- 23 June 2006
- 9,973
Στον δίσκο αυτό έχει γίνει μικρή αναφορά κατά τον παρελθόν από τους συνήθεις υπόπτους της μουσικής κατηγορίας, στα πλαίσια παρουσίασης μουσικών του αμβροσιανού μέλους, και αναλόγων ύμνων, κλπ. για το Πάσχα.
Ωστόσο, νομίζω ότι του αξίζει μία ιδιαίτερη αναφορά και δικό του νήμα.
Τον δίσκο 'απέκτησα' στα πλαίσια πολιστιστικών συνδιαλλαγών με τον Λύμπε. Πήγαινε για αντίγραφο ασφαλείας, αλλά είναι αμαρτία τέτοιο αριστούργημα να μην υπάρχει αυθεντικό.
Οι συνθέσεις είναι κατά κύριο λόγο του Ελληνοαρμένη φιλοσόφου -ποιητή - μουσικού Γεωργίου Ιβάνοβιτς Γκουρντζίεφ, μίας μεγάλης μορφής (-από ότι και εγώ τώρα διαβάζω- του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, καθώς και του εξαιρετικού μουσικού και συμπατριώτη μας, Βασίλη Τσαμπρόπουλου. Η μεταγραφή για τσέλο και πιάνο είναι των Τσαμπρόπουλου / Lechner και βασίζονται στις αρχικές αποτυπώσεις της μουσικής του Γκουρντζίεφ, από τον μαθητή του, Τόμας ντε Χάρτμαν, καθώς ο πρώτος δεν κατέγραφε τις μελωδίες του, απλά συνήθιζε να τις 'σφυρίζει' ή να τις 'χτυπά´στην διάρκεια των ιδιότυπων μαθημάτων του στους μαθητές του.
Η μουσική του δίσκου, δεν συναντά δυσκολίες να μας πάρει 'αιχμαλώτους' καθώς βασίζεται σε βυζαντινά μέλη και μετέρχεται των αρμένικων και γενικότερα ανατολικών ''τρόπων'' και ρυθμών.
Λίγα λεπτά ακρόασης αρκούν για να κλείσουν απ' έξω την καθημερινότητα και να επιτρέψουν στον νου, να περιπλανηθεί σε μοχαχικά τοπία ανείπωτης ομορφιάς, ενώ παράλληλα επέρχεται μία συναισθηματική 'υπέρ -φόρτιση' η οποία οδηγεί σταδιακά σε λυγμική ασφυξία που όμως αντί για πνιγμό φέρνει τελικά την κάθαρση, την λύτρωση και εν τέλει την ανακούφιση στον ταπεινό αστό που πάλεψε όλη την μέρα με τα τετριμμένα που μισεί , με τον περίγυρο που πλέον δεν ανέχεται, με την θλιβερή ανικανότητα του να αλλάξει το ελάχιστο στην δύσμοιρη βλακώδη πραγματικότητα του.
Αυτή η μουσική είναι η δική του πνευματική εκδίκηση, ο πόνος και η απόλαυση μαζί.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ.
Ωστόσο, νομίζω ότι του αξίζει μία ιδιαίτερη αναφορά και δικό του νήμα.
Τον δίσκο 'απέκτησα' στα πλαίσια πολιστιστικών συνδιαλλαγών με τον Λύμπε. Πήγαινε για αντίγραφο ασφαλείας, αλλά είναι αμαρτία τέτοιο αριστούργημα να μην υπάρχει αυθεντικό.
Οι συνθέσεις είναι κατά κύριο λόγο του Ελληνοαρμένη φιλοσόφου -ποιητή - μουσικού Γεωργίου Ιβάνοβιτς Γκουρντζίεφ, μίας μεγάλης μορφής (-από ότι και εγώ τώρα διαβάζω- του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, καθώς και του εξαιρετικού μουσικού και συμπατριώτη μας, Βασίλη Τσαμπρόπουλου. Η μεταγραφή για τσέλο και πιάνο είναι των Τσαμπρόπουλου / Lechner και βασίζονται στις αρχικές αποτυπώσεις της μουσικής του Γκουρντζίεφ, από τον μαθητή του, Τόμας ντε Χάρτμαν, καθώς ο πρώτος δεν κατέγραφε τις μελωδίες του, απλά συνήθιζε να τις 'σφυρίζει' ή να τις 'χτυπά´στην διάρκεια των ιδιότυπων μαθημάτων του στους μαθητές του.
Η μουσική του δίσκου, δεν συναντά δυσκολίες να μας πάρει 'αιχμαλώτους' καθώς βασίζεται σε βυζαντινά μέλη και μετέρχεται των αρμένικων και γενικότερα ανατολικών ''τρόπων'' και ρυθμών.
Λίγα λεπτά ακρόασης αρκούν για να κλείσουν απ' έξω την καθημερινότητα και να επιτρέψουν στον νου, να περιπλανηθεί σε μοχαχικά τοπία ανείπωτης ομορφιάς, ενώ παράλληλα επέρχεται μία συναισθηματική 'υπέρ -φόρτιση' η οποία οδηγεί σταδιακά σε λυγμική ασφυξία που όμως αντί για πνιγμό φέρνει τελικά την κάθαρση, την λύτρωση και εν τέλει την ανακούφιση στον ταπεινό αστό που πάλεψε όλη την μέρα με τα τετριμμένα που μισεί , με τον περίγυρο που πλέον δεν ανέχεται, με την θλιβερή ανικανότητα του να αλλάξει το ελάχιστο στην δύσμοιρη βλακώδη πραγματικότητα του.
Αυτή η μουσική είναι η δική του πνευματική εκδίκηση, ο πόνος και η απόλαυση μαζί.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ.
Last edited:
