JOHN LENNON 27 YEARS LATER...
- Thread starter Nikos F
- Start date
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
"Lester Bangs: John Lennon, rot in peace
You always wonder how you will react to these things, but I can't say I was all that surprised when NBC broke into "The Tonight Show" to say that John Lennon was dead. I always thought that he would be the first of the Beatles to die, because he was always the one who lived the most on the existential edge, whether by diving knees-first into left-wing adventurism or by just shutting up for five years when he decided he really didn't have anything much to say; but I had always figured it would be by his own hand. That he was merely the latest celebrity to be gunned down by a probable psychotic only underscores the banality surrounding his death.
Look: I don't think I'm insensitive or a curmudgeon. In 1965 John Lennon was one of the most important people in the world. It's just that today I feel deeply alienated from rock 'n' roll and what it has meant or could mean, alienated from my fellow men and women and their dreams or aspirations.
I don't know what is more pathetic, the people of my generation who refuse to let their 1960s adolescence die a natural death, or the younger ones who will snatch and gobble any shred, any scrap of a dream that someone declared over ten years ago. Perhaps the younger ones are sadder, because at least my peers may have some nostalgic memory of the long-cold embers they're kneeling to blow upon, whereas the kids who have to make do with things like the _Beatlemania_ show are being sold a bill of goods.
I can't mourn John Lennon. I didn't know the guy. But I do know that when all is said and done, that's all he was--a guy. The refusal of his fans to ever let him just be that was finally almost as lethal as his "assassin" (and please, let's have no more talk of this being a "political" killing, and don't call him a "rock 'n' roll martyr"). Did you watch the TV specials on Tuesday night? Did you see all those people standing in the street in front of the Dakota apartment where Lennon lived singing "Hey Jude"? What do you think the _real_--cynical, sneeringly sarcastic, witheringly witty and iconoclastic--John Lennon would have said about that?
John Lennon at his best despised cheap sentiment and had to learn the hard way that once you've made your mark on history those who can't will be so grateful they'll turn it into a cage for you. Those who choose to falsify their memories--to pine for a neverland 1960s that never really happened _that_ way in the first place--insult the retroactive Eden they enshrine.
So in this time of gut-curdling sanctimonies about ultimate icons, I hope you will bear with my own pontifications long enough to let me say that the Beatles were certainly far more than a group of four talented musicians who might even have been the best of their generation. The Beatles were most of all a moment. But their generation was not the only generation in history, and to keep turning the gutten lantern of those dreams this way and that in hopes the flame will somehow flicker up again in the eighties is as futile a pursuit as trying to turn Lennon's lyrics into poetry. It is for that moment--not for John Lennon the man---that you are mourning, if you are mourning. Ultimately you are mourning for yourself.
Remember that other guy, the old friend of theirs, who once said, "Don't follow leaders"? Well, he was right. But the very people who took those words and made them into banners were violating the slogan they carried. And their still doing it today. The Beatles did lead but they led with a wink. They may have been more popular than Jesus, but I don't think they wanted to be the world's religion. That would have cheapened and rendered tawdry what was special and wonderful about them. John Lennon didn't want that, or he wouldn't have retired for the last half of the seventies. What happened Monday night was only the most extreme extension of all the forces that led him to do so in the first place.
In some of this last interviews before he died, he said, "What I realized during the five years away was that when I said the dream is over, I had made the physical break from the Beatles, but mentally there is still this big thing on my back about what people expected of me." And: "We were the hip ones of the sixties. But the world is not like the sixties. The whole world has changed." And: "Produce your own dream. It's quite possible to do anything...the unknown is what it is. And to be frightened of it is what sends everybody scurrying around chasing dreams, illusions."
Good-bye, baby, and amen."
-Los Angeles Times, 11 December 1980.
You always wonder how you will react to these things, but I can't say I was all that surprised when NBC broke into "The Tonight Show" to say that John Lennon was dead. I always thought that he would be the first of the Beatles to die, because he was always the one who lived the most on the existential edge, whether by diving knees-first into left-wing adventurism or by just shutting up for five years when he decided he really didn't have anything much to say; but I had always figured it would be by his own hand. That he was merely the latest celebrity to be gunned down by a probable psychotic only underscores the banality surrounding his death.
Look: I don't think I'm insensitive or a curmudgeon. In 1965 John Lennon was one of the most important people in the world. It's just that today I feel deeply alienated from rock 'n' roll and what it has meant or could mean, alienated from my fellow men and women and their dreams or aspirations.
I don't know what is more pathetic, the people of my generation who refuse to let their 1960s adolescence die a natural death, or the younger ones who will snatch and gobble any shred, any scrap of a dream that someone declared over ten years ago. Perhaps the younger ones are sadder, because at least my peers may have some nostalgic memory of the long-cold embers they're kneeling to blow upon, whereas the kids who have to make do with things like the _Beatlemania_ show are being sold a bill of goods.
I can't mourn John Lennon. I didn't know the guy. But I do know that when all is said and done, that's all he was--a guy. The refusal of his fans to ever let him just be that was finally almost as lethal as his "assassin" (and please, let's have no more talk of this being a "political" killing, and don't call him a "rock 'n' roll martyr"). Did you watch the TV specials on Tuesday night? Did you see all those people standing in the street in front of the Dakota apartment where Lennon lived singing "Hey Jude"? What do you think the _real_--cynical, sneeringly sarcastic, witheringly witty and iconoclastic--John Lennon would have said about that?
John Lennon at his best despised cheap sentiment and had to learn the hard way that once you've made your mark on history those who can't will be so grateful they'll turn it into a cage for you. Those who choose to falsify their memories--to pine for a neverland 1960s that never really happened _that_ way in the first place--insult the retroactive Eden they enshrine.
So in this time of gut-curdling sanctimonies about ultimate icons, I hope you will bear with my own pontifications long enough to let me say that the Beatles were certainly far more than a group of four talented musicians who might even have been the best of their generation. The Beatles were most of all a moment. But their generation was not the only generation in history, and to keep turning the gutten lantern of those dreams this way and that in hopes the flame will somehow flicker up again in the eighties is as futile a pursuit as trying to turn Lennon's lyrics into poetry. It is for that moment--not for John Lennon the man---that you are mourning, if you are mourning. Ultimately you are mourning for yourself.
Remember that other guy, the old friend of theirs, who once said, "Don't follow leaders"? Well, he was right. But the very people who took those words and made them into banners were violating the slogan they carried. And their still doing it today. The Beatles did lead but they led with a wink. They may have been more popular than Jesus, but I don't think they wanted to be the world's religion. That would have cheapened and rendered tawdry what was special and wonderful about them. John Lennon didn't want that, or he wouldn't have retired for the last half of the seventies. What happened Monday night was only the most extreme extension of all the forces that led him to do so in the first place.
In some of this last interviews before he died, he said, "What I realized during the five years away was that when I said the dream is over, I had made the physical break from the Beatles, but mentally there is still this big thing on my back about what people expected of me." And: "We were the hip ones of the sixties. But the world is not like the sixties. The whole world has changed." And: "Produce your own dream. It's quite possible to do anything...the unknown is what it is. And to be frightened of it is what sends everybody scurrying around chasing dreams, illusions."
Good-bye, baby, and amen."
-Los Angeles Times, 11 December 1980.
Stellios papa
AVClub Fanatic
send
AVClub Fanatic
θα το αποκλείαμε αυτό με την ίδια ευκολία σήμερα, 27 χρόνια μετά, γνωρίζοντας πόσο "καλή" και ηθική πραγματικά έχει φανεί όλα αυτά τα χρόνια η -όποια- αμερικανική κυβέρνηση;
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Εγώ προσωπικά δεν το αποκλείω καθόλου.
Εχουν χυθεί τόνοι από μελάνι πάνω στο θέμα, με αποδείξεις εκ μέρους των συγγραφέων που, ώρες ώρες σε αφήνουν άφωνο.
Αλλά δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος
Απάντηση: Re: JOHN LENNON 27 YEARS LATER...
μαλλον επειδη ειναι χιλιοειπομενα ολα αυτα
μαλλον επειδη ειναι χιλιοειπομενα ολα αυτα
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: JOHN LENNON 27 YEARS LATER...
Nίκο μου έχουν παρασυζητηθεί όλα αυτά....Καί μερικά έχουν απωθηθεί πλέον
Προσωπικά δέν έχω καταλήξει πάντως γιά τόν χαμό του...
Υπάρχουν παράφρονες πού καταστρέφουν αυτό πού αγαπούν πολύ σάν νά καταστρέφουν τόν εαυτό τους...
Η ακόμα πιό απλά ,άλλοι,(όσο και άν ηχεί παράξενο αυτό)μπορεί νά επεξεργαστούν παραληρητικά κάποιο διάσημο πρόσωπο καί νά τό σκοτώσουν επειδή τό θεωρούν κάτι ´κακό´γι´αυτούς...
Τώρα εάν γίνονται καί αντικείμενα εκμετάλλευσης από άλλους κύκλους δέν τό γνωρίζω...
Η απώλεια τού Lennon ήταν σημαντική,όχι μόνον μουσικά....Ομως δέν ξέρω πόσο ´επικίνδυνος´θά μπορούσε να θεωρηθεί γιά τό σύστημα...
Ειλικρινά δέν έχω καταλήξει (σάν υποκειμενική γνώμη εννοώ)
Nίκο μου έχουν παρασυζητηθεί όλα αυτά....Καί μερικά έχουν απωθηθεί πλέον
Προσωπικά δέν έχω καταλήξει πάντως γιά τόν χαμό του...
Υπάρχουν παράφρονες πού καταστρέφουν αυτό πού αγαπούν πολύ σάν νά καταστρέφουν τόν εαυτό τους...
Η ακόμα πιό απλά ,άλλοι,(όσο και άν ηχεί παράξενο αυτό)μπορεί νά επεξεργαστούν παραληρητικά κάποιο διάσημο πρόσωπο καί νά τό σκοτώσουν επειδή τό θεωρούν κάτι ´κακό´γι´αυτούς...
Τώρα εάν γίνονται καί αντικείμενα εκμετάλλευσης από άλλους κύκλους δέν τό γνωρίζω...
Η απώλεια τού Lennon ήταν σημαντική,όχι μόνον μουσικά....Ομως δέν ξέρω πόσο ´επικίνδυνος´θά μπορούσε να θεωρηθεί γιά τό σύστημα...
Ειλικρινά δέν έχω καταλήξει (σάν υποκειμενική γνώμη εννοώ)
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Re: JOHN LENNON 27 YEARS LATER...
κοίταξε, πάντως για να κάνουμε τον δικηγόρο του διαβόλου, τι βολικό, να τον πλησιάσει "θαυμαστής" και να του ζητήσει αυτόγραφο...
Αυτό τουλάχιστον πχ στην περίπτωση του Πάλμε δεν θα μπορούσε να παίξει σαν σενάριο. Φυσικά τίποτα δεν αποδεικνύεται, αλλά ούτε και ανταποδεικνύεται, λογικούς -κατά το μάλλον ή ήττον- συλλογισμούς αφηνόμαστε συνεπώς να κάνουμε. Αλλά το ότι η σκακιέρα όπου στήθηκε το παιχνίδι είναι η γνωστή χώρα, ε, πώς να το κάνουμε, λειτουργεί κάπως. Εδώ κοτζαμάν πρόεδρό τους δεν δίστασαν να φάνε. Ή και αυτόν τον έφαγε θαυμαστής με αεροβόλο;
κοίταξε, πάντως για να κάνουμε τον δικηγόρο του διαβόλου, τι βολικό, να τον πλησιάσει "θαυμαστής" και να του ζητήσει αυτόγραφο...
Αυτό τουλάχιστον πχ στην περίπτωση του Πάλμε δεν θα μπορούσε να παίξει σαν σενάριο. Φυσικά τίποτα δεν αποδεικνύεται, αλλά ούτε και ανταποδεικνύεται, λογικούς -κατά το μάλλον ή ήττον- συλλογισμούς αφηνόμαστε συνεπώς να κάνουμε. Αλλά το ότι η σκακιέρα όπου στήθηκε το παιχνίδι είναι η γνωστή χώρα, ε, πώς να το κάνουμε, λειτουργεί κάπως. Εδώ κοτζαμάν πρόεδρό τους δεν δίστασαν να φάνε. Ή και αυτόν τον έφαγε θαυμαστής με αεροβόλο;
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: JOHN LENNON 27 YEARS LATER...
Είναι θέμα οπτικής...Ισχύει και έτσι και αλλοιώς...
Η ίδια χώρα είναι αυτή πού αποθεώνει τό ´θέαμα´καί τήν ´διασημότητα ´επίσης...Οπότε υπάρχει έδαφος γιά κάθε παράφρονα νά ´πυροδοτηθεί´από τό περιβάλλον.
Οπότε τά αίτια παραμένουν αδιευκρίνιστα και ο καθένας μας μένει μέ την γνώμη του................
Είναι θέμα οπτικής...Ισχύει και έτσι και αλλοιώς...
Η ίδια χώρα είναι αυτή πού αποθεώνει τό ´θέαμα´καί τήν ´διασημότητα ´επίσης...Οπότε υπάρχει έδαφος γιά κάθε παράφρονα νά ´πυροδοτηθεί´από τό περιβάλλον.
Οπότε τά αίτια παραμένουν αδιευκρίνιστα και ο καθένας μας μένει μέ την γνώμη του................
Stellios papa
AVClub Fanatic
εχει βγει και σε dvd στα βιντεοκλαμπ
μπορει να μην σας αρεσει ,αλλα θα λυση μερικες αποριες σας .
.
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,351
Νίκο τι να πούμε...
ότι ήταν ένα σκοτεινό πρωί χειμώνα που το άκουσα στην τηλεόραση πριν πάω στο πανεπιστήμιο?
ότι έπαθα σοκ?
ότι νόμιζα οτι οι 4 θα ζούν γιά πάντα και κάποτε θα ξανασμίγανε?
ότι περίμενα κάποιος να φύγει πρώτος, αλλά όχι αυτός ?
ότι ήταν άδικος τρόπος?
ότι τίποτα δεν θα ήταν πιά το ίδιο ?
Haagenti
AVClub Fanatic
ρε παιδιά ο άλλος πήγε και έφαγε 8 άσχετους που βρήκε μπροστά του στην Αμερική για να γίνει λέει διάσημος.....και δεν ήταν ο πρώτος....
φαντάσου τώρα ο LENNON που από πίσω του έτρεχαν χιλιάδες νοήμονες και παλαβοί....βρέθηκε κάποιος παλαβός περισσότερο παλαβός από τους άλλους και την έκανε την ζημιά.....
δεν διαφωνώ ότι μπορεί και να τον χρησιμοποίησαν κάποιοι άλλοι ποιο "νοήμονες" αλλά η ιστορία γράφτηκε ,,,και με τον χειρότερο τρόπο
φαντάσου τώρα ο LENNON που από πίσω του έτρεχαν χιλιάδες νοήμονες και παλαβοί....βρέθηκε κάποιος παλαβός περισσότερο παλαβός από τους άλλους και την έκανε την ζημιά.....
δεν διαφωνώ ότι μπορεί και να τον χρησιμοποίησαν κάποιοι άλλοι ποιο "νοήμονες" αλλά η ιστορία γράφτηκε ,,,και με τον χειρότερο τρόπο
αυτό ακριβώς ήθελα chief τις μνήμες όλων από εκείνη τη μέρα , τίποτε άλλο ούτε διερεύνηση του παρασκηνίου της δολοφονίας (τα χουμε διαβάσει χιλιάδες φορές) ούτε τίποτε άλλο.
Εγώ πρέπει να το μαθα (και λογω της διαφοράς ώρας από την Αμερική) το μεσημέρι μετά το σχολείο.
Ηταν μια παράξενη σύμπτωση ,σε προσωπικό επίπεδο, διότι μόλις είχα αρχίσει να διεισδύω στην Δισκογραφία των beatles πέρα από τα καθιερωμένα τυπικά τους ανάλαφρα hits , ενώ μόλις είχα αγοράσει το imagine.... και όχι το double fantasy !
Tο ίδιο βράδι θυμάμαι τα ραδιοφωνικά αφιερώματα ακόμα και του τρίτου με εξαιρετικά σπάνιο (για την εποχή ) υλικό , πρέπει να κοιμήθηκα κατά τις 2μιση,
παρότι η επόμενη ήταν μέρα σχολείου...
Εγώ πρέπει να το μαθα (και λογω της διαφοράς ώρας από την Αμερική) το μεσημέρι μετά το σχολείο.
Ηταν μια παράξενη σύμπτωση ,σε προσωπικό επίπεδο, διότι μόλις είχα αρχίσει να διεισδύω στην Δισκογραφία των beatles πέρα από τα καθιερωμένα τυπικά τους ανάλαφρα hits , ενώ μόλις είχα αγοράσει το imagine.... και όχι το double fantasy !
Tο ίδιο βράδι θυμάμαι τα ραδιοφωνικά αφιερώματα ακόμα και του τρίτου με εξαιρετικά σπάνιο (για την εποχή ) υλικό , πρέπει να κοιμήθηκα κατά τις 2μιση,
παρότι η επόμενη ήταν μέρα σχολείου...
Και εγώ σχολείο πήγαινα Νικολάκη (όχι βέβαια στην ίδια τάξη καθ ότι έτη μικρότερός σου :flipout
Αυτό που με στοίχειωσε ήταν τα ματωμένα γυαλιά.Τίποτε άλλο...
Αυτή η εικόνα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και έχει απωθήσει όλα τα υπόλοιπα.
Και φυσικά μιλάμε για μια σκοτεινή μέρα ενός Δεκέμβρη που μόνο Χριστούγεννα δεν μύρισε..
Κρίμα για τα Σκαθάρια που άνοιξαν ένα νεο μουσικό πανόραμα είτε μας αρέσουν είτε όχι.
Αυτό που με στοίχειωσε ήταν τα ματωμένα γυαλιά.Τίποτε άλλο...
Αυτή η εικόνα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και έχει απωθήσει όλα τα υπόλοιπα.
Και φυσικά μιλάμε για μια σκοτεινή μέρα ενός Δεκέμβρη που μόνο Χριστούγεννα δεν μύρισε..
Κρίμα για τα Σκαθάρια που άνοιξαν ένα νεο μουσικό πανόραμα είτε μας αρέσουν είτε όχι.
send
AVClub Fanatic
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Είχε μόλις βγεί το Double Fantasy με τη Yoko.
Γιόρταζε, λέει, την αγάπη του για τη Γιαπωνέζα. Φαντάσθηκα πως θα είναι τίποτα χαζοτράγουδα και το προσπέρασα χωρίς καν να το ακούσω: πού χρόνος τότε...το σύμπαν κουνιόταν συνθέμελα κι εμείς ακούγαμε Clash και Joy Division. Το ΝΜΕ, που θεωρείτο περίπου η Βίβλος εκείνη την εποχή, του έκανε και μαύρη πλάκα: "Τζόν...πόσα πιάτα έπλυνες αυτή την εβδομάδα;".
Μετά ήρθαν τα μαντάτα. Μου πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσω Τι ακριβώς είχε γίνει.
Ακουσα το δίσκο πολύ αργότερα.
Θυμάμαι, σ ολόκληρη τη διάρκεια της ακρόασης, ένα φοβερό κόμπο στο λαιμό.
Ακόμα τον νιώθω, κάθε που βάζω να το ακούσω.
Γιόρταζε, λέει, την αγάπη του για τη Γιαπωνέζα. Φαντάσθηκα πως θα είναι τίποτα χαζοτράγουδα και το προσπέρασα χωρίς καν να το ακούσω: πού χρόνος τότε...το σύμπαν κουνιόταν συνθέμελα κι εμείς ακούγαμε Clash και Joy Division. Το ΝΜΕ, που θεωρείτο περίπου η Βίβλος εκείνη την εποχή, του έκανε και μαύρη πλάκα: "Τζόν...πόσα πιάτα έπλυνες αυτή την εβδομάδα;".
Μετά ήρθαν τα μαντάτα. Μου πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσω Τι ακριβώς είχε γίνει.
Ακουσα το δίσκο πολύ αργότερα.
Θυμάμαι, σ ολόκληρη τη διάρκεια της ακρόασης, ένα φοβερό κόμπο στο λαιμό.
Ακόμα τον νιώθω, κάθε που βάζω να το ακούσω.
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,351
Το 1980 ήμουνα μεγάλος.
23.
Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο. Δύο μέρες μετά τη δολοφονία ορκίστηκα.
Οι Beatles ήταν γιά μένα (και οι sotnes και οι Animals και όλοι της εποχής τους) είδωλα. Οι δίσκοι τους έρχονταν στο σπίτι την πρώτη εβδομάδα που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα. Ο αδερφός μου είχε τότε πολλά κονέ. Μετά το γύρισε στην Αρλέτα...
Το sgt Peppers το δανείστηκα από την αδερφή ενός φίλου μου και το είχα κρατήσει γιά 4 μήνες και το έδωσα πίσω αφού ο φίλος μου μου πήρε όλα τα αυτοκινητάκια και απειλούσε να μη μου τα ξαναδώσει πίσω...
Το άσπρο άλμπουμ μου φάνηκε κάτι σαν δώρο Χριστουγέννων king size.
Διπλός δίσκος, καραγεμάτος, 4 φωτογραφίες έγχρωμες δώρο, λιτό εξώφυλλο. Φρίκαρα. Γιά 11χρονο όλα αυτά ήταν μύθος. Και ταυτόχρονα να ακούς και να παρευρίσκεσαι στα σχόλια των μεγάλων 15ρηδων... Να συγκρίνουν τον Ringo με τον Watts και να λένε ότι ο Ringo τους έβαλε τα γιαλιά στο Rain και στο Paperback Writer, ενώ οι άλλοι πήραν πίσω το αίμα τους στο Paint it black....
Αλλες εποχές.
Μετά έπεσε η είδηση ότι διαλύθηκαν. Όχι δεν είναι δυνατόν - είναι ψέμμα.
Μετά η ταινία. Let it be...
Πολλά βλέπαμε λίγα καταλαβαίναμε. Εμείς βλέπαμε να παίζουν και να πετάνε μπηχτές. Σκασίλα μας γιά τις μπηχτές.
Μετά οι προσωπικοί δίσκοι.
Εγώ ακολούθησα τον Μακκα.
Ο πρώτος, το Ram και μετά τα χαζοχαρούμενα...wild life, τι να κάνουμε χαζομπαμπάς ήταν ο Paul...
Μετά ο Lennon μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Αλλο ένα ασυγχώρητο. Έφυγε από την Αγγλία. Όπως όταν έδωσε πίσω το μετάλλιο....
Πού να καταλάβει ένας προteenager...
Ειδήσεις ενός και μισού λεπτού εμφανίζονταν κάθε τόσο στην κρατική τηλεόραση. Τι έκανε, τι είπε, που πήγε με τη Γιόκο...
Το Double Fantasy το άκουσα και το χώνεψα στο στρατό, 10 μήνες μετά.
Ήδη είχε φύγει. Τότε κατάλαβα ότι, έστω και συνειδητά που τον είχα αφήσει να μου ξεφύγει, ήταν λάθος μου.
23.
Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο. Δύο μέρες μετά τη δολοφονία ορκίστηκα.
Οι Beatles ήταν γιά μένα (και οι sotnes και οι Animals και όλοι της εποχής τους) είδωλα. Οι δίσκοι τους έρχονταν στο σπίτι την πρώτη εβδομάδα που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα. Ο αδερφός μου είχε τότε πολλά κονέ. Μετά το γύρισε στην Αρλέτα...
Το sgt Peppers το δανείστηκα από την αδερφή ενός φίλου μου και το είχα κρατήσει γιά 4 μήνες και το έδωσα πίσω αφού ο φίλος μου μου πήρε όλα τα αυτοκινητάκια και απειλούσε να μη μου τα ξαναδώσει πίσω...
Το άσπρο άλμπουμ μου φάνηκε κάτι σαν δώρο Χριστουγέννων king size.
Διπλός δίσκος, καραγεμάτος, 4 φωτογραφίες έγχρωμες δώρο, λιτό εξώφυλλο. Φρίκαρα. Γιά 11χρονο όλα αυτά ήταν μύθος. Και ταυτόχρονα να ακούς και να παρευρίσκεσαι στα σχόλια των μεγάλων 15ρηδων... Να συγκρίνουν τον Ringo με τον Watts και να λένε ότι ο Ringo τους έβαλε τα γιαλιά στο Rain και στο Paperback Writer, ενώ οι άλλοι πήραν πίσω το αίμα τους στο Paint it black....
Αλλες εποχές.
Μετά έπεσε η είδηση ότι διαλύθηκαν. Όχι δεν είναι δυνατόν - είναι ψέμμα.
Μετά η ταινία. Let it be...
Πολλά βλέπαμε λίγα καταλαβαίναμε. Εμείς βλέπαμε να παίζουν και να πετάνε μπηχτές. Σκασίλα μας γιά τις μπηχτές.
Μετά οι προσωπικοί δίσκοι.
Εγώ ακολούθησα τον Μακκα.
Ο πρώτος, το Ram και μετά τα χαζοχαρούμενα...wild life, τι να κάνουμε χαζομπαμπάς ήταν ο Paul...
Μετά ο Lennon μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Αλλο ένα ασυγχώρητο. Έφυγε από την Αγγλία. Όπως όταν έδωσε πίσω το μετάλλιο....
Πού να καταλάβει ένας προteenager...
Ειδήσεις ενός και μισού λεπτού εμφανίζονταν κάθε τόσο στην κρατική τηλεόραση. Τι έκανε, τι είπε, που πήγε με τη Γιόκο...
Το Double Fantasy το άκουσα και το χώνεψα στο στρατό, 10 μήνες μετά.
Ήδη είχε φύγει. Τότε κατάλαβα ότι, έστω και συνειδητά που τον είχα αφήσει να μου ξεφύγει, ήταν λάθος μου.