Η γκόμενα με το πουράκι..

[Γιώργος Κουν.]

Ο Γιάννης ήτανε φίλος. Ήταν τότε γύρω στα 17 και δούλευε ήδη στις οικοδομές . Το σύστημα του ενα no name κάτι. Τα λεφτά, όποτε περισσεύανε, πηγαίνανε στους δίσκους. Αυτό γινότανε συνήθως με κάτι έκτακτα οικοδομικά βοηθήματα ή εποχή εορτών. Εγώ ήμουν μια απο τις πηγές πληροφόρησης του. Ερχόταν σπίτι, αράζαμε και ακούγαμε.
Τι να βάλω; ρωτούσα. Ότι γουστάρεις, έλεγε.
Ακούγαμε λοιπόν τα πάντα, οτι είχα τέλος πάντων. Αμα κάτι του άρεσε πολύ, τόλεγε. Αν όχι , απο διακριτικότητα, δεν έλεγε τίποτα. Αλλά τα άκουγε όλα. Προτίμηση του αρχικά, οι δυνατές κιθάρες, hard μουσική. Μετά Stones, Who και τα σχετικά. Αφού σταμπάριζε αυτά που του αρέσανε, τ’άγόραζε. Τά’βλεπα στη δισκοθήκη του.
Σε μιά μαζική αγορά του, ήμουν παρών. Αφού πήρε τις ροκιές του και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, μου λέει : θα πάρω άλλον έναν.
Ποιόν; Ρωτάω.
Τη γκόμενα με το πουράκι, μου λέει και μένω άναυδος.
Γιατί με κοιτάς ρε, λέει γελώντας, αφού γουστάρω.

 

[Γιώργος Κουν.]

Η αλήθεια είναι οτι είχα πρήξει κόσμο εκείνη την εποχή με την καινούργια μου ανακάλυψη. Δεν είχα δεί βέβαια και κανέναν απο την παρέα να πολυσυμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου , γιαυτό και η έκπληξή μου με την ατάκα του Γιάννη.
Ο δίσκος έπαιζε μπρός-πίσω τουλάχιστον δυό-τρεις φορές, όποτε ανέβαινε στο πλατώ.
Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως, κατά chief. Πες, πες την ψώνισε και ο Γιάννης ..Και είπε να παίξει εκτός... έδρας!

Τον δίσκο τον αγόρασα τυχαία έλεγα , διαβάζοντας τους συντελεστές και στίχους στο οπισθόφυλλο, αλλα στην πραγματικότητα και μεταξύ μας, τον πήρα γιατί κόλλησα με τη φωτογραφία μπροστά.
Η κοπελιά με το μπορντώ μπερεδάκι, με το κεφάλι ελαφρά γερμένο, τα ξανθά μαλλιά να πέφτουν στούς ώμους, τα μάτια μισόκλειστα σε ένα αδιόρατο χαμόγελο, τα μακριά χωρίς νύχια δάχτυλα του αριστερού χεριού να κάνουν snapping, η ψιλή καδένα στο λαιμό και τέλος, το μισόσβηστο πουράκι ανάμεσα στα μισοσφιγμένα χείλη, λεγόταν Rickie Lee Jones.
Μετά είδα και την καταχώρηση στο Ποπ και Ροκ..
Ποια ήταν και τι ζητούσε, το μάθαινα μέσα απο αυτόν τον δίσκο και ήθελα να πιστεύω πως είναι αληθινό. Για πάρα πολύ καιρό αρνήθηκα να διαβάσω οποιαδήποτε πληροφορία που την αφορούσε, γιατί δεν με έννοιαζε. Ηταν στη σωστή ηλικία. Δικιά μας. Την φανταζόμουνα 19 -20 χρονών (ήταν λίγο παραπάνω) και ο θαυμασμός μου ήταν μεγάλος για το ταλέντο της.(Το λέω κομψά...) Η Joni ήταν η αναφορά της σαφώς και σε πολλά, αλλά αυτό δεν ακύρωνε την αυτοτέλεια της.
Τα τραγούδια της ενα κράμα φολκ,ποπ, ροκ,μπλουζ με κοινό παρονομαστή ένα τζαζ άρωμα πάντοτε παρόν. Πολύ ωραίες συνθέσεις.
Η θεματολογία των στίχων της είναι η ζωή του Δρόμου, της παρέας, των φίλων, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Οι ενορχηστρώσεις είναι καταπληκτικές με πολλά ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα και οι μουσικοί που την συνοδεύουν είναι πρώτης κλάσης. Και η ηχογράφηση στο βινύλιο εξαιρετική. Η πρώτη ελληνική κόπια μου, πολύ κοντά στην αμερικάνικη.
Η γοητεία της φωνής της ανεξήγητη. Άλλοτε ναζιάρα και παιχνιδιάρα, άλλοτε σοβαρή και λυπημένη. Φωνή κοριτσίστικη, εύθραυστη, συνεσταλμένη, πότε με επιτηδευμένη άρθρωση, πότε να «μασαέι» τους στίχους, πότε να βγάζει τσιγαροβραχνάδα και άλλοτε να ανεβαίνει ψηλά και καθαρά.
.
Κοιτάζοντας τον σήμερα απο την απόσταση των 28 χρόνων του, είναι απίστευτο πως μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα, όπως τότε που τον πρωτοάκουσα.
Και η μουσική πάντα φρέσκια και με τις «σωστές» αναλογίες στο χαρμάνι της.
Κλασική αξία για μένα. Αλλά ακούγεται μονορούφι και ευχάριστα πιστεύω, απο κάθε μουσικόφιλο.
Για μεγάλο διάστημα εκτός κυκλοφορίας, τον ξαναείδα πρόσφατα. Ανευ remastering πάντως.

Αφιερωμένο στο φιλο μου Γιάννη Κ.

 

[Stellios papa]

και εκει απο το πουθενα ...ξαναγυρισε



The Sermon on Exposition Boulevard



:worshippy:




.

 

[Nikos F]

Πολύ καλή ,πάρα πολύ καλή ,το καλοκαίρι του 79 το hit single του
lp chuck e's in love ακούγονταν παντού και δικαίως..

 

[Zeb]

"Πως μπορεί ένας κειμενογράφος να πείσει το κοινό ν' αποκτήσει ένα δίσκο"...
Εξαιρετική περιγραφή!

 

[Δημοκηδής]

Μεγάλε Κουν. προχώρα.....

Πολύ καλό και το naked songs για όσους θέλουν κάτι πιο 'ακατέργαστο' αλλά και βέβαια οι Πειρατές .....

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Γιώργαρε έγραψες πάλι!
Είναι μερικοί δίσκοι που πάντα θες να πέσουν στα χέρια σου, ποτέ δεν φτάνει όμως η στιγμή. Η παρουσίασή σου όμως είναι η οριστική ώθηση. Πάει για χτύπημα. Τέλος.-bye-