- 17 June 2006
- 49,351
James Gang - 1969-1976
Τα power trios ή (και) power quartets ήταν ένα είδος που ευδοκίμησε στις αρχές των 70ʼς. Φυσικά ό,τι υπήρξε ή ακόμα και ευδοκίμησε δεν σήμαινε ότι ήταν και άκρως ποιοτικό. Και οι λόγοι πολλοί. Κύρια , αναπόφευκτα η μουσική επάρκεια, και οι ισχυροί χαρακτήρες – απαραίτητα συστατικά για όλα τα μέλη, ή τουλάχιστον σε ύψιστο επίπεδο των frontmen δηλαδή τραγουδιστή και κιθαρίστα. Ένα τέτοιο πρόσωπο, που μπορεί να βγεί μπροστά και να σηκώσει όλο το συγκρότημα στην πλάτη του, να τολμήσει να βγάλει τη φωνή του μπροστά είτε την έχει δοκιμάσει είτε όχι. Ένα μουσικό που να μην πλησιάζει διστακτικά το όργανο αλλά να το πιάνει και να του ρουφάει το μεδούλι.
Ένας από τους σημαντικώτερους εκπρόσωπους του είδους ήταν το συγκρότημα που έφερε το όνομα της συμμορίας του φυγόδικου Jesse James κοινώς James Gang.
Αν και δημιουργήθηκε γύρω στο 1966-67, το συγκρότημα έγινε γνωστό στο ευρύτερο κοινό και πήρε το δρόμο της διάκρισης όταν αποχώρησε ο αρχικός κιθαρίστας και στο πόστο του frontman που λέγαμε βρέθηκε ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Joe Walsh. Αν και σχετικά αποτραβηγμένος κοινωνικά και περισσότερο προς αυτό που λέμε low profile, ο Walsh όταν έπιανε την κιθάρα μεταμορφωνότανε και μπορούσε να ηγηθεί των άλλων με μαεστρία.
Κιθαρίστας από τους λίγους. Κιθαρίστας από τους πατριάρχες του αμερικάνικου ροκ, με επιρροές και αναγνώριση από μεγάλους της Ευρώπης όπως ο Pete Townshend. Ο Walsh δεν ήταν κιθαρίστας με ύφος, χαρακτήρα, τόνο ή αν θέλετε υπογραφή. Ήταν κιθαρίστας γενικής χρήσεως, απλώς με κεφαλαίο Κ. Θα μπορούσε σε ένα λεξικό να είναι ο ορισμός της ροκ κιθάρας. Όταν πχ λεμε ηλεκτρική κιθάρα, τι εννοούμε ? Αυτό ακριβώς. Έπαιρνε την κιθάρα και μπορούσε να δομήσει και να κάνει ένα κομμάτι να σταθεί πάνω στο δικό του παίξιμο και μόνο. Εναλλαγή ήχων, σκληρότητας, χρήση ακουστικής - ηλεκτρικής, δοκιμή κάθε είδους διαθέσιμου εφφέ καταξιωμένου ή σε πειραματικό στάδιο αλλά και η δυνατότητα να σκαρώνει εύκολα δυνατά riffs ήταν τα ατού του.
Αν προσθέσουμε την επίσης ροκ φωνή του, αλλά και τα ικανότατα επίσης άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος, τον Jim Fox στα τύμπανα και τον Dale Peters στο μπάσο έχουμε τον λόγο γιατί η συνταγή πέτυχε και όχι απλώς έτυχε.
Με ηγέτη τον Walsh και στη θέση του μπασίστα μόνο για τον πρώτο δίσκο τον Tom Kriss που έφυγε πριν το συγκρότημα γευθεί την επιτυχία γράφουν τρεις ιστορικούς δίσκους. Yer album, James Gang rides again, Thirds πριν βαρεθεί ο Walsh και εγκαταλείψει την πρόσπαθεια. Στους τρείς δίσκους αυτούς μεταξύ του 1969 και 1971 οι James Gang οριοθετούν ουσιαστικά το αμερικάνικο ροκ, στα ίδια πλαίσια και ύφος με τους σύγχρονους Grand Funk Railroad του επίσης άξιου κιθαρίστα Mark Farmer. Οι Gang διαφοροποιούνται στο ότι είναι λιγώτεροι πομπώδεις και φανφαρόνοι, περισσότερο σοβαροί, μελωδικοί ώρες ώρες με πετυχημένες μπαλάντες και δυστυχώς λιγώτερο πετυχημένοι. Πχ ακούγοντας το bluebird από τον πρώτο δίσκο νομίζεις ότι ακούς Grand Funk. Ο Walsh διπλο-τριπλοηχογραφεί κιθάρες, μερικές φορές παίζει και keyboards ενώ αφήνει περιθώρια για αυτοσχεδιασμό –jam το λέγανε τότε- με τύμπανα και παραφορτωμένο συχνά και με παραμόρφωση μπάσο όπως ακριβώς μπορούσε να αναπαραχθεί και ζωντανά στη σκηνή, ακόμα και στα κομμάτια του στούντιο, με αποτέλεσμα να έχουμε 6λεπτα και 8λεπτα κομμάτια.
Όμως…
Αν βαρεθεί κάποιος, να έρθει να μου το πει. Τα jams εναλλάσσονται συχνά πυκνά με κιθαριστικές φράσεις και θέματα σφήνες, ή φωνητικά τσαλίμια, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί cliche, εκτός ίσως αν για το αμερικάνικο ροκ τους παραχωρήσουμε την πατρότητα του όρου.
Στην περίοδο αυτή θα βρούμε διαμάντια όπως το Take a look around (με θέμα που αργότερα δανείστηκε ο Pete Townshend για το Whoʼs next) τα funk #48 και #49 (που κατάκλεψε ο Kenny Loggins στο footloose, το αριστουργηματικό Blue bird των Buffalo Springfield, το lost woman των yardbirds σε 9λεπτο αριστουργηματικό studio jam, το woman, το r&b jazzy yadig, το steady rock I donʼt have the time και γενικά όλο το καλοφτιαγμένο υλικό. Η πορεία από το yer album στο thirds δείχνει μια σαφή ωρίμανση και εκλεπτισμό στις ενορχηστρώσεις τους και επ ουδενί λόγω έλλειψη ιδεών.
Το 1971 που ο Joe κατάλαβε ότι θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά μόνος τους, τους αφήνει στα κρύα του λουτρού. Το δίδυμο Troiano-Kenner κιθάρα και φωνή (δυστυχώς η απώλεια ήταν δύο σε ένα) καταφέρνει ελάχιστα και οι δυό επόμενοι δίσκοι στηρίζονται στη δυναμική που ήδη είχε αναπτύξει το συγκρότημα και η πείρα της rhythm section. Τελικά ο Walsh βέβαια πέτυχε την καλή αργότερα με τους Eagles αν και πέρα από αυτούς ανέπτυξε μια εξαιρετική δραστηριότητα σε πάρα πολλούς τομείς.
Μη καταφέρνοντας να ξαναπετύχουν αυτό που ήξεραν οι Fox και Peters αναζητούν έναν άλλον Walsh και ευτυχώς γι αυτούς τους τον φέρνει ο ίδιος. Το όνομα του άξιου αντικαταστάτη: Tommy Bolin.
Σε αντίθεση με τον Walsh ο Bolin ήταν εξωστρεφής και κοινωνικά πληθωρικός χαρακτήρας. Από την άλλη πλευρά ήταν ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης. Εν ολίγοις: Διάνα…Το συγκρότημα κυκλοφορεί δυό πολύ καλούς δίσκους το bang και το miami πριν ο πολυτάλαντος Bolin, τούς παρατήσει γιά τους πιό πετυχημένους Deep Purple και να το παρακάνει και στην ηρωϊνη, που ήταν γι αυτόν η χαριστική βολή. Η περίοδος αυτή είναι από τις καλύτερες του συγκροτήματος που κινείται στα ίδια γνωστά πλαίσια αν και γίνεται περισσότερο ρυθμικό, γρήγορο και ίσως και funky.
Μια ακόμα απόπειρα με αντικαταστάτες φυσικά δεν φέρνει αποτελέσματα, καθώς οι επόμενοι δίσκοι είναι χειρότεροι ακόμα και εκείνων της περιόδου Troiano…
Οι δίσκοι των James Gang δεν κυκλοφόρησαν πολύ στην Ελλάδα. Προσωπικά τους ήξερα από κασέτες της εποχής. Πρίν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ένα διπλό best του 1998 της repertoire records που το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Πάρτε το για να ακούσετε πως ήταν το αυθεντικό αμερικάνικο ροκ, πριν γίνει αυτό που ξέρετε.
Τα power trios ή (και) power quartets ήταν ένα είδος που ευδοκίμησε στις αρχές των 70ʼς. Φυσικά ό,τι υπήρξε ή ακόμα και ευδοκίμησε δεν σήμαινε ότι ήταν και άκρως ποιοτικό. Και οι λόγοι πολλοί. Κύρια , αναπόφευκτα η μουσική επάρκεια, και οι ισχυροί χαρακτήρες – απαραίτητα συστατικά για όλα τα μέλη, ή τουλάχιστον σε ύψιστο επίπεδο των frontmen δηλαδή τραγουδιστή και κιθαρίστα. Ένα τέτοιο πρόσωπο, που μπορεί να βγεί μπροστά και να σηκώσει όλο το συγκρότημα στην πλάτη του, να τολμήσει να βγάλει τη φωνή του μπροστά είτε την έχει δοκιμάσει είτε όχι. Ένα μουσικό που να μην πλησιάζει διστακτικά το όργανο αλλά να το πιάνει και να του ρουφάει το μεδούλι.
Ένας από τους σημαντικώτερους εκπρόσωπους του είδους ήταν το συγκρότημα που έφερε το όνομα της συμμορίας του φυγόδικου Jesse James κοινώς James Gang.
Αν και δημιουργήθηκε γύρω στο 1966-67, το συγκρότημα έγινε γνωστό στο ευρύτερο κοινό και πήρε το δρόμο της διάκρισης όταν αποχώρησε ο αρχικός κιθαρίστας και στο πόστο του frontman που λέγαμε βρέθηκε ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Joe Walsh. Αν και σχετικά αποτραβηγμένος κοινωνικά και περισσότερο προς αυτό που λέμε low profile, ο Walsh όταν έπιανε την κιθάρα μεταμορφωνότανε και μπορούσε να ηγηθεί των άλλων με μαεστρία.
Κιθαρίστας από τους λίγους. Κιθαρίστας από τους πατριάρχες του αμερικάνικου ροκ, με επιρροές και αναγνώριση από μεγάλους της Ευρώπης όπως ο Pete Townshend. Ο Walsh δεν ήταν κιθαρίστας με ύφος, χαρακτήρα, τόνο ή αν θέλετε υπογραφή. Ήταν κιθαρίστας γενικής χρήσεως, απλώς με κεφαλαίο Κ. Θα μπορούσε σε ένα λεξικό να είναι ο ορισμός της ροκ κιθάρας. Όταν πχ λεμε ηλεκτρική κιθάρα, τι εννοούμε ? Αυτό ακριβώς. Έπαιρνε την κιθάρα και μπορούσε να δομήσει και να κάνει ένα κομμάτι να σταθεί πάνω στο δικό του παίξιμο και μόνο. Εναλλαγή ήχων, σκληρότητας, χρήση ακουστικής - ηλεκτρικής, δοκιμή κάθε είδους διαθέσιμου εφφέ καταξιωμένου ή σε πειραματικό στάδιο αλλά και η δυνατότητα να σκαρώνει εύκολα δυνατά riffs ήταν τα ατού του.
Αν προσθέσουμε την επίσης ροκ φωνή του, αλλά και τα ικανότατα επίσης άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος, τον Jim Fox στα τύμπανα και τον Dale Peters στο μπάσο έχουμε τον λόγο γιατί η συνταγή πέτυχε και όχι απλώς έτυχε.
Με ηγέτη τον Walsh και στη θέση του μπασίστα μόνο για τον πρώτο δίσκο τον Tom Kriss που έφυγε πριν το συγκρότημα γευθεί την επιτυχία γράφουν τρεις ιστορικούς δίσκους. Yer album, James Gang rides again, Thirds πριν βαρεθεί ο Walsh και εγκαταλείψει την πρόσπαθεια. Στους τρείς δίσκους αυτούς μεταξύ του 1969 και 1971 οι James Gang οριοθετούν ουσιαστικά το αμερικάνικο ροκ, στα ίδια πλαίσια και ύφος με τους σύγχρονους Grand Funk Railroad του επίσης άξιου κιθαρίστα Mark Farmer. Οι Gang διαφοροποιούνται στο ότι είναι λιγώτεροι πομπώδεις και φανφαρόνοι, περισσότερο σοβαροί, μελωδικοί ώρες ώρες με πετυχημένες μπαλάντες και δυστυχώς λιγώτερο πετυχημένοι. Πχ ακούγοντας το bluebird από τον πρώτο δίσκο νομίζεις ότι ακούς Grand Funk. Ο Walsh διπλο-τριπλοηχογραφεί κιθάρες, μερικές φορές παίζει και keyboards ενώ αφήνει περιθώρια για αυτοσχεδιασμό –jam το λέγανε τότε- με τύμπανα και παραφορτωμένο συχνά και με παραμόρφωση μπάσο όπως ακριβώς μπορούσε να αναπαραχθεί και ζωντανά στη σκηνή, ακόμα και στα κομμάτια του στούντιο, με αποτέλεσμα να έχουμε 6λεπτα και 8λεπτα κομμάτια.
Όμως…
Αν βαρεθεί κάποιος, να έρθει να μου το πει. Τα jams εναλλάσσονται συχνά πυκνά με κιθαριστικές φράσεις και θέματα σφήνες, ή φωνητικά τσαλίμια, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί cliche, εκτός ίσως αν για το αμερικάνικο ροκ τους παραχωρήσουμε την πατρότητα του όρου.
Στην περίοδο αυτή θα βρούμε διαμάντια όπως το Take a look around (με θέμα που αργότερα δανείστηκε ο Pete Townshend για το Whoʼs next) τα funk #48 και #49 (που κατάκλεψε ο Kenny Loggins στο footloose, το αριστουργηματικό Blue bird των Buffalo Springfield, το lost woman των yardbirds σε 9λεπτο αριστουργηματικό studio jam, το woman, το r&b jazzy yadig, το steady rock I donʼt have the time και γενικά όλο το καλοφτιαγμένο υλικό. Η πορεία από το yer album στο thirds δείχνει μια σαφή ωρίμανση και εκλεπτισμό στις ενορχηστρώσεις τους και επ ουδενί λόγω έλλειψη ιδεών.
Το 1971 που ο Joe κατάλαβε ότι θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά μόνος τους, τους αφήνει στα κρύα του λουτρού. Το δίδυμο Troiano-Kenner κιθάρα και φωνή (δυστυχώς η απώλεια ήταν δύο σε ένα) καταφέρνει ελάχιστα και οι δυό επόμενοι δίσκοι στηρίζονται στη δυναμική που ήδη είχε αναπτύξει το συγκρότημα και η πείρα της rhythm section. Τελικά ο Walsh βέβαια πέτυχε την καλή αργότερα με τους Eagles αν και πέρα από αυτούς ανέπτυξε μια εξαιρετική δραστηριότητα σε πάρα πολλούς τομείς.
Μη καταφέρνοντας να ξαναπετύχουν αυτό που ήξεραν οι Fox και Peters αναζητούν έναν άλλον Walsh και ευτυχώς γι αυτούς τους τον φέρνει ο ίδιος. Το όνομα του άξιου αντικαταστάτη: Tommy Bolin.
Σε αντίθεση με τον Walsh ο Bolin ήταν εξωστρεφής και κοινωνικά πληθωρικός χαρακτήρας. Από την άλλη πλευρά ήταν ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης. Εν ολίγοις: Διάνα…Το συγκρότημα κυκλοφορεί δυό πολύ καλούς δίσκους το bang και το miami πριν ο πολυτάλαντος Bolin, τούς παρατήσει γιά τους πιό πετυχημένους Deep Purple και να το παρακάνει και στην ηρωϊνη, που ήταν γι αυτόν η χαριστική βολή. Η περίοδος αυτή είναι από τις καλύτερες του συγκροτήματος που κινείται στα ίδια γνωστά πλαίσια αν και γίνεται περισσότερο ρυθμικό, γρήγορο και ίσως και funky.
Μια ακόμα απόπειρα με αντικαταστάτες φυσικά δεν φέρνει αποτελέσματα, καθώς οι επόμενοι δίσκοι είναι χειρότεροι ακόμα και εκείνων της περιόδου Troiano…
Οι δίσκοι των James Gang δεν κυκλοφόρησαν πολύ στην Ελλάδα. Προσωπικά τους ήξερα από κασέτες της εποχής. Πρίν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ένα διπλό best του 1998 της repertoire records που το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Πάρτε το για να ακούσετε πως ήταν το αυθεντικό αμερικάνικο ροκ, πριν γίνει αυτό που ξέρετε.
Attachments
Last edited:
