FACE THE MUSIC - ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΚΕΣ ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ ΤΩΝ ELO
Το χρονικό διάστημα 74 -76 οι ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA άγγιξαν το δημιουργικό τους ζενίθ ,χωρίς αυτό να συμβαδίζει κατά ένα περίεργο ? τρόπο
με την εμπορική τους απήχηση , με μια σειρά 3 άλμπουμ το ένα καλύτερο από τα άλλo (eldorado , face the music , a new world record)
Το ενδιάμεσο face the music του 75 θεωρήθηκε από αρκετούς ως το ''μικρό αδελφάκι'' του eldorado μιας και οι ομοιότητες στο
ύφος και την μουσική διάρθρωση είναι πολλές με μόνη ίσως διαφοροποίηση την οικονομία χρόνου και το μειωμένο ''επικό'' χαρακτήρα ,στοιχεία τα οποία είναι εμφανή στο πρώτο.
Εχουμε λοιπόν μια συνάθροιση καλογραμμένων μελωδιών οι οποίες ηχούν εξαιρετικά φρέσκιες και ελκυστικές με όλα τα γνώριμα χαρακτηρικά της σχολής JEFF LYNNE
σε πλήρη ισχύ , πολύπλοκες , πολύχρωμες ,μυστηριώδεις ,εναλλασσόμενα ύφη και διαθέσεις , το face the music απλά αψηφεί κάθε γνώριμη νόρμα της ηχητικής μονοτονίας.
Αν με ρωτάτε για την θέση του στην συνολική πορεία του group θα έλεγα ότι προδιαθέτει το ακροατήριο για την είσοδό στο χώρο της τότε ονομαζόμενης χορευτικής μουσικής μέσα από μια συνεχή διαδικασία ψαξίματος ανακατέματος της τράπουλας προσπαθώντας να ψυχανεμιστεί τα σημεία των καιρών (ήμασταν στα 1975)
Επιπλέον εντυπώσιάζει η παντελής έλλειψη rock συνθέσεων (όσο και αν φαίνεται παράξενο υπήρχαν τέτοιες στις προηγούμενες κυκλοφορίες π.χ το
σπουδαίο ma -ma- ma belle,) το ''poker'' στην ουσία είναι απλά ένα γρήγορο ποπ staple song της βιομηχανικής τους μονάδας αυτή ή έλλειψη
δεν πειράζει κανέναν διότι το σύνολο λειτουργεί άψογα με εξαιρετική συνοχή χωρίς τους ενοχλητικούς ορχηστρικούς πλατιασμούς που κυριάρχησαν στο
μεταγενέστερο ''out of the blue''.
Από τεχνικής απόψεως το έργο είναι top class , σχεδόν σε κάθε κομμάτι οι ποπ ευαισθησίες του Lynne είναι παρούσες , ο άνθρωπος είναι πασίγνωστο το πως ξενυχτούσε μελετώντας σκληρά τον κατάλογο των beatles
(ιδιαίτερα της περιόδου 66-68) και με ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό προσέθεσε τα προσωπικά του στοιχεία με την παρουσία μερικών extra hooks στα κρίσιμα σημεία.
Για παράδειγμα το waterfalls είναι μια εκπληκτική Μακαρνεική μπαλάντα με έξοχα φωνητικά και μια θεσπέσια υπερομαντική string section ,προσθέστε επιπλέον την
απόκοσμη echoey slide guitar στο background , όλα αυτά με την γνώριμη ενορχηστρωτική τελειομανία που τότε αποτελούσε δεύτερη φύση για το group.
To hit single ''evil woman'' είναι ένα απολαυστικό ρυθμικό δείγμα του παραδοσιακού τους (του) μπητλικού έρωτα , μόνον που εδώ η σχολή Harrison φαίνεται να υπερισχύει, ήταν η πρώτη τους ''bona fide'' top ten επιτυχία στην Αμερική από την επονομαζόμενη κλασική τους περίοδο και παρέμεινε για σειρά ετών
μια από τις πλέον δημοφιλείς συνθέσεις τους και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού.
Τα υπόλοιπα κομμάτια στέκουν σε εξίσου υψηλό συνθετικό- εκτελεστικό επίπεδο για παράδειγμα το nightrider διαθέτει το trademark chorus του
Lynne , εδώ ορισμένοι ίσως διαφωνήσουν για την μη αναμενόμενη κατάληξη χωρίς την απαραίτητη εκτόνωση του χoρωδιακού του μέρους.
Στο closing track υπάρχει το ''strange magic'' (το δεύτερο hit single του δίσκου) ακόμα μια παράξενη μα συνάμα τόσο catchy μπαλάντα που μοιάζει να προαναγγέλει την
άφιξη των traveling wilburys μιάμιση δεκαετία αργότερα.
Αν υπάρχει κάποιος οδηγός για την σωστότερη αξιολόγηση των συνθέσεων του δίσκου θα πρέπει να ναι η όσο το δυνατόν αυτόνομη θεωρησή τους μακριά από την συνολική λειτουργικότητα ,αυτό
διότι σε ορισμένους ακροατές τα ατελείωτα mid - tempi , οι επαναλαμβανόμενες ενορχηστρωτικές αναζητήσεις μπορεί και να λειτουργούν αρνητικά.
Ο JEFF LYNNE αντιβασιλέας της ποπ μελωδίας δεν είναι και ο πλέον ευφάνταστος δημιουργός όταν φτάνουμε στην επονομαζόμενη ηχητική διεύρυνση - ριζοσπαστισμό
κάτι αναμενόμενο διότι για να υπάρξει μια ισομερής κατανομή ρόλων (συμπεριλαμβανομένων των μονίμων cello και violin τεσσάρων μουσικών ) έπρεπε να ''κολλήσει''
στην ψευδο - ενορχηστρωμένη του mid - tempo φόρμουλα καταλήγοντας ίσως αιχμάλωτος του δημιουργηματός του.
Πάντως στα αμέσως επόμενα project του απέδειξε ότι μπορούσε να αποκλίνει , να ξεφεύγει από τα γνωριμα σίγουρα μονοπάτια χωρίς να θυσιάσει ουτε κατ' ελάχιστον τις κατοχυρωμένες δυνατότητες και αρτιστικές αξίες της μπάντας.
****1/2 , 4 1/2 , Α-
Το χρονικό διάστημα 74 -76 οι ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA άγγιξαν το δημιουργικό τους ζενίθ ,χωρίς αυτό να συμβαδίζει κατά ένα περίεργο ? τρόπο
με την εμπορική τους απήχηση , με μια σειρά 3 άλμπουμ το ένα καλύτερο από τα άλλo (eldorado , face the music , a new world record)
Το ενδιάμεσο face the music του 75 θεωρήθηκε από αρκετούς ως το ''μικρό αδελφάκι'' του eldorado μιας και οι ομοιότητες στο
ύφος και την μουσική διάρθρωση είναι πολλές με μόνη ίσως διαφοροποίηση την οικονομία χρόνου και το μειωμένο ''επικό'' χαρακτήρα ,στοιχεία τα οποία είναι εμφανή στο πρώτο.
Εχουμε λοιπόν μια συνάθροιση καλογραμμένων μελωδιών οι οποίες ηχούν εξαιρετικά φρέσκιες και ελκυστικές με όλα τα γνώριμα χαρακτηρικά της σχολής JEFF LYNNE
σε πλήρη ισχύ , πολύπλοκες , πολύχρωμες ,μυστηριώδεις ,εναλλασσόμενα ύφη και διαθέσεις , το face the music απλά αψηφεί κάθε γνώριμη νόρμα της ηχητικής μονοτονίας.
Αν με ρωτάτε για την θέση του στην συνολική πορεία του group θα έλεγα ότι προδιαθέτει το ακροατήριο για την είσοδό στο χώρο της τότε ονομαζόμενης χορευτικής μουσικής μέσα από μια συνεχή διαδικασία ψαξίματος ανακατέματος της τράπουλας προσπαθώντας να ψυχανεμιστεί τα σημεία των καιρών (ήμασταν στα 1975)
Επιπλέον εντυπώσιάζει η παντελής έλλειψη rock συνθέσεων (όσο και αν φαίνεται παράξενο υπήρχαν τέτοιες στις προηγούμενες κυκλοφορίες π.χ το
σπουδαίο ma -ma- ma belle,) το ''poker'' στην ουσία είναι απλά ένα γρήγορο ποπ staple song της βιομηχανικής τους μονάδας αυτή ή έλλειψη
δεν πειράζει κανέναν διότι το σύνολο λειτουργεί άψογα με εξαιρετική συνοχή χωρίς τους ενοχλητικούς ορχηστρικούς πλατιασμούς που κυριάρχησαν στο
μεταγενέστερο ''out of the blue''.
Από τεχνικής απόψεως το έργο είναι top class , σχεδόν σε κάθε κομμάτι οι ποπ ευαισθησίες του Lynne είναι παρούσες , ο άνθρωπος είναι πασίγνωστο το πως ξενυχτούσε μελετώντας σκληρά τον κατάλογο των beatles
(ιδιαίτερα της περιόδου 66-68) και με ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό προσέθεσε τα προσωπικά του στοιχεία με την παρουσία μερικών extra hooks στα κρίσιμα σημεία.
Για παράδειγμα το waterfalls είναι μια εκπληκτική Μακαρνεική μπαλάντα με έξοχα φωνητικά και μια θεσπέσια υπερομαντική string section ,προσθέστε επιπλέον την
απόκοσμη echoey slide guitar στο background , όλα αυτά με την γνώριμη ενορχηστρωτική τελειομανία που τότε αποτελούσε δεύτερη φύση για το group.
To hit single ''evil woman'' είναι ένα απολαυστικό ρυθμικό δείγμα του παραδοσιακού τους (του) μπητλικού έρωτα , μόνον που εδώ η σχολή Harrison φαίνεται να υπερισχύει, ήταν η πρώτη τους ''bona fide'' top ten επιτυχία στην Αμερική από την επονομαζόμενη κλασική τους περίοδο και παρέμεινε για σειρά ετών
μια από τις πλέον δημοφιλείς συνθέσεις τους και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού.
Τα υπόλοιπα κομμάτια στέκουν σε εξίσου υψηλό συνθετικό- εκτελεστικό επίπεδο για παράδειγμα το nightrider διαθέτει το trademark chorus του
Lynne , εδώ ορισμένοι ίσως διαφωνήσουν για την μη αναμενόμενη κατάληξη χωρίς την απαραίτητη εκτόνωση του χoρωδιακού του μέρους.
Στο closing track υπάρχει το ''strange magic'' (το δεύτερο hit single του δίσκου) ακόμα μια παράξενη μα συνάμα τόσο catchy μπαλάντα που μοιάζει να προαναγγέλει την
άφιξη των traveling wilburys μιάμιση δεκαετία αργότερα.
Αν υπάρχει κάποιος οδηγός για την σωστότερη αξιολόγηση των συνθέσεων του δίσκου θα πρέπει να ναι η όσο το δυνατόν αυτόνομη θεωρησή τους μακριά από την συνολική λειτουργικότητα ,αυτό
διότι σε ορισμένους ακροατές τα ατελείωτα mid - tempi , οι επαναλαμβανόμενες ενορχηστρωτικές αναζητήσεις μπορεί και να λειτουργούν αρνητικά.
Ο JEFF LYNNE αντιβασιλέας της ποπ μελωδίας δεν είναι και ο πλέον ευφάνταστος δημιουργός όταν φτάνουμε στην επονομαζόμενη ηχητική διεύρυνση - ριζοσπαστισμό
κάτι αναμενόμενο διότι για να υπάρξει μια ισομερής κατανομή ρόλων (συμπεριλαμβανομένων των μονίμων cello και violin τεσσάρων μουσικών ) έπρεπε να ''κολλήσει''
στην ψευδο - ενορχηστρωμένη του mid - tempo φόρμουλα καταλήγοντας ίσως αιχμάλωτος του δημιουργηματός του.
Πάντως στα αμέσως επόμενα project του απέδειξε ότι μπορούσε να αποκλίνει , να ξεφεύγει από τα γνωριμα σίγουρα μονοπάτια χωρίς να θυσιάσει ουτε κατ' ελάχιστον τις κατοχυρωμένες δυνατότητες και αρτιστικές αξίες της μπάντας.
****1/2 , 4 1/2 , Α-
