια εικόνα του, τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 μέχρι το 1977 που έφυγε απ' τη ζωή, σε ηλικία 42 ετών. Τα ανοικτά στο στήθος πλουμιστά πουκάμισα, με τους τεράστιους γιακάδες, το κολλητό στην περιφέρεια παντελόνι με τις καμπάνες, οι φαβορίτες, τα μεγάλα γυαλιά, οι φαρδιές ζώνες, το ξεχείλωμα από το πάχος, η αδυναμία του να ερμηνεύσει από το ποτό και τα βαρβιτουρικά, το μάτσο στυλ, οι αμφιλεγόμενες θέσεις και δηλώσεις... μια παρακμιακή καρικατούρα που φλέρταρε το κιτς!

​

Υπήρξε ο Elvis απλώς ένα μουσικό πυροτέχνημα; Με τίποτα. Εξακολούθησε να πουλάει άπειρους δίσκους ακόμα και μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα σε 23 χρόνια καριέρας ηχογραφήσεων, ενώ συνέχισαν να γίνονται επιτυχίες σινγκλ και άλμπουμ του, μετά τον θάνατό του. Αφροαμερικανοί περφόρμερ ήρθαν στη δημοσιότητα μετά την αποδοχή του Presley από το πολυπληθές κοινό των λευκών αμερικανών τινέιτζερ ενώ άλλοι όπως οι Jerry Lee Lewis, Everly Brothers, Chuck Berry, Bo Diddley, Little Richard, Johnny Cash, Roy Orbison βημάτισαν αμέσως στον απόηχό του. Ήταν βαθιά επιρροή σε αλλεπάλληλα κύματα νεότερων μουσικών, από τον Buddy Holly στον Elvis Costello. Ο John Lennon κάποτε παρατήρησε, "Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα".

Είχε αρκετά ευρείς πολιτιστικές επιπτώσεις που να αξίζουν τέτοια προσοχή και ενδιαφέρον; Κατά τη διάρκεια μιας εποχής, όταν το ροκ εντ ρολ έγινε ο αισθητικός πυρήνας μιας μαζικής εφηβικής κουλτούρας, ο Elvis ήταν ο υπέρτατος "εκφραστής" του ροκ. Στην περίοδο πολιτικής αδράνειας, έγινε ο συμβολικός επαναστάτης που έδωσε στους νέους πρωτο-ακτιβιστές την πρώτη τους γεύση αντίθεσης στις υποκριτικές αξίες των ενηλίκων.

Υπήρξε μόνο ένας διασκεδαστής που ποτέ δεν άγγιξε πραγματικά τα βαθύτερα συναισθήματα των οπαδών του; Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια, θρήνο πιο έντονο από ό,τι για τους περισσότερους λαοπρόβλητους ηγεμόνες και διασημότητες. Ακόμη και μετά τον θάνατό του συνέχισε να αγγίζει τους ανθρώπους με απροσδόκητους τρόπους. Πολλές γυναίκες είδαν στον Elvis σε κάποιο επίπεδο, αυτό που ήθελαν σ' έναν άνδρα και πολλοί άνδρες είδαν σ' αυτόν το είδος του τύπου που ήθελε να είναι σκληρός αλλά ευάλωτος συναισθηματικά, με μια φυσική χάρη κάτω από αυτό το κάπως άξεστο παρουσιαστικό.

Ο Elvis πάντα προσέλκυε την προσοχή των μελετητών αλλά οι ψυχολογικές πηγές της δημιουργικότητας, της σύνθετης προσωπικότητας, της ισχυρής έλξης του στις μάζες, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Από ελιτιστές ακαδημαϊκούς, περιγράφηκε όχι μόνο ως "διχασμένη προσωπικότητα", αλλά "ακραία ναρκισσιστής" και "παραισθητικός παρανοϊκός" με "μια βασική ασθένεια: πλήρη ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα". Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πως μια τέτοια διαταραγμένη προσωπικότητα μπορούσε ταυτόχρονα να είναι τόσο δημιουργική και χαρισματική.

Εγώ αφήνω όλες αυτές τις περισπούδαστες παπάρες, από τύπους που δεν πήραν μυρωδιά από τα συμβαίνοντα και χρησιμοποιούν το ψευδοελιτισμό τους για να κρύψουν την κάθε λογής ανεπάρκειά τους και μου αρκεί, ότι ο συμβολισμός του, ξεπερνούσε την πραγματικότητά του και είναι αυτός που ανατροφοδοτούσε τη ρέμπελη ανατρεπτική εικόνα του ροκ στα εκατομμύρια οπαδούς του... Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που ο μικρόκοσμος ενός καλλιτέχνη με όλα τα ποταπά, στρεβλά και απευκταία δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει την εικόνα του και τη σημασία της!

Οι πρώτες ηχογραφήσεις του (1953-55) στη Sun Records, το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ, Elvis Presley (1956) και το επόμενό του, Elvis (1956), το Elvis Is Back! (1960), που ηχογραφήθηκε μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το Elvis (TV Special) (1968), τα γκόσπελ και χριστουγεννιάτικα άλμπουμ του, τα σέσιον στο Νάσβιλ το 1970, και οι ηχογραφήσεις της παρουσίασής μας, στο Μέμφις που σηματοδοτούσαν την καλλιτεχνική του επάνοδο και ανάκαμψη, είναι αυτά που κρατώ στην ψυχή μου και θέλω να θυμάμαι από τον Βασιλιά...

"Ξέρω ότι εφηύρε το ροκ εντ ρολ, κατά κάποιον τρόπο, αλλά... δεν είναι αυτός ο λόγος που λατρεύεται ως θεός σήμερα. Λατρεύεται, γιατί επιπροσθέτως με την επινόηση του ροκ εντ ρολ ήταν ο μεγαλύτερος μπαλανταδόρος, από την πλευρά του Frank Sinatra, χάρη στην πνευματική διαύγεια και το συγκρατημένο σεξουαλικό ένστικτο του αργού θρηνητικού φλογισμένου ποπ μπλουζ του, που εξακολουθεί να ενεργοποιεί τις ορμόνες και τη δουλική αφοσίωση εκατομμυρίων θηλυκών σ' όλο τον κόσμο". - Robert Christgau, 1985

​

 

[grio]

Μόνο ο δυνατός επιβιώνει...​

Elvis Presley - From Elvis In Memphis (Ιούνιος 1969, RCA Victor)

​

Τραγούδια: A1 Wearin' That Loved On Look (Dallas Frazier, Al Owens) - 2:41, A2 Only The Strong Survive (Gamble-Huff, Butler) - 2:45, A3 I'll Hold You In My Heart (Till I Can Hold You In My Arms) (Dilbeck, Horton, Arnold) - 4:31, A4 Long Black Limousine (Vern Stovall, Bobby George) - 3:41, A5 It Keeps Right On A-Hurtin' (Johnny Tillotson) - 2:35, A6 I'm Movin' On (Clarence E. Snow) - 2:50, B1 Power Of My Love (Giant, Baum, Kaye) - 2:35, B2 Gentle On My Mind (John Hartford) - 3:20, B3 After Loving You (E. Miller, J. Lantz) - 3:05, B4 True Love Travels On A Gravel Road (A. L. Owens, Dallas Frazier) - 2:37, B5 Any Day Now (Bob Hilliard, Burt Bacharach) - 2:55, B6 In The Ghetto (Scott Davis) - 2:44,
Πρόσθετα κομμάτια στη CD επανέκδοση του 1998: 13 The Fair Is Moving On (Guy Fletcher, Doug Flett) - 3:08, 14 Suspicious Minds (Mark James) - 4:29, 15 You'll Think Of Me (Mort Shuman) - 4:00, 16 Don't Cry Daddy (Mac Davis) - 2:48, 17 Kentucky Rain (Eddie Rabbitt, Dick Heard) - 3:14, 18 Mama Liked The Roses (John Christopher) - 2:47
Μουσικοί: Elvis Presley (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο: A3), Reggie Young* (Dan Penn - ηλεκτρική κιθάρα), Tommy Cogbill* (Mike Leech* - μπάσο), Gene Chrisman* (τύμπανα), Bobby Wood* (πιάνο), Bobby Emmons* (όργανο), John Hughey (πεντάλ στιλ κιθάρα: B6), Ed Kollis (φυσαρμόνικα), Glen Spreen (σαξόφωνο, ενορχηστρώσεις εγχόρδων και πνευστών), Andrew Love, Jackie Thomas, J.P. Luper (σαξόφωνο), Wayne Jackson, Dick Steff, R.F. Taylor (τρομπέτα), Ed Logan, Jack Hale, Gerald Richardson (τρομπόνι), Tony Cason, Joe D'Gerolamo (γαλλικό κόρνο), Joe Babcock, Dolores Edgin, Mary Greene, Charlie Hodge, Ginger Holladay, Mary Holladay, Millie Kirkham, Ronnie Milsap, Sonja Montgomery, June Page, Susan Pilkington, Sandy Posey, Donna Thatcher, Hurschel Wiginton (υποστηρικτικά φωνητικά)
Παραγωγοί / Μηχανικός: Chips Moman, Felton Jarvis / Al Pachucki

Ηχογραφήθηκε στο American Sound Studio στο Μέμφις, τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1969 υπό τη διεύθυνση του παραγωγού Chips Moman και υποστηρίχτηκε από τη σπιτική μπάντα του, ανεπίσημα γνωστή ως "The Memphis Boys"(*)

​

"Έπρεπε να φύγω από την πόλη για λίγο", αρχίζει ο Elvis Presley, τραγουδώντας τα λόγια στο εναρκτήριο "Wearin' That Loved On Look" του άλμπουμ του, From Elvis in Memphis του 1969, "είπες ότι θα είσαι φρόνιμη, όταν θα 'χω φύγει".

Υπάρχει κάτι περισσότερο από έναν υπαινιγμό για αταξίες σ' αυτές τις λέξεις, προφανώς αναφέρεται στην απιστία, αλλά με την ευρύτερη έννοια δίνει μια αρκετά ακριβή περίληψη της καριέρας του μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και συνεχίζει, "αλλά το βλέμμα στα γκριζοκαφέ μάτια σου μου είπε ότι λες ψέματα. Ξέρω ότι θα γίνει φασαρία". Η δεκαετία του '60 δεν ήταν καλή μουσικά για τον Elvis. Καθώς αυτή εξέπνεε, πήρε όλο και περισσότερους ενεργούς ρόλους με την προτροπή του μάνατζέρ του, συνταγματάρχη Τομ Πάρκερ, δίνοντας ζωντανές εμφανίσεις επικεντρωμένος στο "ταξιδιωτικό ημερολόγιό" του. Την ίδια στιγμή, η διπλή συνέπεια της μείωσης των ποπ τραγουδοποιών και η απροθυμία αυτών των συνθετών να παραδοθούν στα μίζερα συμβόλαια του Parker σήμαινε ότι στα τραγούδια που ηχογραφούσε σπάνιζε η ποιότητα στην οποία ήταν συνηθισμένος.

Τελικά, ο Elvis άρχισε να επιθυμεί κάτι πιο ουσιαστικό. Απολύοντας τον αποτραβηγμένο Chet Atkins, άρχισε να εργάζεται για το πρώτο μεγάλο γκόσπελ άλμπουμ του, το βραβευμένο με Grammy, How Great Thou Art (1967). Μάλλον πρέπει να του πιστωθεί ότι κατάφερε να τραβήξει τον εαυτό του έξω από αυτό το τέλμα, καθώς μετά την τεράστια επιτυχία του '68 Comeback Special (1968) βίωσε μια ανανεωμένη ζωτικότητα και λαχτάρα να καταγράψει μουσικά σημαντικό υλικό. Η "αναλαμπή" φάνηκε να συμβαίνει προς το τέλος του σχεδιασμού για την παράσταση, όταν μετά από μια σειρά από συζητήσεις με τον περφόρμερ, ο μουσικός διευθυντής Earl Brown έγραψε το κλασικό μοντέρνο γκόσπελ κομμάτι "If I Can Dream". Ο Elvis αγάπησε το τραγούδι, αν και το αυτονόητο αντιπολεμικό μήνυμά του αντέκρουε με την τακτική "όχι πολιτική" του συνταγματάρχη. Σπάνια παράκουγε τον Parker και έφτασε μάλιστα στο σημείο να δηλώσει, "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να ηχογραφήσω άλλο τραγούδι και να κάνω άλλη ταινία που δεν πιστεύω". Στο πλαίσιο της απόφασής του να επικεντρωθεί στη μουσική και όχι στις ταινίες που τον ωθούσε ο Parker, υιοθέτησε αυτή τη στάση στην ηχογράφηση του From Elvis in Memphis.

​

Στο Μέμφις, δεν είχε ηχογραφήσει από τότε που υπέγραψε με την RCA και την αποχώρηση, το 1955, από τα Sun Studios του Sam Phillips. Στο διάστημα αυτό, από τότε που έφυγε από το Μέμφις, και τα επτά χρόνια από τότε που ηχογράφησε το τελευταίο σωστό άλμπουμ του (Elvis Is Back!, 1960), η πόλη είχε αλλάξει. Τώρα η Μέμφις σόουλ έκανε κουμάντο και το Μέμφις ήταν και πάλι η πατρίδα της ποπ μουσικής. Ο Chips Moman, ένας από τους συντελεστές πίσω από την επιτυχία της Stax, πίεζε για μισή δεκαετία, να ηχογραφήσει ο Elvis στα American Sound Studios στο μαύρο κέντρο του Μέμφις, ακριβώς στην καρδιά των διεκδικήσεων των πολιτικών δικαιωμάτων. Όπως τελικά συνέβη, δεν θα μπορούσε να επιλεγεί καλύτερο περιβάλλον για τις πιο εκρηκτικές ηχογραφήσεις του Elvis σε δεκαπέντε χρόνια.

Τα American Sound Studios, μ' ένα πιο εμπορικό και κάντρι ήχο από τα αντίπαλα Stax και Muscle Shoals στούντιο και 125 χιτ τα πέντε πρώτα χρόνια της ύπαρξής τους, ήταν το ιδανικό μέρος για τον Elvis να τελειοποιήσει την επιστροφή του στη φόρμα. Ο Moman είχε συγκεντρώσει μια από τις πιο δεμένες σπιτικές μπάντες που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή, στα πρότυπα της Stax και Volt, σφριγηλότερη ακόμα και από τους Booker T. & The MG's και εξίσου επιδέξια και επαγγελματική. Ο κιθαρίστας Reggie Young ήταν το ανάλογο του Steve Cropper και είχε συνεργαστεί με τον αρχικό συνεργάτη του Elvis, Bill Black στο Bill Black Combo πριν από τον πρόωρο θάνατο του μπασίστα το 1965. Οι υπόλοιποι της μπάντας (παρεμπιπτόντως, όλοι λευκοί) είχαν μεγαλώσει σαν λάτρες της μουσικής του Presley, γεγονός που τους διευκόλυνε στην ένταξη του τραγουδιστή σε μια νέα εποχή όπου η μουσική εξέλιξη τον είχε αφήσει ουσιαστικά πίσω.

ο Elvis με τον Chips Moman στα American Sound Studio​

 

[grio]

Η αληθινή αγάπη ταξιδεύει σ' ένα χωματόδρομο​

Α προς Δ: Bobby Wood, Mike Leech, Tommy Cogbill, Gene Chrisman, Elvis, Bobby Emmons, Reggie Young, Ed Kollis και ο συνθέτης Dan Penn (American Sound Studio)​

Ο Elvis, ήταν μακροχρόνια στο έλεος του υλικού του, έχοντας γράψει ο ίδιος μόνο μια χούφτα τραγούδια. Στα δυνατά του, ήταν ικανός να μετατρέψει ένα καλό κομμάτι σε κάτι εκπληκτικό. Κάποιος δεν έχει να ψάξει πολύ βαθιά μέσα στον κατάλογό του για παραδείγματα: "That's All Right", "Blue Moon of Kentucky", "Hound Dog". Αλλά αν ο Elvis δεν εμπνεόταν από ένα κομμάτι, ήταν γνωστό ότι ήταν απλά διεκπεραιωτικός, ανίκανος ή απρόθυμος να εξατομικεύσει κάτι που σαφώς δεν πληρούσε τις προδιαγραφές του. Το υλικό ποικίλει από παλιά κάντρι στάνταρτ, από την παιδική του ηλικία, που γράφτηκαν και εκτελέστηκαν από τον Hank Snow και Eddy Arnold, πιο σύγχρονα ρυθμ εντ μπλουζ κομμάτια όπως το "Only the Strong Survive" του Jerry Butler, φρέσκο νέο υλικό από τον Mac Davis ("In the Ghetto") και το "Suspicious Minds" του Mark James, ηχογραφημένο από τον τραγουδοποιό και τον Moman, ένα χρόνο νωρίτερα στα American. Δεν ήταν μόνο κάθε κομμάτι ένα σπουδαίο τραγούδι από μόνο του, ο Elvis πίστευε στο καθένα και εμφύσησε κάθε ηχογράφηση με το δικό του όραμα, με ότι αυτό σήμαινε και ότι μπορούσε να είναι, οδηγώντας συχνά σε ριζικά νέες αποδόσεις. Τελικά επελέγησαν δώδεκα κομμάτια στο άλμπουμ από τριάντα ένα που ηχογραφήθηκαν στα σέσιον των American Sound.

Βέβαια χρησιμοποιήθηκαν μουσικοί των American στούντιο για την ηχογράφηση μιας ευρείας μουσικής ποικιλίας. Ήταν η δουλειά τους, ότι μπορεί να χρειαζόταν να ηχογραφηθούν μπλουζ στάνταρτ το πρωί και ροκ εντ ρολ το βράδυ, ή ότι η Aretha Franklin ή η Dusty Springfield (ο Elvis μπήκε στα American Studios την ίδια ημέρα που κυκλοφόρησε το Dusty in Memphis) μπορεί να κατέγραφαν ενδιάμεσα σόουλ και κάντρι κομμάτια καθώς η διάθεσή τους τις οδηγούσε, ωστόσο αυτό που τους ζητήθηκε να κάνουν στο From Elvis in Memphis ήταν εντελώς διαφορετικό. Ο Elvis και ο Chips δεν ήθελαν απλώς να παίξουν από μια παρτιτούρα, αυτό που ανέμεναν ακουγόταν καινοτομικό. Ήθελαν την ίδια ώρα, από τους μουσικούς, να αναμιγνύουν ή και να εναλλάσσουν ποπ, μπλουζ, σόουλ, ροκ και κάντρι, ενώ πολυάριθμοι ρυθμοί και αλλαγές κλειδιών δοκίμαζαν στο μέγιστο τις τεχνικές δεξιότητες τόσο τις δικές τους όσο και του Elvis. Τα εναρκτήρια μέτρα στο "I'm Movin' On" του Hank Snow μπορεί να υποδηλώνουν κάντρι, αλλά το φάνκι τζαμάρισμα που ακολουθεί δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό. Εδώ, τα χόνκι-τονκ διαλείμματα της ληντ κιθάρας δεν θα μπορούσαν να ακούγονται τίποτα λιγότερο από φυσικά με τα στιβαρά ρυθμικά πνευστά και τη συγκοπτόμενη μπασογραμμή.

Αν ο Hank Snow πιέζονταν να αναγνωρίσει το τραγούδι του, τότε ο Eddy Arnold εξίσου θα παραξενευόταν ακούγοντας τη συναισθηματική κάντρι μπαλάντα του "I'll Hold You in my Heart ('Til I Can Hold You in my Arms)" να μεταμορφώνεται σ' ένα δυναμικό μπλουζ-γκόσπελ κομμάτι. Τα βαριά στολισμένα φωνητικά του Elvis καθίστανται ακόμη πιο εντυπωσιακά από το γεγονός ότι στην πραγματικότητα έπαιζε πιάνο, ενώ τραγουδούσε. Το "Power of my Love" ήρθε από τους ίδιους τους συνθέτες όπως του "Devil in Disguise" και πολλών από τα καλύτερα τραγούδια ταινιών του Elvis, αλλά η βαριά μπλουζ περιποίηση που του δίνεται εδώ απέχει κατά πολύ από τις χαζομάρες που άφησε πρόσφατα ο Elvis πίσω του. Και πάλι, ένα δυναμικό τμήμα πνευστών δίνει στο κομμάτι πρόσθετο βάρος, χωρίς να το καθιστά τόσο γυαλιστερό που να αφαιρεί από την ωμή συναισθηματική του δύναμη. Οι στίχοι περιλαμβάνουν διφορούμενο σχόλιο "Σπάστα, κλώτσα / Ποτέ δεν μπορείς να κερδίσεις / Ξέρω, μωρό μου δεν μπορείς να τα κάνεις σκόνη / θα σε κάνω να ενδώσεις", με τους αναστεναγμούς από τις τραγουδίστριες να αναδεικνύουν σεξουαλικότητα.

Η φωνή του Presley έχει εκτραχυνθεί από ένα κρύωμα στο κάντρι-ρυθμ εντ μπλουζ "Long Black Limousine" που περιέχει ένα σόλο τρομπέτας. Το παραδοσιακό κάντρι-γουέστερν "It Keeps Right On A-Hurtin'" του Johnny Tillotson, είχε διασκευαστεί να ακούγεται περισσότερο σαν Μέμφις σόουλ. Στη διασκευή του "Gentle On My Mind" του John Hartford, η γεμάτη έγχορδα ενορχήστρωση εμπνεύστηκε από την έκδοση του τραγουδιού του Glen Campbell που κέρδισε Γκράμι το 1967 ενώ το χιτ του 1962, "After Loving You" του Eddy Arnold, διασκευάστηκε σ' ένα ρυθμ εντ μπλουζ στυλ τέμπο 12/8. "Η αγάπη είναι ένας ξένος και οι καρδιές βρίσκονται σε κίνδυνο / σε ομαλούς δρόμους στρωμένους με χρυσάφι / Ω, η αληθινή αγάπη ταξιδεύει σ' έναν χωματόδρομο", στο γκόσπελ που συναντά την κάντρι, "True Love Travels On A Gravel Road" του Dallas Frazier.

​

Το γκόσπελ-χρωματισμένο ποπ κομμάτι "In the Ghetto", υποστηριζόμενο με το κομμάτι του Burt Bacharach "Any Day Now", ήταν το μόνο χιτ σινγκλ από τα σέσιον που εμφανίστηκε τελικά στο άλμπουμ, μια ευαίσθητη αντιμετώπιση ενός αγοριού από τη φτωχή πλευρά της πόλης που ποτέ πραγματικά δεν κάνει διάλειμμα στη ζωή - μια ιστορία στην καρδιά του Presley με δεδομένο το παρελθόν του και τις εκπληκτικές ευκαιρίες που του εξασφάλισαν το ταλέντο του και η σκληρή δουλειά. Γράφτηκε από τον Mac Davis, ο οποίος έγραψε επίσης το "A Little Less Conversation" για τον Elvis και το χιτ σινγκλ "Don't Cry Daddy"...

Καθώς το χιόνι πέφτει Σ' ένα κρύο και γκρίζο πρωινό του Σικάγο Ένα φτωχό μωράκι γεννιέται, στο γκέτο Και η μάνα του κλαίει Γιατί υπάρχει ένα πράγμα που δεν χρειάζεται Ένα ακόμη πεινασμένο στόμα να θρέψει, στο γκέτο Άνθρωποι, δεν καταλαβαίνετε; Το παιδί χρειάζεται ένα χέρι βοήθειας Διαφορετικά θα μεγαλώσει για να γίνει ένας οργισμένος νέος κάποια μέρα Ρίξτε μια ματιά σε σας και σε μένα Είμαστε πολύ τυφλοί για να δούμε; Μήπως απλά γυρίζουμε το κεφάλι μας και κοιτάμε αλλού; Λοιπόν, ο κόσμος γυρίζει Και ένα πεινασμένο αγοράκι που τρέχει η μύτη του Παίζει στο δρόμο καθώς φυσάει ο κρύος άνεμος, στο γκέτο

Και η πείνα τον θερίζει Έτσι, αρχίζει να περιφέρεται στους δρόμους τη νύχτα Και μαθαίνει πώς να κλέβει Και μαθαίνει πώς να πολεμάει, στο γκέτο Τότε, μια νύχτα, σ' απόγνωση Ο νεαρός φεύγει Αγοράζει ένα όπλο, κλέβει ένα αυτοκίνητο Προσπαθεί να τρέξει, αλλά δεν πάει μακρυά Και η μάνα του κλαίει Καθώς το πλήθος συγκεντρώνεται γύρω, ένας οργισμένος νεαρός Μπρούμυτα στο δρόμο πεσμένος μ' ένα όπλο στο χέρι του, στο γκέτο Καθώς ο νεαρός πεθαίνει Σ' ένα κρύο και γκρίζο πρωινό του Σικάγο Ένα άλλο μωράκι γεννιέται, στο γκέτο Και η μάνα του κλαίει - In the Ghetto (Morris Mac Davis)

Το "In the Ghetto" έκανε αίσθηση για τον Elvis, αλλά ήταν τα αριστοτεχνικά φωνητικά του, που πούλησαν το κομμάτι, καθώς η βαριά ενορχήστρωση των εγχόρδων μπορούσε να ενοχλήσει, αν το φωνητικό κομμάτι δεν ήταν τόσο ικανό να αρπάξει την αμέριστη προσοχή του ακροατή. Υπάρχει μικρή αλλαγή όσον αφορά την ενορχήστρωση του R&B χιτ του 1968, "Only the Strong Survive" του Jerry Butler, αλλά η παθιασμένη απόδοση του Έλβις εκτινάσσει σε κομμάτια σχεδόν ειρωνικά την αποστασιοποιημένη απόδοση του Μπάτλερ, ενώ τόσο η μπάντα όσο και ο τραγουδιστής χειρίζονται τις ξέφρενες αλλαγές τέμπο με αξιοζήλευτη ευκολία. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι ένα στιγμιότυπο από το μουσικοχορευτικό κομμάτι "Trouble"-"Guitar Man" του έκτακτου τηλεοπτικού προγράμματος του Elvis στο NBC. Ο Presley εμφανίζεται με μια κόκκινη ηλεκτρική κιθάρα, φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο κοστούμι με ένα κόκκινο φουλάρι γύρω από το λαιμό του και με σιλουέτες κιθαριστών στο πίσω μέρος.

​

Κατά τη διάρκεια της περιόδου της στασιμότητας, ο Elvis είχε επιτρέψει τόσο τη βρετανική εισβολή όσο και την ανάδυση της σόουλ να τον προσπεράσουν, ανακατεύοντας ακόμα τα παράγωγα των χιτ του, της δεκαετίας του '50, εντελώς αποσυντονισμένος. Αυτή η σόουλ, που ήταν μια μουσική φόρμα προερχόμενη από τις ίδιες ακριβώς ρίζες όπως το ροκ εντ ρολ και οι πρώιμοι δίσκοι του, έκανε την αυτοεξορία του, όλο και πιο σαστισμένη. Με το From Elvis in Memphis, δημιούργησε ένα δίσκο που όχι μόνο συναγωνίστηκε τις πρώτες ηχογραφήσεις του από την άποψη της ιστορικής σημασίας και της καινοτομίας, αλλά τον ώθησε πίσω στην κορυφή μ' έναν τρόπο, σαν να μην την άφησε ποτέ. Αν και οι επόμενες κυκλοφορίες ήταν τόσο ασυνεπείς και συχνά μη ακουστές, όπως σ' οποιοδήποτε σημείο στην καριέρα του, το From Elvis in Memphis είναι εντελώς απαραίτητο, για κάθε φίλο του και για κάθε λάτρη της μουσικής.

"Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα καλύτερα λευκά σόουλ άλμπουμ (και ένα από τα σημαντικότερα σόουλ άλμπουμ, γενικά) που ηχογραφήθηκαν ποτέ, με σύντομες αλλά σημαντικές αναμίξεις κάντρι, ποπ, καθώς και μπλουζ. Ο Presley ακούγεται ανανεωμένος καλλιτεχνικά σε όλη τη δωδεκάδα των κομματιών του αρχικού άλμπουμ και υποστηρίχτηκε από το καλύτερο παίξιμο και φωνητικά ολόκληρης της δισκογραφίας του". - Bruce Eder, AllMusic

Στις 23 Αυγούστου του 1969 ο Presley ήταν στο εξώφυλλο του Rolling Stone, με το άλμπουμ να λαμβάνει την πρώτη κριτική. Ο κριτικός του περιοδικού Peter Guralnick, το περιέγραψε ως "σπουδαίο... κατηγορηματικά και απερίφραστα, ισάξιο με οτιδήποτε είχε κάνει ποτέ" και εξήρε το "προφανές πάθος που έχει επενδύσει σ' αυτή τη μουσική", προσθέτοντας: "προσπαθεί και προσπαθεί πολύ σκληρά, να μας ευχαριστήσει. Χρειάζεται την προσοχή μας... τελικά είναι η συμμετοχή του, που εκπλήσσει".

Αν μπορώ να ονειρεύομαι, με τέτοια τέλεια παιγμένη σόουλ και αυτή τη "φωνή", δεν θέλω τίποτα άλλο. Πολύ σημαντικό για να αγνοείται...

(*****, πηγές: σημειώσεις επανέκδοσης, wikipedia.org, Dave de Sylvia)

​

 

[grio]

Τα όνειρα​

Power of My Love (Take 1) · Elvis Presley

Any Day Now · Elvis Presley

Ιn the Ghetto · Elvis Presley

 

[grio]

Επιστροφή στο Μέμφις​

Elvis Presley - Back In Memphis (Νοέμβριος 1970, RCA Victor)

Το οπισθόφυλλο του διπλού δίσκου του 1969 και το εξώφυλλο του μονού δίσκου του 1970​

Τραγούδια: A1 Inherit The Wind (Eddie Rabbitt) - 2:50, A2 This Is The Story (Chris Arnold, Geoff Morrow, David Martin) - 2:28, A3 Stranger In My Own Home Town (Percy Mayfield) - 4:24, A4 A Little Bit Of Green (Chris Arnold, Geoff Morrow, David Martin) - 3:20, A5 And The Grass Won't Pay No Mind (Neil Diamond) - 3:09, B1 Do You Know Who I Am? (Bobby Russell) - 2:45, B2 From A Jack To A King (Ned Miller) - 2:24, B3 The Fair's Moving On (Fletcher & Flett) - 3:05, B4 You'll Think Of Me (Mort Shuman) - 4:01, B5 Without Love (There Is Nothing) (Danny Small) - 2:52

Τα κομμάτια αρχικά αποτέλεσαν το μισό του διπλού άλμπουμ From Memphis to Vegas/From Vegas to Memphis που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1969 και επανακυκλοφόρησαν σαν Back In Memphis τον Νοέμβριο του 1970. Οι συντελεστές της ηχογράφησης είναι ίδιοι με το From Elvis In Memphis.

​

Έντεκα ήταν οι ημέρες, τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1969, που κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ροκ και σηματοδοτούν τα θρυλικά σέσιον του Elvis Presley στα American στούντιο, στο Μέμφις του Τενεσί.

Για πολλούς το μόνο άλμπουμ που βγήκε από αυτά τα σέσιον ήταν το From Elvis in Memphis. Είναι το άλμπουμ που συνήθως εμφανίζεται στις λίστες με τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών και είναι το LP που μνημονεύεται. Συχνά παραβλέπεται το γεγονός ότι υπήρχε ένα δεύτερο άλμπουμ, ένα έργο που έχει χαθεί στο σκοτάδι, ακόμη και αν διαθέτει μερικές από τις μεγαλύτερες ερμηνείες της καριέρας του Elvis Presley.

Το Back In Memphis, με τη σκοτεινή λάιβ φωτογραφία του Έλβις που μοιάζει σαν φάντασμα, είχε αρχικά κυκλοφορήσει ως μέρος ενός σετ που ονομαζόταν From Vegas To Memphis. Ο ένας δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Λας Βέγκας, ενώ τα στούντιο σέσιον υπήρχαν σχεδόν κρυμμένα στο πίσω εξώφυλλο του άλλου δίσκου. Η ιστορία έχει κατατάξει αυτά τα δέκα κομμάτια, σαν σχεδόν κομμένα από τις σπουδαίες πλευρές του From Elvis In Memphis, αλλά μια πιο προσεκτική εξέταση δεν αποκαλύπτει μόνο δέκα σημαντικά κομμάτια, αλλά έναν από τους πιο συνεκτικούς δίσκους που παρέδωσε ποτέ ο Elvis.

Μωρό μου, μην με ερωτευτείς Θα σου φέρω μόνο θλίψη Μωρό μου, μην με βάλεις στην καρδιά σου Θα πρέπει μόνο να φύγω Επειδή ο βοριάς ρέει μέσα στις φλέβες μου Όπως και στον πατέρα μου, υπάρχει ένα όνειρο στο μυαλό μου Το πρωί θα πρέπει να φύγω και πάλι Έτσι είναι όταν κληρονομείς τον άνεμο [ΣτΜ: από βιβλική περικοπή, σημαίνει μεταφορικά ότι όποιος φέρνει συμφορά στο σπιτικό του, δεν θα πάρει τίποτα εκτός από λύπη] Ω, δεν μπορώ να σου δώσω την αγάπη που χρειάζεσαι Απλά δεν θα είμαι εδώ τόσο πολύ Αλλά αν εξακολουθείς να με θέλεις εδώ απόψε Θα σ' αγαπώ μέχρι το ξημέρωμα... - Inherit the Wind (Eddie Rabbitt)

- Inherit the Wind -

Το πρώτο κομμάτι, "Inherit The Wind" που έγραψε ο Eddie Rabbit, δίνει το στίγμα και αφορά έναν μοναχικό άνδρα. Ο Elvis είναι εδώ σε κορυφαία φόρμα και υποστηρίζεται από την απίστευτη στούντιο μπάντα των American, συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου Reggie Young στην κιθάρα. Τα γυναικεία φωνητικά δίνουν στο τραγούδι μια παράξενη αίσθηση που συμπληρώνεται από τα έγχορδα που πρόσθεσε αργότερα ο παραγωγός Chips Moman. Ο περίεργος χρόνος του ρυθμού του τραγουδιού σε συνδυασμό με την παραγωγή του Moman δίνει στο τραγούδι μια τέλεια αίσθηση ταλάντευσης που πράγματι είναι σαν να "κληρονομεί τον άνεμο".

​

Στη συνέχεια το "This is The Story", είναι από την πρώτη ιστορική νύχτα του Elvis στα American στούντιο. Καθορίζει τον τραγικό τόνο του άλμπουμ και όταν ο Elvis τραγουδάει, "Παίρνω ένα βιβλίο από το ράφι / Αλλά τα λόγια που διαβάζω θα μπορούσαν να ισχύουν για τον εαυτό μου / Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ο κόσμος του έχει καταρρεύσει / Και είναι η ιστορία που ραγίζει την καρδιά μου", μάλλον πρόκειται για την αυτοβιογραφία του.

Είμαι σαν ξένος, σαν ξένος στην ίδια μου την πόλη Οι καλούμενοι φίλοι μου σταμάτησαν να είναι φιλικοί Ω, αλλά δεν μπορείτε να πτοήσετε έναν καλό άνθρωπο Ω, όχι, δεν μπορείτε να τον κλονίσετε Ήρθα σπίτι με καλές προθέσεις Περίπου πέντε ή έξι χρόνια πριν Αλλά η γενέτειρά μου δεν με δέχτηκε Απλά δεν αισθάνομαι πια ευπρόσδεκτος εδώ... - Stranger In My Own Home Town (Percy Mayfield)

- Stranger In My Own Home Town -

Ακολουθεί το εκπληκτικό "Stranger In My Own Home Town" του Percy Mayfield, ένα κλασικό στοιχειωμένο μπλουζ, που κάτω από την καθοδήγηση του Moman, ο Elvis και η μπάντα - ειδικά ο Reggie Young στην κιθάρα - το κάνουν αξέχαστο. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αισθάνεται χαμένος αντιμετωπίζοντας μια πόλη, όπου εκεί νωρίτερα, σε λιγότερο από ένα χρόνο (4 Απριλίου 1968) είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η θλίψη του Elvis, για το γεγονός αυτό υπήρξε μεγαλύτερη εδώ από ότι στο "If I Can Dream", που κι' αυτό είχε αναφορά στον μαύρο ακτιβιστή. Η σφοδρή κορύφωση του τραγουδιού διαθέτει μια από τις πιο ασυνήθιστες ενορχηστρώσεις πνευστών που έχουν καταγραφεί ποτέ σε βινύλιο. Εδώ επανεφεύρει την άποψη του μπλούζμαν σ' ένα τρομακτικό χρονικό αποξένωσης και απόγνωσης. Όποιος δεν καταλαβαίνει την ιδιοφυΐα του Έλβις θα πρέπει να ακούσει αυτό το τραγούδι.

Το "A Little Bit Of Green" και η όμορφη εκτέλεση του Elvis στο σπουδαίο "And The Grass Won't Pay No Mind" του Neil Diamond, είναι πανέμορφα ποπ δείγματα της δεκαετίας του εξήντα στα καλύτερά της.

​

Το σκοτεινό και μελαγχολικό "Do You Know Who I Am?" του Bobby Russell με τα σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά και το μακρινό ντέφι είναι η ηρεμία στο μέσο της καταιγίδας. Με τα λάθη και τον καημό να δεσπόζουν στον στίχο, είναι το τέλειο εναρκτήριο τραγούδι για την δεύτερη πλευρά που λαχταρά συγχώρεση.

Το "From A Jack To A King" του Ned Miller είναι το πιο παιχνιδιάρικο και κάντρι τραγούδι στο άλμπουμ που εξακολουθεί να ταιριάζει απόλυτα με την ιδέα της χαμένης αγάπης και ο Elvis παραδίδει μια διασκεδαστική ερμηνεία, "Για λίγο σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να χάσω το παιχνίδι / Ω, αλλά πάνω στην ώρα είδα τη λάμψη στα μάτια σου / Από έναν βαλέ σε έναν βασιλιά, από τη μοναξιά σε ένα γαμήλιο δαχτυλίδι / Έπαιξα έναν άσσο και κέρδισα τη βασίλισσα / Με 'κανες βασιλιά της καρδιάς σου".

Το "The Fair's Moving On" παρείχε στο άλμπουμ μερικές από τις πιο γλαφυρές εικόνες από το ξεστήσιμο και τη φυγή ενός λούνα παρκ με τα άλογα στα κουτιά, την μεγάλη ρόδα, το καρουσέλ, τα ρυμουλκά, τη λάμψη που χάθηκε, μια αλληγορία στην ερωτική σχέση... "Ναι, το λούνα παρκ πάει αλλού / Και εγώ σύντομα θα φύγω / Θυμήσου την αγάπη που είχαμε / Αλλά δεν θα σ' αφήσω για πολύ / Θα γυρίσω, μην λυπάσαι / Την αυγή θα φύγω, αλλά θα επιστρέψω σύντομα / Μέχρι τότε το λούνα παρκ θα πάει αλλού". Το παίξιμο στο πιάνο του Bobby Wood είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, όπως είναι η καλειδοσκοπική παραγωγή του Moman που περιβάλλει τα εκφραστικά φωνητικά του Presley.

Το Back in Memphis, καταλήγει με δύο από τις πιο εντυπωσιακές και μεγαλύτερες ερμηνείες του Elvis. Το "You'll Think Of Me" του Mort Shuman ανοίγει με το σιτάρ του Reggie Young αντί για κιθάρα και είναι αυτό το όργανο που παίρνει το προβάδισμα σε όλο το τραγούδι, παρέχοντας ένα εξωτικό αντιστάθμισμα στην ίσως πιο αισθαντική φωνητική απόδοση που παρέδωσε ποτέ ο Elvis. "Θα με δεις να έρχομαι, θα με δεις να φεύγω / Μη με ρωτήσεις γιατί, είμαι ακριβώς το είδος που πρέπει να είναι ελεύθερο / Ακριβώς όπως το φύσημα του αγέρα / Ναι, στο κρύο και άδειο κρεβάτι σου, θα σκέφτεσαι μένα, ω ναι / θα σκέφτεσαι μένα", το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ως η δεύτερη πλευρά στο θρυλικό "Suspicious Minds" και από την κυκλοφορία του παρέμεινε σχεδόν κρυμμένο. Είναι ίσως το μεγάλο χαμένο πετράδι στο στέμμα του Elvis και ακούγοντάς το τώρα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα τραγουδιστή περισσότερο εναρμονισμένο μ' όλα αυτά που μπορεί συμβολικά να δώσει ένα τραγούδι. Το άλμπουμ κλείνει με το "Without Love" του Danny Small, με τον Bobby Wood και πάλι στο πιάνο και τον Elvis να συνειδητοποιεί ότι "χωρίς αγάπη, δεν είμαι τίποτα απολύτως". Ηχογραφήθηκε την τελική βραδιά των σέσιον του Ιανουαρίου και λίγο πριν το "Suspicious Minds", δίνοντας στο άλμπουμ ένα ασυνήθιστα δυνατό τέλος.

Τα American σέσιον ξεπέρασαν και την απόλυτη κορυφή του καλλιτέχνη. Υπήρξαν ο ήχος ενός ανθρώπου που αποτινάζει τα δεσμά μιας μακράς "φυλάκισης", ανακαλύπτει πάλι τη μαγεία και παίρνει πίσω την ψυχή του, ενάντια σ' όλα τα εμπόδια. Σ' αυτά τα τραγούδια μπορείτε να ακούσετε τη φωνή που ο Dylan είπε ότι θα σας απελευθερώσει από τη δική σας φυλακή...

Ανεπανάληπτο!

(*****, πηγές: σημειώσεις επανέκδοσης, wikipedia.org, elvis.com.au)

​

 

[grio]

Παρακμή και πτώση: κιλά, χάπια και παράνοια​

​

16 Αυγούστου 1977, ο Elvis Presley πεθαίνει

Μέσα στην έπαυλή του, στην Γκρέισλαντ στο Μέμφις, ο βασιλιάς του ροκ εντ ρολ κείτεται σιωπηλός σ' ένα χάλκινο φέρετρο. Οι γυναίκες έκρυβαν μικροσκοπικές κάμερες στο σουτιέν τους για να πάρουν μια τελευταία εικόνα καθώς περνούσαν μπροστά του. Έξω στην είσοδο, εκατοντάδες λουλουδένιες συνθέσεις, κάποιες σε σχήμα κιθάρας και μια σαν κυνηγόσκυλο και χιλιάδες οπαδοί ξενυχτισμένοι στην κακόγουστη λεωφόρο, μέσα σε αποπνικτική ζέστη. Εγκατέλειψαν δουλειές, οδήγησαν όλη τη νύχτα και πέταξαν από το εξωτερικό για μια τελευταία ματιά στο είδωλό τους. "Μην λιποθυμήσεις τώρα", μια μητέρα προειδοποίησε την παραπαίουσα κόρη της, "ή απλά, πρέπει να σ' αφήσω". Μια πινακίδα κάτω στο δρόμο δείχνει "Εις Μνήμην" και η ταμπέλα στο εστιατόριο Beef and Liberty απέναντι από το δρόμο έφερε το μήνυμα "Αναπαύσου εν ειρήνη". Αλλά σχεδόν κανείς στο Μέμφις δεν θα μπορούσε πραγματικά να πιστέψει ότι ο Elvis Presley ήταν νεκρός από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 42 ετών.​

Newsweek, 29 Αυγούστου του 1977

---

Στις 16 Αυγούστου, 39 χρόνια από τον θάνατό του, ήθελα να γράψω κάτι γι' αυτόν, για τους λόγους που σας παρέθεσα παραπάνω. Εκείνο το διάστημα όμως ξεκινούσε η άδειά μου και δεν κάναμε μνεία ούτε στο Σαν σήμερα..., αφού η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν καλύφθηκε λόγω απουσίας όλων των διαχειριστών της κατηγορίας μας. Δεδομένου, ότι δεν υπήρχε "αναφορά" ούτε στο ευρετήριό μας, έκανε πιο επιτακτική την "υποχρέωσή" μου να ανταποκριθώ όσο το δυνατόν συντομότερα. Τελικά σήμερα τα κατάφερα και ανεξαρτήτως της τύχης του νήματος, μην τα ξαναλέμε, είμαι χαρούμενος.

Στην παλιά εξαρχειώτικη γυμνασιακή παρέα μας, που κάποτε μαζί τον αποδομήσαμε και μαζί μετά τον αποκαταστήσαμε σ' αυτό που αναμφισβήτητα του ΑΞΙΖΕΙ...

Καλό κατευόδιο και στον "Χοντρό" (Φώτη του δισκάδικου Phonograph Records), που έφυγε πρόσφατα και το αναφέρω εδώ γιατί κάναμε, τότε στα χρόνια του ’80, ωραίες κουβέντες για τον Πρίσλεϊ...

 

[Nikos F]

Γρηγόρη πάντα πιστευα και το εχω γραψει αλλωστε, οτι η περιοδος 68-71 ηταν η καλυτερη η πιο παραγωγικη του βασιληα,
δεν αντεχω καθολου πρωιμες ακατεργαστες φασεις elvis, beatles, stones...
Εξεχουσα θεση κατεχουν τα περιφημα memphis sessions (που εξοχα μας παρουσιαζεις) εκει αρχες του 69 οπου ηχογραφουσε το ενα αριστουργημα μετα το αλλο και με φωνη σε τοπ φορμα...
ειχε προηγηθει η επανοδος του στο προσκηνιο ,μετα απο περιπου 5 χρονια χωρις καποιο σημαντικο χιτ , με το υπεροχο
tv special 68.

 

[Cicadelic Ranger]

Εμενα μου αρεσει και η "παρακμιακη" του περιοδος παρα τα κιλα που ξεχιλειζουν και τα εφαρμοστα ασπρα κωμικοτραγικα κοστουμια...η συναυλια του στην Χαβαϊ toy 73 που που υπαρχει και σε DVD ειναι μια στιγμη χαριτος.
Στην αντιστοιχη του 77 εχει παρει μεγαλη κλιση προς τα κατω, ειναι λιγο πριν το τελος, αλλα ειναι παντα The King.

O κιθαριστας του σχηματος του που μας αφησε χρονους προσφατα, o Scotty Moore ειναι πιθανον αυτος που λανσαρε το Rockabilly αν δεν κανω λαθος (και σκεφτομενος μια αλλη παρουσιαση του Grio Johnny Burnett που και αυτος "διεκδικει πατροτητα")

Και εννοειται και η πρωϊμη περιοδος...λατρευτη για μενα !!!

Οπως και των Σκαθαριων. Η μονη πρώϊμη που δεν μ'αρεσει ειναι των Stones.

Αυτο το μεγαλο που εκανε ο βασιλιας ειναι οτι μεσα στην μουντη χλιαρη και βαρετη δεκαετια του 50, μαρκαρε ,ε τη σφραγιδα του το collective subconscient του πλανητη. Και ο Δυτικος πολιτισμος περασε πλεον σε αλλη φαση.
Σεξυ, τολμηρη, ατιθαση, υπερκινητικη. Μεχρι που...αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια...

Elvis Presley - Blue Suede Shoes - 1956

 

[grio]

Αυτό το μεγάλο που έκανε ο βασιλιάς είναι ότι μέσα στην μουντή, χλιαρή και βαρετή δεκαετία του '50, μάρκαρε με τη σφραγίδα του το συλλογικό υποσυνείδητο του πλανήτη

Μ' αρέσει, λέει τα πάντα ...

Έντιτ: Και επειδή ενθουσιάστηκα με το παραπάνω, θα γράψω και για το δεύτερο, υποτιμημένο άλμπουμ, Back In Memphis από τα ίδια Μέμφις σέσιον, οπότε μείνετε συντονισμένοι...

 

[superfly]

Γρηγόρη πάντα πιστευα και το εχω γραψει αλλωστε, οτι η περιοδος 68-71 ηταν η καλυτερη η πιο παραγωγικη του βασιληα,
δεν αντεχω καθολου πρωιμες ακατεργαστες φασεις elvis, beatles, stones...
Εξεχουσα θεση κατεχουν τα περιφημα memphis sessions (που εξοχα μας παρουσιαζεις) εκει αρχες του 69 οπου ηχογραφουσε το ενα αριστουργημα μετα το αλλο και με φωνη σε τοπ φορμα...
ειχε προηγηθει η επανοδος του στο προσκηνιο ,μετα απο περιπου 5 χρονια χωρις καποιο σημαντικο χιτ , με το υπεροχο
tv special 68.

My thoughts exactly...:a0210:
Ο καλυτερος Ελβις ηταν τοτε και για μενα επρεπε να ειχε στραφει προς τη σοουλ,το r'n'b,το φανκ,πολυ πιο πριν αντι να αναλωνεται ως crooner.

Mπραβο ρε Γρηγορη που επελεξες να φωτισεις ιδιαιτερα αυτη την περιοδο του Ελβις..

 

[Cicadelic Ranger]

Μ' αρέσει, λέει τα πάντα ...

Έντιτ: Και επειδή ενθουσιάστηκα με το παραπάνω, θα γράψω και για το δεύτερο, υποτιμημένο άλμπουμ, Back In Memphis από τα ίδια Μέμφις σέσιον, οπότε μείνετε συντονισμένοι...

:a0210: :a0210: :a0210:

Σε περιμενουμε :earmuffs:

 

[Nikos F]

back in Memphis η ΔΙΣΚΑΡΑ, αν αυτα εινα τα δευτερα εκεινης της γονιμης περιοδου καταλαβαινετε..
Αναζητηστε τα αν υπαρχουν ακομα σε γιαπωνεζικες εκδοσεις
miniature lps.

 

[grio]

back in Memphis η ΔΙΣΚΑΡΑ, αν αυτα εινα τα δευτερα εκεινης της γονιμης περιοδου καταλαβαινετε..
Αναζητηστε τα αν υπαρχουν ακομα σε γιαπωνεζικες εκδοσεις
miniature lps.

Νικ, θα τα πούμε αναλυτικά για το Back In Memphis, οπότε αναμείνατε. Θενκς για τα σχόλια!

 

[grio]

Νικ, θα τα πούμε αναλυτικά για το Back In Memphis, οπότε αναμείνατε. Θενκς για τα σχόλια!

Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε!
:ernaehrung004:

 

[Cicadelic Ranger]

Χμμμ καπου μπερδευτηκα γιατι οι τιτλοι αλαζουν απο εκδοση σε εκδοση, αλλαζει η σειρα τους αλλα και τα bonus τους ( σε καποια υπαρχει το Hey Jude που πραγματικα δεν ειναι οτι καλυτερο εχει κανει ο Ελβις).

Επιπλεον σε καποια εκδοση εχουν βαλει τα δυο αλμπουμ σε ενα, αλλα με τον πρωτο τιτλο και εξωφυλλο.

Τωρα γινεται πιο κατανοητο. Και αλλη μια φορα τελικα καλυτερα να παιρνεις τον δισκο αν μπορεις, τα πραγματα ειναι πιο ξεκαθαρα.

 

[Nikos F]

γρηγορη ευχαριστουμε για την εξαιρετη παρουσιαση του back in memphis
ο elvis ηταν κλασσικος εκτελεστης, performer, δεν εγραψε ποτε του μισο χιτ
α καλα μοιραζεται credits στο love me tender...
ΟΜΩΣ ειχε την μοναδικη δυνατοτητα να επιλεγει απο τους καλυτερους
συνθετες. πχ. ο μακαριτης eddie rabbit μεγας της country
με crossover hits και στο hot 100 , mark james, πιο παλια
pomus/shuman
σκεφτομαι ποσες κομματαρες προσπερασε ...αλλοι θα εκτιζαν καριερες...

 

[Γιώργος Κουν.]

Γρηγόριε, πολύ σημαντική παρουσίαση που φωτίζει μια άγνωστη σε πολλούς περίοδο του. Δώσε πράμα στο λαό! :SFGSFGSF: