- 27 June 2006
- 7,771
Ποιός το περίμενε, 10 χρόνια μετά μέσα στη πλήρη σιωπή και τις φήμες ότι κάποτε... θα.... βγει κάτι.... καλά μας....
2008 και το τρίτο χτύπημα ήρθε. Ομολογουμένως πολύ διαφορετικό. Έξω από τη φαντασία, αυτό που είναι σήμερα οι Portishead δεν το είχε σκεφτεί κανείς, μόνο οι ίδιοι.
Συνολικά το άλμπουμ διακατέχεται από μεγάλα σκοτάδια (το μόνο αναμενόμενο που φρόντισαν να επαληθεύσουν), πολύ πολύ θλίψη και αναφορές... που δεν τις περιμέναμε.
Αρκεί να ακούσει κανείς το THE RIP (δεν θέλω να ακούσω καλύτερο track για φέτος... an all time anthem) και πάνω κάτω βγαίνει το πόρισμα:
Φευγάτες φολκ αποχρώσεις κάτω από μπαράζ υψηλόσυχνων παραμορφωτικών synths, μετρονόμοι, ιπτάμενες theremin πινελιές, απόηχοι seventies kraut rock (oι Neu! και οι Harmonia κρύβονται σε κάθε βήμα), στοιχειά και ίσκιοι μιας παρελθούσας εποχής, ένα αλλόκοτο ταίριασμα Bowie της low περιόδου με nu-jazz ψιχαλίσματα, πάρτυ φαντασμάτων με διοργανωτή το θάνατο κάτω από τον ήλιο, ήχοι "κακοί", "μοχθηροί" και "απειλητικοί"...
Συνάντησα ως και τον B. Παπαθανασίου στις τρεις ακροάσεις μέχρι τώρα, αλλά και τον Waters, τον Mason, τον DJ Shadow, το KID A... και ποιός ξέρει ποιόν ακόμα στα επόμενα ταξίδια αγκαλιά με αυτά τα υπέροχα άσματα.
WE CARRY ON, SMALL, MACHINE GUN, THREADS, DEEP WATER, THE RIP, MAGIC DOORS βρίσκονται εκτός γήινης σφαίρας ήδη. Καθηλωτικές στιγμές.
Οι Portishead έκαναν μια πολύ δυνατή κυκλοφορία που άνετα στέκεται και ξεπερνάει όλες τις προηγούμενες.
Η δυσαρμονική γλυκάδα του Third και η κολοσσαία του δύναμη είναι για να μένει υπογραμμισμένη στη Μουσική Ιστορία. Απλά.
Last edited:
opcorn: