Blues στα "Λασπόνερα"

[Γιώργος Κουν.]

Αμερική 1969. Μέσα στα τόσα και τόσα μουσικά ρεύματα που «έτρεχαν» ταυτόχρονα , υπήρχαν φυσικά και τα blues. Μιά «μαύρη» μουσική στη γέννησή της, που προϊόντος του χρόνου είχε χάσει κατά πολύ πλέον τα ερείσματά της στο μαύρο πληθυσμό, ενώ αντιθέτως την είχαν αγαπήσει τα λευκά ακροατήρια. Η επιρροή της βεβαίως είχε περάσει τον Ατλαντικό και είχε φτάσει και στην Αγγλία, νωρίς στην δεκαετία του ’60.
Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά απο γκρούπ και καλλιτέχνες να διακονούν το είδος διασκευάζοντας είτε γνωστά standards, είτε παίζοντας δικές τους συνθέσεις. Βέβαια η φόρμα ήταν παρόμοια, αλλά βεβαίως το είδος ήταν υβρίδιο. Πολλές φορές δε, η λαχτάρα αυτών των ανθρώπων να τζαμάρουν με τους μέντορές τους γινόταν πραγματικότητα. Απο την άλλη πλευρά οι Πατριάρχες, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος για να μεταλαμπαδεύσουν τη φλόγα και την αγάπη για το μουσικό τους ιδίωμα σε διψασμένους μουσικούς και ακροατήρια, το έκαναν ευχαρίστως. Οι συνεργασίες αυτές γέννησαν και ηχογραφήσεις που έμειναν.

Ο McKinley Morganfield γεννήθηκε στο Mississippi , αλλά έμελε να γίνει εμβληματική φυσιογνωμία τoυ Chicago blues, να μεγαλουργήσει και να αποτελέσει μεγάλη επιρροή για άλλους μουσικούς αλλά και για μουσικά ρεύματα υπό διαμόρφωση. Ξεκίνησε σαν φυσαρμονικίστας, αλλά διέπρεψε ως συνθέτης, κιθαρίστας (και με ιδιαίτερη slide τεχνική) και βέβαια ως τραγουδιστής με το ψευδώνυμο Muddy Waters.

 

[Γιώργος Κουν.]

Muddy Waters - Fathers and Sons

Οι Πατεράδες: Μuddy Waters (φωνή και κιθάρα) και Otis Spann-άλλη τεράστια φυσιογνωμία (πιάνο) και οι Υιοί: Paul Butterfield (φυσαρμόνικα), Mike Bloomfield (κιθάρα), Donald “Duck” Dunn (μπάσο) και Sam Lay (τύμπανα) βρέθηκαν μαζί τρείς μέρες στο στούντιο και την τέταρτη επι σκηνής, με αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτόν τον δίσκο. Οι συνθέσεις είναι κατα βάσιν των Waters , Dixon (κ.ά). Είναι τραγούδια παλιά, αναβαπτιζόμενα τρόπον τινά σε αυτήν την συνεργασία.
Στο δίσκο δεσπόζει βέβαια η κυμπάρικη παρουσία του Muddy Waters, που πλαισιώνεται επάξια απο τους υπόλοιπους μουσικούς. Τα κομμάτια έχουν στιβαρή δομή, κατα πως του αρέσει, χωρίς πολλές φιοριτούρες και πυροτεχνήματα και τα όργανα έχουν αυστηρά το ρόλο τους, με λίγο πιο μπροστα τη φυσαρμόνικα δίπλα στη φωνή. Χωρίς να υποστηρίζω πως είναι ότι καλύτερο έχει κάνει, τον θεωρώ αντιπροσωπευτικό δείγμα του κλίματος της εποχής που ανέφερα παραπάνω. Στα σύν και η καλή ηχογράφηση.

ΥΓ : To LP ήταν διπλό. Υπάρχει και ΕΡ CD με περισσότερα κομμάτια καθώς και Remastered

 

[Tasos_Th]

:worshippy: :worshippy: :worshippy:

Κουν θεέ πάρε την παέ !