Η εποχή της εξιδανίκευσης έχει παρέλθει... Ήταν βέβαια η ηλικία που συνηγορούσε στο να βλέπουμε και να επιθυμούμε τα πράγματα στην ιδανική τους μορφή και κατάσταση. Τον έρωτα, τη φιλία, το φυσικό περιβάλλον, την παγκόσμια ειρήνη, τη μουσική. Η στάση μου σήμερα είναι απολογητική για τον Elvis που τότε τον αδίκησα. Βέβαια σ' αυτό συνέβαλε η δημόσια εικόνα του, τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 μέχρι το 1977 που έφυγε απ' τη ζωή, σε ηλικία 42 ετών. Τα ανοικτά στο στήθος πλουμιστά πουκάμισα, με τους τεράστιους γιακάδες, το κολλητό στην περιφέρεια παντελόνι με τις καμπάνες, οι φαβορίτες, τα μεγάλα γυαλιά, οι φαρδιές ζώνες, το ξεχείλωμα από το πάχος, η αδυναμία του να ερμηνεύσει από το ποτό και τα βαρβιτουρικά, το μάτσο στυλ, οι αμφιλεγόμενες θέσεις και δηλώσεις... μια παρακμιακή καρικατούρα που φλέρταρε το κιτς!
Υπήρξε ο Elvis απλώς ένα μουσικό πυροτέχνημα; Με τίποτα. Εξακολούθησε να πουλάει άπειρους δίσκους ακόμα και μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα σε 23 χρόνια καριέρας ηχογραφήσεων, ενώ συνέχισαν να γίνονται επιτυχίες σινγκλ και άλμπουμ του, μετά τον θάνατό του. Αφροαμερικανοί περφόρμερ ήρθαν στη δημοσιότητα μετά την αποδοχή του Presley από το πολυπληθές κοινό των λευκών αμερικανών τινέιτζερ ενώ άλλοι όπως οι Jerry Lee Lewis, Everly Brothers, Chuck Berry, Bo Diddley, Little Richard, Johnny Cash, Roy Orbison βημάτισαν αμέσως στον απόηχό του. Ήταν βαθιά επιρροή σε αλλεπάλληλα κύματα νεότερων μουσικών, από τον Buddy Holly στον Elvis Costello. Ο John Lennon κάποτε παρατήρησε, "Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα".
Είχε αρκετά ευρείς πολιτιστικές επιπτώσεις που να αξίζουν τέτοια προσοχή και ενδιαφέρον; Κατά τη διάρκεια μιας εποχής, όταν το ροκ εντ ρολ έγινε ο αισθητικός πυρήνας μιας μαζικής εφηβικής κουλτούρας, ο Elvis ήταν ο υπέρτατος "εκφραστής" του ροκ. Στην περίοδο πολιτικής αδράνειας, έγινε ο συμβολικός επαναστάτης που έδωσε στους νέους πρωτο-ακτιβιστές την πρώτη τους γεύση αντίθεσης στις υποκριτικές αξίες των ενηλίκων.
Υπήρξε μόνο ένας διασκεδαστής που ποτέ δεν άγγιξε πραγματικά τα βαθύτερα συναισθήματα των οπαδών του; Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια, θρήνο πιο έντονο από ό,τι για τους περισσότερους λαοπρόβλητους ηγεμόνες και διασημότητες. Ακόμη και μετά τον θάνατό του συνέχισε να αγγίζει τους ανθρώπους με απροσδόκητους τρόπους. Πολλές γυναίκες είδαν στον Elvis σε κάποιο επίπεδο, αυτό που ήθελαν σ' έναν άνδρα και πολλοί άνδρες είδαν σ' αυτόν το είδος του τύπου που ήθελε να είναι σκληρός αλλά ευάλωτος συναισθηματικά, με μια φυσική χάρη κάτω από αυτό το κάπως άξεστο παρουσιαστικό.
Ο Elvis πάντα προσέλκυε την προσοχή των μελετητών αλλά οι ψυχολογικές πηγές της δημιουργικότητας, της σύνθετης προσωπικότητας, της ισχυρής έλξης του στις μάζες, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Από ελιτιστές ακαδημαϊκούς, περιγράφηκε όχι μόνο ως "διχασμένη προσωπικότητα", αλλά "ακραία ναρκισσιστής" και "παραισθητικός παρανοϊκός" με "μια βασική ασθένεια: πλήρη ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα". Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πως μια τέτοια διαταραγμένη προσωπικότητα μπορούσε ταυτόχρονα να είναι τόσο δημιουργική και χαρισματική.
Εγώ αφήνω όλες αυτές τις περισπούδαστες παπάρες, από τύπους που δεν πήραν μυρωδιά από τα συμβαίνοντα και χρησιμοποιούν το ψευδοελιτισμό τους για να κρύψουν την κάθε λογής ανεπάρκειά τους και μου αρκεί, ότι ο συμβολισμός του, ξεπερνούσε την πραγματικότητά του και είναι αυτός που ανατροφοδοτούσε τη ρέμπελη ανατρεπτική εικόνα του ροκ στα εκατομμύρια οπαδούς του... Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που ο μικρόκοσμος ενός καλλιτέχνη με όλα τα ποταπά, στρεβλά και απευκταία δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει την εικόνα του και τη σημασία της!
Οι πρώτες ηχογραφήσεις του (1953-55) στη Sun Records, το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ, Elvis Presley (1956) και το επόμενό του, Elvis (1956), το Elvis Is Back! (1960), που ηχογραφήθηκε μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το Elvis (TV Special) (1968), τα γκόσπελ και χριστουγεννιάτικα άλμπουμ του, τα σέσιον στο Νάσβιλ το 1970, και οι ηχογραφήσεις της παρουσίασής μας, στο Μέμφις που σηματοδοτούσαν την καλλιτεχνική του επάνοδο και ανάκαμψη, είναι αυτά που κρατώ στην ψυχή μου και θέλω να θυμάμαι από τον Βασιλιά...
"Ξέρω ότι εφηύρε το ροκ εντ ρολ, κατά κάποιον τρόπο, αλλά... δεν είναι αυτός ο λόγος που λατρεύεται ως θεός σήμερα. Λατρεύεται, γιατί επιπροσθέτως με την επινόηση του ροκ εντ ρολ ήταν ο μεγαλύτερος μπαλανταδόρος, από την πλευρά του Frank Sinatra, χάρη στην πνευματική διαύγεια και το συγκρατημένο σεξουαλικό ένστικτο του αργού θρηνητικού φλογισμένου ποπ μπλουζ του, που εξακολουθεί να ενεργοποιεί τις ορμόνες και τη δουλική αφοσίωση εκατομμυρίων θηλυκών σ' όλο τον κόσμο". - Robert Christgau, 1985
Υπήρξε ο Elvis απλώς ένα μουσικό πυροτέχνημα; Με τίποτα. Εξακολούθησε να πουλάει άπειρους δίσκους ακόμα και μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα σε 23 χρόνια καριέρας ηχογραφήσεων, ενώ συνέχισαν να γίνονται επιτυχίες σινγκλ και άλμπουμ του, μετά τον θάνατό του. Αφροαμερικανοί περφόρμερ ήρθαν στη δημοσιότητα μετά την αποδοχή του Presley από το πολυπληθές κοινό των λευκών αμερικανών τινέιτζερ ενώ άλλοι όπως οι Jerry Lee Lewis, Everly Brothers, Chuck Berry, Bo Diddley, Little Richard, Johnny Cash, Roy Orbison βημάτισαν αμέσως στον απόηχό του. Ήταν βαθιά επιρροή σε αλλεπάλληλα κύματα νεότερων μουσικών, από τον Buddy Holly στον Elvis Costello. Ο John Lennon κάποτε παρατήρησε, "Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα".
Είχε αρκετά ευρείς πολιτιστικές επιπτώσεις που να αξίζουν τέτοια προσοχή και ενδιαφέρον; Κατά τη διάρκεια μιας εποχής, όταν το ροκ εντ ρολ έγινε ο αισθητικός πυρήνας μιας μαζικής εφηβικής κουλτούρας, ο Elvis ήταν ο υπέρτατος "εκφραστής" του ροκ. Στην περίοδο πολιτικής αδράνειας, έγινε ο συμβολικός επαναστάτης που έδωσε στους νέους πρωτο-ακτιβιστές την πρώτη τους γεύση αντίθεσης στις υποκριτικές αξίες των ενηλίκων.
Υπήρξε μόνο ένας διασκεδαστής που ποτέ δεν άγγιξε πραγματικά τα βαθύτερα συναισθήματα των οπαδών του; Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια, θρήνο πιο έντονο από ό,τι για τους περισσότερους λαοπρόβλητους ηγεμόνες και διασημότητες. Ακόμη και μετά τον θάνατό του συνέχισε να αγγίζει τους ανθρώπους με απροσδόκητους τρόπους. Πολλές γυναίκες είδαν στον Elvis σε κάποιο επίπεδο, αυτό που ήθελαν σ' έναν άνδρα και πολλοί άνδρες είδαν σ' αυτόν το είδος του τύπου που ήθελε να είναι σκληρός αλλά ευάλωτος συναισθηματικά, με μια φυσική χάρη κάτω από αυτό το κάπως άξεστο παρουσιαστικό.
Ο Elvis πάντα προσέλκυε την προσοχή των μελετητών αλλά οι ψυχολογικές πηγές της δημιουργικότητας, της σύνθετης προσωπικότητας, της ισχυρής έλξης του στις μάζες, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Από ελιτιστές ακαδημαϊκούς, περιγράφηκε όχι μόνο ως "διχασμένη προσωπικότητα", αλλά "ακραία ναρκισσιστής" και "παραισθητικός παρανοϊκός" με "μια βασική ασθένεια: πλήρη ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα". Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πως μια τέτοια διαταραγμένη προσωπικότητα μπορούσε ταυτόχρονα να είναι τόσο δημιουργική και χαρισματική.
Εγώ αφήνω όλες αυτές τις περισπούδαστες παπάρες, από τύπους που δεν πήραν μυρωδιά από τα συμβαίνοντα και χρησιμοποιούν το ψευδοελιτισμό τους για να κρύψουν την κάθε λογής ανεπάρκειά τους και μου αρκεί, ότι ο συμβολισμός του, ξεπερνούσε την πραγματικότητά του και είναι αυτός που ανατροφοδοτούσε τη ρέμπελη ανατρεπτική εικόνα του ροκ στα εκατομμύρια οπαδούς του... Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που ο μικρόκοσμος ενός καλλιτέχνη με όλα τα ποταπά, στρεβλά και απευκταία δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει την εικόνα του και τη σημασία της!
Οι πρώτες ηχογραφήσεις του (1953-55) στη Sun Records, το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ, Elvis Presley (1956) και το επόμενό του, Elvis (1956), το Elvis Is Back! (1960), που ηχογραφήθηκε μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το Elvis (TV Special) (1968), τα γκόσπελ και χριστουγεννιάτικα άλμπουμ του, τα σέσιον στο Νάσβιλ το 1970, και οι ηχογραφήσεις της παρουσίασής μας, στο Μέμφις που σηματοδοτούσαν την καλλιτεχνική του επάνοδο και ανάκαμψη, είναι αυτά που κρατώ στην ψυχή μου και θέλω να θυμάμαι από τον Βασιλιά...
"Ξέρω ότι εφηύρε το ροκ εντ ρολ, κατά κάποιον τρόπο, αλλά... δεν είναι αυτός ο λόγος που λατρεύεται ως θεός σήμερα. Λατρεύεται, γιατί επιπροσθέτως με την επινόηση του ροκ εντ ρολ ήταν ο μεγαλύτερος μπαλανταδόρος, από την πλευρά του Frank Sinatra, χάρη στην πνευματική διαύγεια και το συγκρατημένο σεξουαλικό ένστικτο του αργού θρηνητικού φλογισμένου ποπ μπλουζ του, που εξακολουθεί να ενεργοποιεί τις ορμόνες και τη δουλική αφοσίωση εκατομμυρίων θηλυκών σ' όλο τον κόσμο". - Robert Christgau, 1985