- 17 June 2006
- 49,351
Joe Jackson - Night and Day. (A.M. - 1982)
Αν ο Joe Jackson, ήταν μαύρος, δεν είχε ασθενική κράση, δεν είχε φαλάκρα και ήξερε να κουνάει τους γοφούς του κατάλληλα ίσως να είχε μεγαλύτερη απήχηση. Την ίδια εποχή που το Billy Jean χτυπούσε κορυφές, αντίστοιχα το δικό του Steppin’ out σήμαινε την δική του σοβαρή προσέγγιση στην ποπ μουσική και μάλιστα για πρώτη φορά με ανάλογη επιτυχία.
Από μικρός περιορισμένος στον εαυτό του με μόνη διέξοδο τη μουσική, σπούδασε και διακρίθηκε στο πιάνο αν και το ακροατήριο και η σύγχρονη μουσική πάντα τον τραβούσε.
Μετά τις πρώτες επιτυχίες στην Μ. Βρεττανία, η μεγάλη δόξα ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Το Night and Day ήταν ο δίσκος που τον καθιέρωσε. Ο δίσκος βρωμάει Ν. Υόρκη, και ξεχυλίζει από τα βιώματά του, ανήσυχα, θυμωμένα, αποτυχημένα, κλεισμένα μέσα του και στοχευμένα στην σύγχρονη εκφυλισμένη κοινωνία. Δεινός συνθέτης, ικανότατος πιανίστας και performer καταφέρνει και φτιάχνει ένα δίσκο από το τίποτα.
Η φωτογραφία στο εσώφυλλο του δίσκου τα λέει όλα: αυτός στη μέση, τα διάφορα keyboards γύρω του και γύρω από αυτά στριμωγμένα στο μοναδικό δωμάτιο του φτηνού studio τα τύμπανα, τα congas, το μπάσο και οι τρεις συνοδοιπόροι του, Sue Hatzopoulos, Graham Maby, Larry Tollfree, τα γλυφιτζούρια, ο δίσκος του Marvin Gaye, τα μικρόφωνα και τα καλώδια.
Οι στίχοι του, δυνατό χαρτί, λένε ιστορίες με νόημα, ο ερχομός στην Ν. Υόρκη (another world), η δραπέτευση από τα ζόρια του (steppin’ out), τα κοινωνικά προβλήματα (t.v. age – cancer), οι εντυπώσεις από τη Ν. Υόρκη (chinatown), οι σχέσεις των φύλων ( breaking us in two, a slow song), ο φθόνος και ειρωνία για τους δυνατούς και ισχυρούς φαινομενικά άντρες (real men).
Οι ενορχηστρώσεις του πλούσιες, συχνά ξεγελιέσαι ότι ουσιαστικά ακούς δυό όργανα και τύμπανα κρουστά και οι συνθέσεις του τον δείχνουν γρήγορα εγκλιματισμένο στο νεοϋρκέζικο περιβάλλον, ώριμο κοσμοπολίτη συνθέτη, που καλύπτει τα πάντα, από μπαλάντα, συνθι ποπ μελωδία, λάτιν και τζάζυ ύφος.
Το παίξιμό του στο πιάνο, έχει έρθει στο προσκήνιο, ο δίσκος είναι καθαρά πιανοκεντρικός (άλλωστε είναι φανερό από το σκίτσο στο εξώφυλλο) και η τεχνική του σχεδόν δεινή, όπως αρμόζει σε καλό μαθητή της Royal Academy of Music, τόσο που ώρες ώρες γίνεται χαμαιλέων και νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου κουβανούς πιανίστες (cancer) ή μεγάλους συνθέτες του πιάνου (steppin’ out, breaking us in two, a slow song).
Ο δίσκος ευτυχώς τα πήγε καλά. Ήταν η αρχή για τις επιτυχίες που κράτησαν μέσα στη δεκαετία του 80 (αλήθεια ποιος είπε ότι τα 80’ς δεν πρόσφεραν τίποτα..?). Ήρθαν grammy, βραβεία και απονομές, έγραψε μουσική για ταινίες. Η κακή του υγεία δεν τον βοήθησε ποτέ στο να δείξει τι κατάφερε να μάθει στην παιδική και εφηβική του ηλικία εξ αιτίας του ίδιου λόγου. Ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει μεγάλες περιοδείες. Οι επόμενοι δίσκοι του όλοι δείχναν την εσωστρέφεια και τους πόθους του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στη δεκαετία του 90, οι επιτυχίες περιορίστηκαν αλλά όχι και η ποιότητά του. O Jackson έχει παραλληλιστεί με ονόματα όπως ο Cole Porter ή ο Geοrge Gerschwin, που παρά την υπερβολή έχουν σημειολογική σημασία.
Ένας μεγάλος που βρέθηκε αντιμέτωπος με το προφίλ του και το image του… Δύσκολα ο σοβαρός ακροατής θα βρεί σκάρτο δίσκο. Εγώ τον έμαθα από αυτόν
