- 17 June 2006
- 49,351
Amy Winehouse - Back to black
Ξέρω.
Θα μου πείτε, μας τα'παν κι άλλοι...
Αλλά λίγο το airplay, λίγο το πνεύμα των καιρών, με έσπρωξε προς τα εκεί, καθώς θεώρησα ότι ήταν ένα καλό δώρο γιά την σύζυγο.
Τελικά...τι έχει αυτός ο δίσκος ?
Μιά κοπελίτσα που κανονικά θα έπρεπε να μας αφήσει αδιάφορους, μας ρίχνει ένα χαστούκι, βέβαια κάπως άτσαλο, αλλά δεν παύει να είναι χαστούκι.
Ένα παράξενο κράμα από Billie Holiday, Sarah Vaughan, Neil Sedaka και Stevie Wonder, καθόλου προσποιητό σε κάνει κάθε τόσο να τρέχεις να δεις στο ημερολόγιο τι ημερομηνία έχουμε.
Έπειτα είναι αυτή η ηχογράφηση. Μιά καταστροφική ηχογράφηση που συνδυάζει την "άποψη" καθώς ο Phil Spector λάμπει διά της απουσίας του ωσει παρών, wall of sound everywhere, με το φρικτό μιξ, όλα στο κέντρο αλά δυστυχώς και παράλληλα με την πλήρη απουσία δυναμικής περιοχής, με τα φωνητικά να κλιπάρουν οριακά.
Ο δίσκος "θεωρητικά", όπως παρατήρησε ο καλός μου φίλος Μουκ, πλατειάζει. Και όμως μιά δεύτερη και μιά τρίτη ακρόαση σε φέρνει τόσο κοντά και σε διώχνει ταυτόχρονα.
Τα rehab, you know I'm no good, back to black, και το αριστουργηματικό tears dry on their own σε κρατάνε αιχμάλωτο, χωρίς και τα άλλα να υστερούν ιδιαίτερα, έχοντας όμως κάτι τραβηχτικό και κάτι που σε γεμίζει ενοχές.
Στο ράδιο σε τραβάει, στο στέρεο σου δίνει μιά κουταλιά σπιτικό γλυκό του κουταλιού και μόλις το βάλεις στο στόμα σου φεύγει.
Κρίμα που δεν έτρεξε ένας παραγωγός σαν αυτούς που φτιάχνουν ονόματα όπως οι Pink martini ή η ξανθιά καναδέζα ή έστω η Norah Jones....Θα τρίβαμε τα μάτια μας...Δεν πειράζει όμως, σίγουρα θα τα τρίβουμε στο μέλλον.
Εκτός αν η νεαρά, που η φήμη της πρόλαβε τη δουλειά της, δεν κάψει τους άσσους στο μανίκι της...
Ξέρω.
Θα μου πείτε, μας τα'παν κι άλλοι...
Αλλά λίγο το airplay, λίγο το πνεύμα των καιρών, με έσπρωξε προς τα εκεί, καθώς θεώρησα ότι ήταν ένα καλό δώρο γιά την σύζυγο.
Τελικά...τι έχει αυτός ο δίσκος ?
Μιά κοπελίτσα που κανονικά θα έπρεπε να μας αφήσει αδιάφορους, μας ρίχνει ένα χαστούκι, βέβαια κάπως άτσαλο, αλλά δεν παύει να είναι χαστούκι.
Ένα παράξενο κράμα από Billie Holiday, Sarah Vaughan, Neil Sedaka και Stevie Wonder, καθόλου προσποιητό σε κάνει κάθε τόσο να τρέχεις να δεις στο ημερολόγιο τι ημερομηνία έχουμε.
Έπειτα είναι αυτή η ηχογράφηση. Μιά καταστροφική ηχογράφηση που συνδυάζει την "άποψη" καθώς ο Phil Spector λάμπει διά της απουσίας του ωσει παρών, wall of sound everywhere, με το φρικτό μιξ, όλα στο κέντρο αλά δυστυχώς και παράλληλα με την πλήρη απουσία δυναμικής περιοχής, με τα φωνητικά να κλιπάρουν οριακά.
Ο δίσκος "θεωρητικά", όπως παρατήρησε ο καλός μου φίλος Μουκ, πλατειάζει. Και όμως μιά δεύτερη και μιά τρίτη ακρόαση σε φέρνει τόσο κοντά και σε διώχνει ταυτόχρονα.
Τα rehab, you know I'm no good, back to black, και το αριστουργηματικό tears dry on their own σε κρατάνε αιχμάλωτο, χωρίς και τα άλλα να υστερούν ιδιαίτερα, έχοντας όμως κάτι τραβηχτικό και κάτι που σε γεμίζει ενοχές.
Στο ράδιο σε τραβάει, στο στέρεο σου δίνει μιά κουταλιά σπιτικό γλυκό του κουταλιού και μόλις το βάλεις στο στόμα σου φεύγει.
Κρίμα που δεν έτρεξε ένας παραγωγός σαν αυτούς που φτιάχνουν ονόματα όπως οι Pink martini ή η ξανθιά καναδέζα ή έστω η Norah Jones....Θα τρίβαμε τα μάτια μας...Δεν πειράζει όμως, σίγουρα θα τα τρίβουμε στο μέλλον.
Εκτός αν η νεαρά, που η φήμη της πρόλαβε τη δουλειά της, δεν κάψει τους άσσους στο μανίκι της...
fftopic:
