- 17 June 2006
- 49,351
Salif Keita - Soro. 1987 (Mango)
Σχεδόν σαν παραμύθι. Γόνος βασιλικής οικογένειας στο μακρυνό Μαλί ο Σαλίφ Κεϊτά τα παράτησε όλα για να γίνει μουσικός.
Ξεκινώντας από τα νυχτερινά μπαρ γρήγορα το ταλέντο του αναγνωρίζεται στην πατρίδα του και καταλήγει στην Γαλλία, όπου το 1987 βγάζει τον ιστορικό δίσκο Soro. Soro σημαίνει Αφρική και ο δίσκος αυτός είναι η κραυγή της μαύρης ηπείρου προς τον δυτικό πολιτισμό.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Παρίσι από γαλλόφωνους αφρικανούς μουσικούς, την αφρόκρεμα του είδους και με δυνατότητες που θα έκαναν κάθε καταξιωμένο ευρωπαίο και αμερικανό μουσικό να κοκκινίζει από ντροπή και ζήλεια.
Τα τραγούδια είναι εξαιρετικά δυνατές μελωδίες, έξω από τους ευρωπαϊκούς δρόμους, λυρικά και περήφανα. Η φωνή του Salif ξυράφι που κλαίει πλαισιωμένη από τρείς εξαιρετικές αφρικανές κοπέλες, εκμεταλλεύεται το υλικό (όλα δικές του συνθέσεις) με τον καλύτερο τρόπο. Η άγνοια της γλώσσας δεν μπαίνει παραμικρό εμπόδιο στον ξενόφερτο ακροατή που δέχεται κάθε νότα με σχεδόν βουλιμία όσες φορές και να έχει ακούσει τις συνθέσεις.
Όσον αφορά το συγκρότημα, θα αρκούσε ίσως ένα οποιοδήποτε μέτριο συγκρότημα, τόσο πανίσχυρα είναι τα θέματα. Και όμως είτε η συγκυρία είτε ο Keita είτε η παραγωγή, έχουν συγκεντρώσει μουσικάρες. Στέκομαι πρώτα στον εξαιρετικό μπασίστα, καθόλου φλύαρο, αλλά τόσο σταθερό και ψαγμένο που φτιάχνει με τον ντράμμερ μια rhythm section βράχο, από εκείνες που συναντάς μόνο στις μπάντες του νονού ή των tower of power. Ένας κιθαρίστας ρυθμικός στο πνεύμα του Nile Rogers με ήχο μαχαίρι στα ακκόρντα, και στις λιτές φράσεις που μοιράζεται με τον δεύτερο κιθαρίστα. Μαζί στήνουν ένα πανηγύρι ξεθεωτικού funk, αδιαλειπτου ρυθμού που σε κρατάει σε εγρήγορση. Τα keyboards δημιουργούν αιθέριο υπόβαθρο, είναι πολυφωνικά και δεν χρησιμοποιούν έτοιμους ήχους από το συρτάρι, είναι όλοι διαλεγμένοι ανάλογα με τις ανάγκες του κομματιού. Φυσικά το σύνολο ολοκληρώνεται από πλήρη σύνθεση πνευστών, τρομπέτα, σαξόφωνα, τρομπόνι και κρουστά.
Δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια από το δίσκο αυτό.
Για μένα ανυπέρβλητα θα μείνουν δυό. Το ομώνυμο Soro (Afriki). Εξαιρετικό θλιμένο funk με τρία ξεχωριστά θέματα, με αγαπημένο το δεύτερο. Και φυσικά το ονειρεμένο αργό και επιβλητικό Suareba η πιο λυρική και ευαίσθητη μελωδία.
Η ηχογράφηση του δίσκου είναι εξαιρετική επίσης.
Μετά το 87 δεν μπόρεσε να ξαναπετύχει την συνταγή.
Στην πορεία, το ύφος έγινε περισσότερο contemporary, η ορχήστρα έχασε τα πνευστά και το νεύρο, ο ίδιος ο Keita έφτασε να κάνει συνεργασίες με έλληνες μουσικούς, φορέθηκε στην Ελλάδα αρκετά παραπάνω από όσο έπρεπε. Ευτυχώς υπήρξε το διαμάντι αυτό.
Τελικά δύσκολο να συγκρίνει κανείς τον Salif Keita με τους μεγάλους αφρικανούς μουσικούς Hugh Masekela και Fela Kuti. Θα έλεγα καμμία σχέση… και όμως όλοι είναι αφρικανοί. Όλοι έχουν εντονη την αίσθηση του ρυθμού. Μόνο που ο Kuti είναι ο περήφανος κι ο αγέρωχος (και με την μεγαλύτερη προσφορά), ο Masekela ο πιο αναγνωρισμένος στο χώρο της jazz και ο Keita ο πιο θλιμένος και πιο συμβατικός.
Το Soro όμως μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα καλύτερα των μεγάλων.
