Ο πρώτος κύκλος είχε ενδιαφέρον και ψιλοκολλήσαμε.
Ο δεύτερος άρχισε να μπάζει: Ο τζακ Μπαουερς ήταν κάτι περισσότερο από σούπερμαν, ιδιοφυία, ρομπότ αλλά ταυτόχρονα και ευαίσθητος με αισθήματα άνθρωπος! Άσε που σε κάθε πρόβλημα βρισκόταν λύση με κάποιο μαγικό τρόπο, απίστευτους συνειρμούς και συνδυασμούς γεγονότων ή με κάποιο σούπερ-ντούπερ εξοπλισμό.
Είπαμε άντε να δούμε και τον τρίτο κύκλο μπας και το προσγειώσουν...
Δεν...
Τον τέταρτο τον αποφύγαμε διακριτικά. Η τελική εντύπωση που μου έμεινε:
Το βρήκα υπερβολικό και πολύ αμερικανιά για τα γούστα μου!