- 17 June 2006
- 49,351
Baron von Tollbooth and the Chrome Nun - Grunt 1973
Μερικά πράγματα στον κόσμο αυτό είναι μοναδικά. Η μοναδικότητα αυτή δεν περιβάλλεται απαραίτητα από κάποιο πέπλο εξαιρετικής ποιότητας ή έμπνευσης ή σχεδιασμού. Είναι μοναδικότητα μέσα στην απλή κυριολεκτική της έννοια: Έγινε μια φορά.
Στη μουσική που ακούμε, σύγχρονη ή κλασική είμαστε συνηθισμένοι στην σειριακή έννοια. Ένας καλλιτέχνης προσφέρει και ξαναπροσφέρει, το ίδιο και ένα συγκρότημα. Κάθε φορά υπάρχει η αναφορά στα προηγούμενα στα επόμενα.
Κάποιες φορές όμως λαμβάνουν χώρα εκείνες οι περιστασιακές ζυμώσεις που έχουν όλους τους οιωνούς με το μέρος τους ή τουλάχιστον έτσι αποδεικνύεται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.
Διότι, σίγουρα, εν έτει 1973, όταν πια οι θρυλικοί Jefferson Airplane είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους και τα βασικά μέλη επιδίδονταν σε προσωπικά πονήματα, λίγοι θα μπορούσαν να ποντάρουν σε ένα μυστηριώδες τρίγωνο που θα απαρτίζονταν από το θηλυκό στοιχείο (Grace Slick – Chrome Nun), τον διανοούμενο – βαρώνο…(Paul Kantner) και έναν …σχεδόν γελαδάρη, εν είδει Διογένη, τον David Freiberg από τους πολύ κάλτ Quicksilver Messenger Service) και μάλιστα με ένα εξώφυλλο σαν αυτό….
Και ακόμα χειρότερα …με έναν τίτλο που δεν κολλούσε με τίποτα:
Baron von Tollbooth and the Chrome Nun
Φυσικά στα αρνητικά αμέσως θα σημειώσει κάποιος την απουσία της φωνής που άκουγε στο όνομα Marty Balin. Όμως μια πρόχειρη ανάγνωση του ιδιαίτερα προσεγμένου ένθετου με τις παραπομπές στην ιατρική, βιολογία, ανατομία αλλά και τα μοντάζ νεκροκεφαλών γύρω από τα μάτια των τριών μουσικών, αντισταθμίζει αμέσως την έλλειψη του εκφραστικού τραγουδιστή. Όλη σχεδόν η σκηνή του San Francisco είναι παρούσα. Από τον Jerry Garcia και τον Mickey Hart των dead, μέχρι τον Chris Etheridge των Flying Burrito Brothers, τον John Barbata, τους μετέπειτα στους Starship Craig Chaquico, Papa John Creach, David Crosby και από τους Airplane τον Jorma…
Ο δίσκος τυπικός της περιόδου μετά τις τρίχες, τα λουλούδια, την αγάπη και την ψυχεδέλεια καλύπτει ένα σημαντικό κενό στην μεταβατική περίοδο πριν το αεροπλάνο του Jefferson μετεξελιχθεί σε διαστημόπλοιο, υπακούοντας στις φόρμες και τις απαιτήσεις πιο εμπορικών τάσεων.
Οι συνθέσεις είναι πολύ καλές, φυσικά δεν έχουν την αγνότητα και πρωτοτυπία που βρίσκουμε στο surrealistic pillow, volunteers ή crown of creation, αλλά έχουν σφραγίδα και υπογραφή του έμπειρου τραγουδοποιού.
Η ballad of the chrome nun εξαιρετικό δείγμα του ροκ που έφτιαχναν η Grace και η παρέα της φέρει την υπογραφή του Freiberg, το αντίστοιχο Across the board της Grace ανοίγουν τις δυό πλευρές του δίσκου με τις καλύτερες προοπτικές. Η μπάντα είναι δεμένη, χωρίς εξάρσεις, δείχνει ότι είναι πολύπειρη και κατέχει το είδος, ενώ ο τότε guest Chaquico αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει, ενώ ο μεγάλος Garcia με λιτές πινελιές ολοκληρώνει την εικόνα. Οι στίχοι στα δυό κομμάτια αυτά είναι τυπικοί ίσως Slick και τυπικοί 70ʼς, αναζήτηση, ταυτότητα, άνδρας γυναίκα, ενώ και στα υπολοιπα κομμάτια υπάρχουν οι επαναστάτες και οι ανένταχτοι (flowers of the night), τα πνευματικά ταξίδια και ο αστρόκοσμος (Your mind has left your body – White boy) ή οι μυθικές ιστορίες (Sketches of China).
Ιδιαίτερα θα σταθούμε στο Your mind has left your body, όπου η παρουσία και του Jorma Kaukonen σε συγκλονιστικό σόλο, με την διακριτική παρουσία του Garcia δημιουργεί στο μυαλό σπάνια ηχοχρώματα και στα λυρικά Sketches of China και Harp Tree lament.
Στο δίσκο ακόμα και οι δευτερότερες στιγμές λάμπουν σαν αστεράκια, όπως το σύντομο Walking όπου αξίζει κανείς να σταθεί στα 20 δευτερόλεπτα της κιθάρας του Garcia.
Ένας δίσκος που συνέβη έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σχεδόν από το πουθενά και δεν επαναλήφθηκε. Τα όμορφα πράγματα κρατάνε λίγο και σίγουρα είναι καλύτερα έτσι.
Μερικά πράγματα στον κόσμο αυτό είναι μοναδικά. Η μοναδικότητα αυτή δεν περιβάλλεται απαραίτητα από κάποιο πέπλο εξαιρετικής ποιότητας ή έμπνευσης ή σχεδιασμού. Είναι μοναδικότητα μέσα στην απλή κυριολεκτική της έννοια: Έγινε μια φορά.
Στη μουσική που ακούμε, σύγχρονη ή κλασική είμαστε συνηθισμένοι στην σειριακή έννοια. Ένας καλλιτέχνης προσφέρει και ξαναπροσφέρει, το ίδιο και ένα συγκρότημα. Κάθε φορά υπάρχει η αναφορά στα προηγούμενα στα επόμενα.
Κάποιες φορές όμως λαμβάνουν χώρα εκείνες οι περιστασιακές ζυμώσεις που έχουν όλους τους οιωνούς με το μέρος τους ή τουλάχιστον έτσι αποδεικνύεται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.
Διότι, σίγουρα, εν έτει 1973, όταν πια οι θρυλικοί Jefferson Airplane είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους και τα βασικά μέλη επιδίδονταν σε προσωπικά πονήματα, λίγοι θα μπορούσαν να ποντάρουν σε ένα μυστηριώδες τρίγωνο που θα απαρτίζονταν από το θηλυκό στοιχείο (Grace Slick – Chrome Nun), τον διανοούμενο – βαρώνο…(Paul Kantner) και έναν …σχεδόν γελαδάρη, εν είδει Διογένη, τον David Freiberg από τους πολύ κάλτ Quicksilver Messenger Service) και μάλιστα με ένα εξώφυλλο σαν αυτό….
Και ακόμα χειρότερα …με έναν τίτλο που δεν κολλούσε με τίποτα:
Baron von Tollbooth and the Chrome Nun
Φυσικά στα αρνητικά αμέσως θα σημειώσει κάποιος την απουσία της φωνής που άκουγε στο όνομα Marty Balin. Όμως μια πρόχειρη ανάγνωση του ιδιαίτερα προσεγμένου ένθετου με τις παραπομπές στην ιατρική, βιολογία, ανατομία αλλά και τα μοντάζ νεκροκεφαλών γύρω από τα μάτια των τριών μουσικών, αντισταθμίζει αμέσως την έλλειψη του εκφραστικού τραγουδιστή. Όλη σχεδόν η σκηνή του San Francisco είναι παρούσα. Από τον Jerry Garcia και τον Mickey Hart των dead, μέχρι τον Chris Etheridge των Flying Burrito Brothers, τον John Barbata, τους μετέπειτα στους Starship Craig Chaquico, Papa John Creach, David Crosby και από τους Airplane τον Jorma…
Ο δίσκος τυπικός της περιόδου μετά τις τρίχες, τα λουλούδια, την αγάπη και την ψυχεδέλεια καλύπτει ένα σημαντικό κενό στην μεταβατική περίοδο πριν το αεροπλάνο του Jefferson μετεξελιχθεί σε διαστημόπλοιο, υπακούοντας στις φόρμες και τις απαιτήσεις πιο εμπορικών τάσεων.
Οι συνθέσεις είναι πολύ καλές, φυσικά δεν έχουν την αγνότητα και πρωτοτυπία που βρίσκουμε στο surrealistic pillow, volunteers ή crown of creation, αλλά έχουν σφραγίδα και υπογραφή του έμπειρου τραγουδοποιού.
Η ballad of the chrome nun εξαιρετικό δείγμα του ροκ που έφτιαχναν η Grace και η παρέα της φέρει την υπογραφή του Freiberg, το αντίστοιχο Across the board της Grace ανοίγουν τις δυό πλευρές του δίσκου με τις καλύτερες προοπτικές. Η μπάντα είναι δεμένη, χωρίς εξάρσεις, δείχνει ότι είναι πολύπειρη και κατέχει το είδος, ενώ ο τότε guest Chaquico αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει, ενώ ο μεγάλος Garcia με λιτές πινελιές ολοκληρώνει την εικόνα. Οι στίχοι στα δυό κομμάτια αυτά είναι τυπικοί ίσως Slick και τυπικοί 70ʼς, αναζήτηση, ταυτότητα, άνδρας γυναίκα, ενώ και στα υπολοιπα κομμάτια υπάρχουν οι επαναστάτες και οι ανένταχτοι (flowers of the night), τα πνευματικά ταξίδια και ο αστρόκοσμος (Your mind has left your body – White boy) ή οι μυθικές ιστορίες (Sketches of China).
Ιδιαίτερα θα σταθούμε στο Your mind has left your body, όπου η παρουσία και του Jorma Kaukonen σε συγκλονιστικό σόλο, με την διακριτική παρουσία του Garcia δημιουργεί στο μυαλό σπάνια ηχοχρώματα και στα λυρικά Sketches of China και Harp Tree lament.
Στο δίσκο ακόμα και οι δευτερότερες στιγμές λάμπουν σαν αστεράκια, όπως το σύντομο Walking όπου αξίζει κανείς να σταθεί στα 20 δευτερόλεπτα της κιθάρας του Garcia.
Ένας δίσκος που συνέβη έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σχεδόν από το πουθενά και δεν επαναλήφθηκε. Τα όμορφα πράγματα κρατάνε λίγο και σίγουρα είναι καλύτερα έτσι.
