- 17 June 2006
- 49,351
Steve Hillage L (Vrigin 1975)
Γνωστός από την σύντομη συμμετοχή του στους ιστορικούς δίσκους των Gong (Flying Teapot, You, Angel’s egg) ο βρετανός κιθαρίστας Steve Hillage έφτιαξε μερικούς πολύ καλούς έως εξαιρετικούς δίσκους αρχίζοντας από το 1975. Γρήγορα έπιασε την απόλυτη κορυφή με το σπάνια εύθραυστο L.Το L ήταν η δεύτερη προσπάθειά του το 1976.
Μετά από αρκετές συζητήσεις και ζυμώσεις με τον μάγο Todd Rundgren αποφασίζουν να συνεργαστούν.
Ο δίσκος ηχογραφείται σε χρόνο ρεκόρ σχεδόν και συμμετέχουν τα μέλη των θρυλικών Utopia της περίφημης μπάντας του Todd, η Miquette Giraudy και ο Don Cherry (!).
Αν και το project στήθηκε μαζί με τον Todd, ο μεγάλος παραγωγός ουσιαστικά απείχε λόγω υποχρεώσεων και έβαλε μόνο μερικές ουσιαστικές πινελιές στο master…
Με κάποιες διασκευές αλλά και ορίτζιναλ υλικό ο δίσκος στέκει ξεχωρίζοντας λαμπρά στο στερέωμα του ψυχεδελικού προοδευτικού ροκ των μέσων της δεκαετίας του 70.
Μια ενδιαφέρουσα διασκευή του Hurdy Gurdy Man του Donovan ανοίγει το δίσκο. Οι ινδικές, σχεδόν raga επιδράσεις είναι παρούσες και ένα ενδιαφέρον σόλο στο τέλος με αυξομοίωση της ταχύτητας δίνουν το στίγμα για την συνέχεια.
Ο πραγματικός του εαυτός, ξεδιπλώνεται στο Hurdy Gurdy Glisando. Μια αστρική εισαγωγή, προσγειώνεται απότομα στο λεπτόηχο χρώμα της ξερής Stratocaster, που συνδυάζει ανατολικές, μπλού και χρωματικές κλίμακες, ενώ στο background μαχαίρια και κουτάλια σαν δοξάρια δημιουργούν χιλιάδες ήχους από γλάρους, διαστημόπλοια και ιπτάμενα χαλιά (ή τσαγιέρες ?), με την μοναχική tabla και τη φράση σε σχήμα riff «it will make you feel good…” από την Miquette, σχεδόν σε ένα τονικό ίσο, που μετατρέπεται σε διαδοχικά κλειδιά μέχρι να μπεί το βαρύ σχήμα στα τύμπανα και μπάσο στο 4.30….Μετά το σόλο στο σύνθι, έρχεται και πάλι η strato σε απομίμηση βιολιού με παιχνίδια στο ποτενσιόμετρο, σαν εισαγωγή στο μεγάλο κύριο σόλο με flanger – doubler, ένα μεγάλο ταξίδι, αλλάζοντας και πάλι κλειδιά και ανεβαίνοντας σε τόνους όλο και ψηλώτερα. Το τέμπο καταιγιστικό κορυφώνεται στο 7.30 και κατεβαίνει πάλι για να κλείσει με fade out…
Η αιθέρια ροκ μπαλάντα Electrick Gypsies που ακολουθεί ξεκινάει με θιβετιανό αυλό (!) διά χειρός του τζαζίστα Don Cherry και αρπίσματα και καθαρό riff στην στεγνή και πάλι strato, ενώ τα φωνητικά και το κεντρικό σόλο διανθίζονται από φλύαρα γεμίσματα σε στυλ backwards effect. Τα overdubs στην κιθάρα είναι πολλά, πάρα πολλά, αλλά ευφυώς δομημένα και ιεραρχημένα δίνοντας την εικόνα ενός συμπαγούς πλούσιου ηχητικού χαλιού που δεν το χορταίνεις, καθώς μετά από το σόλο έρχεται άλλο θέμα εν είδει σόλου και συνεχίζει και συνεχίζει…
Η δεύτερη πλευρά χαρακτηρίζεται από το μνημειώδες αριστούργημα που φέρει τον τίτλο Lunar Musick Suite, ένα δημιούργημα 12 λεπτών που αρκεί και μόνο του να δώσει την αξία στον δίσκο ή όλη την δισκογραφική καριέρα του Steve. Ποτέ δεν άκουσα κιθαρίστα να έχει συμπυκνώσει τόσα θέματα και όργανα σε ένα κομμάτι, απίστευτης πολυπλοκότητας και αρμονίας ταυτόχρονα.
Ένα sequencer δίνει το τέμπο για το βασικό θέμα riff για την κιθάρα. Μετά την δεύτερη επανάληψη μαζί με τα τύμπανα στο 0.19 μπαίνει η δεύτερη φωνή στην κιθάρα. Στο 0.40 έρχονται να προστεθούν δυό τουλάχιστον διαφορετικά ανεξάρτητα σόλα, ενώ η φρενίτιδα του τέμπο συνεχίζει και στο 1.36 που ξανακούμε το θέμα, που αυξάνει σε ταχύτητα, και μετά στο 2.12 γκρεμίζεται προς τα κάτω, για την πομπώδη εισαγωγή του δεύτερου μέρους που έρχεται στο 3.28 υποβλητικό, νωχελικά αργό, με δεκάδες ντουμπλαρισμένες κιθάρες να παίζουν το ίδιο θέμα, όπως τα βιολιά σε μια ορχήστρα, ενώ η Miquette ζωγραφίζει την ατμόσφαιρα με ηχοχρώματα και εκεί λίγο μετά το 5ο λεπτό έρχεται ο λυτρωτικός ήχος της τρομπέτας του μεγάλου Don Cherry, ένας ήχος που μόνο αυτός και ο φίλος του ο Miles βγάζανε…Η τρομπέτα διανθίζεται από γλυκά καθαρά ακόρντα της strato καθώς αυτοσχεδιάζει ελεύθερα και κοντά στο 7.00 το θέμα επανέρχεται με νέο σόλο κιθάρας…Στο 8.00 υπάρχει νέο θέμα, με περισσότερα φωνητικά πλέον που λικνίζεται αργά , καταλήγει σε επαναλαμβανόμενες φράσεις της κιθάρας με delay που ταξιδεύει ανάμεσα στα δυό κανάλια μέχρι να σβήσει, αφήνοντας στον ακροατή μια γλυκειά μελαγχολία…
Ο δίσκος κλείνει με μια ενδιαφέρουσα διασκευή του μπητλικού it’s all too much του πνευματικά πλησίον του George Harrison, ενώ υπάρχει άλλη μια ινδική άποψη το Om Mama Shivaya, τέκνο των πνευματικών αναζητήσεων του Steve και της Miquette.
Ο δίσκος αποτελεί ακόμα και σήμερα μοναδικό σημείο αναφοράς στο μουσικό είδος, ως ένα πρωτοφανές σχεδόν αμάλγαμα ροκ, ινδικών επιρροών, αυτοσχεδιαζόμενης jazz και post hippy progressive psychedelia, σπάνιου κάλλους και ευρηματικότητας, σε μια ανέλπιστα πετυχημένη συνταγή, που μόλις δείγματα είχαμε δεί στο Fish Rising του 1974, και δεν μπόρεσε να ξαναπετύχει στους μετέπειτα δίσκους του.
Σήμερα αναζητείστε την, σε remaster έκδοση με bonus tracks. Ένα αληθινό μαργαριτάρι για κάθε συλλογή.
