- 17 June 2006
- 49,351
James Gang - Από τα τέλη του 60 στο 70...
Αν και το θέμα καλύφθηκε εν μέρει στο ακόλουθο thread
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=26783
θεωρώ ότι επιβάλλεται να επανέλθω στους τρεις (τουλάχιστον) πρώτους δίσκους του ιστορικού συγκροτήματος James Gang, καθώς μόλις πριν από τρείς μέρες κατέφθασαν εξ Ιαπωνίας σε νέα επανέκδοση και τιμή χώμα…
Από τη στιγμή που έκανα το προηγούμενο αφιέρωμα έχω πάθει κάτι με το γκρούπ που το θεωρώ ότι είναι από τα πιο υποτιμημένα, ενώ ό,τι και να πω για τον μεγάλο Joe Walsh θα είναι λίγο. Απλά θα σημειώσω εδώ και με σιγουριά ότι ο μεγάλος κιθαρίστας μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στον Jimmy Page και στον Pete Townshend (ο οποίος και τον θαύμαζε προσωπικά), μόνο μ αυτούς μπορώ να τον συγκρίνω.
Έχουμε λοιπόν εδώ τις επανεκδόσεις του 2000 και μάλιστα με την υπογραφή και επεξεργασία του αρχικού παραγωγού Bill Szymczyk, ενός άλλου θρύλου της εποχής εκείνης που ήταν υπέυθυνος γιά τεράστιες επιτυχίες της Carole King, την εδραίωση του B.B. King, των James Gang, J. Geils Band και φυσικά των Eagles.
Τα remasters είναι εξαιρετικά, με κορυφαία ποιότητα για ροκ ήχο, με γεμάτο μπάσο, καθαρά τύμπανα και κιθάρες πλήρεις αρμονικών. Τα φωνητικά δεν έχουν την τραχύτητα που είχαν στο best και γενικά έχουν εξαφανιστεί κάποιες ανισορροπίες, ιδίως στον πρώτο δίσκο.
Τώρα στο ερώτημα γιατί τους ανεξάρτητους δίσκους και όχι το best, η απάντηση νομίζω είναι προφανής για όποιον ασχολείται σοβαρά με τη μουσική. Τα best τα αγοράζουν αυτοί που ασχολούνται επιδερμικά με κάτι και απλά θέλουν να έχουν «κι απ αυτό»…
Οι ανεξάρτητοι δίσκοι διατηρούν την θεματολογική και εννοιολογική τους ενότητα, αντικατοπτρίζουν με σαφήνεια την πρόθεση καταγραφής μουσικών και παραγωγών. Από την άλλη πλευρά στα best διατηρούνται συνήθως τα «δυνατά» και πιασάρικα, ενώ άλλες πτυχές των μουσικών παραμένουν σχεδόν πάντα στα αζήτητα. Επίσης οι αρχικοί δίσκοι περιλαμβάνουν τα αυθεντικά εξώφυλλα και σημειώσεις – στοιχεία απαραίτητα για όποιον ενδιαφέρεται για το ολοκληρωμένο έργο.
Έτσι, ο λόγος για τον οποίο παρουσίασα το best (και φυσικά το είχα αγοράσει πριν από αρκετά χρόνια) ήταν η αδυναμία να εντοπίσω τους δίσκους αυτούς.
Ειδικώτερα τώρα.
1.
Στον πρώτο δίσκο Yer album, το συγκρότημα ακούγεται τραχύ, αυθόρμητο, αχαλίνωτο, ορεξάτο για παίξιμο και τίποτε άλλο και ευτυχώς που βρίσκεται κάποιος κοντά τους να τους ηχογραφήσει. Η παραγωγή γίνεται στο ονομαστό Hit Factory με πενιχρά και τα απολύτως απαραίτητα μέσα. Το αποτέλεσμα δυσανάλογα μεγάλο. Ενέργεια και αυθεντικός ροκ ήχος. Πειραματισμός επίσης αλλά και τα πιο ήσυχα κομμάτια που φανερώνουν τον άλλον εαυτό του Walsh, έχουν εξαιρεθεί από το best. Από τα κορυφαία debuts όλων των εποχών. Στον δίσκο αυτό και μόνο παίζει ο αρχικός μπασίστας Tom Kriss που αποχώρησε αμέσως για να αντικατασταθεί από τον Dale Peters.
2.
Ο δεύτερος James Gang rides again, είναι και ο καλύτερος από τους τρείς πρώτους. Το συγκρότημα έχει ωριμάσει και τους δίνεται χρόνος να μην ηχογραφήσουν απλά ωμό υλικό, αλλά να το επεξεργαστούν ξανά και ξανά. Ο ήχος είναι ραφιναρισμένος και οι συνθέσεις σε υψηλό επίπεδο. Ο Peters ακούγεται επίσης πιο γεμάτος, ενώ ο Jim Fox είναι ο ιδανικός drummer για trio ροκ μουσικής. Ο Walsh σταθερά υπογράφει όπως πάντα όλες τις συνθέσεις. Στον δίσκο αυτό υπάρχει και η ιστορική διασκευή του Bolero του Ravel, που οι απόγονοι του συνθέτη δεν είχαν επιτρέψει καν να υπάρξει στην αρχική έκδοση και έτσι ένα μυστήριο 30 ετών αποκαλύπτεται. Το κομμάτι αυτό, όπως πολλά στους τρεις δίσκους, αποτελεί αυτοσχεδιασμό σε απλές ροκ φόρμες, όπου οι μουσικοί αφήνουν να ξεδιπλώνεται το μεγάλο ταλέντο του εξπρεσιονιστή κιθαρίστα, σίγουρα θα ήταν μεγάλη καινοτομία αν είχε κυκλοφορήσει στην εποχή του.
3.
Στον τρίτο δίσκο Thirds βρίσκει κανείς όλα τα στοιχεία του δεύτερου, μόνο που υπάρχει σαφής αίσθηση κούρασης του Walsh με το υπάρχον πλαίσιο. Υπάρχει και εδώ ο αυτοσχεδιασμός, αλλά και ο πειραματισμός (πχ το yadig όπου οι τρεις μουσικοί, βρίσκουν στο στούντιο ένα βιμπράφωνο και ένα κοντραμπάσο και δεν χάνουν την ευκαιρία να γράψουν ένα κομμάτι με τα όργανα αυτά). Ενδιαφέρον υλικό επίσης έχει αποκλειστεί για άλλη μια φορά από το best.
Με λίγα λόγια το άκουσμα των δίσκων αυτών σε κάνει να απορείς με θλίψη, πως κατάντησε έτσι αυτό το είδος που λέγεται αμερικάνικο ροκ από το 1970 μέχρι το 1990, γιατί μετά δεν θα έλεγα ότι υπάρχει. Σε κάνει να θαυμάσεις για τον φοβερό αυτό κιθαρίστα που αν δεν είχε κρατήσει τόσο χαμηλό προφίλ (αν και έχει παίξει σε αρκετές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές σε ρόλους κομπάρσου !) σήμερα θα ήταν αλλού. Άλλωστε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο video του Hell freezes over των Eagles όπου όλα τα άλλα μέλη φαίνονται ως επιεικώς γιαλαντζί ενώ το μοναδικό αστέρι είναι ο Joe και στ αλήθεια ROCK….
Αν θέλετε δείτε πως ξεκινάει το Rolling stone την παρουσίαση του νέου δίσκου του:
Διάλυσε ξενοδοχεία με τον Κηθ Μουν, ήταν μεθυσμένος κάπου 30 χρόνια αλλά επέζησε.
Τώρα ένας από τους πιό υποτιμημένους (μα στο μυαλό μου είναι...?) κιθαρίστες του ροκ επανέρχεται...
Διαβάστε έχει πολύ ενδιαφέρον - κι εγώ μόλις τώρα το ανακάλυψα βάζοντας τη φωτό. http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://i.realone.com/assets/rn/img/0/1/6/8/11128610-11128613-slarge.jpg&imgrefurl=http://www.rollingstone.com/artists/joewalsh/articles/story/11122371/the_return_of_joe_walsh_one_of_rocks_unsung_guitar_gods&h=344&w=344&sz=107&hl=el&start=2&tbnid=rTvP63aF8lTnAM:&tbnh=120&tbnw=120&prev=/images%3Fq%3Djoe%2Bwalsh%26gbv%3D2%26ndsp%3D20%26hl%3Del%26sa%3DN
Αν και το θέμα καλύφθηκε εν μέρει στο ακόλουθο thread
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=26783
θεωρώ ότι επιβάλλεται να επανέλθω στους τρεις (τουλάχιστον) πρώτους δίσκους του ιστορικού συγκροτήματος James Gang, καθώς μόλις πριν από τρείς μέρες κατέφθασαν εξ Ιαπωνίας σε νέα επανέκδοση και τιμή χώμα…
Από τη στιγμή που έκανα το προηγούμενο αφιέρωμα έχω πάθει κάτι με το γκρούπ που το θεωρώ ότι είναι από τα πιο υποτιμημένα, ενώ ό,τι και να πω για τον μεγάλο Joe Walsh θα είναι λίγο. Απλά θα σημειώσω εδώ και με σιγουριά ότι ο μεγάλος κιθαρίστας μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στον Jimmy Page και στον Pete Townshend (ο οποίος και τον θαύμαζε προσωπικά), μόνο μ αυτούς μπορώ να τον συγκρίνω.
Έχουμε λοιπόν εδώ τις επανεκδόσεις του 2000 και μάλιστα με την υπογραφή και επεξεργασία του αρχικού παραγωγού Bill Szymczyk, ενός άλλου θρύλου της εποχής εκείνης που ήταν υπέυθυνος γιά τεράστιες επιτυχίες της Carole King, την εδραίωση του B.B. King, των James Gang, J. Geils Band και φυσικά των Eagles.
Τα remasters είναι εξαιρετικά, με κορυφαία ποιότητα για ροκ ήχο, με γεμάτο μπάσο, καθαρά τύμπανα και κιθάρες πλήρεις αρμονικών. Τα φωνητικά δεν έχουν την τραχύτητα που είχαν στο best και γενικά έχουν εξαφανιστεί κάποιες ανισορροπίες, ιδίως στον πρώτο δίσκο.
Τώρα στο ερώτημα γιατί τους ανεξάρτητους δίσκους και όχι το best, η απάντηση νομίζω είναι προφανής για όποιον ασχολείται σοβαρά με τη μουσική. Τα best τα αγοράζουν αυτοί που ασχολούνται επιδερμικά με κάτι και απλά θέλουν να έχουν «κι απ αυτό»…
Οι ανεξάρτητοι δίσκοι διατηρούν την θεματολογική και εννοιολογική τους ενότητα, αντικατοπτρίζουν με σαφήνεια την πρόθεση καταγραφής μουσικών και παραγωγών. Από την άλλη πλευρά στα best διατηρούνται συνήθως τα «δυνατά» και πιασάρικα, ενώ άλλες πτυχές των μουσικών παραμένουν σχεδόν πάντα στα αζήτητα. Επίσης οι αρχικοί δίσκοι περιλαμβάνουν τα αυθεντικά εξώφυλλα και σημειώσεις – στοιχεία απαραίτητα για όποιον ενδιαφέρεται για το ολοκληρωμένο έργο.
Έτσι, ο λόγος για τον οποίο παρουσίασα το best (και φυσικά το είχα αγοράσει πριν από αρκετά χρόνια) ήταν η αδυναμία να εντοπίσω τους δίσκους αυτούς.
Ειδικώτερα τώρα.
1.
Στον πρώτο δίσκο Yer album, το συγκρότημα ακούγεται τραχύ, αυθόρμητο, αχαλίνωτο, ορεξάτο για παίξιμο και τίποτε άλλο και ευτυχώς που βρίσκεται κάποιος κοντά τους να τους ηχογραφήσει. Η παραγωγή γίνεται στο ονομαστό Hit Factory με πενιχρά και τα απολύτως απαραίτητα μέσα. Το αποτέλεσμα δυσανάλογα μεγάλο. Ενέργεια και αυθεντικός ροκ ήχος. Πειραματισμός επίσης αλλά και τα πιο ήσυχα κομμάτια που φανερώνουν τον άλλον εαυτό του Walsh, έχουν εξαιρεθεί από το best. Από τα κορυφαία debuts όλων των εποχών. Στον δίσκο αυτό και μόνο παίζει ο αρχικός μπασίστας Tom Kriss που αποχώρησε αμέσως για να αντικατασταθεί από τον Dale Peters.
2.
Ο δεύτερος James Gang rides again, είναι και ο καλύτερος από τους τρείς πρώτους. Το συγκρότημα έχει ωριμάσει και τους δίνεται χρόνος να μην ηχογραφήσουν απλά ωμό υλικό, αλλά να το επεξεργαστούν ξανά και ξανά. Ο ήχος είναι ραφιναρισμένος και οι συνθέσεις σε υψηλό επίπεδο. Ο Peters ακούγεται επίσης πιο γεμάτος, ενώ ο Jim Fox είναι ο ιδανικός drummer για trio ροκ μουσικής. Ο Walsh σταθερά υπογράφει όπως πάντα όλες τις συνθέσεις. Στον δίσκο αυτό υπάρχει και η ιστορική διασκευή του Bolero του Ravel, που οι απόγονοι του συνθέτη δεν είχαν επιτρέψει καν να υπάρξει στην αρχική έκδοση και έτσι ένα μυστήριο 30 ετών αποκαλύπτεται. Το κομμάτι αυτό, όπως πολλά στους τρεις δίσκους, αποτελεί αυτοσχεδιασμό σε απλές ροκ φόρμες, όπου οι μουσικοί αφήνουν να ξεδιπλώνεται το μεγάλο ταλέντο του εξπρεσιονιστή κιθαρίστα, σίγουρα θα ήταν μεγάλη καινοτομία αν είχε κυκλοφορήσει στην εποχή του.
3.
Στον τρίτο δίσκο Thirds βρίσκει κανείς όλα τα στοιχεία του δεύτερου, μόνο που υπάρχει σαφής αίσθηση κούρασης του Walsh με το υπάρχον πλαίσιο. Υπάρχει και εδώ ο αυτοσχεδιασμός, αλλά και ο πειραματισμός (πχ το yadig όπου οι τρεις μουσικοί, βρίσκουν στο στούντιο ένα βιμπράφωνο και ένα κοντραμπάσο και δεν χάνουν την ευκαιρία να γράψουν ένα κομμάτι με τα όργανα αυτά). Ενδιαφέρον υλικό επίσης έχει αποκλειστεί για άλλη μια φορά από το best.
Με λίγα λόγια το άκουσμα των δίσκων αυτών σε κάνει να απορείς με θλίψη, πως κατάντησε έτσι αυτό το είδος που λέγεται αμερικάνικο ροκ από το 1970 μέχρι το 1990, γιατί μετά δεν θα έλεγα ότι υπάρχει. Σε κάνει να θαυμάσεις για τον φοβερό αυτό κιθαρίστα που αν δεν είχε κρατήσει τόσο χαμηλό προφίλ (αν και έχει παίξει σε αρκετές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές σε ρόλους κομπάρσου !) σήμερα θα ήταν αλλού. Άλλωστε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο video του Hell freezes over των Eagles όπου όλα τα άλλα μέλη φαίνονται ως επιεικώς γιαλαντζί ενώ το μοναδικό αστέρι είναι ο Joe και στ αλήθεια ROCK….
Αν θέλετε δείτε πως ξεκινάει το Rolling stone την παρουσίαση του νέου δίσκου του:
Διάλυσε ξενοδοχεία με τον Κηθ Μουν, ήταν μεθυσμένος κάπου 30 χρόνια αλλά επέζησε.
Τώρα ένας από τους πιό υποτιμημένους (μα στο μυαλό μου είναι...?) κιθαρίστες του ροκ επανέρχεται...
Διαβάστε έχει πολύ ενδιαφέρον - κι εγώ μόλις τώρα το ανακάλυψα βάζοντας τη φωτό. http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://i.realone.com/assets/rn/img/0/1/6/8/11128610-11128613-slarge.jpg&imgrefurl=http://www.rollingstone.com/artists/joewalsh/articles/story/11122371/the_return_of_joe_walsh_one_of_rocks_unsung_guitar_gods&h=344&w=344&sz=107&hl=el&start=2&tbnid=rTvP63aF8lTnAM:&tbnh=120&tbnw=120&prev=/images%3Fq%3Djoe%2Bwalsh%26gbv%3D2%26ndsp%3D20%26hl%3Del%26sa%3DN
Last edited:
