Guilty guilty guilty

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Το guilty guilty guilty αποτελεί την νέα δισκογραφική δουλεία της Diamanda Galas η οποία απαρτίζεται από live διασκευές κλασικών ερωτικών jazz, blues, country κομματιών με φωνή και πιάνο και με σαφώς μία διάθεση για να δοθεί μια νέα οπτική η “γνωστή δική της”.

8 men and 4 women, Long black veil(Johnny Cash), Time(Timi Yoro), down so low(Tracy Nelson), Autumn leaves, Heaven have mercy(Edith Piaf), γίνονται σημεία αναφοράς, ύμνοι στα χέρια μίας avant garde ιέρειας , με αποτέλεσμα μία μαύρη jazz gothic παράσταση από την οποία δεν απεγκλωβίζεσαι εύκολα καθώς καθοδηγούμενος από την πάντα υπερβολική και υποβλητική της ερμηνεία, καλείσαι να αποκαλύψεις και να έρθεις αντιμέτωπος με τα πιο σκοτεινά σου συναισθήματα.

Αν και τα περισσότερα reviews στο διαδίκτυο μιλούν για την αινιγματική της προσωπικότητα και για την τρομακτική σπαραχτική της ερμηνεία και το σατανικό της ουρλιαχτό σε κλασικά “δολοφονικά” ερωτικά τραγούδια πόνου εγώ έχω την αίσθηση πως απλά μιλάμε για συγκλονιστικές ερμηνείες υπέρμετρου πόνου και απόλυτης ευαισθησίας, κάτι σαν την τρέλα ή την απόγνωση που μπορεί να βιώσει κάποιος άνθρωπος μετά την απώλεια. Είναι ίσως η κραυγή απελπισίας που όλοι μπορεί να έχουμε ως αποτέλεσμα της μη δικαίωσης των πιο όμορφων συναισθημάτων μας καθώς και των αποτυχημένων προσπαθειών μας για να εκφράσουμε τα πιο αγνά και τρυφερά μας αισθήματα στους άλλους .Σαν την απόγνωση και το μίσος που μπορείς να νιώσεις όταν χαρίσεις ένα τριαντάφυλλο κάπου και το αφήσουν να μαραθεί ή δεν το δουν καν ή απλώς θα το ήθελαν από κάπου αλλού. Η σαν το να περιφέρεις αυτοκαταστροφικά το κορμί σου και τα συναισθήματα σου σε άσκοπες και εφήμερες περιπέτειες σαν τιμωρία για το ότι δεν ήσουν αντάξιος του απόλυτου έρωτα .

Για αυτό ανήκω σε αυτούς που θεωρώ τις ερμηνείες της υπό μίαν έννοια “ευαίσθητες” και το Interlude(Time) νομίζω ότι με δικαιώνει σε αυτό. Το συγκεκριμένο δε, προτείνεται και σε αυτούς που κατά καιρούς δεν έχουν αντέξει τις υπερβολικά δραματικές ερμηνείες της ή αυτές με τις ακραίες φωνητικές ακροβασίες. Προσωπικά πιστεύω ότι το down so low ίσως να αποτελεί και την κορυφαία στιγμής της νέας της δισκογραφικής δουλειάς με την ίδια να συγκλονίζει με μια πολυεπίπεδη και στα όρια των φωνητικών δυνατοτήτων ερμηνεία της.

Μαθαίνω από πληροφορίες στο Internet πως στην πρόσφατη συναυλία της στην Αθήνα τίμησε την Ελλάδα ερμηνεύοντας Καζαντζίδη Μαρινέλα και Ξαρχάκο. Περισσότερα ίσως μας πει ο Μουκ που είχε την χαρά να παρακολουθήσει την παράσταση.

Προτείνεται …..αν και όχι ανεπιφύλακτα.

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Άστα Γιώργο, έκανα εντατικά στο δίσκο και σε μερικούς ακόμα από τους πιο πρόσφατους και εκείνο που μένει τελικά είναι ότι στο πραγματικό live αισθάνεσαι την απειλή κατάφατσα.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο καλή είναι στο πιάνο, παίζοντας μάλιστα σφαγιαστικώς μεταλλαγμένα τα μπλουζ, χωρίς καν ακόμα να ισσοροπεί με το ρυθμό και πως ταυτόχρονα μπορεί και κάνει όσα ακούς με τη φωνή. Η οποία δε φωνή όταν αμολιέται δεν γίνεται να μαζευτεί.
Έχεις ποτέ τύχει να ακούσεις δυο φωνές ταυτόχρονα από ενα λάρυγγα? Η μια να κατεβαίνει χαμηλά και να υποβάλλει σιγοντάροντας την άλλη που ίπταται κι εγώ δεν ξέρω πόσο ψηλά σε ανεξάντλητες κραυγές-κορώνες περιγράφοντας πόνο, και αλύτρωτο συναίσθημα που καταντάει αβάσταχτο και μαρτυρικό? Σειρήνες του πολέμου...

Τα τραγούδια που διαλέγει να πει μιλούν για αυτό το "δεν μπορώ άλλο, πνίγομαι να φωνάξω". Ταιριάζει λοιπόν γάντι και το "Kαίγομαι Καίγομαι" του Ξαρχάκου, αλλά και το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ όπως αποδώθηκε "Άνοιξε Πέτρα", (το "Υπάρχω" δεν με συγκίνησε το ίδιο).
Όπως επίσης καθηλωτικά και τα "Ο Death", "Heaven Have Mercy" και τα υπόλοιπα του δίσκου.

"My voice was given to me as an instrument of inspiration for my friends, and a tool of torture and destruction to my enemies. An instrument of truth."